A
AnFem
Гостин
Сонував еден чуден сон.
Бев тргната на пат со некакво друштво со кола. Јас ја возев колата. Дојдовме до едни мостови без ограда. Мостовите беа многу тесни. Возев со мала брзина и друштвото почна да ми вика: Што правиш? Вози побрзо, не гледаш ли дека е автопат? Кога ја убрзав колата, изгубив контрола и паднавме во водата. Среќа водата не беше длабока, па успеавме да ја извлечеме колата и продолживме. Возејќи, повторно се случи несреќа. Овој пат паднавме во некаков океан. Бев на дното. Водата беше бистра. Слушнав глас кој почна да ме бодри да пливам накај површината. Испливав, друштвото ме чекаше горе, повторно со кола. Требаше да продолжиме. Одеднаш во сонот ми дојде мисла: Тргнавме некаде и никако да стигнеме, секогаш нешто се случува...
Фројд гомна да јаде со дразбите!
Бев тргната на пат со некакво друштво со кола. Јас ја возев колата. Дојдовме до едни мостови без ограда. Мостовите беа многу тесни. Возев со мала брзина и друштвото почна да ми вика: Што правиш? Вози побрзо, не гледаш ли дека е автопат? Кога ја убрзав колата, изгубив контрола и паднавме во водата. Среќа водата не беше длабока, па успеавме да ја извлечеме колата и продолживме. Возејќи, повторно се случи несреќа. Овој пат паднавме во некаков океан. Бев на дното. Водата беше бистра. Слушнав глас кој почна да ме бодри да пливам накај површината. Испливав, друштвото ме чекаше горе, повторно со кола. Требаше да продолжиме. Одеднаш во сонот ми дојде мисла: Тргнавме некаде и никако да стигнеме, секогаш нешто се случува...
Фројд гомна да јаде со дразбите!