Имаше и сеуште има доста внатрепартиски критики поради што не бил склон кон потпишување решенија за вработување на партиски кадри, далеку од било кој пред и по него.Мислам дека Ставревски да бил тој кој носел одлуки немаше половина од репенијата за вработување во јавен сектор да ги потпише, сигурно си чул и самиот.
Проблемот кај Поповски е тоа што пристапот кој го имаше фаворизираше исклучиво крупниот капитал, додека аграрот на пример не беше ни на маргините, а кај нас се бројат партите и сл, никој не размислува како влијае сето тоа на долгоречен план, cost-benefit, после толку субвенции кои се резултатите?
Варуфакис беше минситер за финансии на Грција во Владата на Ципрас, протеже на нобеловците Стиглиц и Кругман, ама во светот на банкстерите светот не оди на љубов. Исто и со нас. Не знам како штедењето на Поповски ам сигурно придонес до ептен ниските задолжувања тогаш, и шанса за раздолжување со ММФ и СБ, па потоа да се оди на евробврзници...
Доктрината е во прашање не човекот, само шанста за кејнесианизам е потрошена, тек коа ќе се отворат китапите...
Во целост се согласувам со спомнатото, и јас сум против партиски вработувања, и јас сум против непотребни задолжувања, и јас сум против фрлање пари на непотребни глупости како што се споменици и гипсан кичерај, па дури и поддржувам штедење - но само до одредени граници, а не целосно стегни го појасот и остави ги граѓаните на милост и немилост на околностите.
До денешен ден го помнам насловот во Фокус кога беше отворен Рамстор во 2005 година:
" Додека Бранко ја отвораше самопослугата, Санадер (Иво Санадер, тогашен премиер на Хрватска) пушташе во употреба нов автопат (не помнам дали беше долг 200 километри или 400 километри) " .
Бидејќи работата често ме носи низ Керамидница, Автокоманда, Ченто и Железара, до денешен ден помнам дека надвозникот помеѓу Пивара Скопје и АСУЦ беше преполн со дупки, а конечно виде свеж асфалт во февруари 2004 кога загина Борис Трајковски, и тоа не бидејќи конечно им текнало на властите да го асфалтираат надвозникот, туку бидејќи возилата со загинатите ќе поминувале под надвозникот, односно низ булевар Александар Македонски.
Тоа беше најбрзото асфалтирање што сум го видел во животот, за помалку од 48 часа нов асфалт, ново фарбање, односно означување на лентите, па дури и нови сообраќајни знаци и патни табли.
Значи треба некој(а) да загине за да му/и го направат погребот малку поубав, па од неговиот/неговиот погреб да види и народот нешто асално за инфраструктурата.
Пастирот и пвеводбениците си играа со лопати и со сечење ленти за пропагандни цели, ама за разлика од нив, плавите жолтици изгледа ни лопата ни лента не виделе во животот. Добро, можеби со исклучок на Бранко Црвенковски кога сечеше лента при отворањето на самопослугата во 2005 година и кога фрлаше лопата за изградба на гасоводот во 1990-те години.
Не можеш да штедиш додека патничката инфраструктура, здравството и образованието се распаѓаат. Во големите, богатите и развиените држави вообичаено образованието секогаш е прво на тапет за кратење на финансиски средства, ама тоа е луксуз кој американците, Французите, Британците и останатите богати и развиени држави можат да си го дозволат, бидејќи се големи држави и секогаш можеш да се преселиш со децата и семејството во друг град или во друга сојузна американска држава и таму да продолжиш во подобри услови.
Но кај нас во Македонија, освен ако имаш татарски пасош, нема бегање од мизеријата на патиштата, во болниците и во училиштата, па затоа и штедењето е неприфатливо во тие сектори за малите, сиромашните и неразвиените држави како Македонија. Тоа што пастирот и пвеводбениците не придонесоа на никаков начин за подобри патишта, подобро здравство и подобро образование - со исклучок на набавката на компјутерите и воведувањето на втор задолжителен странски јазик и воведувањето на информатиката како задолжителен предмет во основните училишта, не е ама баш никакво оправдание за зајко кукурајко и плавите жолтици да продолжат по истиот пат каде што застанале пастирот и пвеводбениците пред нив.
Браво.
