Психолошко дно

[Flatter]

Нема го, овој се самоубил.

 

[Ilumious]

Нема го, овој се самоубил.

Ај прибери се малце и сметај го ова како опомена пред бан

 

[Anand]

Неколку појаснувања. Не бев од секогаш вака. Бев лик што беше пример и воодушевување за многу, и за знаење и за однесување, пријател на кој секој можел да смета во секое време, дружељубив и со доста позитивна енергија што околу мене привлекуваше луѓе и скоро немало човек со кој не сум знаел да се спријателам и да си поминам убаво. Откога ми се случија доста работи со одредена личност, се затворив во себе, енергијата и позитивноста ми се изгуби и избледе целосно, престанав да контактирам со луѓе, да бидам заинтересиран за било каков контакт со било кој, со тоа се изгубија доста контакти, едноставно прекинав да сакам да имам контакт со светот и единствено нешто што го сакав стана да седам дома и да спијам, се случувало доста пати да немам појма кој ден е, буквално да не ме интересира ништо, оставајќи премногу обврски незавршени, со што заостанав зад некој што сум бил многу многу чекори понапред во секој поглед. Ниту едно, ама буквално ниту едно излегување не сум го поминал без на крај да завршам во солзи, тага и болка, да не знам што со себе, и да лутам низ градот со вечери. Престанав да ги сакам излегувањата, иако сеуште излегувам ама ниту имам енергија ниту имам некаква еуфорија и желба за тоа. Порано сум сакал да запознавам луѓе и да се дружам, сега ми е сеедно буквално за се. Не забележувам многу работи, расеан сум и деконцентриран во се.

Немам буквално ниту едно нешто што ме исполнува, буквално сум рамнодушен на се што се случува со мене и околу мене. Немам ниту чувство ниту став за било што, исто ми е и вака и така. Личноста ми е секој ден и секоја минута присутна во глава и живеам на некој начин во минатото. Порано се забележуваше се ова од надвор, со тек на време научив да глумам и да не спомнувам веќе ништо, зашто на никого не му е гајле, а реално не можиш да збориш иста работа со години, никој веќе не ти верува на муабетот и го смета за небитен, што е разбирливо до некаде. Сум бил на психијатар, пиев антидепресиви, на крај ги баталив. Долго време сум статус кво, незнаејќи каде понатаму, што со себе и како да поправам многу работи, кога веќе немам ни желба нешто да направам. Скоро се што правам го правам механички, без желба, љубов и чувства. Погоре некој има пишано дека имам премногу време па си праам фантазии, реалноста е дека немам воопшто слободно време, многу обврски ме имаат престасано, работата е што немам никакво чувство за нив, ниту ме погодува нешто, работи за кои порано не постоеле ниту минимални шанси да ги оставам незавршени сега ми е сеедно што ќе се случи со нив и така. Пушев неконтролирано многу, на излегување секогаш гледам да испијам толку многу за да изгубам контакт со реалноста, а на крај негативните мисли се интензивираат. Како да живеам во некој луп од кој нема излез. Поентата на темата беше да слушнам различни мислења и искуства. Не сум глуп, не сум неписмен и неук, едноставно тагата ми го има преземено кормилото на животот одамна, и имам изгубено контакт со се околу мене и се имам трансформирано во лик што никогаш не сум ни сонувал дека ќе бидам, и тоа е мојата денешна реалност. Благодарам на одговорите досега, бтв.

 

[GreenRoot]

Oд кaде си друже? Кoлку време ти трaе oвa?
Се прoнaјдoв вo некoи твoи делoви, имaм и јaс мoменти кoгa буквaлнo се изoлирaм oд oкoлинaтa, не сум рaспoлoжен, не ми се прaви муaбет, не излегувaм oд дoмa некoлку денoви сo ред... дo тoј степен дa не oдaм ни леб дa купaм бo прoдaвницa. Среќa сум вo мaл круг нa пријaтели кoи дoбрo се пoзнaвaме меѓу себе пa не ми стрaдaл нештo сoцијaлниoт живoт.

