F
Flatter
Гостин
Нема го, овој се самоубил.
Ај прибери се малце и сметај го ова како опомена пред банНема го, овој се самоубил.
Треба да си одговориш на неколку прашања.Откога ми се случија доста работи со одредена личност, се затворив во себе...
Ете ти го проблемот nice guy, ниска самодоверба, несигурност у сам себе.Неколку појаснувања. Не бев од секогаш вака. Бев лик што беше пример и воодушевување за многу, и за знаење и за однесување, пријател на кој секој можел да смета во секое време, дружељубив и со доста позитивна енергија што околу мене привлекуваше луѓе и скоро немало човек со кој не сум знаел да се спријателам и да си поминам убаво. Откога ми се случија доста работи со одредена личност, се затворив во себе, енергијата и позитивноста ми се изгуби и избледе целосно, престанав да контактирам со луѓе, да бидам заинтересиран за било каков контакт со било кој, со тоа се изгубија доста контакти, едноставно прекинав да сакам да имам контакт со светот и единствено нешто што го сакав стана да седам дома и да спијам, се случувало доста пати да немам појма кој ден е, буквално да не ме интересира ништо, оставајќи премногу обврски незавршени, со што заостанав зад некој што сум бил многу многу чекори понапред во секој поглед. Ниту едно, ама буквално ниту едно излегување не сум го поминал без на крај да завршам во солзи, тага и болка, да не знам што со себе, и да лутам низ градот со вечери. Престанав да ги сакам излегувањата, иако сеуште излегувам ама ниту имам енергија ниту имам некаква еуфорија и желба за тоа. Порано сум сакал да запознавам луѓе и да се дружам, сега ми е сеедно буквално за се. Не забележувам многу работи, расеан сум и деконцентриран во се.
Немам буквално ниту едно нешто што ме исполнува, буквално сум рамнодушен на се што се случува со мене и околу мене. Немам ниту чувство ниту став за било што, исто ми е и вака и така. Личноста ми е секој ден и секоја минута присутна во глава и живеам на некој начин во минатото. Порано се забележуваше се ова од надвор, со тек на време научив да глумам и да не спомнувам веќе ништо, зашто на никого не му е гајле, а реално не можиш да збориш иста работа со години, никој веќе не ти верува на муабетот и го смета за небитен, што е разбирливо до некаде. Сум бил на психијатар, пиев антидепресиви, на крај ги баталив. Долго време сум статус кво, незнаејќи каде понатаму, што со себе и како да поправам многу работи, кога веќе немам ни желба нешто да направам. Скоро се што правам го правам механички, без желба, љубов и чувства. Погоре некој има пишано дека имам премногу време па си праам фантазии, реалноста е дека немам воопшто слободно време, многу обврски ме имаат престасано, работата е што немам никакво чувство за нив, ниту ме погодува нешто, работи за кои порано не постоеле ниту минимални шанси да ги оставам незавршени сега ми е сеедно што ќе се случи со нив и така. Пушев неконтролирано многу, на излегување секогаш гледам да испијам толку многу за да изгубам контакт со реалноста, а на крај негативните мисли се интензивираат. Како да живеам во некој луп од кој нема излез. Поентата на темата беше да слушнам различни мислења и искуства. Не сум глуп, не сум неписмен и неук, едноставно тагата ми го има преземено кормилото на животот одамна, и имам изгубено контакт со се околу мене и се имам трансформирано во лик што никогаш не сум ни сонувал дека ќе бидам, и тоа е мојата денешна реалност. Благодарам на одговорите досега, бтв.
