Пијам, ама тоа се дешава двапати на 5 месеци, ама баш тие две пиења кога ќе решам, ужас се... повраќање, паѓање, трчање, спиење по улици, дрежење ѕидови, ама од се ова најгадното е кога им бегам на сите... ќе им киднам, па ела нека ме најдат ако можат... пијана глава што прави
Сабота(предходниот викенд) се деси пак после 5 долги месеци. (моменти кои ги памтам)
На роденден, искулирано.... одиме цело друштво, атмосфера подгреана, си влегуваме во кафиќ и се си оди во најдобар ред.
Конобарчето си носи влаши водка, и стартував, прво една за здравица.... ама знаете една, па ај уште една да фрлиме и после вода стануе...
Другарчињата се контролираа, ама јас бев веќе понесен од атмосферата, добро музиче си одеше.... и така чаша по чаша си ја заминав водката, па човек без контрола сум кога пијам, среќа се случува многу ретко... си ја светнав таа. Па сега за да додадам уште малце оган си нарачав редбул, ете ги комедиите стигнуваат, го светнав и од тогаш па натаму стартува трагичната-комедија...
Знаете сите весели, сите пивнати, но никој дрво, освен јас... и ете ти торта, славеничката ќе дува, ама ја курназ да се најдам, свеќите ќе ги крадам( зашто господе?)
Ама за среќа на сите сум каснел со реакција па таа ги дувнала, па како што иде редот нели, шлаг целата да се направи, да разберам славеничката, ама настана општ хаос со тротата, сите ми се сторија интересни па ги мавав со шлаг, без цензура, кого стигнам .
При крај на роденденскава забава, јас собирам парталите и кидам да ме нема... никој не пуштам да дознае каде ќе одам, ма јок, најголема избеглица.... излагам, тоа врне истура, уредно си отворам чадорче и поаѓам како највеќи џенталмен... и ме фати вљда некоја паника па почнав да трчам, ама зашто, која беше причината, тоа е невозможно да се прецизира. Пешачам и ми дојде нагон за повраќање, два прста до желудац и
... и тоа ка цистерна, нема да запре и бити, ама несреќно направив чекор назад да не се направам лом и со све партали у вис и директ на повраќаното
... премногу трагични моменти, ама не запрев тука... кај ќе одам ваков дома, се јавувам кај другар да излезе, да можам да се стабилизирам, ама тука се дешаваат уште поголеми срања... одам накај другаров, си поминувам улица поштено и кој си направив уште едно г’з преку глава си го видов господ... па од тука некое добро време ми беше се црно и одеднаш се најдов кај другаров со флаша вода и се штркав по дождот на минус степени... попара.
Смех беше кога глумев трезен дур зборев со моите, ама па од толку пазење, кажав дека сме го трезнеле другарот и успешно сме го испратиле дома, па потоа да им речам дека со него одам накај дома.
Последни сеќавањa пред тотално да се изгубам беа оние кога лудо трчав по улицине, бегав ли, кој ме знае... и после тоа памтам дека треснав во предсобље, срамот најголем од моите... брука втор дел, ова втор пат пред моите пијан да се влечкам... срамои живи. Сабаљлето некако поарен бев за разлика од предходни пијанства што сум ги имал.

Сабота(предходниот викенд) се деси пак после 5 долги месеци. (моменти кои ги памтам)
На роденден, искулирано.... одиме цело друштво, атмосфера подгреана, си влегуваме во кафиќ и се си оди во најдобар ред.
Конобарчето си носи влаши водка, и стартував, прво една за здравица.... ама знаете една, па ај уште една да фрлиме и после вода стануе...
Другарчињата се контролираа, ама јас бев веќе понесен од атмосферата, добро музиче си одеше.... и така чаша по чаша си ја заминав водката, па човек без контрола сум кога пијам, среќа се случува многу ретко... си ја светнав таа. Па сега за да додадам уште малце оган си нарачав редбул, ете ги комедиите стигнуваат, го светнав и од тогаш па натаму стартува трагичната-комедија...
Знаете сите весели, сите пивнати, но никој дрво, освен јас... и ете ти торта, славеничката ќе дува, ама ја курназ да се најдам, свеќите ќе ги крадам( зашто господе?)

Ама за среќа на сите сум каснел со реакција па таа ги дувнала, па како што иде редот нели, шлаг целата да се направи, да разберам славеничката, ама настана општ хаос со тротата, сите ми се сторија интересни па ги мавав со шлаг, без цензура, кого стигнам .

При крај на роденденскава забава, јас собирам парталите и кидам да ме нема... никој не пуштам да дознае каде ќе одам, ма јок, најголема избеглица.... излагам, тоа врне истура, уредно си отворам чадорче и поаѓам како највеќи џенталмен... и ме фати вљда некоја паника па почнав да трчам, ама зашто, која беше причината, тоа е невозможно да се прецизира. Пешачам и ми дојде нагон за повраќање, два прста до желудац и


Смех беше кога глумев трезен дур зборев со моите, ама па од толку пазење, кажав дека сме го трезнеле другарот и успешно сме го испратиле дома, па потоа да им речам дека со него одам накај дома.