Пиење немoже пoзитивнo дa ти делувa. И дa пиеш вo друштвo нa крaј ќе де врaтиш дoмa сaм и ќе пoчнaт негaтивните мисли.

Oвде се штo ќе ти кaжеме ќе ти изгледa лејм и немa ништo дa ти кoристи верувaј. Требa сaмиoт вo себе дa нaјдеш желбa зa прoменa, дa пoчнеш oд мaли и нaвидум небитни рaбoти пa пoсле чекoр пo чекoр ќе успееш дa јa пoпрaвиш ситуaцијaтa.

Sent from my LG-H830 using Tapatalk

 

[Anon]

Откога ми се случија доста работи со одредена личност, се затворив во себе...

Треба да си одговориш на неколку прашања.
Одговорите треба да си ги дадеш од објективна гледна точка.
Но внимавај, состојбата во која се наоѓаш ќе му направи трикови на твојот ум за да не можеш објективно да размислуваш.

Прашањата се следниве:

1. Вредеше ли?
2. Колкави се шансите оваа личност да е единствената личност која може да ми пружи среќа?
3. Како оваа состојба влијае на моето здравје?
4. Кои работи можам да ги сменам, а кои не?
5. Дали излезот од оваа ситуација треба да го барам од другите или мора да преземам нешто сам?

Смени нешто во твојата дневна рутина. Пробувај нови работи. Оди и дај му храна/облека на некој бездомник. Земи си милениче. Среди исхрана и вежбај.
Секоја промена е тешка but it gets easier.

 

[Taxi_Driver]

Се согласувам со некои членови тука, или девојка направил да се чуствуваш вака (што генерално нема девојка во светот што вреди до толку за да паднеш до ова ниво) или ептен си булјаш и се мислиш посебен од другите и со тоа со тек на времето си завршил да немаш со кого да се дружиш друго објаснување нема

 

[blackadder]

Неколку појаснувања. Не бев од секогаш вака. Бев лик што беше пример и воодушевување за многу, и за знаење и за однесување, пријател на кој секој можел да смета во секое време, дружељубив и со доста позитивна енергија што околу мене привлекуваше луѓе и скоро немало човек со кој не сум знаел да се спријателам и да си поминам убаво. Откога ми се случија доста работи со одредена личност, се затворив во себе, енергијата и позитивноста ми се изгуби и избледе целосно, престанав да контактирам со луѓе, да бидам заинтересиран за било каков контакт со било кој, со тоа се изгубија доста контакти, едноставно прекинав да сакам да имам контакт со светот и единствено нешто што го сакав стана да седам дома и да спијам, се случувало доста пати да немам појма кој ден е, буквално да не ме интересира ништо, оставајќи премногу обврски незавршени, со што заостанав зад некој што сум бил многу многу чекори понапред во секој поглед. Ниту едно, ама буквално ниту едно излегување не сум го поминал без на крај да завршам во солзи, тага и болка, да не знам што со себе, и да лутам низ градот со вечери. Престанав да ги сакам излегувањата, иако сеуште излегувам ама ниту имам енергија ниту имам некаква еуфорија и желба за тоа. Порано сум сакал да запознавам луѓе и да се дружам, сега ми е сеедно буквално за се. Не забележувам многу работи, расеан сум и деконцентриран во се.

Немам буквално ниту едно нешто што ме исполнува, буквално сум рамнодушен на се што се случува со мене и околу мене. Немам ниту чувство ниту став за било што, исто ми е и вака и така. Личноста ми е секој ден и секоја минута присутна во глава и живеам на некој начин во минатото. Порано се забележуваше се ова од надвор, со тек на време научив да глумам и да не спомнувам веќе ништо, зашто на никого не му е гајле, а реално не можиш да збориш иста работа со години, никој веќе не ти верува на муабетот и го смета за небитен, што е разбирливо до некаде. Сум бил на психијатар, пиев антидепресиви, на крај ги баталив. Долго време сум статус кво, незнаејќи каде понатаму, што со себе и како да поправам многу работи, кога веќе немам ни желба нешто да направам. Скоро се што правам го правам механички, без желба, љубов и чувства. Погоре некој има пишано дека имам премногу време па си праам фантазии, реалноста е дека немам воопшто слободно време, многу обврски ме имаат престасано, работата е што немам никакво чувство за нив, ниту ме погодува нешто, работи за кои порано не постоеле ниту минимални шанси да ги оставам незавршени сега ми е сеедно што ќе се случи со нив и така. Пушев неконтролирано многу, на излегување секогаш гледам да испијам толку многу за да изгубам контакт со реалноста, а на крај негативните мисли се интензивираат. Како да живеам во некој луп од кој нема излез. Поентата на темата беше да слушнам различни мислења и искуства. Не сум глуп, не сум неписмен и неук, едноставно тагата ми го има преземено кормилото на животот одамна, и имам изгубено контакт со се околу мене и се имам трансформирано во лик што никогаш не сум ни сонувал дека ќе бидам, и тоа е мојата денешна реалност. Благодарам на одговорите досега, бтв.