Не вреди другар, нема личност во овој свет што вреди да минуваш низ ова.... опамети се зошто животот е краток, времето ке помине. никој не вреди повеќе од тебе и од твоето време толку од мојот совет па ти сега си знаеш (ако е за женка по се изгледа е, не оди по мислењето само таа ме прави да се чуствувам посебен и убаво секогаш така викаме за секоја женска што сме ја имале и раскинуваме се додека не најдеме друга врска и заборавиме дека бившата воошто постоела во нашиот живот, јас мислам дека треба да излезеш и да бркаш женска за подолга врска не за оне најт станд или кежуал врска )Неколку појаснувања. Не бев од секогаш вака. Бев лик што беше пример и воодушевување за многу, и за знаење и за однесување, пријател на кој секој можел да смета во секое време, дружељубив и со доста позитивна енергија што околу мене привлекуваше луѓе и скоро немало човек со кој не сум знаел да се спријателам и да си поминам убаво. Откога ми се случија доста работи со одредена личност, се затворив во себе, енергијата и позитивноста ми се изгуби и избледе целосно, престанав да контактирам со луѓе, да бидам заинтересиран за било каков контакт со било кој, со тоа се изгубија доста контакти, едноставно прекинав да сакам да имам контакт со светот и единствено нешто што го сакав стана да седам дома и да спијам, се случувало доста пати да немам појма кој ден е, буквално да не ме интересира ништо, оставајќи премногу обврски незавршени, со што заостанав зад некој што сум бил многу многу чекори понапред во секој поглед. Ниту едно, ама буквално ниту едно излегување не сум го поминал без на крај да завршам во солзи, тага и болка, да не знам што со себе, и да лутам низ градот со вечери. Престанав да ги сакам излегувањата, иако сеуште излегувам ама ниту имам енергија ниту имам некаква еуфорија и желба за тоа. Порано сум сакал да запознавам луѓе и да се дружам, сега ми е сеедно буквално за се. Не забележувам многу работи, расеан сум и деконцентриран во се.
Немам буквално ниту едно нешто што ме исполнува, буквално сум рамнодушен на се што се случува со мене и околу мене. Немам ниту чувство ниту став за било што, исто ми е и вака и така. Личноста ми е секој ден и секоја минута присутна во глава и живеам на некој начин во минатото. Порано се забележуваше се ова од надвор, со тек на време научив да глумам и да не спомнувам веќе ништо, зашто на никого не му е гајле, а реално не можиш да збориш иста работа со години, никој веќе не ти верува на муабетот и го смета за небитен, што е разбирливо до некаде. Сум бил на психијатар, пиев антидепресиви, на крај ги баталив. Долго време сум статус кво, незнаејќи каде понатаму, што со себе и како да поправам многу работи, кога веќе немам ни желба нешто да направам. Скоро се што правам го правам механички, без желба, љубов и чувства. Погоре некој има пишано дека имам премногу време па си праам фантазии, реалноста е дека немам воопшто слободно време, многу обврски ме имаат престасано, работата е што немам никакво чувство за нив, ниту ме погодува нешто, работи за кои порано не постоеле ниту минимални шанси да ги оставам незавршени сега ми е сеедно што ќе се случи со нив и така. Пушев неконтролирано многу, на излегување секогаш гледам да испијам толку многу за да изгубам контакт со реалноста, а на крај негативните мисли се интензивираат. Како да живеам во некој луп од кој нема излез. Поентата на темата беше да слушнам различни мислења и искуства. Не сум глуп, не сум неписмен и неук, едноставно тагата ми го има преземено кормилото на животот одамна, и имам изгубено контакт со се околу мене и се имам трансформирано во лик што никогаш не сум ни сонувал дека ќе бидам, и тоа е мојата денешна реалност. Благодарам на одговорите досега, бтв.
За да надминеш ваљда било што во животот или особа што веќе не е дел од животот, мора да си себичен и да се ставаш себеси на прво место. Секогаш, во мера секако, али секогаш ти прв. Зошто да бидеме реални, ретко да најдеш особа што ќе те стави тебе на прво место и тоа е во ред. Која и да била таа особа што те пореметила толку, па и за апчиња да пиеш, мрази ја. Таа особа секако не е побитна од тебе. Кој и да е, не мора да ти била девојка.Неколку појаснувања. Не бев од секогаш вака. Бев лик што беше пример и воодушевување за многу, и за знаење и за однесување, пријател на кој секој можел да смета во секое време, дружељубив и со доста позитивна енергија што околу мене привлекуваше луѓе и скоро немало човек со кој не сум знаел да се спријателам и да си поминам убаво. Откога ми се случија доста работи со одредена личност, се затворив во себе, енергијата и позитивноста ми се изгуби и избледе целосно, престанав да контактирам со луѓе, да бидам заинтересиран за било каков контакт со било кој, со тоа се изгубија доста контакти, едноставно прекинав да сакам да имам контакт со светот и единствено нешто што го сакав стана да седам дома и да спијам, се случувало доста пати да немам појма кој ден е, буквално да не ме интересира ништо, оставајќи премногу обврски незавршени, со што заостанав зад некој што сум бил многу многу чекори понапред во секој поглед. Ниту едно, ама буквално ниту едно излегување не сум го поминал без на крај да завршам во солзи, тага и болка, да не знам што со себе, и да лутам низ градот со вечери. Престанав да ги сакам излегувањата, иако сеуште излегувам ама ниту имам енергија ниту имам некаква еуфорија и желба за тоа. Порано сум сакал да запознавам луѓе и да се дружам, сега ми е сеедно буквално за се. Не забележувам многу работи, расеан сум и деконцентриран во се.
