Кајгана психолог

[Антоние]

Имам одреден степен на анксиозност кој влијае на моето секојдневно функционирање.Оваа година завршив средно со одличен успех бев изминатите 4 години.Анксиозноста ми влијаеше во училиштето пр кога професорот ке ме прозиваше или кога самиот се јавував да одговарам или нешто да кажам срцето ми чукаше брзо,се чуствував вкочането,и доколку направев некоја грешка во тоа што го раскажував после цел ден се обвинував за тоа што сум згрешил.Или кога некој ке од сокласниците ке ме искритикуваше после тоа мислев цел ден за зборовите што ми ги упатил/а.Многу ми е важно мислењето на другите за мене.Многу во слободна конверзација со професорите не се вклучував.На некој начин ми преставува страв да зборувам со некои професори.Се дружев со сокласниците ,многу на празно не зборев, но за темите кои ме засегаа и ми беа интересни активно се вклучував.Имам добар карактер се однесувам културно,и избегнувам да навредувам или на било кој начин да омаловажувам некого.Не излегувам многу често понекогаш на кафе,на некоја вечера.Кога сум во друштво незнаам да се опуштам подобро се чуствувам кога пијам.Тогаш се чуствувам многу подобро и поинаку.Не пијам често знам дека решението не е во пиењето.Девојка немам тоа е сигурно моја вина физички имам просечен изглед .Многупати до сега ми се пружале шанси да имам нешто се некое девојче но поради мојата срамежливост се пропаѓаше во вода.Ме сметаат за прилично сериозна личност.Самодоверба немам некоја посебно.Пр да пријдам на некое девојче,но имам амбиции за успех во животот во кариерата и активно се борам за тоа.Понекогаш недостатокот на самодоверба знае да се покаже така честопати додека одев на пракса во клиничка - бидејки сум по смер медицински брат ми се случуваше при боцкање инјекција да ми се стресат рацете.Прилично ми беше непријатно кога тоа се случуваше.Се решив да се запишам општа медицина во скопје и да продолжам во стручна надградба и усовршување бидејки многу ја сакам медицината.Понекогаш се прашувам дали треба да посетам психијатар за анксиозноста,апчиња не сакам да користам поради сите негативни ефекти.Некако ми преставува понижување да одам на психијатар,го знам мојот проблем и се обидувам самиот да го решам но незнаам дали ке успеам.Анксиозноста сметам дека ми е предизвикана од измачувањето во училиште од наставничката која ми предаваше до трето одд.Ме омаловажуваше и ме удираше кога не знаев некои работи.Јас грешев што не се доверив на моите родители туку им кажував дека е се во ред.За мојот проблем не сум зборувал со никого нема шанси на близок да кажам.Ве молам за ваше мислење.​

Здраво
Кога доживуваш напад на анкциозност се обидуваш да го сокриеш ова од другите, однесувајќи се како се да е во ред. Ова само ти ја зголемува анкциозноста и те праќа на работ на целосна паника. Според сопственото искуство ова е единствениот и најголемиот "страв" од внатрешниот немир. Стравот дека другите луѓе сфаќаат дека доживуваш напад на анкциозност. Се осеќаш одделен од себеси, сакаш да избегаш од тука и да се скриеш во некоја дупка, меѓутоа секогаш се преправаш дека се е ОК. Барем пред другите луѓе.
Постојат три работи што можеш да ги направиш да си помогнеш:

1. Научи да медитираш. Единственото нешто што ти создава паника се твоите сопствени когнитивни процеси. Мораш да научиш како да си го испразниш мозокот на некое време, да мислиш на ништо. На овој начин кога ќе треба да решиш сложени проблеми релативно брзо доаѓаш до информиран заклучок, нема да бидеш прекинат.

2. Форсирај се да се вклучиш во настани каде ќе бидеш ставен во центарот на вниманието (јавно говорење, јавни презентации итн). Ова ќе ти го намали стравот од јавен неуспех со тоа што ќе те донесе до ситуација каде што ќе утнеш нешто пред другите луѓе и ќе сфатиш дека тоа воопшто не е страшно или срамно.

3. Престани да ја сокриваш твојата анкциозност од луѓето околу тебе. Нареден пат кога ќе доживееш напад на анкциозност веднаш кажи им на луѓето околу тебе. Кажи им дека имаш напад на анкциозност и дека ти треба мала пауза. Не се замарај со тоа што ќе мислат за тебе. Нив не им е ни гајле но сепак кажи им. Ова ќе направи чуда за твојата самодоверба. Откривајќи ги стравовите пред светот, тие веќе не можат да те повредат. Стравот владее се додека не е изложен на светлината.
Внимателно слушни ги последните зборовите на судијата и врежај си ги во глава. Ова е твојата нова мантра:

 

[Љубовен Каскадер]

Добредојде во овој нормалниов модерен свет во кој мнозинството ги има твоите проблеми. Веројатно си студент и имаш време за овие "дрвења" за најобични работи, веројатно и во друштво сакате да анализирате и секој да кажува како тоа е специфичен. Штом влезеш во капитализмот, сите овие проблеми ќе исчезнат, зошто ќе престанеш да ги анализираш и хиперболизираш, знаејќи дека тоа ти е сосем непотребно.

