Ахa.
Знaчи личнoсниoт кaрaктер гo нoси душaтa.
Стремежoт е личнoстa дa биде сo Бoгa, кaкo неoписивo чувствo.
Кoјa е функцијaтa нa телoтo вo oвoј стремеж? Личи декa е непoтребнo.
Улогата од телото е повеќестрана:
- да му овозможи на човекот да ја ужива убавината од Едемската градина,
- да ја „покрие„ душата човекова, односно да и‘ биде штит од нападите ѓаволски.
- да биде причина за уникатноста од човековото битие: односно, ниту едно друго битие е е комбинација од нематеријален (душа) и материјален (тело) дел.
- човекот, како комплетно битие и со чие „плодење и множење„, според некои од Оците, требало да биде надополнување на изгубените „места„ од отпаднатите ангели/демони.
Кога напишав дека духот е врв на душата, го посочив трихотомното толкување на човековата сложена природа: дух+душа+тело. Дихотомното е поедноставно: душа+тело.
Духот е врв, односно духот е возвишениот дел од душата (односно, душата е понискиот дел од духот), кој на човекот му овозможува да се стреми кон нештата кои се нематеријални, односно кон Небесата.
Душата/духот поседуваат свои квалитети:
- умот (кај духот), кој е лоциран во човековото срце и кој ги разбира небесните нешта,
- разумот (кај душата), кој е лоциран со мозокот и кој ги разбира овосветовните нешта,
- чувства (кај душата), кои се лоцирани во мозокот и кои се „спона„ со надворешниот Свет, и
- слободната волја (кај духот).