Немам буквално ниту едно нешто што ме исполнува, буквално сум рамнодушен на се што се случува со мене и околу мене. Немам ниту чувство ниту став за било што, исто ми е и вака и така. Личноста ми е секој ден и секоја минута присутна во глава и живеам на некој начин во минатото. Порано се забележуваше се ова од надвор, со тек на време научив да глумам и да не спомнувам веќе ништо, зашто на никого не му е гајле, а реално не можиш да збориш иста работа со години, никој веќе не ти верува на муабетот и го смета за небитен, што е разбирливо до некаде. Сум бил на психијатар, пиев антидепресиви, на крај ги баталив. Долго време сум статус кво, незнаејќи каде понатаму, што со себе и како да поправам многу работи, кога веќе немам ни желба нешто да направам. Скоро се што правам го правам механички, без желба, љубов и чувства. Погоре некој има пишано дека имам премногу време па си праам фантазии, реалноста е дека немам воопшто слободно време, многу обврски ме имаат престасано, работата е што немам никакво чувство за нив, ниту ме погодува нешто, работи за кои порано не постоеле ниту минимални шанси да ги оставам незавршени сега ми е сеедно што ќе се случи со нив и така. Пушев неконтролирано многу, на излегување секогаш гледам да испијам толку многу за да изгубам контакт со реалноста, а на крај негативните мисли се интензивираат. Како да живеам во некој луп од кој нема излез. Поентата на темата беше да слушнам различни мислења и искуства. Не сум глуп, не сум неписмен и неук, едноставно тагата ми го има преземено кормилото на животот одамна, и имам изгубено контакт со се околу мене и се имам трансформирано во лик што никогаш не сум ни сонувал дека ќе бидам, и тоа е мојата денешна реалност. Благодарам на одговорите досега, бтв.
Најди нешто минимално корисно што сметаш дека можеш да го направиш во денот за да не си легнеш со празно чуство и помислатакако не те бива за ништо и немаш никаква корист во животот, прочитај дел од книга, нахрани скитник или напуштено куче, маче, гледај документарец, поработи на себе на било кој едноставен начин што сметаш ќе ти го подобри животот и 1% итн. Почни од малите работи кои на крајот од денот ќе ти дадат чуство дека нешто си направил, а со тоа и секој ден ќе ти биде полесно да ја најдеш мотивацијата да продолжиш.Неколку појаснувања. Не бев од секогаш вака. Бев лик што беше пример и воодушевување за многу, и за знаење и за однесување, пријател на кој секој можел да смета во секое време, дружељубив и со доста позитивна енергија што околу мене привлекуваше луѓе и скоро немало човек со кој не сум знаел да се спријателам и да си поминам убаво. Откога ми се случија доста работи со одредена личност, се затворив во себе, енергијата и позитивноста ми се изгуби и избледе целосно, престанав да контактирам со луѓе, да бидам заинтересиран за било каков контакт со било кој, со тоа се изгубија доста контакти, едноставно прекинав да сакам да имам контакт со светот и единствено нешто што го сакав стана да седам дома и да спијам, се случувало доста пати да немам појма кој ден е, буквално да не ме интересира ништо, оставајќи премногу обврски незавршени, со што заостанав зад некој што сум бил многу многу чекори понапред во секој поглед. Ниту едно, ама буквално ниту едно излегување не сум го поминал без на крај да завршам во солзи, тага и болка, да не знам што со себе, и да лутам низ градот со вечери. Престанав да ги сакам излегувањата, иако сеуште излегувам ама ниту имам енергија ниту имам некаква еуфорија и желба за тоа. Порано сум сакал да запознавам луѓе и да се дружам, сега ми е сеедно буквално за се. Не забележувам многу работи, расеан сум и деконцентриран во се.
