ShakaZulu
" Тој Сум Бре "
- Член од
- 29 јули 2008
- Мислења
- 3.307
- Поени од реакции
- 3.696
Од шо било убо овие се кренале во борба и загинале...
Прилеп за време на НОВ (1941-1944) дал преку 650 жртви, 143 носители на „Партизанска споменица 1941“ и 14 народни херои, од кои десет загинати во борба.
Градот Прилеп, поради неговата активност за време на НОВ, со повелба од 7 мај 1975 година од Претседателот на Социјалистичка Федеративна Република Југославија Јосип Броз-Тито го добива орденот „Народен херој“.
Прилепските народни херои од Втората светска војна:
Рампо Илија Левков (Левката), (1909-1942)
Круме Ицко Волнароски (Коља), (1909-1944)
Ордан Ставре Чопела (Кулак), (1912-1942)
Борка Јован Велески (Левата, Горанов), (1912-1942)
Мирче Доне Ацев (Стојче), (1915-1943)
Кузман Цветан Јосифоски (Питу, Методие), (1915-1944)
Лазо Филипов Колевски (Лавски), (1918-1942)
Вера Доне Ацева (Доста), (1919-2006)
Борко Јован Темелкоски (Лилјакот), (1919-2001)
Борка Петре Талески (Црниот, Модерното), (1921-1942)
Крсте Јанко Црвенкоски (Јанко, Стево) (1921-2001)
Ѓоре Симо Дамески (Боксеро), (1922-?)
Атанас Прокопија Забзановски (Рускио), (1925-?)
Кире Алексо Гаврилоски (Јане), (1918-1944)[DOUBLEPOST=1459478058][/DOUBLEPOST]
Иван Драганов Куцаров бил потпоручник и шеф на разузнавачкото одделение на 15-от артилериски дивизиски полк на бугарската фашистичка војска во Прилеп.
На 19 септември 1942 година под негова директна команда е извршено злосторството кај Дабнички Завој врз 17 прилепчани и дабничани. Иако прогласен како воен злосторник во Втората светска војна, не бил предаден да му се суди на народниот суд во Прилеп. За неговите ѕверства во Бугарија е осуден само на 15 години затвор.
Види мајката, па вие сте го суделе и држеле во затвор а сега немате податоци, ајде бе...[DOUBLEPOST=1459478410][/DOUBLEPOST]И нешто за кое сликата не сакам да ја поставам...
Може и ова не е дело на бугарскиот „пријател и ослободител“ кон прилепскиот народ?
Едно заборавено ѕверство
Извадок од книгата „Судењата како последен пораз“
УДИРАВМЕ СО ЧЕКАНОТ ПО СРЦЕТО
Изјава на Георги Трендафилов, поранешен групов началник во Околиското полициско управление во Прилеп, пред Народниот суд:
„Во месец јули 1944 година уапсивме 10 до 15 луѓе од Прилеп, меѓу кои: Цена Богоева, Трајко Марков–Сандански, Киро Шими и Ристо Николов–Ковачот. Многу ги тормозевме и тепавме по табаните со гума. Цена, Трајко, Киро и Ристо беа удавени, а другите беа пуштени дома.
Беа удавени на овој начин: Полицискиот командант Молов ми рече веднаш вечерта, во 9 часот, со агентите Коло Желев и Димитар Јорданов да дојдам во командатурата. Во 9 часот во мојот кабинет дојдоа: Молов, Коце Георгиев, Коло Желев, Димитар Јорданов, Кнчо Бојанов и полицајците Дончо и Камен Каменов, а на стража беа поставени доверливи полицајци.
Од мојот кабинет преминавме во едно мало сопче и на подот фрливме едно ќебе. Молов нареди да се донеси Трајко Марков. Тој му ги врза рацете, го легна на кебето и му го стави околу вратот јажето, кое на крајот имаше по едно дрво долго 20 сантиметри, а дебело 3 сантиметри. Едниот крај од јажето го држеше Молов, а другиот Димитар Јорданов. Нозете му ги држевме јас и К’нчо Бојанов. Додека Молов и Јорданов го давеа, Коце Георгиев, полицискиот началник на вториот участок, го удри со чекан неколку пати по срцето. По 10 минути Трајко беше мртов…
Го соблековме гол и го фрливме во дупката до нужникот во дворот, која беше специјално за тоа ископана дента. Потоа го донесовме Ристо Ковачот. Јажето го тргавме јас и Коло Желев. Додека ние го давевме Ристо, командантот Молов со чеканот го удри трипати по срцето, по што го пуштивме јажето. Ковачот беше доста силен и не умре, така што бевме принудени целата работа да ја повториме уште еднаш. И него го соблековме гол и го фрливме во дупката. Потоа го донесовме Киро Шими и со него се сврши.