Неам баш друштво. Ретко искачам од дома пошо факат не знам како да се понашам и луѓето што ме знаат се делат на а) луѓе што нејќат да се дружат со мене б) луѓе со кои нејќам да се дружам.
Буквално на една рака се бројат луѓето што ми го трпат понашањето.
Не пробуем да анализирам или да преувеличувам за да звучам ко потиштениот генијалец шо никој не го сфаќа туку го составив постот пошто стварите што ги наброив ми сметаат.
Сум пробувал да се сменам и не ми идело. Не можам да се контролирам.[DOUBLEPOST=1403373577][/DOUBLEPOST]

Јас би те окарактеризирал како интелигентно-нарцисоидно-егоистична лисчност со комплекс господ и некои психопатски карактеристики, и ако уствари не тролаш, ме потсеќаш на Хаус.
И јас сум бил нешто слично во одредени периоди од животот, да ти скратам некои од маките, смислата на животот е живот со смисла.
Исто така имаш симптоми на опсесивно-компулсивно нарушување.
Ништо не би ти рекол освен оди на психијатар, некој многу добар.
И во поголемиот дел од времето и ситуациите се чувствуваш како најпаметен во собата, ситуацијата во која се наоѓаш, нели? Ги сметаш останатите за идиоти и морони без способност за рационално и логично размислување, а го сметаш општеството за лицемерно и кретенско(ако може да го употребам тој збор). Знам како се чувствуваш ,а верувај најголем дел од луѓето и се глупави, али понекогаш многу работи можат да те изненадат. Неможам да ти помогнам, впрочем овде никој не може, посети стручно лице, соработувај.

Не тролам, ствариве што ги пишав ги осеќам од кога знам за себе. Сум идел на психијатри за anger management и општо антисоцијала коа бев мал али не ми помогнаа нешо посебно.
Осеќам ко да не можам да иам доверба у никој. Осеќам ко цел живот да ми е пројден у лаги од сите што ги знам. Се осеќам шитнат од сите на кои што сум се потпирал.
И секад коа сум со луѓе, се потсеќам на овие ствари, ме фаќа сафра и кај и да сум знам да си отидам без збор.
Првенствено сакав да знам дали некој тука ги надминал срањава.

 

[Daedalus]

Неам баш друштво. Ретко искачам од дома пошо факат не знам како да се понашам и луѓето што ме знаат се делат на а) луѓе што нејќат да се дружат со мене б) луѓе со кои нејќам да се дружам.
Буквално на една рака се бројат луѓето што ми го трпат понашањето.
Не пробуем да анализирам или да преувеличувам за да звучам ко потиштениот генијалец шо никој не го сфаќа туку го составив постот пошто стварите што ги наброив ми сметаат.
Сум пробувал да се сменам и не ми идело. Не можам да се контролирам.[DOUBLEPOST=1403373577][/DOUBLEPOST]

Не тролам, ствариве што ги пишав ги осеќам од кога знам за себе. Сум идел на психијатри за anger management и општо антисоцијала коа бев мал али не ми помогнаа нешо посебно.
Осеќам ко да не можам да иам доверба у никој. Осеќам ко цел живот да ми е пројден у лаги од сите што ги знам. Се осеќам шитнат од сите на кои што сум се потпирал.
И секад коа сум со луѓе, се потсеќам на овие ствари, ме фаќа сафра и кај и да сум знам да си отидам без збор.
Првенствено сакав да знам дали некој тука ги надминал срањава.

Сигурно нема да го најдеш одговорот на твојот проблем на кајгана психолог. Најдобриот одговор што ќе го добиеш ти е веќе познат и ништо ново нема да чуеш. Практично никој не може да ти помогне, ако сам не одлучиш да го смениш мајндсетот со кој гледаш на работите. Место да реагираш со истиот патерн на понашање секогаш ќе наидеш на стимулот кој не ти се допаѓа, почни да го мењаш однесувањето прво свесно, а потоа ќе ти стане навика.

Ко што кажува Дерен у Confessions of the conjurer. Биди фин со луѓето пошто сите за кои мислиш дека те лажат, се инфериорни, те нервираат итн, имаат свој веќе комплексен живот полн со проблеми кои нив ги засегаат, а тебе ти изгледаат бесмислени и мислиш дека се фокусирани на тебе и дека ротираат околу тебе.

Второ, прекини да се понашаш кон себеси ко да си одбивен пошто така и ќе се поставуваш кон другите првенствено пошто ти се третираш ко да си одбивна личност. Ако го тргнеш мајндестот дека си неподнослив и дека лесно се нервираш, нема да си неподнослив и лесно да се нервираш, колку просто и едноставно да ти звучи, пошто е просто и едноставно.