Ете ти го проблемот nice guy, ниска самодоверба, несигурност у сам себе.
Никој не сака очај.
И за просветлување

 

[Taxi_Driver]

Неколку појаснувања. Не бев од секогаш вака. Бев лик што беше пример и воодушевување за многу, и за знаење и за однесување, пријател на кој секој можел да смета во секое време, дружељубив и со доста позитивна енергија што околу мене привлекуваше луѓе и скоро немало човек со кој не сум знаел да се спријателам и да си поминам убаво. Откога ми се случија доста работи со одредена личност, се затворив во себе, енергијата и позитивноста ми се изгуби и избледе целосно, престанав да контактирам со луѓе, да бидам заинтересиран за било каков контакт со било кој, со тоа се изгубија доста контакти, едноставно прекинав да сакам да имам контакт со светот и единствено нешто што го сакав стана да седам дома и да спијам, се случувало доста пати да немам појма кој ден е, буквално да не ме интересира ништо, оставајќи премногу обврски незавршени, со што заостанав зад некој што сум бил многу многу чекори понапред во секој поглед. Ниту едно, ама буквално ниту едно излегување не сум го поминал без на крај да завршам во солзи, тага и болка, да не знам што со себе, и да лутам низ градот со вечери. Престанав да ги сакам излегувањата, иако сеуште излегувам ама ниту имам енергија ниту имам некаква еуфорија и желба за тоа. Порано сум сакал да запознавам луѓе и да се дружам, сега ми е сеедно буквално за се. Не забележувам многу работи, расеан сум и деконцентриран во се.
Немам буквално ниту едно нешто што ме исполнува, буквално сум рамнодушен на се што се случува со мене и околу мене. Немам ниту чувство ниту став за било што, исто ми е и вака и така. Личноста ми е секој ден и секоја минута присутна во глава и живеам на некој начин во минатото. Порано се забележуваше се ова од надвор, со тек на време научив да глумам и да не спомнувам веќе ништо, зашто на никого не му е гајле, а реално не можиш да збориш иста работа со години, никој веќе не ти верува на муабетот и го смета за небитен, што е разбирливо до некаде. Сум бил на психијатар, пиев антидепресиви, на крај ги баталив. Долго време сум статус кво, незнаејќи каде понатаму, што со себе и како да поправам многу работи, кога веќе немам ни желба нешто да направам. Скоро се што правам го правам механички, без желба, љубов и чувства. Погоре некој има пишано дека имам премногу време па си праам фантазии, реалноста е дека немам воопшто слободно време, многу обврски ме имаат престасано, работата е што немам никакво чувство за нив, ниту ме погодува нешто, работи за кои порано не постоеле ниту минимални шанси да ги оставам незавршени сега ми е сеедно што ќе се случи со нив и така. Пушев неконтролирано многу, на излегување секогаш гледам да испијам толку многу за да изгубам контакт со реалноста, а на крај негативните мисли се интензивираат. Како да живеам во некој луп од кој нема излез. Поентата на темата беше да слушнам различни мислења и искуства. Не сум глуп, не сум неписмен и неук, едноставно тагата ми го има преземено кормилото на животот одамна, и имам изгубено контакт со се околу мене и се имам трансформирано во лик што никогаш не сум ни сонувал дека ќе бидам, и тоа е мојата денешна реалност. Благодарам на одговорите досега, бтв.