Последна ја донесовме Цена Богоева, и ги врзавме рацете и ја легнавме на ќебето. Желев и К’нчо го тргаа јажето и ја давеа, јас ја држев за нозе, а Молов ја удри по срцето едно 7-8 пати, и таа брзо умре. Неа не ја соблековме гола, туку и го соблековме само џемперот и по кошула ја фрливме на истиот начин во дупката. За да не се разбере убиството, облеката им ја закопавме во друга дупка.
Дргиот ден ги побаравме нивните домашни и јас и полицискиот командант Молов им рековме дека затворениците ги пуштивме дома.
Кај Трајко Марков најдовме 9000 лева кои ги зедовме. Од тие пари јас добив 5500 лева за да ги поделам со своите агенти. Молов задржа за себе 1000 лева, а со 2500 лева си купи канцелариски материјал…“.
СО ЧЕТВОРИЦАТА ЌЕ СВРШАМ ВЕЧЕРВА
Изјавата на Коло Желев пред Народниот суд:
„Кога го свршивме сослушувањето, записникот му го предадов на командантот Љубен Молов. Тој уште истиот ден ме викна мене, началникот Трендафилов, Кичо Бојанов, Димитар Георгиев и началникот на вториот участок Коце Георгиев и ми рече вечерта во 9 часот да бидеме во полициското командантство.
Ние сите се собравме во 9 часот во канцеларијата на началникот Трендафилов од каде што отидовме во друго сопче до канцеларијата. Тука Молов извади едно јаже, долго околу 2 метра, на чии краеви имаше врзано стапчиња долги околу 30 сантиметри и 3 сантиметри дебели и еден чекан тежок околу 6-7 килограми и ни рече:
Решив со четворица да свршам вечерва, а другите утре ќе ги ослободиме! Со тоа сите се согласивме. Во собата со нас имаше уште 4 полицајци: Камен Каменов, сега полицаец во Кула, К’нчо Желев, сега полицаец во Стара Загора, Дончо, сега писар во криминалистичка служба и Васил клучарот. На стража пред затворот беа сменети полицајците со Камен и Дончо, Васил клучарот беше поставен пред надворешната врата, додека пак К’нчо остана со нас и помагаше при закопувањето.
Прво го викнавме Трајко Марков. Командантот му ги врза рацете на грбот и ни рече:
-Сега ќе видите како се дави без никој да разбере!
Во сопчето беше послано едно ќебе. Го легнавме Трајко на подот, а командантот јамката од јажето му ја фрли околу вратот. Нозете му ги држеше Димитар Георгиев, а началникот Трендафилов и командантот Малов го тргаа јажето, додека, пак, Коце Георгиев го удри Трајко 4 пати по срцето. Така затегнато го држеа јажето 10 минути и кога го пуштија Трајко беше мртов. Го соблековме гол и сосе ќебе го дигнавме и го закопавме во дупката што беше ископана тој ден, божем за скривница. Дупката се наоѓа 6 метри лево од клозетот во дворот на командантството. Кога се вративме со ќебето, Кичо го донесе Христо Николов–Ковачот. И нему командантот му ги врза рацете, го легна на ќебето и му ја стави јамката околу врат. Јас и началникот Георгиев го тргавме јажето додека командантот Молов го удираше со чеканот по срцето. Трипати го удри…
Кога го пуштивме јажето тој уште дишеше. Тогаш командантот ми рече да го стегаме јажето 15 минути додека Ковачот не престане да дише. Тогаш и него го соблековме гол и со ќебето го фрливме во дупката.
Истото му го напраавивме и на Кирил Шими. Командантот заедно со Кичо ги тргаа краевите, а началникот го удри со чеканот 4 пати. Бидејќи овој беше послаб умре за 10 минути.
Последна ја доведоа Цена, на која јас и Коце го тргавме јажето, а командантот со чеканот ја удри трипати по срцето. Цена умре за седум минути. Неа и го сблековме само џемперот и ја фрливме во дупката кај другите.
