Драга...
... и идеме:
Седумдесет и некоја со татко ми на Водно
со очи невини и џебој полни костени
а таму долу, градот ко во школка бисерна
мирно дише, ко човек жив.
Низ шепотот на елки слушнав:
„Сине, погледни и што да биде запомни:
Ова е само наше Скопје, тука ни е сè
и се дури сме живи ќе го сакаме
ова е само наше Скопје тука ни е сè
овде сè дури сме живи ќе се враќаме."
Еве ни го Скопје. Да ти се мочам у државата која го запоставува главниот град на ваков начин. Да ти се мочам у државата која го остава народот на бавна и болна смрт. Да ти се мочам у државата која директно влијае врз заболувањето на своите граѓани. Да ти се мочам у државата која тотално ги запоставува своите природни ресурси и се откажување од обезбедувањето на здрав живот, за наместо тоа цел свој фокус да го стави врз градење нешто матерјално, неприоритетно и тотално небитно за просечниот човек. Да ти се мочам у државата во која никој не превзема ништо со години за ова срање, па истото само континуирано се влошува. При прва прилика јас бегам од тука, извинете ама не мислам вака да умрам.