Не вреди другар, нема личност во овој свет што вреди да минуваш низ ова.... опамети се зошто животот е краток, времето ке помине. никој не вреди повеќе од тебе и од твоето време толку од мојот совет па ти сега си знаеш (ако е за женка по се изгледа е, не оди по мислењето само таа ме прави да се чуствувам посебен и убаво секогаш така викаме за секоја женска што сме ја имале и раскинуваме се додека не најдеме друга врска и заборавиме дека бившата воошто постоела во нашиот живот, јас мислам дека треба да излезеш и да бркаш женска за подолга врска не за оне најт станд или кежуал врска )

 

[MAJA 345]

Неколку појаснувања. Не бев од секогаш вака. Бев лик што беше пример и воодушевување за многу, и за знаење и за однесување, пријател на кој секој можел да смета во секое време, дружељубив и со доста позитивна енергија што околу мене привлекуваше луѓе и скоро немало човек со кој не сум знаел да се спријателам и да си поминам убаво. Откога ми се случија доста работи со одредена личност, се затворив во себе, енергијата и позитивноста ми се изгуби и избледе целосно, престанав да контактирам со луѓе, да бидам заинтересиран за било каков контакт со било кој, со тоа се изгубија доста контакти, едноставно прекинав да сакам да имам контакт со светот и единствено нешто што го сакав стана да седам дома и да спијам, се случувало доста пати да немам појма кој ден е, буквално да не ме интересира ништо, оставајќи премногу обврски незавршени, со што заостанав зад некој што сум бил многу многу чекори понапред во секој поглед. Ниту едно, ама буквално ниту едно излегување не сум го поминал без на крај да завршам во солзи, тага и болка, да не знам што со себе, и да лутам низ градот со вечери. Престанав да ги сакам излегувањата, иако сеуште излегувам ама ниту имам енергија ниту имам некаква еуфорија и желба за тоа. Порано сум сакал да запознавам луѓе и да се дружам, сега ми е сеедно буквално за се. Не забележувам многу работи, расеан сум и деконцентриран во се.

Немам буквално ниту едно нешто што ме исполнува, буквално сум рамнодушен на се што се случува со мене и околу мене. Немам ниту чувство ниту став за било што, исто ми е и вака и така. Личноста ми е секој ден и секоја минута присутна во глава и живеам на некој начин во минатото. Порано се забележуваше се ова од надвор, со тек на време научив да глумам и да не спомнувам веќе ништо, зашто на никого не му е гајле, а реално не можиш да збориш иста работа со години, никој веќе не ти верува на муабетот и го смета за небитен, што е разбирливо до некаде. Сум бил на психијатар, пиев антидепресиви, на крај ги баталив. Долго време сум статус кво, незнаејќи каде понатаму, што со себе и како да поправам многу работи, кога веќе немам ни желба нешто да направам. Скоро се што правам го правам механички, без желба, љубов и чувства. Погоре некој има пишано дека имам премногу време па си праам фантазии, реалноста е дека немам воопшто слободно време, многу обврски ме имаат престасано, работата е што немам никакво чувство за нив, ниту ме погодува нешто, работи за кои порано не постоеле ниту минимални шанси да ги оставам незавршени сега ми е сеедно што ќе се случи со нив и така. Пушев неконтролирано многу, на излегување секогаш гледам да испијам толку многу за да изгубам контакт со реалноста, а на крај негативните мисли се интензивираат. Како да живеам во некој луп од кој нема излез. Поентата на темата беше да слушнам различни мислења и искуства. Не сум глуп, не сум неписмен и неук, едноставно тагата ми го има преземено кормилото на животот одамна, и имам изгубено контакт со се околу мене и се имам трансформирано во лик што никогаш не сум ни сонувал дека ќе бидам, и тоа е мојата денешна реалност. Благодарам на одговорите досега, бтв.

