Се ближи Божиќ па сакам да поставам едно прашање во врска со него.
Како дошло до тоа раѓањето на Исус да се прославува на 25 декември (односно 7 јануари за православните верници што го користат јулијанскиот календар)?
Прашувам од проста причина бидејќи во историската литература се врти една теорија, која што ми изгледа како сосема веројатна, дека Божиќ е всушност христијанска варијанта на доцно-римскиот празник Dies Natalis Solis Invicti или „Роденден на непобедлвиото Сонце“.
Култот на Sol Invictus е особено раширен низ Римската Империја во третиот век од н.е. Често непобедливото Сонце се поистоветува и со иранското божество Митра, особено популарно меѓу римските војници. А токму роденденот на Сонцето се прославува на 25 декември.
Зар не станува збор за синкретизам, со цел „паганите“ полесно да го прифатат христијанството кое што дефинитивно ке надвладее во IV-от век?
Точно: римјаните го славеле празникот, т.е. култот кон Сонцето (не случајно денот „недела„, кој е денот на Христовото воскресение, е именуван како „Sundаy„, т.е. денот на Сонцето), а целта од совпаѓањето на тие два празници не се состои во прибижувањето на новата вера до паганите, туку обратно: се работи за христијанизирање на паганските обичаи.
Патем кажано, колку ми е познато, Христос Е роден ноќта на 24-то кон 25-ти декември, така да уште еднаш имаме прилика да видиме дека неделата не случајно е и „Ден Господов“ а не само денот на Сонцето, како паганско-идолопоклонички поглед на неделниот ден.
За рисјаните, Христос Е Сонцето, кое нема да заоѓа во безвечерниот ден, после Неговото второ доаѓање, после Судот и после возобновувањето на целата Вселена. Неделата ќе биде бескрајниот ден, денот без Сонце, во кој спасените вечно ќе битисуваат во близината Христова.
--- надополнето: 5 јануари 2014 во 18:36 ---
Знам дека не си дел од римската црква, да му се прости гневот ако побара покајание!? Дали мислиш дека протестантите би се сложиле со ваквата одлука?
.
Одгворот го дадов од позиција на православен верник, а со претпоставена позиција на папски гардист.
Дали протестантите би се согласиле со таквата (мојата?) одлука, најдобро нив да ги прашаш, а пошто е познат протестантксиот начин на покајание, кој се состои во покајание „во себе„, без сведок кој ќе потврди дека покајнкот навистина изразил покајание не само во себе туку и пред други присутни, тешко дека би имало и нивна/протестантска согласност...
Во православната Црква, тешките гревови не се само просто покајнаие од грешникот, туку и примање на црковна казна (епитимија), која грешникот треба да ја прифати и исполни, за негово целосно покајание, но и натамошно негрешење.