Морал

[lazar31]

Во многу погрешна насока е тргната темава. Најпрво треба да си разграничете што е закон, што се обичаи, што е морал. Ги мешате. Кога некое морално првило ке се преточи во законска норма тоа веке не е морално правило туку закон. За кршење на законот е предвидена санкција, реакција на државата, додека за кршењето на морално правило нема санкција од државата туку само санкција од околината во форма на презир, исмејување, избегнување.... Моралот во скалата на правото е на најниското ниво, пред него се обичаите а највисоко се законите.... Во исламскот свет за кој погоре зборувате, облекувањето на жените, свинското, алкохолот, санкцијата за прељуба.... не е ствар на морал туку на закон, тоа е регулирано со закон и кршењето на ТОЈ закон повлекува санкција од државата. Ако во Либија те фатат со алкохол (незнам како е сега но за време на Гадафи) затвор не ти бега, што значи не се работи за морално правило туку за закон..... Кај нас морално правило е (или барем беше) жената да не го изневерува мажот. Тоа не е закон, за ебавање со друг нема закон и санкција од државата, односно што се однесува до државата секоја може да се ебава со кој сака и колку сака, освен да не забега во забранети зони како педофилија и слични глупости кои се санкционирани и ке наебе ќорка. Но ебавањето со друг е кршење на морална норма и соодветно на тоа и санкцијата за кршењето на нормата е во форма на осуда од околината, исмејување, презир, ке ја наречат ккурва, ороспија, ке ја избегнуваат и сл. Значи не мешаје морал со закон, иако најбитните морални правила најчесто се преточени во закон, сепак се тоа различни категории...

 

[Ipsissimus]

Е ај ќе ти одговорам, а после ти ќе ми одговориш дали ропството воопшто е укинато...

Ќе ти текне...

Дали ропството денес е морално или не, дали е погрешно? Не те прашав дали е укинато или не.

Автоматски споено мислење: 30 август 2019

Во многу погрешна насока е тргната темава. Најпрво треба да си разграничете што е закон, што се обичаи, што е морал. Ги мешате. Кога некое морално првило ке се преточи во законска норма тоа веке не е морално правило туку закон. За кршење на законот е предвидена санкција, реакција на државата, додека за кршењето на морално правило нема санкција од државата туку само санкција од околината во форма на презир, исмејување, избегнување.... Моралот во скалата на правото е на најниското ниво, пред него се обичаите а највисоко се законите.... Во исламскот свет за кој погоре зборувате, облекувањето на жените, свинското, алкохолот, санкцијата за прељуба.... не е ствар на морал туку на закон, тоа е регулирано со закон и кршењето на ТОЈ закон повлекува санкција од државата. Ако во Либија те фатат со алкохол (незнам како е сега но за време на Гадафи) затвор не ти бега, што значи не се работи за морално правило туку за закон..... Кај нас морално правило е (или барем беше) жената да не го изневерува мажот. Тоа не е закон, за ебавање со друг нема закон и санкција од државата, односно што се однесува до државата секоја може да се ебава со кој сака и колку сака, освен да не забега во забранети зони како педофилија и слични глупости кои се санкционирани и ке наебе ќорка. Но ебавањето со друг е кршење на морална норма и соодветно на тоа и санкцијата за кршењето на нормата е во форма на осуда од околината, исмејување, презир, ке ја наречат ккурва, ороспија, ке ја избегнуваат и сл. Значи не мешаје морал со закон, иако најбитните морални правила најчесто се преточени во закон, сепак се тоа различни категории...

Тука дискутираме за морал, дали тој е апсолутен или не, што се причините што го обликуваат, дали тој влијае на законите или законите на него и слично. Тоа е насоката на темава, ако сметаш дека треба да се разграничи нешто, повели разграничи, нормално со аргументи.

 

[MIKI1]

Дали ропството денес е морално или не, дали е погрешно? Не те прашав дали е укинато или не.

Прво и основно, дефинирај го поимот „ропство„, за да знаеме за што разговараме...

Разбира се, во мојата вероисповест и во историските искуства, ропството е битно понаку опишано отколку описот за истото во твојата идеолошка заблуда.

Почни...

 

[Zornik]

Моралот е далеку од вродена карактерна особина, туку е општествен инпут врз единката. Овде би ги исклучил психопатите.