За да надминеш ваљда било што во животот или особа што веќе не е дел од животот, мора да си себичен и да се ставаш себеси на прво место. Секогаш, во мера секако, али секогаш ти прв. Зошто да бидеме реални, ретко да најдеш особа што ќе те стави тебе на прво место и тоа е во ред. Која и да била таа особа што те пореметила толку, па и за апчиња да пиеш, мрази ја. Таа особа секако не е побитна од тебе. Кој и да е, не мора да ти била девојка.
Потоа, прифати си ја реалноста, не многу филозофирај и не фантазирај. И јас нејќам да се дружам многу со луѓе, секој втор е таков. И јас нејќам да излегувам, мачно ми е. Али не го сметам тоа за минус, пошто тоа е во ред и не мора сите да играме по некој си замислен општествен план. Ако не ти се прави нештото, многу е просто, не го прави.
Малите нешта се оние кои мислам дека би те кренале сега. А и реално, фино е да си најдеш такви ствари кои на моменти ќе те орасположат. Јас си имав купено боици и боев ко мало дете чисто за да се осетам дека ете денес сум направила нешто, вау. Било што, чисто да излезеш од рутина, па колку и да е мало. Милениче е супер работа, кога ќе видиш дека за некого се грижиш и тоа те сака, супер ќе ти дојде.
Се на се, ако не си помогнеш сам малце, никој нема. Се иде од нашата психа и колку сакаме прво самите да си помогнеме. Ако не сакаш, јбг, никој од нас нема да послушаш, али твој избор. Со среќа.

 

[Петра П.]

Јас те разбирам. Неколку пати ми се има случено и мене. Не толку страшно, ама и јас може да се каже дека во поголемиот дел од живото сум била исклучена. Ама никогаш не сум се откажала.
Прифати дека едноставно се случило тоа што се случило и тоа секако нема да го промениш, ама прифаќањето е првиот чекор кон промената.
Вториот е да се прифатиш и да се засакаш себеси.. и кога си тажен и кога ти е тешко, било каков и да си мора да се прифатиш. А потоа да почнеш на различни начини да се променуваш и да пробуваш да го одстраниш тоа што не ти се допаѓа.
И третиот чекор е да ги рашириш рацете, да го отвориш срцето.. за луѓе кои те сакаат, сакаат да те запознаат, работи кои те исполнуваат.
Немораш секогаш да да зрачиш со позитивна енергија... Биди сурово искрен. Ама не дозволувај тоа што те направило толку тажен да го одземе се она што понатаму те чека.
Тргни го тоа на страна.. чувај го во кутија. Секогаш можеш да ја отвориш и да го почестиш со тагување. Ама животот е толку чудесен и убав.. полн со работи на кои чекаат да му дадеме шанса и обратно.

Храбро другарче! [DOUBLEPOST=1527083626][/DOUBLEPOST]И ок е да ни пишуваш тука колку сакаш.. и да зборуваш за тоа колку сакаш.

 

[CHL1]

Неколку појаснувања. Не бев од секогаш вака. Бев лик што беше пример и воодушевување за многу, и за знаење и за однесување, пријател на кој секој можел да смета во секое време, дружељубив и со доста позитивна енергија што околу мене привлекуваше луѓе и скоро немало човек со кој не сум знаел да се спријателам и да си поминам убаво. Откога ми се случија доста работи со одредена личност, се затворив во себе, енергијата и позитивноста ми се изгуби и избледе целосно, престанав да контактирам со луѓе, да бидам заинтересиран за било каков контакт со било кој, со тоа се изгубија доста контакти, едноставно прекинав да сакам да имам контакт со светот и единствено нешто што го сакав стана да седам дома и да спијам, се случувало доста пати да немам појма кој ден е, буквално да не ме интересира ништо, оставајќи премногу обврски незавршени, со што заостанав зад некој што сум бил многу многу чекори понапред во секој поглед. Ниту едно, ама буквално ниту едно излегување не сум го поминал без на крај да завршам во солзи, тага и болка, да не знам што со себе, и да лутам низ градот со вечери. Престанав да ги сакам излегувањата, иако сеуште излегувам ама ниту имам енергија ниту имам некаква еуфорија и желба за тоа. Порано сум сакал да запознавам луѓе и да се дружам, сега ми е сеедно буквално за се. Не забележувам многу работи, расеан сум и деконцентриран во се.