Немам буквално ниту едно нешто што ме исполнува, буквално сум рамнодушен на се што се случува со мене и околу мене. Немам ниту чувство ниту став за било што, исто ми е и вака и така. Личноста ми е секој ден и секоја минута присутна во глава и живеам на некој начин во минатото. Порано се забележуваше се ова од надвор, со тек на време научив да глумам и да не спомнувам веќе ништо, зашто на никого не му е гајле, а реално не можиш да збориш иста работа со години, никој веќе не ти верува на муабетот и го смета за небитен, што е разбирливо до некаде. Сум бил на психијатар, пиев антидепресиви, на крај ги баталив. Долго време сум статус кво, незнаејќи каде понатаму, што со себе и како да поправам многу работи, кога веќе немам ни желба нешто да направам. Скоро се што правам го правам механички, без желба, љубов и чувства. Погоре некој има пишано дека имам премногу време па си праам фантазии, реалноста е дека немам воопшто слободно време, многу обврски ме имаат престасано, работата е што немам никакво чувство за нив, ниту ме погодува нешто, работи за кои порано не постоеле ниту минимални шанси да ги оставам незавршени сега ми е сеедно што ќе се случи со нив и така. Пушев неконтролирано многу, на излегување секогаш гледам да испијам толку многу за да изгубам контакт со реалноста, а на крај негативните мисли се интензивираат. Како да живеам во некој луп од кој нема излез. Поентата на темата беше да слушнам различни мислења и искуства. Не сум глуп, не сум неписмен и неук, едноставно тагата ми го има преземено кормилото на животот одамна, и имам изгубено контакт со се околу мене и се имам трансформирано во лик што никогаш не сум ни сонувал дека ќе бидам, и тоа е мојата денешна реалност. Благодарам на одговорите досега, бтв.
Неколку појаснувања. Не бев од секогаш вака. Бев лик што беше пример и воодушевување за многу, и за знаење и за однесување, пријател на кој секој можел да смета во секое време, дружељубив и со доста позитивна енергија што околу мене привлекуваше луѓе и скоро немало човек со кој не сум знаел да се спријателам и да си поминам убаво. Откога ми се случија доста работи со одредена личност, се затворив во себе, енергијата и позитивноста ми се изгуби и избледе целосно, престанав да контактирам со луѓе, да бидам заинтересиран за било каков контакт со било кој, со тоа се изгубија доста контакти, едноставно прекинав да сакам да имам контакт со светот и единствено нешто што го сакав стана да седам дома и да спијам, се случувало доста пати да немам појма кој ден е, буквално да не ме интересира ништо, оставајќи премногу обврски незавршени, со што заостанав зад некој што сум бил многу многу чекори понапред во секој поглед. Ниту едно, ама буквално ниту едно излегување не сум го поминал без на крај да завршам во солзи, тага и болка, да не знам што со себе, и да лутам низ градот со вечери. Престанав да ги сакам излегувањата, иако сеуште излегувам ама ниту имам енергија ниту имам некаква еуфорија и желба за тоа. Порано сум сакал да запознавам луѓе и да се дружам, сега ми е сеедно буквално за се. Не забележувам многу работи, расеан сум и деконцентриран во се.
Немам буквално ниту едно нешто што ме исполнува, буквално сум рамнодушен на се што се случува со мене и околу мене. Немам ниту чувство ниту став за било што, исто ми е и вака и така. Личноста ми е секој ден и секоја минута присутна во глава и живеам на некој начин во минатото. Порано се забележуваше се ова од надвор, со тек на време научив да глумам и да не спомнувам веќе ништо, зашто на никого не му е гајле, а реално не можиш да збориш иста работа со години, никој веќе не ти верува на муабетот и го смета за небитен, што е разбирливо до некаде. Сум бил на психијатар, пиев антидепресиви, на крај ги баталив. Долго време сум статус кво, незнаејќи каде понатаму, што со себе и како да поправам многу работи, кога веќе немам ни желба нешто да направам. Скоро се што правам го правам механички, без желба, љубов и чувства. Погоре некој има пишано дека имам премногу време па си праам фантазии, реалноста е дека немам воопшто слободно време, многу обврски ме имаат престасано, работата е што немам никакво чувство за нив, ниту ме погодува нешто, работи за кои порано не постоеле ниту минимални шанси да ги оставам незавршени сега ми е сеедно што ќе се случи со нив и така. Пушев неконтролирано многу, на излегување секогаш гледам да испијам толку многу за да изгубам контакт со реалноста, а на крај негативните мисли се интензивираат. Како да живеам во некој луп од кој нема излез. Поентата на темата беше да слушнам различни мислења и искуства. Не сум глуп, не сум неписмен и неук, едноставно тагата ми го има преземено кормилото на животот одамна, и имам изгубено контакт со се околу мене и се имам трансформирано во лик што никогаш не сум ни сонувал дека ќе бидам, и тоа е мојата денешна реалност. Благодарам на одговорите досега, бтв.
Колку години си?Неколку појаснувања. Не бев од секогаш вака. Бев лик што беше пример и воодушевување за многу, и за знаење и за однесување, пријател на кој секој можел да смета во секое време, дружељубив и со доста позитивна енергија што околу мене привлекуваше луѓе и скоро немало човек со кој не сум знаел да се спријателам и да си поминам убаво. Откога ми се случија доста работи со одредена личност, се затворив во себе, енергијата и позитивноста ми се изгуби и избледе целосно, престанав да контактирам со луѓе, да бидам заинтересиран за било каков контакт со било кој, со тоа се изгубија доста контакти, едноставно прекинав да сакам да имам контакт со светот и единствено нешто што го сакав стана да седам дома и да спијам, се случувало доста пати да немам појма кој ден е, буквално да не ме интересира ништо, оставајќи премногу обврски незавршени, со што заостанав зад некој што сум бил многу многу чекори понапред во секој поглед. Ниту едно, ама буквално ниту едно излегување не сум го поминал без на крај да завршам во солзи, тага и болка, да не знам што со себе, и да лутам низ градот со вечери. Престанав да ги сакам излегувањата, иако сеуште излегувам ама ниту имам енергија ниту имам некаква еуфорија и желба за тоа. Порано сум сакал да запознавам луѓе и да се дружам, сега ми е сеедно буквално за се. Не забележувам многу работи, расеан сум и деконцентриран во се.
Немам буквално ниту едно нешто што ме исполнува, буквално сум рамнодушен на се што се случува со мене и околу мене. Немам ниту чувство ниту став за било што, исто ми е и вака и така. Личноста ми е секој ден и секоја минута присутна во глава и живеам на некој начин во минатото. Порано се забележуваше се ова од надвор, со тек на време научив да глумам и да не спомнувам веќе ништо, зашто на никого не му е гајле, а реално не можиш да збориш иста работа со години, никој веќе не ти верува на муабетот и го смета за небитен, што е разбирливо до некаде. Сум бил на психијатар, пиев антидепресиви, на крај ги баталив. Долго време сум статус кво, незнаејќи каде понатаму, што со себе и како да поправам многу работи, кога веќе немам ни желба нешто да направам. Скоро се што правам го правам механички, без желба, љубов и чувства. Погоре некој има пишано дека имам премногу време па си праам фантазии, реалноста е дека немам воопшто слободно време, многу обврски ме имаат престасано, работата е што немам никакво чувство за нив, ниту ме погодува нешто, работи за кои порано не постоеле ниту минимални шанси да ги оставам незавршени сега ми е сеедно што ќе се случи со нив и така. Пушев неконтролирано многу, на излегување секогаш гледам да испијам толку многу за да изгубам контакт со реалноста, а на крај негативните мисли се интензивираат. Како да живеам во некој луп од кој нема излез. Поентата на темата беше да слушнам различни мислења и искуства. Не сум глуп, не сум неписмен и неук, едноставно тагата ми го има преземено кормилото на животот одамна, и имам изгубено контакт со се околу мене и се имам трансформирано во лик што никогаш не сум ни сонувал дека ќе бидам, и тоа е мојата денешна реалност. Благодарам на одговорите досега, бтв.