Интересен е односот на различните психолошки типови во однос на сфаќањето на моралот. Додека екстровертните чувствени карактери бескомпромисно го подржуваат формалниот морал односно усвоените друштвени норми дотогаш интровертните чувствени типови чија главна карактеристика е способноста за емпатија постојано зборуваат за правда, еднаквост, љубов...Дијаметрално спротивни од нив се психопатите кои поради целосен недостаток на емпатија се сосема неспособни да ја сфатат разликата помеѓу доброто и злото.

Интересно е да се одреди и причината за овие разлики. Дали различните степени на емпатија се резултат на телесни разлики, воспитување или се работи за нешто многу посуштинско - постоење на душа и на реално постоење на Добро и Зло.

 

[Ipsissimus]

Прво и основно, дефинирај го поимот „ропство„, за да знаеме за што разговараме...

Разбира се, во мојата вероисповест и во историските искуства, ропството е битно понаку опишано отколку описот за истото во твојата идеолошка заблуда.

Почни...

Абе човек, можеш ли да одговориш на просто прашање или може треба да ти дефинирам и тоа што е прашање? По трет пат: Дали робството денес е погрешно или не? Јас не сум тема овде а ти најмлку си кадарен да оценуваш кој е во заблуда а кој не!

 

[zmija1]

зошто за некои викат дека се open minded а некои со closed mind ограничени сфаќања ,

 

[Сабазиј]

зошто за некои викат дека се open minded а некои со closed mind ограничени сфаќања ,

Абе види, како и да се свртиш, ќе забележиш дека газот секогаш некако ти е отпозади. Знам, изгледа неверојатно, и е прилично незгодно, ама така е.

Како што еден писател неретко знае да истакне тие open minded (со отворени мозоци по нашки, независно дали овој опис има преносно, или баш онака, буквално значење) ликови се најподложни на секакви инфекции од интелектуална, етичка или здравствена природа. Поради тоа мислам дека е штетно човек насекаде да шета со отворен мозок, да го покажува на секакви луѓе или да го изложува истиот на не знам какви атмосферски односно идејни влијанија.

Моралот, ако одговара на твоите потреби е страшно добра и корисна работа. Само проблемот е што моралот има и своја темна страна, ја ограничува твојата слобода и им дава право на одредени морони да те натераат да испиеш чаша кукута (лек со трајно дејство кој целосно ја потиснува неморалноста).


Еве што, во една згодна прилика, почитуваниот и прочуен хомеопат, Е. Бирс порачал за моралот:


MORAL, adj. Conforming to a local and mutable standard of right. Having the quality of general expediency.

„It is sayd there be a raunge of mountaynes in the Easte, on one syde of the which certayn conducts are immorall, yet on the other syde they are holden in good esteeme; wherebye the mountayneer is much conveenyenced, for it is given to him to goe downe eyther way and act as it shall suite his moode, withouten offence.“

Gooke's Meditations​

 

[DaedaIus]

Сем Харис вика дека моралот не е тотално арбитрарен и од тепка утврден -- моралот не е тотално релативен. Харис покажува дека основата на било кој морал е резултат на комплексна еволутивна адаптација за интензивен социјален живот. Во таквата еволутивна адаптација за динамичен социјален живот, човечките заедници емпириски дошле до основата на секој етички систем: општа добросостојбата на заедницата. Во рандом човечка заедница основните морални норми се во функција на постигање и одржување општа добросостојба на заедницата. Пример: правилото за фер постапување. Фер третманот не е само апстрактен принцип “паднат од небо” туку резултат на еволутивна адаптација. Фер-плејот (еднаквоста во постапките и третманот кон другите) денес се аксиом за кој не се потребни докази. Харис наведува и конкретни докази од неуроимиџинг студии кои укажуваат дека фер постапувањето резултира со позитивнa (reward-related) невролошкa активност, а нефер постапките предизвикуваат негативни невролошки реакции. Таквата еволутивна адаптација и универзалниот стремеж кон добросостојба резултирале со грижа за деца, старци и болни, емпатија, заштита на домот и заедничките добра, итн. Значи, во основа сите социјални заедници се базираат на ист егзистенцијален стремеж: доволно храна, безбедно засолниште, социјална хармонија, праведност, итн.

