Јас заминав од Македонија на 18 години, бркајќи го мојот сон да студирам наука која што во Македонија пред 5 години не постоеше... Да бидам искрена, воопшто не беше лесно да се најдеш потполно сама, во туѓа држава, далеку од сите роднини и пријатели... меѓутоа во ниту еден миг не сум се покајала што сум го направила тој чекор. Станав посилна личност, поодговорна, и пред се самостојна личност. Не дека во Македонија не би било исто, но со сигурност немаше да бидам јас таа што ќе носеше се на свој грб. Да, не беше лесно, но завршив на елитен светски факултет, стигнав на постдипломски студии на она што го посакував со години. Токму затоа не се каам што заминав.
Што би било со мене кога би останала во Македонија?! Веројатно ќе бев и јас дел од толпата изгубени души, студирајќи нешто што не ми е пасија, работејќи нешто со сила, живеејќи во свет кој се врти околу ВМРО, СДСМ и Скопје 2014. Никогаш не би била свесна за тоа колку можам јас да придонесам за овој свет, и дека јас сум таа што го води мојот живот, а не некој друг да го диктира. Никогаш не би го гледала светот како мој, како мало место, како јас дел од него... Тоа е разликата помеѓу Македонија и западните држави во кои народот е свесен за својата моќ... А кај нас, народот остава некој друг да си поиграва со него, како тоа да е така предодредено. Со секое мое вракање, имам чуство дека во Македонија станува се похаотично, се потажно, се повеќе луѓе без волја и без насмевка. Веќе не е онаа Македонија во која јас пораснав. И да, би се вратила еден ден, кога би била сигурна дека некој ќе ја цени мојата личност и моето знаење, а не мојата членска книшка.
). Од споредби нема фајде, тоа што било поминало, за напред треба да се гледа.
