Ај да почнам од почеток со „анализава“:
1. АВРМ и „огласите“ кои се објавуваат таму не се воопшто меродавни. Таму се објавуваат огласи само за да може да ги пријавиш вработените отпосле. Еве, на пример, ако работам во компанија во која ни требаат 3 работници, да речеме, шанкери. Ако објавам оглас за 3 шанкери, прво треба да чекам 5 дена за да може да пријавам вработени со тој ППР, а потоа, да речеме, ќе ги пријавам тројцата шанкери, но на едниот нема да му се допаѓа работата, и ќе напушти после 2 дена. Ако најдам замена за него, нема да можам да го пријавам, затоа што огласот ми беше за тројца шанкери и веќе ги имав пополнето работните места, па затоа ќе треба да објавам нов оглас, да чекам уште 5 дена, и работата да ми трпи. Затоа, уште на почеток, ако ми требаат 3 шанкери, јас ќе објавам оглас за 10 шанкери, за секој случај. Тоа не значи дека барам 10 шанкери, како што изанализирале дотичниве.
Понатаму, фирми кои имаат чести пријави и одјави на вработени објавуваат огласи за огромен број вработени, иако реално не им требаат толку. Пр. му треба 1-2 вработени, објавува оглас за 50, зашто истиот има важност 120 дена, и со истиот целото тоа време може да пријавува вработени. Истите такви фирми, за да не се најдат во ситуација да немаат активен оглас и да не можат да направат пријава на вработен, на 5 дена или повеќе пред истек на првиот оглас, објавуваат нов, но бидејќи се уште е активен стариот оглас, не може да објават нов за истата работна позиција, па затоа објавуваат нов за слична. Што има врска што пишува на М1 образецот, никој тоа не го гледа. Дали си келнер, касиер или продавач - исти курац е. Значи и анализата за тоа какви работни позиции се потребни кај македонските фирми е без врска.
2.
Нема веќе „џабе работи, џабе не седи“. Голем дел од Македонците, особено оние со послаби или без квалификации, бараат работа ама не сакаат да ја најдат.
За ова 100% се согласувам. И јас имам направено една анализа: на објавен оглас по порталите за работа, како najdirabota или vrabotuvanje, во просек ако аплицираат по 30-50 души, едвај 3-5 од нив доаѓаат на интервју. И ова е факт. Значи им се јавуваш на сите, добиваш 90% од нив, да речеме 45, им закажуваш интервју, сите викаат дека ќе дојдат, а доаѓаат едвај 5 души. И никако не можам да си го објаснам овој феномен. Штом аплицирале, значи веројатно им се допаднале условите за работа. Како тогаш, наеднаш, го смениле мислењето? Истава анализа ја имам направено и врз основа на тоа од каде доаѓаат и која националност се кандидатите. Пр. кандидатите за работа од Скопје, Македонци, не доаѓаат на интервјуа за жива глава. За разлика од нив, на Македонците од внатрешноста повеќе можеш да се потпреш, за нив можеш да бидеш над 50% сигурен дека ќе дојдат на закажано интервју. А запрепастувачки висок е процентот кај кандидатите за работа Албанци, Турци и др. националности, а особено кај Албанците. Од искуство, на закажано интервју над 90% од Албанците доаѓаат. Горе-долу истово може да се примени и во поглед на тоа колку вредни работници се едните другите и третите:
-Македонци од Скопје - чест на исклучоци, но во најголем процент се мрзи
-Македонци од внатрешноста, најмногу од источна Македонија - многу вредни деца
-Албанци, Турци и др. - највредни, обично нема промашување со нив.
И ова говори многу за сржта на проблемот - ние, Македонците, како нација сме мрзи, не ни се работи, сакаме да седиме дома и од некаде да се појави магичен извор на пари. Затоа и се утепуваме од фрлање пари по спортски обложувалници, и сонуваме за денот кога ќе одмараме. Затоа и веројатно точна е изреката: „тате носи, мама меси“.
Имам уште многу да пишувам, ама ај да оставам да ми се пуштите со реплики без потпора, па да видиме до кај ќе стигне иновативноста.
веројатно тебе ти е местото тука во виртуелниот свет .. ајде збогум