Првата битна поента на Харис е дека стремежот за добросостојба е основа на секој морален кодекс. Е сеа, ова е многу покомплексно. Има големи разлики за начините КАКО да се постигнат и одржат правдата, хармонијата, безбедноста, итн. Оттаму и разликите меѓу западноевропското право и шеријатот, моногамијата вс. полигамијата, одењето по гол г`з у џунгла и носење троделно одело, кравата и полуцилиндар, итн. Овие разлики се поради куп причини и анализите се малце комплексни. На пр. Ескими нема да идат по гол г`з пошто е ладно, а бедуините у Мароко ќе се умотаат у чалми да не јадат песок ко ќе задува у Сахара. Значи животната средина може и влијае врз дрес кодот во една заедница. Религијата експлицитно го нормира моралот. Бељата е кога религијата (а и било која идеологија) се интерпретира фундаменталистички или екстремистички, а не селективно, во согласност со она што е позитивна пракса, научно потврдено и емпириски проверено како саглам. Религиозни текстови изобилуваат со купишта небулози, бабини деветини и неукост. Затоа за педерлук се кине глаа или иде у затвор, у Африка ако си албино го јадеш стапот, а у Судан или Афганистан ако женско се пердаши на страна ќе јаде едно пар стотини камења у глаа, итн.

Втората битна поента на Харис е дека моралот не може и не треба да е одвоен од науката. Харис вика дека моралните кодови треба да добиваат инфо и да се апдејтираат консеквентно од и според науката. Мене овие две тврдења ми се гледаат саглам и здрава основа за дефинирање универзални хумани вредности и универзален морал.

Втората поента на Херис е малку сумњива и во голема мера скиентистичка. Науката можеби може да ни каже како стојат работите и да даде абдуктивно објаснување за тоа зошто работите стојат така како што стојат, но тоа не може да го повлече заклучокот за тоа како треба да стојат. Тоа е точката каде што етиката се разделува од епистемиологијата.

На пример, јас знам дека луѓето судат други луѓе бидејќи тоа може да им го појача социјалниот статус, но не можам да кажам дека така треба да биде. Науката можеби детално ќе ми го објасни процесов и неговата еволутивна причина, но нема да ми даде никакви причини зошто треба да го сметам за морален или неморален. Можеби ако се однесуваме согласно со некоја морална филозофија, науката може да не' информира дали нашите акции се соодветни на нашите морални стојалишта. На пример, ако не сакам да повредувам луѓе и студиите покажуваат дека кога заебаваме некого, најчесто доживува психолошка болка, тогаш ќе гледам да го одбегнувам таквото однесување. Но ако сум макијавелист, истите знаења ќе ги искористам во моја полза и намерно ќе заебавам некого за да го доминирам.

Според филозофијата на мудрост, етичкото однесување треба да биде комбинација од некакви морални стојалишта во спој со емпатија и критичко размислување. Нашите постапки треба да бидат прилагодени на секоја ситуација посебно. Долгото искуство со многубројни сценарија ни дава шорткати бидејќи мозокот препознава патерни од мемориите и знае како да реагира соодветно на истите што народски го велат мудрост. Ако постапуваме само според етички стојалишта неселективно, стануваме тврдоглави фанатици и правиме грешки. Други грешки се случуваат ако го слушаме гат филингот, а не размислуваме критички. Моралното однесување е поврзано со нашите семантички знаења, емоционални мемории, емпатија, лични приоритети, критичкото размислување, инстинкти и темперамент. Ако некогаш имаш време, прочитај ја книгава, топло ти ја препорачувам.

 

[Тапетарот Петар]

Втората поента на Херис е малку сумњива и во голема мера скиентистичка. Науката можеби може да ни каже како стојат работите и да даде абдуктивно објаснување за тоа зошто работите стојат така како што стојат, но тоа не може да го повлече заклучокот за тоа како треба да стојат. Тоа е точката каде што етиката се разделува од епистемиологијата.

На пример, јас знам дека луѓето судат други луѓе бидејќи тоа може да им го појача социјалниот статус, но не можам да кажам дека така треба да биде. Науката можеби детално ќе ми го објасни процесов и неговата еволутивна причина, но нема да ми даде никакви причини зошто треба да го сметам за морален или неморален. Можеби ако се однесуваме согласно со некоја морална филозофија, науката може да не' информира дали нашите акции се соодветни на нашите морални стојалишта. На пример, ако не сакам да повредувам луѓе и студиите покажуваат дека кога заебаваме некого, најчесто доживува психолошка болка, тогаш ќе гледам да го одбегнувам таквото однесување. Но ако сум макијавелист, истите знаења ќе ги искористам во моја полза и намерно ќе заебавам некого за да го доминирам.

