Различни луѓе, различни карактери и тоа е сосем разбирливо.
Ето пример кај мене бомбите беа клучен фактор за да изградам политичко мислење во тој период.
Дали се каам сега или не, е сосем друг муабет.. но тогаш (па и сега) све што посакував е Грујо, Мијалков и 40те разбојници да ги видам во затвор.
Нит СДСМ ми беше битно да дојде на власт, нит ВМРО, нит некоја 3та или 10та опција..
Се што барав беше НЕЗАВИСЕН судски систем и еднаква правда за сите.
Имав надеж во СЈО, но неочекував дека Прасица и Боки ќе станат најголемите рекетари во МК... Искрено и никогаш не ја сакав, мојата љубов беше Ленче и малку Фатиме.
Нишо друго.. нит сум слеп партиски војник, нит верувам дека постои саглам политичка опција во државава. Тоа е тоа.
И можам секого да го разберам, индивидуално е кај секој. Негде има интерес, негде национализам, а кај некој само обична потреба од праведно опшество.