Anco
За солун ДА, ЗА срем НЕ
- Член од
- 1 ноември 2011
- Мислења
- 8.603
- Поени од реакции
- 15.409
да продолжам со некои „ преживеаните раскажуваат“
но имаше и такви случаи каде и немаше кои да раскажува,а во некои случаи пак стварно само преживеаните можеа да го кажат тоа, што се случило додека биле затрупани, за жал многу загинаа така затрупани
иако се уште живи и покрај пожртвуваноста на војниците и рударите.
несреќата беше толку голема што по првиот потрес,имаше втор и трет
па така повеќето од разнишаните-пукнатите згради паднаа тогаш.
А граѓаните беа се уште внатре,или на прозорците или по ходниците
што искочи и најкобно-тука загинаа (примерот со хотел „Македонија“)
приметивте дека и имиња не наведувам, имаше многу фамилии каде
немаше никој останато жив, и многу трагедии еве некои од нив:
„ Во една зграда таа ноќ само еден прозорец бил осветлен, до тоа кобно утро еден инжињер се уште работел на своите трудови кога се почнало да се урива. Сите негови,целата фамилија спиеле. Тој ја зел ќерката од креветот и заедно со душекот и постелата ја завиткал и ја фрлил од четврти спрат. Девојчето паднало на еден полковник, кој не можел да ја задржи и таа се лизнала на асфалтот.Паднала но падот бил ублажен.
Девојчето беше повредено но остана живо. Инжињерот,неговата жена и неговоит син загинаа. Зградата се урна по вториот потрес.“
„ Една тринесет годишна ученичка потресот ја тргнал од сон.Скокнала да види што станува.Но прозорецот бил затрупан,горните катови веќе биле урнати.Уплашена побегнала во аголот и легнала на подот,меѓу шивоњерот и каучот. кој потоа при вториот потрес го задржале таванот од горниот спрат.Се нашла во тесен простор.Плочата-таванот над неа бил само едвај на 20 см.Почнала да вика но урнатините го заробиле нејзиниот глас.Не била повредена и тоа ја спасило да издржи.Но неможела ни да се помрдне.Поминувале часови.Некое време била будна,потоа заспала. Кога се разбудила осетила дека е жедна.Грлото и горело,јазикот и бил сув,а устата полна со прав.Во таква положба немала орентација за време.Поминал петокот,саботата,неделата и дури во понеделникот чула како се копа над неа.Бетонската плоча почнала да се спушта,се се кршело околу неа.Ја опфатило страв и почнала со последните сили да вика. Спасителите се изненадиле-израдувале ја чуле. Тој ден ваделе само мртви,мртви и пак мртви.Потоа прво направиле отвор од каде и дале вода.Спасувањето продолжило,кога ја извлекле од рушевините ја прашале дали знае колку време била затрупана. Одговорила: „ Мислам неколку часа“
Но не било така,таму била три дена,три ноќи и пет часа.“
но имаше и такви случаи каде и немаше кои да раскажува,а во некои случаи пак стварно само преживеаните можеа да го кажат тоа, што се случило додека биле затрупани, за жал многу загинаа така затрупани
иако се уште живи и покрај пожртвуваноста на војниците и рударите.
несреќата беше толку голема што по првиот потрес,имаше втор и трет
па така повеќето од разнишаните-пукнатите згради паднаа тогаш.
А граѓаните беа се уште внатре,или на прозорците или по ходниците
што искочи и најкобно-тука загинаа (примерот со хотел „Македонија“)
приметивте дека и имиња не наведувам, имаше многу фамилии каде
немаше никој останато жив, и многу трагедии еве некои од нив:
„ Во една зграда таа ноќ само еден прозорец бил осветлен, до тоа кобно утро еден инжињер се уште работел на своите трудови кога се почнало да се урива. Сите негови,целата фамилија спиеле. Тој ја зел ќерката од креветот и заедно со душекот и постелата ја завиткал и ја фрлил од четврти спрат. Девојчето паднало на еден полковник, кој не можел да ја задржи и таа се лизнала на асфалтот.Паднала но падот бил ублажен.
Девојчето беше повредено но остана живо. Инжињерот,неговата жена и неговоит син загинаа. Зградата се урна по вториот потрес.“
„ Една тринесет годишна ученичка потресот ја тргнал од сон.Скокнала да види што станува.Но прозорецот бил затрупан,горните катови веќе биле урнати.Уплашена побегнала во аголот и легнала на подот,меѓу шивоњерот и каучот. кој потоа при вториот потрес го задржале таванот од горниот спрат.Се нашла во тесен простор.Плочата-таванот над неа бил само едвај на 20 см.Почнала да вика но урнатините го заробиле нејзиниот глас.Не била повредена и тоа ја спасило да издржи.Но неможела ни да се помрдне.Поминувале часови.Некое време била будна,потоа заспала. Кога се разбудила осетила дека е жедна.Грлото и горело,јазикот и бил сув,а устата полна со прав.Во таква положба немала орентација за време.Поминал петокот,саботата,неделата и дури во понеделникот чула како се копа над неа.Бетонската плоча почнала да се спушта,се се кршело околу неа.Ја опфатило страв и почнала со последните сили да вика. Спасителите се изненадиле-израдувале ја чуле. Тој ден ваделе само мртви,мртви и пак мртви.Потоа прво направиле отвор од каде и дале вода.Спасувањето продолжило,кога ја извлекле од рушевините ја прашале дали знае колку време била затрупана. Одговорила: „ Мислам неколку часа“
Но не било така,таму била три дена,три ноќи и пет часа.“