Според филозофијата на мудрост, етичкото однесување треба да биде комбинација од некакви морални стојалишта во спој со емпатија и критичко размислување. Нашите постапки треба да бидат прилагодени на секоја ситуација посебно. Долгото искуство со многубројни сценарија ни дава шорткати бидејќи мозокот препознава патерни од мемориите и знае како да реагира соодветно на истите што народски го велат мудрост. Ако постапуваме само според етички стојалишта неселективно, стануваме тврдоглави фанатици и правиме грешки. Други грешки се случуваат ако го слушаме гат филингот, а не размислуваме критички. Моралното однесување е поврзано со нашите семантички знаења, емоционални мемории, емпатија, лични приоритети, критичкото размислување, инстинкти и темперамент. Ако некогаш имаш време, прочитај ја книгава, топло ти ја препорачувам.

Втората поента е асална, ја веројатно штуро ја презентирав. До сега, нема посолиден извор на инфо од науката. Оттаму, арно е нашите постапки и акал да се базираат на проверени информации и објективно верифицирани тврдења. Се слагаш до тука? Емпатијата е нешто што еволутивно сме го развиле и не значи дека го негира инфото што науката го дава и што секојдневно се апдејтира. Кај виде залагање за неселективна етика? Напротив. Во принцип, секој кој носи етички судови неселективно и не го зема контекстот пред вид, има талибански приод. Кај виде заложба за апсолутни етички судови? Ова не оди контра втората поента. Еве ја мојата позиција: ја етиката и моралните судови ги сфаќам како основа за разумен дијалог и напредок (базиран врз проверлив инфо), а не апсолутни, финитни вистини, сечење глаи и мерење курои.

Викаш дека моралното однесување е поврзано со нашите семантички знаења. Семантичките знаења се по дефиниција можни само во контекст. Нема семантички знаења вон контекст. Значењето на било кој знак или симбол е потполно само во дефиниран контекст. Еве ти пример: една баба од 103 години си тера убер религиозен филм и си веруе дека госпот секој ден си праи муабет со неа, ја слуша, ја пази, итд. Бабичката секој ден си кажуе молитви, си ги тера сите верски фестивали, шанана. Не труе никого, не му сере никому, не ти мрчи тебе или мене како треба или како не треба, си го вози филмот и среќна е и задоволна шо госпот ја пази и слуша. Дал постела, дал се клањала, дал носела гаќи у среда наопачки, нејзина работа си е. Брејн скеноите на луѓе шо си кажујат мантри и молитви покажуваат позитивни невролошки ефекти. Ти се бавиш со тврда наука и поарно од мене ги знаеш неврохемиските процеси и ефекти, како овие резултираат со зголемени нивоа на допамин, итн. Ова е поентата -- неврохемиските процеси кои објективно можат да се утврдат, реплицираат, и верифицираните ефекти од таквите процеси -- ова инфо помага да ги разбереме механизмите и состојбите на зен, кога луѓето доживуваат некоја епифанија, просветление, нирвана, пичке-материне. Сосема е небитно дали бабичката веруе у измишљотина. Нејзе тоа веруење и пракса ѝ брка работа. Она не повредуе никого, и нејзиниот филм и однесување не се косат со универзалните хумани вредности. Етички, мене она ми е супер океј. Значи, ги земам пред вид научите објаснувања, ама етичкиот суд го донесувам имајќи го пред вид контекстот. Сосема друг муабет е дли тоа у што она веруе е тачно, докажливо, курци-палци. Нема ставање етика и епистемиологија у ист кош.

 

[DaedaIus]

Втората поента е асална, ја веројатно штуро ја презентирав. До сега, нема посолиден извор на инфо од науката. Оттаму, арно е нашите постапки и акал да се базираат на проверени информации и објективно верифицирани тврдења. Се слагаш до тука? Емпатијата е нешто што еволутивно сме го развиле и не значи дека го негира инфото што науката го дава и што секојдневно се апдејтира. Кај виде залагање за неселективна етика? Напротив. Во принцип, секој кој носи етички судови неселективно и не го зема контекстот пред вид, има талибански приод. Кај виде заложба за апсолутни етички судови? Ова не оди контра втората поента. Еве ја мојата позиција: ја етиката и моралните судови ги сфаќам како основа за разумен дијалог и напредок (базиран врз проверлив инфо), а не апсолутни, финитни вистини, сечење глаи и мерење курои.