Сето ова траеше од 9 до 12 часот ноќта. Расположението за време на давењето беше весело. Потоа, пред да се разделиме се договоривме кога ќе бидеме прашани пред јавноста да кажеме дека сите се ослободени. Утредента мене лично ме праша сестра и на Цена каде е, и јас и одговорив:
-Ја пуштивме со другите!…“
Прилеп за време на НОВ (1941-1944) дал преку 650 жртви, 143 носители на „Партизанска споменица 1941“ и 14 народни херои, од кои десет загинати во борба.
Градот Прилеп, поради неговата активност за време на НОВ, со повелба од 7 мај 1975 година од Претседателот на Социјалистичка Федеративна Република Југославија Јосип Броз-Тито го добива орденот „Народен херој“.
Прилепските народни херои од Втората светска војна:
Рампо Илија Левков (Левката), (1909-1942)
Круме Ицко Волнароски (Коља), (1909-1944)
Ордан Ставре Чопела (Кулак), (1912-1942)
Борка Јован Велески (Левата, Горанов), (1912-1942)
Мирче Доне Ацев (Стојче), (1915-1943)
Кузман Цветан Јосифоски (Питу, Методие), (1915-1944)
Лазо Филипов Колевски (Лавски), (1918-1942)
Вера Доне Ацева (Доста), (1919-2006)
Борко Јован Темелкоски (Лилјакот), (1919-2001)
Борка Петре Талески (Црниот, Модерното), (1921-1942)
Крсте Јанко Црвенкоски (Јанко, Стево) (1921-2001)
Ѓоре Симо Дамески (Боксеро), (1922-?)
Атанас Прокопија Забзановски (Рускио), (1925-?)
Кире Алексо Гаврилоски (Јане), (1918-1944)[DOUBLEPOST=1459478058][/DOUBLEPOST]
Иван Драганов Куцаров бил потпоручник и шеф на разузнавачкото одделение на 15-от артилериски дивизиски полк на бугарската фашистичка војска во Прилеп.
На 19 септември 1942 година под негова директна команда е извршено злосторството кај Дабнички Завој врз 17 прилепчани и дабничани. Иако прогласен како воен злосторник во Втората светска војна, не бил предаден да му се суди на народниот суд во Прилеп. За неговите ѕверства во Бугарија е осуден само на 15 години затвор.
Види мајката, па вие сте го суделе и држеле во затвор а сега немате податоци, ајде бе...[DOUBLEPOST=1459478410][/DOUBLEPOST]И нешто за кое сликата не сакам да ја поставам...
Може и ова не е дело на бугарскиот „пријател и ослободител“ кон прилепскиот народ?
Едно заборавено ѕверство
Извадок од книгата „Судењата како последен пораз“
УДИРАВМЕ СО ЧЕКАНОТ ПО СРЦЕТО
Изјава на Георги Трендафилов, поранешен групов началник во Околиското полициско управление во Прилеп, пред Народниот суд:
„Во месец јули 1944 година уапсивме 10 до 15 луѓе од Прилеп, меѓу кои: Цена Богоева, Трајко Марков–Сандански, Киро Шими и Ристо Николов–Ковачот. Многу ги тормозевме и тепавме по табаните со гума. Цена, Трајко, Киро и Ристо беа удавени, а другите беа пуштени дома.
Беа удавени на овој начин: Полицискиот командант Молов ми рече веднаш вечерта, во 9 часот, со агентите Коло Желев и Димитар Јорданов да дојдам во командатурата. Во 9 часот во мојот кабинет дојдоа: Молов, Коце Георгиев, Коло Желев, Димитар Јорданов, Кнчо Бојанов и полицајците Дончо и Камен Каменов, а на стража беа поставени доверливи полицајци.
Од мојот кабинет преминавме во едно мало сопче и на подот фрливме едно ќебе. Молов нареди да се донеси Трајко Марков. Тој му ги врза рацете, го легна на кебето и му го стави околу вратот јажето, кое на крајот имаше по едно дрво долго 20 сантиметри, а дебело 3 сантиметри. Едниот крај од јажето го држеше Молов, а другиот Димитар Јорданов. Нозете му ги држевме јас и К’нчо Бојанов. Додека Молов и Јорданов го давеа, Коце Георгиев, полицискиот началник на вториот участок, го удри со чекан неколку пати по срцето. По 10 минути Трајко беше мртов…
Го соблековме гол и го фрливме во дупката до нужникот во дворот, која беше специјално за тоа ископана дента. Потоа го донесовме Ристо Ковачот. Јажето го тргавме јас и Коло Желев. Додека ние го давевме Ристо, командантот Молов со чеканот го удри трипати по срцето, по што го пуштивме јажето. Ковачот беше доста силен и не умре, така што бевме принудени целата работа да ја повториме уште еднаш. И него го соблековме гол и го фрливме во дупката. Потоа го донесовме Киро Шими и со него се сврши.