Немам буквално ниту едно нешто што ме исполнува, буквално сум рамнодушен на се што се случува со мене и околу мене. Немам ниту чувство ниту став за било што, исто ми е и вака и така. Личноста ми е секој ден и секоја минута присутна во глава и живеам на некој начин во минатото. Порано се забележуваше се ова од надвор, со тек на време научив да глумам и да не спомнувам веќе ништо, зашто на никого не му е гајле, а реално не можиш да збориш иста работа со години, никој веќе не ти верува на муабетот и го смета за небитен, што е разбирливо до некаде. Сум бил на психијатар, пиев антидепресиви, на крај ги баталив. Долго време сум статус кво, незнаејќи каде понатаму, што со себе и како да поправам многу работи, кога веќе немам ни желба нешто да направам. Скоро се што правам го правам механички, без желба, љубов и чувства. Погоре некој има пишано дека имам премногу време па си праам фантазии, реалноста е дека немам воопшто слободно време, многу обврски ме имаат престасано, работата е што немам никакво чувство за нив, ниту ме погодува нешто, работи за кои порано не постоеле ниту минимални шанси да ги оставам незавршени сега ми е сеедно што ќе се случи со нив и така. Пушев неконтролирано многу, на излегување секогаш гледам да испијам толку многу за да изгубам контакт со реалноста, а на крај негативните мисли се интензивираат. Како да живеам во некој луп од кој нема излез. Поентата на темата беше да слушнам различни мислења и искуства. Не сум глуп, не сум неписмен и неук, едноставно тагата ми го има преземено кормилото на животот одамна, и имам изгубено контакт со се околу мене и се имам трансформирано во лик што никогаш не сум ни сонувал дека ќе бидам, и тоа е мојата денешна реалност. Благодарам на одговорите досега, бтв.

Најди нешто минимално корисно што сметаш дека можеш да го направиш во денот за да не си легнеш со празно чуство и помислатакако не те бива за ништо и немаш никаква корист во животот, прочитај дел од книга, нахрани скитник или напуштено куче, маче, гледај документарец, поработи на себе на било кој едноставен начин што сметаш ќе ти го подобри животот и 1% итн. Почни од малите работи кои на крајот од денот ќе ти дадат чуство дека нешто си направил, а со тоа и секој ден ќе ти биде полесно да ја најдеш мотивацијата да продолжиш.

 

[Џамлија]

Неколку појаснувања. Не бев од секогаш вака. Бев лик што беше пример и воодушевување за многу, и за знаење и за однесување, пријател на кој секој можел да смета во секое време, дружељубив и со доста позитивна енергија што околу мене привлекуваше луѓе и скоро немало човек со кој не сум знаел да се спријателам и да си поминам убаво. Откога ми се случија доста работи со одредена личност, се затворив во себе, енергијата и позитивноста ми се изгуби и избледе целосно, престанав да контактирам со луѓе, да бидам заинтересиран за било каков контакт со било кој, со тоа се изгубија доста контакти, едноставно прекинав да сакам да имам контакт со светот и единствено нешто што го сакав стана да седам дома и да спијам, се случувало доста пати да немам појма кој ден е, буквално да не ме интересира ништо, оставајќи премногу обврски незавршени, со што заостанав зад некој што сум бил многу многу чекори понапред во секој поглед. Ниту едно, ама буквално ниту едно излегување не сум го поминал без на крај да завршам во солзи, тага и болка, да не знам што со себе, и да лутам низ градот со вечери. Престанав да ги сакам излегувањата, иако сеуште излегувам ама ниту имам енергија ниту имам некаква еуфорија и желба за тоа. Порано сум сакал да запознавам луѓе и да се дружам, сега ми е сеедно буквално за се. Не забележувам многу работи, расеан сум и деконцентриран во се.