Еве ти пример: една баба од 103 години си тера убер религиозен филм и си веруе дека госпот секој ден си праи муабет со неа, ја слуша, ја пази, итд. Бабичката секој ден си кажуе молитви, си ги тера сите верски фестивали, шанана. Не труе никого, не му сере никому, не ти мрчи тебе или мене како треба или како не треба, си го вози филмот и среќна е и задоволна шо госпот ја пази и слуша. Дал постела, дал се клањала, дал носела гаќи у среда наопачки, нејзина работа си е. Брејн скеноите на луѓе шо си кажујат мантри и молитви покажуваат позитивни невролошки ефекти. Ти се бавиш со тврда наука и поарно од мене ги знаеш неврохемиските процеси и ефекти, како овие резултираат со зголемени нивоа на допамин, итн. Ова е поентата -- неврохемиските процеси кои објективно можат да се утврдат, реплицираат, и верифицираните ефекти од таквите процеси -- ова инфо помага да ги разбереме механизмите и состојбите на зен, кога луѓето доживуваат некоја епифанија, просветление, нирвана, пичке-материне. Сосема е небитно дали бабичката веруе у измишљотина. Нејзе тоа веруење и пракса ѝ брка работа. Она не повредуе никого, и нејзиниот филм и однесување не се косат со универзалните хумани вредности. Етички, мене она ми е супер океј. Значи, ги земам пред вид научите објаснувања, ама етичкиот суд го донесувам имајќи го пред вид контекстот. Сосема друг муабет е дли тоа у што она веруе е тачно, докажливо, курци-палци. Нема ставање етика и епистемиологија у ист кош.

Не тврдам дека ти се залагаш за апсолутна етика, тоа што го пишував беше мојата позиција околу тие прашања како надополнување. Проблемот на Херис не е дека смета оти етичките судови треба да бидат поддржани од добри информации кои секако науката, можеби како најдобра епистемиолошка алатка у моментов, ни ги дава. Проблемот е што Херис верува дека науката може да ни каже која етичка позиција е најдобра. А тоа не може да го направи. Он го завива утилитаризмот у ново руво (благосостојба) и го поставува како премиса, а потоа тврди дека науката може да ни каже кои акции ќе не доведат до такво стање. Он симплифицира комплицирани работи и мисли дека благосостојбата може да биде идентификувана со научниот метод. Можеби еден ден ќе може ако го дефинираме терминот. Не може да се најде точна состојба на мозокот која ќе одговара на „благосостојбата" бидејќи теоријата на идентитет пропаѓа во вода поради многубројни проблеми. Обидот на функционализмот да ја реши истава дума пропаѓа поради други причини. Сем не ни кажува како термин како „благосостојба" ќе го извадиме од приватниот јазик и некако ќе го конвертираме во нешто емпириски утврдливо, ниту пак што значи да живееш подобар живот од некој друг, нешто што навлегуе во проблемот помеѓу хедонизмот и етиката на доблести. „Благосостојба" нема никакво когнитивно значење. Налет тоа, дури и да можеме таков општ термин како „благосостојба" да го сведеме на некакви невронски процеси и да го дефинираме, не знаеме зошто луѓето треба да се стремат кон тоа и како максимизирањето на благосостојбата на мнозината е етички прифатливо, а тоа се старите проблеми на утилитаризмот. Зависно од моралните вредности на мнозината, благосостојбата може да се постигне на различни начини и ако мнозината се гомнари, тогаш малцинството ќе го јаде ако благосостојбата на мнозината е поврзана со шовинизам кон малцинството Науката и онака сама по себе е поткопана од многу проблеми кои се начнати во филозофијата на наука, но тоа е друг муабет.

Науката за морал е нова форма на скиентизам и многу проблеми и' натежнуваат. Твоите етички позиции се можеби идентични со моите, но Херис навлага до гуша во проблеми што ги игнорира и он баш тоа го сака, да ги спои етиката и епистемиологијата (за него науката), сосема различно од тоа што ние го зборуваме. Тоа не значи дека он тврди оти знаејќи ја вистината ќе бидеме среќни, туку дека знаејќи ја вистината ќе можеме сите да ги напраиме среќни со тоа што ќе им кажеме како да станат (со науката). Благосостојбата можеби не е исто нешто со среќата и никој не знае како стигаме до овие состојби. Теоријата за невротрансмитерите е далеку од објаснување на целиот феномен, но можеби еден ден ќе го објасни. Емпатијата е една од алатките што ги усреќува луѓето, но има други алатки што ги праат среќни и у „благосостојба", на пример агресијата. Ако науката му го испита мозокот на Ханибал, ќе види дека он не е у благосостојба кога е емпатичен. Грото од луѓето ја постигнуваат својата благосостојба (што и да значи тоа) на различни начини, а многу од тие се бизарни, други не се. Како што расте бројот на луѓето и нивните интереси, решението стануе покомплексно и навлага во политика, економија, социологија итн. „The Moral Landscape" е една од најкритикуваните книги бидејќи Херис не знае за многу проблеми у филозофијата на етика и наука, па решењата што ги нуди се симплификации.

