џимеј
џимилино
- Член од
- 4 март 2007
- Мислења
- 10.394
- Поени од реакции
- 25.213
Ретко кога нешто толку многу ме инспирира што го мислам од многу различни аспекти. Сношти имав можност да го изгледам Blow Up на кино, ко што доликува за ваков прекрасен филм кој овој пат откако го изгледав го доживеав поразлично него првиот впечаток. Рецензијава е ПОЛНА СО СПОЈЛЕРИ, затоа што не би знаел како поинаку да го анализирам филмов ако не ги кажам работите кои ги сакам, затоа што она на кое треба човек да се посвети најмалку е приказната која нема што многу да каже за еден бавен филм како овој.
Од каде би почнал ако не од еден од најбрилијантните режисери - Антониони, човекот кој преку овој можеби по малку и личен филм сака да ни каже дека филмовите се лага. Дека се што гледаме и сакаме да гледаме е лага, освен ова парче филм кое навидум не кажува многу, но се повеќе анализирајќи го сфаќам дека најважното нешто на кое сум грешел од почеток е - како да гледам на филмот, од кој аспект. Овој пат го доживеав поинаку и гледам на него од многу аспекти.
Филм снимен во 1966 година и далеку пред своето време, негледлив и неприфатен за многу луѓе затоа што е бавен и перверзен на свој начин. Колку само ликот на Дејвид Хемингс ме потсеќаше на Алекс ДеЛарџ, т.е. поточно Алекс ДеЛарџ ме потсеќа на тоа дека 10 години пред него бил створен лик кој има некои поврзаности и карактеристики.
Цела тежина на филмот ја носи токму тој - фотографот од Лондон, кој веќе ништо не го интересира. Презаситен е од работите што ги прави, а опкружен е од убави жени и води динамичен живот, се што може да посака еден маж како него.
Но сепак чуствува дека не припаѓа тука и дека се она што го инспирира трае кратко - сцената кога го сликаше моделот, се внесе за момент, се инспирира за кратко, чкрапна неколку фотографии и после го фрли апаратот. Толку. Возбуда која трае за момент.
Алчноста и егоцентризмот е една од најглавните карактеристики на нараторот. Сака да поседува се, се што ќе допре со рака да го направи совршено. Има една сцена која ми остана в ум - сувенирот во антикварницата кога го виде и само за момент помисли дека не може да живее без него и мораше да го има по секоја цена, за што? За да заборави на него во следниот момент.
Од друга страна, она што Антонини успешно го докажува во филмот е филозофијата дека многу од нас бараме нешто што сакаме да го видиме, и го гледаме - затоа што сме сакале да го видиме таму, на одредено место, затоа што не исполнува.
Па измислуваме милион работи кои никогаш не се случиле и се опседнуваме со нив, само да го пополниме она делче од мозаикот кое ни фали - хранење на алтер егото со тоа дека правиме нешто од нашите животи и не ни поминуваат онака... обично. А кога ќе погледнеме наназад, се што останува е - ништо. Ни дел од нашата "реалност" туку стравовите од просечноста кои успешно сме ги замаскирале.
Тогаш, во една од фотографиите од паркот го пронаоѓа тоа - совршеното убиство, идејата за ладно фрлен леш кој ќе му го врати адреналинот и ќе го направи уникатен и можеби... совршен.
Па така ние гледачите се соживуваме со него, и кај нас расте нешто што ете... можеби го има, затоа што и ние како гледачи сакаме да го видиме тоа - пресвртот кој ќе не мрдне од столчињата. Но, Антониони и тука докажува поента - она што ние како гледачи требало да го сфатиме е дека амбиентот, гледањето преку очите на фотографот (затоа што во филмот нема многу зборување), поминувањето време сам/осамен, се деталите на кои треба да обрниме внимание, на џезот кој полека свири во нашите глави и го потсвирнуваме без да бидеме свесни - затоа што и самите сме насочени кон тоа "нешто да се случи" и како гледачи со нетрпение чекаме да ни откријат што се случило со тоа убиство, кои се мотивите и кој стои позади тоа.
Ништо од тоа не го интересира фотографот освен желбата што ја има во себе, адреналинот што му расте се повеќе и повеќе поради помислата дека открил убиство, како чувството кај еден убиец пред да и го одземе животот на жртвата.
И тоа на крајот, последната сцена од филмот Антониони ни дава до знаење дека и она што сме го виделе, всушност целиот филм е посакуваниот еготрип на фотографот и сами да ги поделиме работите на оние кои навистина се случиле, оние кои фотографот ги замислил и оние кои ние сме ги "виделе" по патот.
