Свесните функции на мозокот кои популарно се нарекуваат свест се наоѓаат во неокортексот. Неокортексот кој за разлика од другите животни е најразвиен и активен кај homo sapiens sapiens, се состои од префронталниот кортекс, париеталниот лобус, окципиталниот лобус и темпоралниот лобус.
Сите овие сегменти се задолжени за манифестација на феноменот свест. На пример Брока и Вернике зоните го контролираат говорот, орбитофронталниот кортекс самоконтролата, темпоралниот лобус мемориите, инсулата како зона свесното контролирање на емоциите итн...
Оваа комплексна меѓузависност на сите неврони во неокортексот пројавува различни однесувања, способност за создавање на концепти, верувања и сето тоа глобално резултира со самосвесност или народски кажано „свест“.
Истите функции се контролирани од нашата ДНК. ДНК та која е кодот наједноставно кажано на нашиот организам го регулира развитокот на овие делови од мозокот, и комплексно комуницира со околинските фактори. Различни околински фактори го менуваат овој дел од мозокот исто така. Механички/хемиски и други фактори можат да ја сменат перманентно или привремено функцијата на овие делови (дроги, повреди)
Црвеното е префронталниот кортекс -задолжен за комплексни функции на свеста како калкулации, создавање на планови, цели, обработка на информации итн...
Плавото е темпоралниот лобус кој најчесто е задолжен за визуелни мемории и јазик, (Брока зоната се наоѓа таму).
Жолтото е париеталниот лобус задолжен за моторни функции
Зеленото е окципиталниот лобус задолжен за координирање на визуелните информации.
Најголем удел во свеста има црвеното, тој дел е задолжен за сите сегменти кои не одделуваат од животните и не прават свесни.
Свеста не би постоела доколку сите овие зони кои ги набројав се оштетени или нефункционални од други причини што ќе резултира со губење на свеста, како кај пациентите во кома или оштетена функција на свеста, како шизофреничарите и другите луѓе со физички оштетувања и дисфункционалности на мозокот.
Многубројни студии ја покажуваат релацијата на овие делови со свеста, што укажува дека не мора на свеста да и се препишуваат натприродни или метафизички карактеристики за да се објасни и може да се разгледува како манифестација на овие функции на мозокот, исто како што софтверот е манифестација на хардверот.
Бидејќи не постои научна студија која има пронајдено било што друго кое како фактор ја создава свеста, научно, хипотезата за метафизичкото потекло на свеста е отфрлена, теолошкото објаснување поради недостаток на евиденција е отфрлено, и оваа хипотеза, која сега е теорија е земена за највалидна.
Хипотеза е претпоставка базирана на претходни знаења. Потоа се нулифицира (се зема дека не е точна, дека е лажна) Потоа се прават опити и испитувања и ако има доволно евиденција во квалитет и квантитет дека хипотезата држи вода, станува теорија и теоријата се зема со некоја веројатност како точна (во случај нова евиденција да ја промени).
) може да даде: свест, совест, разум, паметење, слободна волја, чувства и сл.