Тоа со бабата ти е супер пример и се сложуваме. Јас честопати го давам примерот за џанакот кој се излечил од хорс у манастир. Не е битно дали е плацебо и џанакот не мора да ја знае вистината за причините поради кои стварно се излечил пошто ќе се издепримира и пак ќе заврши на хорс. Со напредокот на науката и решењето на проблемите у филозофијата на ум, еден ден ќе можеме да индуцираме секакви состојби кои се поблагопријатни и од најјаките дроги, без последици и ваљда иднината лежи у невропсихологијата и неврофармакологијата. Ќе можеме да правиме генетски модифицирани среќни луѓе и тристо други чуда, но тогаш ќе мора ние да одлучуваме кои особини треба да ги култивираме и како, па да индуцираме „благосостојба" што ќе одговара на нашата дефиниција и луѓе што ќе следат определени морални начела што одговараат на етичкиот натурализам без да мораат да го одговорат муровото прашање.

Тоа може да доведе до некои непредвидливи биоетички проблеми пошто можеби планета со хипици без агресија и доминација ќе доведе до други проблеми, но можеби нема и ако роботи ни работат, ќе уживаме у некој ВР. Ова го зборуевме у H+.
Ја лично веруем дека со напредокот на науката, ќе решиме доста психолошки проблеми, но нема да ја најдеме совршената етика. Етиката како и науката се производ на луѓето и се' што можеби можеме да го направиме со науката е да ги мењаме луѓето на начин на кој ќе им ја смениме етичката рамка (гмо со фенотип на емоции и размислување што ни одговара), но во која насока? Како и да го одговориме прашањево, повлекуваме друго.

 

[Тапетарот Петар]

Проблемот на Херис не е дека смета оти етичките судови треба да бидат поддржани од добри информации кои секако науката, можеби како најдобра епистемиолошка алатка у моментов, ни ги дава. Проблемот е што Херис верува дека науката може да ни каже која етичка позиција е најдобра. А тоа не може да го направи. Он го завива утилитаризмот у ново руво (благосостојба) и го поставува како премиса, а потоа тврди дека науката може да ни каже кои акции ќе не доведат до такво стање. Он симплифицира комплицирани работи и мисли дека благосостојбата може да биде идентификувана со научниот метод.

Овие критики кон Харис стојат. Јас под неговиот концепт за wellbeing (благосостојба) подразбирам универзални вредности и пракси кои се емпириски потврдени како позитивни и егзистираат во сите човечки заедници. За мене ова негово основно тврдење држи вода.

Ако науката му го испита мозокот на Ханибал, ќе види дека он не е у благосостојба кога е емпатичен. Грото од луѓето ја постигнуваат својата благосостојба (што и да значи тоа) на различни начини, а многу од тие се бизарни, други не се.

Тука праиш утка: Харис јасно вика дека етичките судови на психопатите се невалидни, и тоа на поише места. "This is why one cannot argue for the rightness of one's views on the basis of mere preference." (Moral Landscape: 81) Значи, концептот за добросотојба го верифицира во универзални емпириски потврдени социјални пракси кои ги делат сите човечки заедници и се резултат на еволуција. Харис никаде не ја редуцира етиката на персонална преференција. Напротив. Значи, она што психопатите им праи филм, не може да го земеме како позитивна универзална матрица. Затоа што кога Ханибал ќе го искасапи некого и свари за доручек (и коа тоа му праи зен), крши едно елементарно етичко правило: убива недолжен чоек. Не моеш ова да го споредуеш со плацебото на џанакот и бабата кои не повредуваат никого.

Ја лично веруем дека со напредокот на науката, ќе решиме доста психолошки проблеми, но нема да ја најдеме совршената етика.

Фино, и ја мислам така, уште од старт на муабетов. И науката и етиката по дефиниција нужно се апдејтираат. Нема совршена или супер најбоља. Освен тоа, етичките консидерации (шо би рекол Шаше) се прошируваат на нови домени на човечката пракса: биоетика, економска етика, енвиронментална етика (Шаше агејн), итн.

 

[LordDragonII]

Но ако сум макијавелист, истите знаења ќе ги искористам во моја полза и намерно ќе заебавам некого за да го доминирам.

Или со други зборови, како што напиша Петар; "Во таквата еволутивна адаптација за динамичен социјален живот, човечките заедници емпириски дошле до основата на секој етички систем: општа добросостојбата на заедницата."

"Емпириски" дошле до "основата" на секој етички систем; "општа" "добросостојба" на заедницата.
Cute.

 

[Bodhidharma]

И после неколку страни со интересни, интелигентни и елоквентни постови во темата, истата ја пронаоѓа клисарот и све иде у к***ц....

Не знам кој го уредува овој форум, се надевам дека не е „атеист“, бтњ роден брат на клисарот, за да толерира вакво минирање на дискусија „дефинирај го поимот ропство...“....па уште коа ќе го спикаат у ќош, ќе почне со „дефинирај ја дефиницијата“-срања и лични навреди и сите ќе се разбегаат ко од шугаво куче...

Си биле 10 коњи покрај река, дошло едно магаре.
Магарето: што праите бе?
Коњите: Еве дојдовме да се тркаме.
Магарето: Мх, ја мислев ќе си ги мериме.
У суштина коњиве џабе везат...

Автоматски споено мислење: 31 август 2019

Доброто и злото се човечка перцепција за нешта и ситуации кои човекот не може да ги објасни и да најде цел или нужност за нивното постоење. Нема ништо апсолутно во тоа. Апсурдот во врска со ова е посебено нагласен кога концептот за добро и зло доаѓа како дел од концептот за Апсолутно битие или Господ. Нужноста ја елиминира идејата за зло, бидејќи ако за нешто има причина, истото не може да биде зло - злото по дефиниција значи промашување, грешка, непотребност.

Моралниот и неморалниот човек пловат на истиот брод, што би рекле зен мајсторите светецот и убиецот се исти qr. Едниот е позитивецот а другиот негативецот во овој филм што го живееме тука. Идејата за зло секако постои, исто како што можеш да одделиш позитивци од негатвци од било кој филм што си го гледал.
Тоа се релативни категории, ама поради тоа што еден Бог битисува во сите нас онда не е се така едноставно.....
Постои и третиот човек, тој е тој новиот човек за кој пишувам тука. Он се разликува од другите по тоа што е сведок.....по тоа што знае за филмот. Он го абсорбира злото, страдањето.....среќата доаѓа и си заминува, несреќата доаѓа и си заминува. Тогаш не станува збор за уништување на злото, туку за трансформација на отровот во нектар.

 

[zmija1]

на моралниот и неморалниот човек патот не е ист ,неморалниот човек прави многу грешки.на пример, луѓе што пушат што пијат што се дрогираат тетовирани ,курви криминалци .. се дружат со исти такви луѓе, моралните што не го праваат тоа и ги избегнувват ,зошто бидејќи не се исти . што вика цеца во песната не иду невини са кривима.а и тука е проблемот тој што ја има власта војската полицијата религиозните лидери што ги штитат колку се морални дали ја штитат власта или обичниот народ , некој од народот мисли дека дека власта е неправедна и неможи да се интегрира во тоа опшество па оди против власта и тука се деморализираат многу.

 

[DaedaIus]

Тука праиш утка: Харис јасно вика дека етичките судови на психопатите се невалидни, и тоа на поише места. "This is why one cannot argue for the rightness of one's views on the basis of mere preference." (Moral Landscape: 81) Значи, концептот за добросотојба го верифицира во универзални емпириски потврдени социјални пракси кои ги делат сите човечки заедници и се резултат на еволуција. Харис никаде не ја редуцира етиката на персонална преференција. Напротив. Значи, она што психопатите им праи филм, не може да го земеме како позитивна универзална матрица. Затоа што кога Ханибал ќе го искасапи некого и свари за доручек (и коа тоа му праи зен), крши едно елементарно етичко правило: убива недолжен чоек. Не моеш ова да го споредуеш со плацебото на џанакот и бабата кои не повредуваат никого.

