Ете, се вратив „дома“ мојата, дома, таа каде се пропив, пропушив, ги поминав најубавите денови од мојата младост... кафичот каде се се дешаваше, мојата прва љубов таму... И ете, после 6 може и 7 години назад, гужва, шише џони на маса, кафанска музика (да, се откажав од ова али стари навики тешко умираат), мешање на маси... дадада уште го иам осетот, тој, од стариот пијаница што ломеше по кафичите пред неколку години, дааа уште знам да се расположам, али сум паднал од кондиција... за пиење за играње... сето тоа треба кондиција, но сепак дома бев, тоа го викам дома. Таму сум плачел и сум се веселел, буквално од таму ми почнало се. Ама се осеќам стар, ете, неможам да издржам, обично ова ќе го пишував (или немаше да бев способен) во 5-6 сабајле, а не во 2, патот од таму до дома ми изгледаше подолг од обично, тогаш кога лазев по асфалтот за да стигнам дома... И не, не ми беше гајле што ме чека утре, затоа денес живеев како да ми се последни денови, за жал и можеби ми се... Стар сум, со свои 20 стар сум, неможам да издржам тоа што можев, неможам да правам тоа што можев... неможам, го преживеав тоа време, сега е време на генерации со неполни 18 да го прават што јас тоа го правев на 14-15... ај кајг, јас да спијам, стар сум веќе , стар и уморен од сите срања на животот, од сите жртви кои другите не ги разбираат, дел од кои биле поради нив..