Тениското игралиште, играта со мимики и пантонимата, карактерите со кои започна филмот и заврши - тоа е таа сцена која отсекогаш ми била една од најомилените сцени во историјата на филмот, заради симболиката која ја прикажува. На нештата кои ги гледаме или не, како топчето и рекетите кои фотографот не ги виде, а во следниот момент кога се оддалечуваше од игралиштето ги слушаше.
Од каде би почнал ако не од еден од најбрилијантните режисери - Антониони, човекот кој преку овој можеби по малку и личен филм сака да ни каже дека филмовите се лага. Дека се што гледаме и сакаме да гледаме е лага, освен ова парче филм кое навидум не кажува многу, но се повеќе анализирајќи го сфаќам дека најважното нешто на кое сум грешел од почеток е - како да гледам на филмот, од кој аспект. Овој пат го доживеав поинаку и гледам на него од многу аспекти.
Филм снимен во 1966 година и далеку пред своето време, негледлив и неприфатен за многу луѓе затоа што е бавен и перверзен на свој начин. Колку само ликот на Дејвид Хемингс ме потсеќаше на Алекс ДеЛарџ, т.е. поточно Алекс ДеЛарџ ме потсеќа на тоа дека 10 години пред него бил створен лик кој има некои поврзаности и карактеристики.
Цела тежина на филмот ја носи токму тој - фотографот од Лондон, кој веќе ништо не го интересира. Презаситен е од работите што ги прави, а опкружен е од убави жени и води динамичен живот, се што може да посака еден маж како него.
Но сепак чуствува дека не припаѓа тука и дека се она што го инспирира трае кратко - сцената кога го сликаше моделот, се внесе за момент, се инспирира за кратко, чкрапна неколку фотографии и после го фрли апаратот. Толку. Возбуда која трае за момент.
Алчноста и егоцентризмот е една од најглавните карактеристики на нараторот. Сака да поседува се, се што ќе допре со рака да го направи совршено. Има една сцена која ми остана в ум - сувенирот во антикварницата кога го виде и само за момент помисли дека не може да живее без него и мораше да го има по секоја цена, за што? За да заборави на него во следниот момент.
Од друга страна, она што Антонини успешно го докажува во филмот е филозофијата дека многу од нас бараме нешто што сакаме да го видиме, и го гледаме - затоа што сме сакале да го видиме таму, на одредено место, затоа што не исполнува.
Па измислуваме милион работи кои никогаш не се случиле и се опседнуваме со нив, само да го пополниме она делче од мозаикот кое ни фали - хранење на алтер егото со тоа дека правиме нешто од нашите животи и не ни поминуваат онака... обично. А кога ќе погледнеме наназад, се што останува е - ништо. Ни дел од нашата "реалност" туку стравовите од просечноста кои успешно сме ги замаскирале.
Тогаш, во една од фотографиите од паркот го пронаоѓа тоа - совршеното убиство, идејата за ладно фрлен леш кој ќе му го врати адреналинот и ќе го направи уникатен и можеби... совршен.
Па така ние гледачите се соживуваме со него, и кај нас расте нешто што ете... можеби го има, затоа што и ние како гледачи сакаме да го видиме тоа - пресвртот кој ќе не мрдне од столчињата. Но, Антониони и тука докажува поента - она што ние како гледачи требало да го сфатиме е дека амбиентот, гледањето преку очите на фотографот (затоа што во филмот нема многу зборување), поминувањето време сам/осамен, се деталите на кои треба да обрниме внимание, на џезот кој полека свири во нашите глави и го потсвирнуваме без да бидеме свесни - затоа што и самите сме насочени кон тоа "нешто да се случи" и како гледачи со нетрпение чекаме да ни откријат што се случило со тоа убиство, кои се мотивите и кој стои позади тоа.
Ништо од тоа не го интересира фотографот освен желбата што ја има во себе, адреналинот што му расте се повеќе и повеќе поради помислата дека открил убиство, како чувството кај еден убиец пред да и го одземе животот на жртвата.
И тоа на крајот, последната сцена од филмот Антониони ни дава до знаење дека и она што сме го виделе, всушност целиот филм е посакуваниот еготрип на фотографот и сами да ги поделиме работите на оние кои навистина се случиле, оние кои фотографот ги замислил и оние кои ние сме ги "виделе" по патот.
Тениското игралиште, играта со мимики и пантонимата, карактерите со кои започна филмот и заврши - тоа е таа сцена која отсекогаш ми била една од најомилените сцени во историјата на филмот, заради симболиката која ја прикажува. На нештата кои ги гледаме или не, како топчето и рекетите кои фотографот не ги виде, а во следниот момент кога се оддалечуваше од игралиштето ги слушаше.
за да на крај ќе треба да заработат 830 000 долари за да го спасат домот и децата.
.
мојата љубов од Транссибериан која му дава дополнителна убавина на филмот со својата прекрасна глума и секако - изглед.