Ако се случи стимул А, и ти го реинфорсаш верувањето, ееј сеа ќе се изнервирам, сеа ќе изрејџам, ова е СЛУЧКА која ќе ме изнервира, ова е особа која не ме поштува/ми се потсмева, ти сам си кажуваш како изгледаш, сам си кажуваш како те гледа особата, сам си кажуваш како ќе реагираш и наравно дека мозокот ќе ти ги следи веќе стандардните патерни на реагирање. Од друга страна кога после подолго време ќе се навикнеш на некој стимул кој ти побудува негативни реакции, почнуваш да го бараш тој стимул пошто наоѓаш оправдување зошто првенствено тој стимул постои и оправдувањето ќе го зашити твоето его од мала самодоверба за на крај да сакаш да одиш по лошиот круг на оцд проблемите, опсесија/компулзија за запирање на опсесијата која иницира опсесија...негативен стимул, ритуал во форма на мантра што реинфорса негативен стимул пак. Прост пример:

Група од сељаци те заебаваат. Се осеќаш лошо, на почеток не прифаќајќи го тоа што ги го кажуваат. После некое време си наоѓаш алтернативно објаснување кое ќе ти помогне да се справиш со стресот, објаснување во стилот на „Они сите се глупи, ја сум паметен, ја сум супериорен они се инфериорни итн..“ Секојпат кога некој ќе те заебава на исти начин, ти си кондициониран да си ја повтгориш истата мантра за да се осеќаш добро за на крај да станеш зависен од таа мантра, од тоа верување, пошто тоа ти помага да се одржиш психички, да си ја чуваш самодовербата и да не пропаднеш емотивно. Кога после долго време повторување на мантрата, таа имаш осет дека отсекогаш била со тебе и дел од тебе, што доведува до судир на многу мисли кои се контрадикторни, ти предизвикуваат когнитивни дисонанци и те прават да се осеќаш уште понапнат и потресен, што секако надворешно ќе резултира со агресивно однесување, одбивност кон другите што секако другите кога ќе ја регистрираат ќе ти го дадат истиот фидбек за да се заштитат од твоето негативно однесување и други манифестации кои се нормални ако си социјално анксиозен. Различните мантри кои си ги стварал низ животот во комбинација со стравовите и негативните мемории доаѓаат во судир и тоа е грдо. Практично во мозокот ти се дешава ова...

„Овие ме мрзат, така ме мрзеа и децата во четврто, ама они се глупи ја сум паметен, ама сакам да имам пријатели, нејќам пријатели додека сум со луѓе страв ми е дека ќе станам одбивен, подобро да се изолирам од луѓето итн итн.... све што ти се дешава се куп анксиозни мисли“

Постои решение, само нејќеш да го имплементираш у твојот живот. Смени си го светогледот, смени го начинот на кој се гледаш, дозволи си да згрешиш, не биди перфекционист, сите луѓе грешат, сите луѓе се понекогаш одбивни и сите луѓе кои би го имале твојот светоглед, мајндест и мемории најверојатно би се однесувале многу слично како и ти. Нормално е тоа што го чувстуваш, не се изолирај себеси од работите од кои се плашиш, напротив, изложувај се на истите и никад не си ги блокирај чувствата.
Покажано е дека е многу поздраво е да дозволиш емоциите да течат, колку и мислиш дека истите се токсични во моментот, ќе изразат некоја слабост или ќе те направат ранлив, колку повеќе си дозволуваш да чувствуваш емоции, толку посилен стануваш како карактер бидејќи се ослободуваш од стрес и ова не само субјективно, невролошки мозокот ослободува огромна колична на различни невротранзмитери кога „блокираш емоции“ нашки кажано и кога дозволуваш „да течат“ нашки кажано, што не е уопште битно у муабетот али колку да ти спомнам, и сам знаеш више. Али, потиснување на емоции никад. Механизмот иако не вака прост, функционира на следниот принцип

Надворешни стимули и околина + гени = Создавање на верувања +Создавање емоции, карактерни црти и реакција на верувањата.
Кај тебе мислиш дека емоциите и реакциите се дел од тебе и се проблемот, тие се само последица на првите (верувањата) кои се проблемот кој ја иницира реакцијата. Ќе треба време, ама почни да работиш на својот светоглед.

 

[GoD.HateUSaLL]

Неам баш друштво. Ретко искачам од дома пошо факат не знам како да се понашам и луѓето што ме знаат се делат на а) луѓе што нејќат да се дружат со мене б) луѓе со кои нејќам да се дружам.
Буквално на една рака се бројат луѓето што ми го трпат понашањето.
Не пробуем да анализирам или да преувеличувам за да звучам ко потиштениот генијалец шо никој не го сфаќа туку го составив постот пошто стварите што ги наброив ми сметаат.
Сум пробувал да се сменам и не ми идело. Не можам да се контролирам.[DOUBLEPOST=1403373577][/DOUBLEPOST]

Не тролам, ствариве што ги пишав ги осеќам од кога знам за себе. Сум идел на психијатри за anger management и општо антисоцијала коа бев мал али не ми помогнаа нешо посебно.
Осеќам ко да не можам да иам доверба у никој. Осеќам ко цел живот да ми е пројден у лаги од сите што ги знам. Се осеќам шитнат од сите на кои што сум се потпирал.
И секад коа сум со луѓе, се потсеќам на овие ствари, ме фаќа сафра и кај и да сум знам да си отидам без збор.
Првенствено сакав да знам дали некој тука ги надминал срањава.

