Не знам дали е дозволено ваква тема да се отвори на форумов, ако не е - нека ја избришат модераторите/администраторите.
Јас ќе кажам за едно искуство, кое ми се случи пред неколку дена, и од тогаш сам си ветив дека никогаш повеќе нема да запалам џоинт. Бевме јас, другарка и двајца другари. Се договоривме со кола да отидеме некаде на крајот на Скопје, и да пушиме. Имавме 2 џоинта свиткани, застанавме со колата и ги запаливме. Ги вртевме во круг, и ги испушивме. Јас седам така едно 10-15 минути, и наеднаш колата почна да се врти како во круг, бавно. Овие нешто се смееа, зборуваа, појма немам, а јас гледам како сето се врти. Другарката ми вика да сум и го подаел мобилниот, а јас ниту можам да мрднам па ниту да зборнам, а таа инсистира да и го поддадам мобилниот. И коа виде дека, веројатно, не сум способен, се наведна малку да го земе телефонот и ме допре по рамото, и јас тогаш замислив како една стрелка почнувајќи од стомакот се искачуваше накај грлото. И кога се искачи до грлото, наеднаш ме фати некоја паника, секундарно излегов од колата, и почнав да трчам по тоа патот. Како што трчав така патот ми се гледаше по искривен, темен.. Видов такси, се качив, и почна и таа кола бавно да се движи и во круг. Си мислев овој којзнае каде ме носи, сигурно ќе ми земе над 2000 ден. И таксистов ме прашува нешто, дали сум имал температура, па после почна нешто за некој сметки за струја, вода, парно да зборува, појма немам. И само вози, а мене веќе ептен почна паника да ме фаќа дека нема да имам пари да платам. И по некое време гледам Добродојдовте во Центар, и си викам, а готово дома сум. Не ми зеде пари колку шо мислев, наплати како и вообичаено. Влегувам во станот, цимерите не беа дома, легнувам на креветот, и креветов почна да се искачува по ѕидот. Паѓам јас од креветот, се качувам, и пак паѓам (сам се фрлав од кревет). Останав на подот, и почнав да сменувам картичка од мобилен телефон, ама филмот ми беше никој да не ме види, иако немаше никој во станот. Се кријам така наведнат, и може, едно 15 минути пробувам да ја извадам картичката и пак да ја ставам, во истиот телефон.
И тука запре се, се будам утрото на кревет (појма немам како сум се качил) го уклучувам телефонот, и гледам 30 пропуштени повици (овие ми ѕвонеле). И од тогаш си ветив дека нема повеќе такви хорори да доживувам. 
Вие имате слични искуства?
Јас ќе кажам за едно искуство, кое ми се случи пред неколку дена, и од тогаш сам си ветив дека никогаш повеќе нема да запалам џоинт. Бевме јас, другарка и двајца другари. Се договоривме со кола да отидеме некаде на крајот на Скопје, и да пушиме. Имавме 2 џоинта свиткани, застанавме со колата и ги запаливме. Ги вртевме во круг, и ги испушивме. Јас седам така едно 10-15 минути, и наеднаш колата почна да се врти како во круг, бавно. Овие нешто се смееа, зборуваа, појма немам, а јас гледам како сето се врти. Другарката ми вика да сум и го подаел мобилниот, а јас ниту можам да мрднам па ниту да зборнам, а таа инсистира да и го поддадам мобилниот. И коа виде дека, веројатно, не сум способен, се наведна малку да го земе телефонот и ме допре по рамото, и јас тогаш замислив како една стрелка почнувајќи од стомакот се искачуваше накај грлото. И кога се искачи до грлото, наеднаш ме фати некоја паника, секундарно излегов од колата, и почнав да трчам по тоа патот. Како што трчав така патот ми се гледаше по искривен, темен.. Видов такси, се качив, и почна и таа кола бавно да се движи и во круг. Си мислев овој којзнае каде ме носи, сигурно ќе ми земе над 2000 ден. И таксистов ме прашува нешто, дали сум имал температура, па после почна нешто за некој сметки за струја, вода, парно да зборува, појма немам. И само вози, а мене веќе ептен почна паника да ме фаќа дека нема да имам пари да платам. И по некое време гледам Добродојдовте во Центар, и си викам, а готово дома сум. Не ми зеде пари колку шо мислев, наплати како и вообичаено. Влегувам во станот, цимерите не беа дома, легнувам на креветот, и креветов почна да се искачува по ѕидот. Паѓам јас од креветот, се качувам, и пак паѓам (сам се фрлав од кревет). Останав на подот, и почнав да сменувам картичка од мобилен телефон, ама филмот ми беше никој да не ме види, иако немаше никој во станот. Се кријам така наведнат, и може, едно 15 минути пробувам да ја извадам картичката и пак да ја ставам, во истиот телефон.
И тука запре се, се будам утрото на кревет (појма немам како сум се качил) го уклучувам телефонот, и гледам 30 пропуштени повици (овие ми ѕвонеле). И од тогаш си ветив дека нема повеќе такви хорори да доживувам. Вие имате слични искуства?