Психопатот беше екстремен пример кој алудира на нешта што повеќемината ги делиме, а тоа се агресијата и доминацијата, другата страна на паричката. Во сите човечки заедници постои некаква манифестација на тие пориви зашто имаат некаква функција за опстанокот. Херис ги чери пика тие што мисли дека се полезни, а тоа е филозофско стојалиште и потоа и' дава интринзична вредност само на благосостојбата. Науката не може да ни каже зошто тие се полезни ако не тргнеме од некакви етички премиси.

Процентот на луѓе кои нанесуваат болка за лична корист не е исклучок од правилото, туку е правилото што важи за мнозинството. Мнозината се и емпатични, нешто што ја покажува комплексноста на човековата природа. Секоја од овие појави има своја функција. Степенот на емпатија наспроти доминација кај еден ист човек варира зависно од темпераментот, верувањата и други фактори. А и со различни луѓе сме емпатични/агресивни во различна мера зависно од односот што го имаме со нив. Тоа дека секој има различен начин на кој стига до благосостојба не ми беше исказ кој ги негира нашите универзални пориви туку поврзан со тоа дека секој различно ги манифестира истите и ги манифестира во различна мера зависно од психолошкиот профил, искуствата, верувањата и други фактори, нешто што има варијација на тема. Но ако не можеме емпириски да ја потврдиме добросостојбата, не можеме да знаеме дали чувството на добросостојба е истата работа за сите, дали секој го користи терминот за различна состојба на умот со различни квалитативни особини или појавноста на добросостојба се јавува во множества, па можеби има конечен број на добросостојби, 10 на пример. Тогаш ќе треба да ги видиме разликите и на кои од добросостојбите ќе им дадеме интринзична вредност.

Муабетот се сведува на ова:
П1. Ние имаме универзални пориви.
П2. Универзални пориви се агресија, емпатија и др. и некои од тие се пожелни, а некои не.
П3. Пожелни се емпатијата, финоќата итн.
П4. Науката може да ни каже како најдобро да ги манифестираме пожелните пориви.

Науката не може да ја докаже валидноста на П3 и П4 и за истите мора да се сложиме за да ја користиме науката целисходно.
Има и екстремни случаи во кои некои од универзалниве порививи фали или е премногу потенциран, но тоа не ја негира аксиомата која важи за повеќемината, сепак користиме статистика, а не премиси кои се апсолутни.

Другиот проблем е што Херис тврди дека некои луѓе живеат подобро од други. Ние треба да видиме зошто е тоа така и знаењата да ги искористиме во наша полза. Но некои говнари живеат подобро од други добри луѓе поради различни причини. Некои од тие причини се директно поврзани со нивното говнарство (газат све), а други не се (добиле наследство). Тие што не се (наследството) не ни кажуваат ништо за моралноста сама по себе бидејќи се опортуни фактори кои не се поврзани со истата. Некои од тие што ни кажуваат за моралноста се контра нашата теза (говнарството). На крајот од денот, ние ги чери пикаме вредностите кои ги сметаме за доблесни и тоа е добро, јас ја имам истата позиција. Но науката не може да ни каже ништо за тоа.

Харис користи утилитаризам и консеквенционизам, но го повлекува прашањето зошто добросостојбата е единственото нешто со интринзична (внатрешна) вредност и зошто треба да се максимизира. Можеби и ако ја дефинираме добросостојбата, таа не е единственото нешто со интринзична вредност (патиш за поголема цел). Ако сите нешта со интринзична вредност кажеме дека се еквиваленти на добросостојба, влагаме во премногу инклузивна дефиниција, а и имаме проблем бидејќи патњата за поголема цел има квалитативни особини кои се различни од тие на добросостојбата. Исказот дека треба да ја максимизираме добросостојбата е проблематичен ако има други вредности со интринзична вредност кои се косат со нашата добросостојба, како на пример, патњата за виша цел.

Не сфаќај ме погрешно, јас веруем дека науката е добра алатка што може да ја користиме за подобрување на нашето поведение, само не веруем дека може да каже нешто за вистинитоста на нашиот етички систем бидејќи верувам дека етиката нема онтолошка основа, нешто што е поткопано од отвореното прашање на Мур ако тргнеме од рамката на онтолошкиот натурализам како и од ред други аргументи. Позитивноста на праксите не може да биде потврдена емпириски ако немаме морални начела за тоа што е позитивност, па да видиме кои пракси би довеле до истата.