Какво ти е стањето дома?

 

[Љубовен Каскадер]

Какво ти е стањето дома?

Пошо на македонски нема разлика измеѓу like и love, би рекол My parents love my but they don't like me. Онака, језда има ствари за кои шо се гордеат со мене, генерално не е тоа шо го очекувале.
Онака коа на маса седите со сите тетки и братучеди, увек има една црна овца. Срање фацата у фамилијата со кој шо сите се понашаат и зборат ко на јајца да газат и у мојата тоа сум ја.
Не викам дека кривицата е у нив. Они одувек се труделе и се трудат да ми го напраат животов топ. Али ко шо реков у првиот пост, ја ги отфрлам сите тие ствари пошо, шо знам, се осеќам ранлив.[DOUBLEPOST=1403429789][/DOUBLEPOST]

Сигурно нема да го најдеш одговорот на твојот проблем на кајгана психолог. Најдобриот одговор што ќе го добиеш ти е веќе познат и ништо ново нема да чуеш. Практично никој не може да ти помогне, ако сам не одлучиш да го смениш мајндсетот со кој гледаш на работите. Место да реагираш со истиот патерн на понашање секогаш ќе наидеш на стимулот кој не ти се допаѓа, почни да го мењаш однесувањето прво свесно, а потоа ќе ти стане навика.

Ко што кажува Дерен у Confessions of the conjurer. Биди фин со луѓето пошто сите за кои мислиш дека те лажат, се инфериорни, те нервираат итн, имаат свој веќе комплексен живот полн со проблеми кои нив ги засегаат, а тебе ти изгледаат бесмислени и мислиш дека се фокусирани на тебе и дека ротираат околу тебе.

Второ, прекини да се понашаш кон себеси ко да си одбивен пошто така и ќе се поставуваш кон другите првенствено пошто ти се третираш ко да си одбивна личност. Ако го тргнеш мајндестот дека си неподнослив и дека лесно се нервираш, нема да си неподнослив и лесно да се нервираш, колку просто и едноставно да ти звучи, пошто е просто и едноставно.

Ако се случи стимул А, и ти го реинфорсаш верувањето, ееј сеа ќе се изнервирам, сеа ќе изрејџам, ова е СЛУЧКА која ќе ме изнервира, ова е особа која не ме поштува/ми се потсмева, ти сам си кажуваш како изгледаш, сам си кажуваш како те гледа особата, сам си кажуваш како ќе реагираш и наравно дека мозокот ќе ти ги следи веќе стандардните патерни на реагирање. Од друга страна кога после подолго време ќе се навикнеш на некој стимул кој ти побудува негативни реакции, почнуваш да го бараш тој стимул пошто наоѓаш оправдување зошто првенствено тој стимул постои и оправдувањето ќе го зашити твоето его од мала самодоверба за на крај да сакаш да одиш по лошиот круг на оцд проблемите, опсесија/компулзија за запирање на опсесијата која иницира опсесија...негативен стимул, ритуал во форма на мантра што реинфорса негативен стимул пак. Прост пример:

Група од сељаци те заебаваат. Се осеќаш лошо, на почеток не прифаќајќи го тоа што ги го кажуваат. После некое време си наоѓаш алтернативно објаснување кое ќе ти помогне да се справиш со стресот, објаснување во стилот на „Они сите се глупи, ја сум паметен, ја сум супериорен они се инфериорни итн..“ Секојпат кога некој ќе те заебава на исти начин, ти си кондициониран да си ја повтгориш истата мантра за да се осеќаш добро за на крај да станеш зависен од таа мантра, од тоа верување, пошто тоа ти помага да се одржиш психички, да си ја чуваш самодовербата и да не пропаднеш емотивно. Кога после долго време повторување на мантрата, таа имаш осет дека отсекогаш била со тебе и дел од тебе, што доведува до судир на многу мисли кои се контрадикторни, ти предизвикуваат когнитивни дисонанци и те прават да се осеќаш уште понапнат и потресен, што секако надворешно ќе резултира со агресивно однесување, одбивност кон другите што секако другите кога ќе ја регистрираат ќе ти го дадат истиот фидбек за да се заштитат од твоето негативно однесување и други манифестации кои се нормални ако си социјално анксиозен. Различните мантри кои си ги стварал низ животот во комбинација со стравовите и негативните мемории доаѓаат во судир и тоа е грдо. Практично во мозокот ти се дешава ова...