Последна ја донесовме Цена Богоева, и ги врзавме рацете и ја легнавме на ќебето. Желев и К’нчо го тргаа јажето и ја давеа, јас ја држев за нозе, а Молов ја удри по срцето едно 7-8 пати, и таа брзо умре. Неа не ја соблековме гола, туку и го соблековме само џемперот и по кошула ја фрливме на истиот начин во дупката. За да не се разбере убиството, облеката им ја закопавме во друга дупка.
Дргиот ден ги побаравме нивните домашни и јас и полицискиот командант Молов им рековме дека затворениците ги пуштивме дома.
Кај Трајко Марков најдовме 9000 лева кои ги зедовме. Од тие пари јас добив 5500 лева за да ги поделам со своите агенти. Молов задржа за себе 1000 лева, а со 2500 лева си купи канцелариски материјал…“.
СО ЧЕТВОРИЦАТА ЌЕ СВРШАМ ВЕЧЕРВА
Изјавата на Коло Желев пред Народниот суд:
„Кога го свршивме сослушувањето, записникот му го предадов на командантот Љубен Молов. Тој уште истиот ден ме викна мене, началникот Трендафилов, Кичо Бојанов, Димитар Георгиев и началникот на вториот участок Коце Георгиев и ми рече вечерта во 9 часот да бидеме во полициското командантство.
Ние сите се собравме во 9 часот во канцеларијата на началникот Трендафилов од каде што отидовме во друго сопче до канцеларијата. Тука Молов извади едно јаже, долго околу 2 метра, на чии краеви имаше врзано стапчиња долги околу 30 сантиметри и 3 сантиметри дебели и еден чекан тежок околу 6-7 килограми и ни рече:
Решив со четворица да свршам вечерва, а другите утре ќе ги ослободиме! Со тоа сите се согласивме. Во собата со нас имаше уште 4 полицајци: Камен Каменов, сега полицаец во Кула, К’нчо Желев, сега полицаец во Стара Загора, Дончо, сега писар во криминалистичка служба и Васил клучарот. На стража пред затворот беа сменети полицајците со Камен и Дончо, Васил клучарот беше поставен пред надворешната врата, додека пак К’нчо остана со нас и помагаше при закопувањето.
Прво го викнавме Трајко Марков. Командантот му ги врза рацете на грбот и ни рече:
-Сега ќе видите како се дави без никој да разбере!
Во сопчето беше послано едно ќебе. Го легнавме Трајко на подот, а командантот јамката од јажето му ја фрли околу вратот. Нозете му ги држеше Димитар Георгиев, а началникот Трендафилов и командантот Малов го тргаа јажето, додека, пак, Коце Георгиев го удри Трајко 4 пати по срцето. Така затегнато го држеа јажето 10 минути и кога го пуштија Трајко беше мртов. Го соблековме гол и сосе ќебе го дигнавме и го закопавме во дупката што беше ископана тој ден, божем за скривница. Дупката се наоѓа 6 метри лево од клозетот во дворот на командантството. Кога се вративме со ќебето, Кичо го донесе Христо Николов–Ковачот. И нему командантот му ги врза рацете, го легна на ќебето и му ја стави јамката околу врат. Јас и началникот Георгиев го тргавме јажето додека командантот Молов го удираше со чеканот по срцето. Трипати го удри…
Кога го пуштивме јажето тој уште дишеше. Тогаш командантот ми рече да го стегаме јажето 15 минути додека Ковачот не престане да дише. Тогаш и него го соблековме гол и со ќебето го фрливме во дупката.
Истото му го напраавивме и на Кирил Шими. Командантот заедно со Кичо ги тргаа краевите, а началникот го удри со чеканот 4 пати. Бидејќи овој беше послаб умре за 10 минути.
Последна ја доведоа Цена, на која јас и Коце го тргавме јажето, а командантот со чеканот ја удри трипати по срцето. Цена умре за седум минути. Неа и го сблековме само џемперот и ја фрливме во дупката кај другите.
Сето ова траеше од 9 до 12 часот ноќта. Расположението за време на давењето беше весело. Потоа, пред да се разделиме се договоривме кога ќе бидеме прашани пред јавноста да кажеме дека сите се ослободени. Утредента мене лично ме праша сестра и на Цена каде е, и јас и одговорив:
-Ја пуштивме со другите!…“
Последно уредено:
