Понекогаш и покрај тоа што се поминати 11 години сеуште мислам на еден мој другар кој си го одзеде животот. Не сум му воопшто лут за тоа што го направи, бидејки знам колку долго страдаше од депресија и колку му беше тешко, ама и по 11 години сеуште ме мачи една мисла. Дали другарми кој беше предобар човек и кој беше добар со сите, сега е во пеколот заради тоа што го стори
Би ве замолил да споделите ваши мислења околу ова. Што мислите вие, дали тој е сега во пеколот или Господ ќе му прости за стореното, бидејки тој не го направи тоа за да повреди и натажи некој, туку поради тоа што депресијата него премногу го мачеше и не му помогнаа никакви лекарства.
Во пеколот било неговото семејство и уште е кога ќе се сеќава на него, а многу сигурен сум дека многу се сеќава. Под „пекол“ мислам на жал и болка за загубено дете - веројатно не постои нешто полошо што може на некого да му се случи.
Каков господ, какви простувања...животот е тука, после те разградуваат црви, микроби и чао!
Може и имало начин да ја надмине депресијата, ама ете не бил доволно храбар и издржлив да дојде до него.
Некои луѓе очекуваат животот да е многу едноставен и да си пливаат низ него, ама скоро никогаш не е така. И перцепцијата дека „сите други уживаат, а само јас се мачам“ е многу, многу погрешна. А тука мислам дека фејсбук, инстаграм прават партали, во смисол - гледате луѓе и си мислите дека тие живеат 24h party, sex and drugs and rock'n'roll - што многу често нема врска и тие тераат секојдневни маки и тешкотии, а многу често гледаат да надоместат некоја фрустрација или тоа да го прават за да му се покажат на некого во лажно светло.
Мојот став за луѓето кои се решаваат за ова е доста поделен и не е генерален. Има секакви ситуации. Додека бев на факултет, еден дечко што го познавав се фрли од кулата на Партизанска во Карпош 1. Му откриле терминална болест, многу лоша дијагноза. Мислам дека беше многу добар студент.....ама ете, нема назад. Не ја знам приказната до крај, дали пробал да се лекува (сигурно пробал), ама крај, нема враќање. Друг, малку постар се фрли исто, ама заради коцкарски долгови....го тепал лихварот дома пред неговите, го малтретирал и овој заврши сам работа, за „као да ги спаси“ неговите. Можеше во странство да избега....мислам, имаше и други опции (ама ете го памтам као глуп чоек, кај испозаглави млад, уште и се уби).
Меѓутоа за друг тип на случувања во животот како љубовни, семејни проблеми - тие се надминуваат некако....тешко, ама има секогаш опции. „Решавање“ на такви проблеми со самоубиство ги доживувам како кукавичлук (ама ај да не генерализирам).
Болниците се преполни со луѓе, гробиштата исто така. Секој има некој близок што го загубил, ама ако фатат сите да се самоубиваат ништо од ова немаше да постои. Животот си тера едноставно, треба адаптација. Наоѓаат микроби на астероиди, комети, во услови каде што скоро е неможно истиот да опстане, а човек додека е здрав и способен, секогаш има шанса.