Немам буквално ниту едно нешто што ме исполнува, буквално сум рамнодушен на се што се случува со мене и околу мене. Немам ниту чувство ниту став за било што, исто ми е и вака и така. Личноста ми е секој ден и секоја минута присутна во глава и живеам на некој начин во минатото. Порано се забележуваше се ова од надвор, со тек на време научив да глумам и да не спомнувам веќе ништо, зашто на никого не му е гајле, а реално не можиш да збориш иста работа со години, никој веќе не ти верува на муабетот и го смета за небитен, што е разбирливо до некаде. Сум бил на психијатар, пиев антидепресиви, на крај ги баталив. Долго време сум статус кво, незнаејќи каде понатаму, што со себе и како да поправам многу работи, кога веќе немам ни желба нешто да направам. Скоро се што правам го правам механички, без желба, љубов и чувства. Погоре некој има пишано дека имам премногу време па си праам фантазии, реалноста е дека немам воопшто слободно време, многу обврски ме имаат престасано, работата е што немам никакво чувство за нив, ниту ме погодува нешто, работи за кои порано не постоеле ниту минимални шанси да ги оставам незавршени сега ми е сеедно што ќе се случи со нив и така. Пушев неконтролирано многу, на излегување секогаш гледам да испијам толку многу за да изгубам контакт со реалноста, а на крај негативните мисли се интензивираат. Како да живеам во некој луп од кој нема излез. Поентата на темата беше да слушнам различни мислења и искуства. Не сум глуп, не сум неписмен и неук, едноставно тагата ми го има преземено кормилото на животот одамна, и имам изгубено контакт со се околу мене и се имам трансформирано во лик што никогаш не сум ни сонувал дека ќе бидам, и тоа е мојата денешна реалност. Благодарам на одговорите досега, бтв.

Верувај дека не постои можност се да си пробал и да видиш дека веќе ништо не те исполнува,приклучи се во хумантирани акции што знам Црвен Крст, оди на обуки, предавања, боречки вештини, оди во странство, мора да има нешто што пак би те привлекло и би ти дало желба за живот. Патем самиот ако не направиш да ти биде подобро никој нема да го направи тоа наместо тебе и пред се мораш да уживаш во сопствената кожа и самиот да се сакаш па после се останато.Јас ти препорачувам една книга да прочиташ, Патот по кој поретко се оди од Стив Пек.

 

[Lester Freamon]

Неколку појаснувања. Не бев од секогаш вака. Бев лик што беше пример и воодушевување за многу, и за знаење и за однесување, пријател на кој секој можел да смета во секое време, дружељубив и со доста позитивна енергија што околу мене привлекуваше луѓе и скоро немало човек со кој не сум знаел да се спријателам и да си поминам убаво. Откога ми се случија доста работи со одредена личност, се затворив во себе, енергијата и позитивноста ми се изгуби и избледе целосно, престанав да контактирам со луѓе, да бидам заинтересиран за било каков контакт со било кој, со тоа се изгубија доста контакти, едноставно прекинав да сакам да имам контакт со светот и единствено нешто што го сакав стана да седам дома и да спијам, се случувало доста пати да немам појма кој ден е, буквално да не ме интересира ништо, оставајќи премногу обврски незавршени, со што заостанав зад некој што сум бил многу многу чекори понапред во секој поглед. Ниту едно, ама буквално ниту едно излегување не сум го поминал без на крај да завршам во солзи, тага и болка, да не знам што со себе, и да лутам низ градот со вечери. Престанав да ги сакам излегувањата, иако сеуште излегувам ама ниту имам енергија ниту имам некаква еуфорија и желба за тоа. Порано сум сакал да запознавам луѓе и да се дружам, сега ми е сеедно буквално за се. Не забележувам многу работи, расеан сум и деконцентриран во се.