„Овие ме мрзат, така ме мрзеа и децата во четврто, ама они се глупи ја сум паметен, ама сакам да имам пријатели, нејќам пријатели додека сум со луѓе страв ми е дека ќе станам одбивен, подобро да се изолирам од луѓето итн итн.... све што ти се дешава се куп анксиозни мисли“

Постои решение, само нејќеш да го имплементираш у твојот живот. Смени си го светогледот, смени го начинот на кој се гледаш, дозволи си да згрешиш, не биди перфекционист, сите луѓе грешат, сите луѓе се понекогаш одбивни и сите луѓе кои би го имале твојот светоглед, мајндест и мемории најверојатно би се однесувале многу слично како и ти. Нормално е тоа што го чувстуваш, не се изолирај себеси од работите од кои се плашиш, напротив, изложувај се на истите и никад не си ги блокирај чувствата.
Покажано е дека е многу поздраво е да дозволиш емоциите да течат, колку и мислиш дека истите се токсични во моментот, ќе изразат некоја слабост или ќе те направат ранлив, колку повеќе си дозволуваш да чувствуваш емоции, толку посилен стануваш како карактер бидејќи се ослободуваш од стрес и ова не само субјективно, невролошки мозокот ослободува огромна колична на различни невротранзмитери кога „блокираш емоции“ нашки кажано и кога дозволуваш „да течат“ нашки кажано, што не е уопште битно у муабетот али колку да ти спомнам, и сам знаеш више. Али, потиснување на емоции никад. Механизмот иако не вака прост, функционира на следниот принцип

Надворешни стимули и околина + гени = Создавање на верувања +Создавање емоции, карактерни црти и реакција на верувањата.
Кај тебе мислиш дека емоциите и реакциите се дел од тебе и се проблемот, тие се само последица на првите (верувањата) кои се проблемот кој ја иницира реакцијата. Ќе треба време, ама почни да работиш на својот светоглед.

Муабетот е дека пробуем да бидам фин, пробуем да соработувам али многу лесно доаѓам до tipping point-от и им се истурам у фаца. Ко рандом група потиштени готичари со мозок способен да процесира само демониа кондурчиња и... тој муабет.
Мислам дека сите обиди ми пропаднале пошо неам трпение. Пошо ја ги глеам луѓето ко да треба да ги трпам, а не прифатам. Типот рекол Израз_A и ја му давам истражување од 2014та кај што тоа е утврдено дека не е така, и почнувам да го глеам со други очи. Не прифаќам дека може да има спротивно мислење.
И нормално, се ова ми се дешава на емотивен план. Инаку сум свесен дека сосема нормално е луѓе да имаат различни ставови.
Примерот ти е коректен и опфаќа поише типови на проблематики, али ко шо реков, не сакам да се осеќам ранлив. А ранлив се осеќам при споделување емоции, при отварање итн. Автоматски доаѓа у судир со генералната идеја на мојот пост и главното прашање е како да прекинам да наоѓам заговори против мене во конзервата паштета што ја купила мајка ми, односно као да ги сакам луѓето и како да им верувам?
Нормално дека единствено сам можам да ги направам промените у себеси. Само ко што реков имплементирање на тие сетинзи и верувања само по себе ме праат да се осеќам ранлив, пошо го спуштам гардот.
И така уствари проблемот ми се врти у круг. Ваљда дефиниција е знам шо ми е проблемот али на емотивен план не сакам да го решам.

 

[Animal'Lover<3]

Пошо на македонски нема разлика измеѓу like и love, би рекол My parents love my but they don't like me. Онака, језда има ствари за кои шо се гордеат со мене, генерално не е тоа шо го очекувале.
Онака коа на маса седите со сите тетки и братучеди, увек има една црна овца. Срање фацата у фамилијата со кој шо сите се понашаат и зборат ко на јајца да газат и у мојата тоа сум ја.
Не викам дека кривицата е у нив. Они одувек се труделе и се трудат да ми го напраат животов топ. Али ко шо реков у првиот пост, ја ги отфрлам сите тие ствари пошо, шо знам, се осеќам ранлив.[DOUBLEPOST=1403429789][/DOUBLEPOST]

Муабетот е дека пробуем да бидам фин, пробуем да соработувам али многу лесно доаѓам до tipping point-от и им се истурам у фаца. Ко рандом група потиштени готичари со мозок способен да процесира само демониа кондурчиња и... тој муабет.
Мислам дека сите обиди ми пропаднале пошо неам трпение. Пошо ја ги глеам луѓето ко да треба да ги трпам, а не прифатам. Типот рекол Израз_A и ја му давам истражување од 2014та кај што тоа е утврдено дека не е така, и почнувам да го глеам со други очи. Не прифаќам дека може да има спротивно мислење.
И нормално, се ова ми се дешава на емотивен план. Инаку сум свесен дека сосема нормално е луѓе да имаат различни ставови.
Примерот ти е коректен и опфаќа поише типови на проблематики, али ко шо реков, не сакам да се осеќам ранлив. А ранлив се осеќам при споделување емоции, при отварање итн. Автоматски доаѓа у судир со генералната идеја на мојот пост и главното прашање е како да прекинам да наоѓам заговори против мене во конзервата паштета што ја купила мајка ми, односно као да ги сакам луѓето и како да им верувам?
Нормално дека единствено сам можам да ги направам промените у себеси. Само ко што реков имплементирање на тие сетинзи и верувања само по себе ме праат да се осеќам ранлив, пошо го спуштам гардот.
И така уствари проблемот ми се врти у круг. Ваљда дефиниција е знам шо ми е проблемот али на емотивен план не сакам да го решам.

Искрено, јас го имав, и сеуште го имам истиот проблем со мојата фамилија, со општеството и со самата себе. Неможам да се доведам повеќе да верувам на некој. Секојпат кога ке се најдам во друштво ја барам лагата што ке ми биде кажана. Често ме фаќа анксиозност до тој степен што здравјето ми го доведува до опасност ( крвав нос, губење воздух, итн). Многу пати сум била повредена, и имам рани што сеуште немаат заздравено после години од моментот кога некој ми ги создал, но еве барем сеуште функционирам. Едно нешто што секогаш ми помага во смирување е музиката и книгите.
Одсекогаш сум го имала тој страв дека некој ке ме заебе ако споделам емоции, чуства. Ранливоста ти што ја кажуваш.

Пошо на македонски нема разлика измеѓу like и love, би рекол My parents love my but they don't like me. Онака, језда има ствари за кои шо се гордеат со мене, генерално не е тоа шо го очекувале.
Онака коа на маса седите со сите тетки и братучеди, увек има една црна овца. Срање фацата у фамилијата со кој шо сите се понашаат и зборат ко на јајца да газат и у мојата тоа сум ја.
Не викам дека кривицата е у нив. Они одувек се труделе и се трудат да ми го напраат животов топ. Али ко шо реков у првиот пост, ја ги отфрлам сите тие ствари пошо, шо знам, се осеќам ранлив.[DOUBLEPOST=1403429789][/DOUBLEPOST]

Муабетот е дека пробуем да бидам фин, пробуем да соработувам али многу лесно доаѓам до tipping point-от и им се истурам у фаца. Ко рандом група потиштени готичари со мозок способен да процесира само демониа кондурчиња и... тој муабет.
Мислам дека сите обиди ми пропаднале пошо неам трпение. Пошо ја ги глеам луѓето ко да треба да ги трпам, а не прифатам. Типот рекол Израз_A и ја му давам истражување од 2014та кај што тоа е утврдено дека не е така, и почнувам да го глеам со други очи. Не прифаќам дека може да има спротивно мислење.
И нормално, се ова ми се дешава на емотивен план. Инаку сум свесен дека сосема нормално е луѓе да имаат различни ставови.
Примерот ти е коректен и опфаќа поише типови на проблематики, али ко шо реков, не сакам да се осеќам ранлив. А ранлив се осеќам при споделување емоции, при отварање итн. Автоматски доаѓа у судир со генералната идеја на мојот пост и главното прашање е како да прекинам да наоѓам заговори против мене во конзервата паштета што ја купила мајка ми, односно као да ги сакам луѓето и како да им верувам?
Нормално дека единствено сам можам да ги направам промените у себеси. Само ко што реков имплементирање на тие сетинзи и верувања само по себе ме праат да се осеќам ранлив, пошо го спуштам гардот.
И така уствари проблемот ми се врти у круг. Ваљда дефиниција е знам шо ми е проблемот али на емотивен план не сакам да го решам.

На крајот од денот ти си тој што првенствено треба да си се соочи сам со себе, со твоите внатрешни демони. Доволно е само да се соочиш не барај решение и не се напињај, така како што кажа само во круг се вртиш. И јас сум црната овца у мојата фамилија, но кога и да ми треба секогаш сама си се снаоѓам. Сум верувала во луѓе, ме заебале дебело. Сум одбегнувала луге, кои на крајот ме изненадиле и ми останале во животот.
Нема потреба да се замараш околу луѓето, биди само сигурен дека ти сам можеш да се трпиш и си среќен сам со себе. Све остало само ке си дојде, доволна е само една личност која што ке те прифати таков каков што си (дали другар, другарка, девојка, дечко) и да те свати. И другото све природно ке си дојде нема ни да го почуствуваш стравот и ранливоста. На крајот од денот сами сме огромен период од животот, али убаво е да се присутни друг пар очи да се сподели заемно видно поле.
(Ако нешто нема смисла се извинувам, но не сум спиена цела вечер).

 

[Memento Mori]

Имам едно прашање/проблем.
Многу почнаа на живци да ми идат луѓе што константно се жалат. Значи доаѓам до тој степен и да ми е добар пријател да не можам да го трпам више и почнувам да го одбегнувам зашто не знам се на него/нејзе му/и е најтешко, како никој не сфаќа како им е и колку им е тежок животот или на пример факсот. Ја сфаќам да се жалиш и да ти е тешко ама не можам органски да ги поднесам и стварно не знам што да направам да не ми станат одбивни до тој степен да неќам воопшто да се дружам со нив. Можда нема решение или не знам не очекувам ништо да ми кажете али морав да го исфрлам ова од мене, ме утепаа со нивната негативност па дури и да сакам јас нешто да се пожалам увек нивното е поголемо.

 

[Љубовен Каскадер]

Искрено, јас го имав, и сеуште го имам истиот проблем со мојата фамилија, со општеството и со самата себе. Неможам да се доведам повеќе да верувам на некој. Секојпат кога ке се најдам во друштво ја барам лагата што ке ми биде кажана. Често ме фаќа анксиозност до тој степен што здравјето ми го доведува до опасност ( крвав нос, губење воздух, итн). Многу пати сум била повредена, и имам рани што сеуште немаат заздравено после години од моментот кога некој ми ги создал, но еве барем сеуште функционирам. Едно нешто што секогаш ми помага во смирување е музиката и книгите.
Одсекогаш сум го имала тој страв дека некој ке ме заебе ако споделам емоции, чуства. Ранливоста ти што ја кажуваш.

Језда досеа никад не сум имал здравствени проблеми ради ова, веројатно е пошо сум изолиран и ретко се стаам себеси у ситуација кај што сум вон комфорт зона.
Не можам да речам дека сум бил повредуван пошо никад не сум дозволил да ми влијае нешо до толку.
Го знам тој филинг, башка книгите се увек каде-каде поинтересни.

На крајот од денот ти си тој што првенствено треба да си се соочи сам со себе, со твоите внатрешни демони. Доволно е само да се соочиш не барај решение и не се напињај, така како што кажа само во круг се вртиш. И јас сум црната овца у мојата фамилија, но кога и да ми треба секогаш сама си се снаоѓам. Сум верувала во луѓе, ме заебале дебело. Сум одбегнувала луге, кои на крајот ме изненадиле и ми останале во животот.
Нема потреба да се замараш околу луѓето, биди само сигурен дека ти сам можеш да се трпиш и си среќен сам со себе. Све остало само ке си дојде, доволна е само една личност која што ке те прифати таков каков што си (дали другар, другарка, девојка, дечко) и да те свати. И другото све природно ке си дојде нема ни да го почуствуваш стравот и ранливоста. На крајот од денот сами сме огромен период од животот, али убаво е да се присутни друг пар очи да се сподели заемно видно поле.
(Ако нешто нема смисла се извинувам, но не сум спиена цела вечер).

Според све што прочитав досеа мислам дека можам да заклучам једино дека бесцелно е да пробувам да ги сменам работиве во врска со себеси пошо реално глеано никад не ми сметале премногу. Никад не ми било гајле коа луѓе ме напуштале ниту сум имал нешо abandonment issues и сфаќам дека е глупо да глумам дека нешо посебно сум повреден од ситуацијава коа и не сум.
Муабетот со црна овца, реално глеано доколку би можел да живеам сам негде кај шо никој од потесна и поширока фамилија нема да ми го тупи за тоа као не треба да живеам комотно би го напраил тоа без да ми фали било кој од "моменталниов живот".
Мислам дека пријателства и врски се overrated ствари и онака.

 

[That Someone Special :)]

Имам уште една година до матурска, па некогаш си помислувам дека, што вонглавно и така ќе биди, другарите/другарките од класов никогаш повеќе нема да ги видам, ќе ми недостасува нивното дружење, сите ќе се запишат на различни факултети, некој и нема, тоа што сакам да кажам е фсушност дека се плашам за остатокот од животот, дека најубајте години во средно училиште ми поминаја многу брзо, дека ќе бидам ткн. осамен во останатиот дел од животот што ми преостанува. Луѓето најповеќе пријателства остваруваат во тие години, средно/факс, потоа доаѓа работа, самотија, депресија, досаден живот или барем така си го замислувам јас...

 

[bulka]

Не викам дека животот после средно станува поедноставен, од лично искуство барем јас сметам дека не е така, НО. Јас живеев со цимери и во средно, и си живеев и со школски. Имав цимерки кои завршија пред мене па се гледавме и понатаму, и еве шеста година како комуницирам со тие со кои што си комуницирав од секогаш. Дури и кога матурирав, и се разделивме натаму-наваму, ете, како што викаш ти секој по својот пат, пак се слушаме, пишуваме на фејзбук, договараме средби. Не со сите. Но со оние кои си се дружев постојано сеуште се гледаме и се дружиме. Не често колку порано, но доволно често со оглед на ситуацијата. За сам не остануваш сам, немој од тоа да се плашиш, точно е дека средното брзо мине, ама и годините на факултет се убави, и сите години од животот се на некој начин убави. Никој не знае што ти носи утрето, мој совет ти е take one step at a time, се ќе биде.

 

[Cruise]

Имам уште една година до матурска, па некогаш си помислувам дека, што вонглавно и така ќе биди, другарите/другарките од класов никогаш повеќе нема да ги видам, ќе ми недостасува нивното дружење, сите ќе се запишат на различни факултети, некој и нема, тоа што сакам да кажам е фсушност дека се плашам за остатокот од животот, дека најубајте години во средно училиште ми поминаја многу брзо, дека ќе бидам ткн. осамен во останатиот дел од животот што ми преостанува. Луѓето најповеќе пријателства остваруваат во тие години, средно/факс, потоа доаѓа работа, самотија, депресија, досаден живот или барем така си го замислувам јас...