Немам буквално ниту едно нешто што ме исполнува, буквално сум рамнодушен на се што се случува со мене и околу мене. Немам ниту чувство ниту став за било што, исто ми е и вака и така. Личноста ми е секој ден и секоја минута присутна во глава и живеам на некој начин во минатото. Порано се забележуваше се ова од надвор, со тек на време научив да глумам и да не спомнувам веќе ништо, зашто на никого не му е гајле, а реално не можиш да збориш иста работа со години, никој веќе не ти верува на муабетот и го смета за небитен, што е разбирливо до некаде. Сум бил на психијатар, пиев антидепресиви, на крај ги баталив. Долго време сум статус кво, незнаејќи каде понатаму, што со себе и како да поправам многу работи, кога веќе немам ни желба нешто да направам. Скоро се што правам го правам механички, без желба, љубов и чувства. Погоре некој има пишано дека имам премногу време па си праам фантазии, реалноста е дека немам воопшто слободно време, многу обврски ме имаат престасано, работата е што немам никакво чувство за нив, ниту ме погодува нешто, работи за кои порано не постоеле ниту минимални шанси да ги оставам незавршени сега ми е сеедно што ќе се случи со нив и така. Пушев неконтролирано многу, на излегување секогаш гледам да испијам толку многу за да изгубам контакт со реалноста, а на крај негативните мисли се интензивираат. Како да живеам во некој луп од кој нема излез. Поентата на темата беше да слушнам различни мислења и искуства. Не сум глуп, не сум неписмен и неук, едноставно тагата ми го има преземено кормилото на животот одамна, и имам изгубено контакт со се околу мене и се имам трансформирано во лик што никогаш не сум ни сонувал дека ќе бидам, и тоа е мојата денешна реалност. Благодарам на одговорите досега, бтв.

Колку години си?
Пред колку време си ја прекинал врската?
Претпоставувам дека си свесен дека на светов има над 7 милијарди луѓе и околу 50% од нив се жени, така да не вреди да изгубиш ни еден ден во тагување по одредена личност, ако бива ок, ако не пак ок, тераш понатаму, бараш друга, уживаш во животот кој и така е прекраток.
Не ти требаат ни антидепресиви, ниту психијатри, батали цигарите и алкохолот не си го ебавај здравјето, почни да спортуваш или пробај некој аеробик/фитнес, добри места се за запознавање на други луѓе и полека ќе набилдаш нов круг на луѓе за дружба. Рачунај дека како што ти сакаш да запознаеш други луѓе, така има уште многу други кои сакаат исто да најдат нови лица за освежување во животот, само позитивно, пробај да се интересираш за некоја тематика, пробај да научиш некој нов скил, добро е и за релаксација на мислите, а воедно и ќе имаш плус тема за разговор со луѓето што ќе ги сретнеш.

 

[Anon]

Едни исти работи му повторуваме.
Ако е еден од оние „напредно-спонтаните“ ќе му бидат клише и ќе ги отфрли.

 

[Anand]

Ајде уште малку да појаснам како стојат работите. Тоа што сум долго во ваква психичка ситуација, не го бирам јас. Друга работа, неколку од претпоставките не се точни, да појаснам. Доколку би ме виделе во живо и би направиле муабет со мене, не би приметиле апсолутно ништо од ова. Ни на крај памет не би помислил некој дека се наоѓам во ваква ситуација. Пријатели имам, имам девојка моментално доволно долго што реално гледано мноогу би посакале да ја имаат, и многу би завидувале. Поентата е дека се што правам е само надворешна маска, механички, без воопшто да може да се примети нешто. Е сега, тоа што го имам внатре е сосема поинаку од тоа што се гледа однадвор. Вака се чувствувам веќе 5+ години. Работата е што буквално за ниту една работа немам искрена желба, не можам да чувствувам ништо, не ме погодува апсолутно ништо што се случува, сите реакции на работите ми се механички. Ништо не може да ме заинтересира, правам нешто еден саат и го баталувам, ретко кога можам да сум концентриран, немам нерви за многу работи. Сеедно ми е за работи за кои ни на крај памет не би требало да ми е. Тоа го чувстувам постојано, далеку дека сакам да е така. Нема работа што ме исполнува, што може да ме заинтересира, за која би рекол готово ова е тоа. Едноставно се ми изгледа без никаква смисла, без поента. Личноста ми е секоја секунда, минута постојано во глава, секојдневие, без можност да го контролирам тоа. Живеам во минатото, не забележувајќи и без никаков интерес за сегашноста или иднината. Инаку, кои се тие "напредно-спонтани" ако може појаснување? Опишувам како се осеќам, без да додавам или одземам. Дали е тоа рационално/добро/лошо е ирелевантно во случајов.