Нема врска,јас средно воопшто не ни одев..Учев вонредно,и немав можност да запознавам еден куп пријатели..Па пак имам пријатели,со тие од маало,одваму-оттаму,од факултетот колешки,колеги,пак испаѓам чаршија,се дружам,се запишав на факултет,гледам фудбал,кладилница,девојчиња задеваме,и нема врска дека ќе останеш сам..Јас така размислував како тебе осмо одделение кога завршив..Не се замарај,оди гледај Аргентина..

 

[gladiator15]

Имам едно прашање/проблем.
Многу почнаа на живци да ми идат луѓе што константно се жалат. Значи доаѓам до тој степен и да ми е добар пријател да не можам да го трпам више и почнувам да го одбегнувам зашто не знам се на него/нејзе му/и е најтешко, како никој не сфаќа како им е и колку им е тежок животот или на пример факсот. Ја сфаќам да се жалиш и да ти е тешко ама не можам органски да ги поднесам и стварно не знам што да направам да не ми станат одбивни до тој степен да неќам воопшто да се дружам со нив. Можда нема решение или не знам не очекувам ништо да ми кажете али морав да го исфрлам ова од мене, ме утепаа со нивната негативност па дури и да сакам јас нешто да се пожалам увек нивното е поголемо.

Пробај кажи им на некој начин , дали директно или индиректно дај им до знаење дека треба граници да имат. Јас тоа го сторив и на некој начин се оддалечив од тие луге и ни малку не ми е жал.
Сум имал сега јас лош ден пример , и откако ке излезам малце надвор да разбистрам мисли од тоа што се случило, да не мислам едноставно на тоа , и ке се погодат да дојдат некој од тие личности и ке треба во следните 2-3 часа да слушам за нивните проблеми , а не дека е нешто сериозно туку некој ситници , нешто што немам никаков контакт со тоа , никако не можам да помогнам а некогаш не ни можам да разберам за што се жалеа , ке ги ислушам еднаш , ке сменам тема и повторно на истото се вракат
Не дека се скарав со нив ама почесто ги избегнувам само заради тоа пошто не презедоа ништо околу тоа откако им кажав повеке пати , така да пробај, кажи им некако подобро , можеби не се примекат дека те окупират со нивните проблеми постојано па можеби ке престанат да го прават тоа .

 

[That Someone Special :)]

Пробај кажи им на некој начин , дали директно или индиректно дај им до знаење дека треба граници да имат. Јас тоа го сторив и на некој начин се оддалечив од тие луге и ни малку не ми е жал.
Сум имал сега јас лош ден пример , и откако ке излезам малце надвор да разбистрам мисли од тоа што се случило, да не мислам едноставно на тоа , и ке се погодат да дојдат некој од тие личности и ке треба во следните 2-3 часа да слушам за нивните проблеми , а не дека е нешто сериозно туку некој ситници , нешто што немам никаков контакт со тоа , никако не можам да помогнам а некогаш не ни можам да разберам за што се жалеа , ке ги ислушам еднаш , ке сменам тема и повторно на истото се вракат
Не дека се скарав со нив ама почесто ги избегнувам само заради тоа пошто не презедоа ништо околу тоа откако им кажав повеке пати , така да пробај, кажи им некако подобро , можеби не се примекат дека те окупират со нивните проблеми постојано па можеби ке престанат да го прават тоа .

Според ова треба сите да ги избегаваме, зошто до сега не сум сретнал некој а да не ми се жали за негови проблеми (безсмилени, ситници). #justsayin'

 

[gladiator15]

Според ова треба сите да ги избегаваме, зошто до сега не сум сретнал некој а да не ми се жали за негови проблеми (безсмилени, ситници). #justsayin'

Па во право си , ама сепак има разлика од жалење до "жалење"...

 

[boy'spatlak'90]

Според ова треба сите да ги избегаваме, зошто до сега не сум сретнал некој а да не ми се жали за негови проблеми (безсмилени, ситници). #justsayin'

Сите имаме проблеми, и што треба да правиме да се жалиме константно и на крај да отвориме клуб за жалопојки? Точно е дека има големи проблеми али за мали ситници константно да се жалиш не е во ред. Освен негативна енергија ништо друго не шириш окулу тебе..[DOUBLEPOST=1405888345][/DOUBLEPOST]

Имам уште една година до матурска, па некогаш си помислувам дека, што вонглавно и така ќе биди, другарите/другарките од класов никогаш повеќе нема да ги видам, ќе ми недостасува нивното дружење, сите ќе се запишат на различни факултети, некој и нема, тоа што сакам да кажам е фсушност дека се плашам за остатокот од животот, дека најубајте години во средно училиште ми поминаја многу брзо, дека ќе бидам ткн. осамен во останатиот дел од животот што ми преостанува. Луѓето најповеќе пријателства остваруваат во тие години, средно/факс, потоа доаѓа работа, самотија, депресија, досаден живот или барем така си го замислувам јас...

Доколку чувствуваш негативна енергија додека си со нив која е предизвикана од нивните проблеми.. најискрен совет одбегнувај ги. Знам многу такви случаи и верувај можат да ескалираат и да предизвикаат многу лоши ситуации во твојот живот. Подобро да спречиш него да лечиш...