Во времињата кога Светото Писмо е пишувано и составувано, робовладетелството веќе постоело во тогашните општества и на некој начин, било сметано како нормално општествено уредување, иако гледано црковно, поседувањето робови е последица од падот Адамов, а подоцна, од се‘ порасипаните меѓучовечки односи, кои, од еден народ, од еден род, прејдоа во наметнување на луѓето едни врз други, а робовладетелството е токму последица од таквата извитопереност внтаре, во човековиот род.
Тоа што Писмото не го осудува ропството, а на места, дури и го прифаќа и оправдува, не мора да значи дека Писмото има афирмативен став кон ропството, туку напротив. Писмото не е пацифистичка книга, која се „бори„ против неправдите во овој отпаднат Свет и која „као„ сака да изгради поинакво и поправедно општество. Со такви утопии, се замараат овосветовните мудреци и праведници и никао не успеваат да изградат „подобро„ оптесво од денес познатово.
Ситуацијата е битно поинава: Писмото, а пред се‘ Црквата, учат дека промената во Светов и промената во општеството и неговото уредување, не се случуваат по „надворешен„ и насилен пат, по примерот од револуциите, туку промената во Светот и во општеството настнуваат само со промена на свеста кај луѓето: значи, промена внатрешна и духовна, која како последица го има покајанието и личната промена на односот кон Светот, кон опшеството и кон другите луѓе, а не насилна промена, која ништо битно не менува, туку само ја потврдува и зацрвтстува човековата отпаднатост, а со тоа, и извитоперените меѓучовечки односи, како со примерот со робовладетелството. Денешнито Свет, суштински по ништо не се раликува од робовладетелството: робовите во антиката беа „...орудија кои зборуваат...„ а денечните робови се само евтина работна сила.
Еден од идеалите кои го практикува Црквата, е идеалот на служењето: луѓето се створени да си служат едни на други, како што е тоа случајот со монашките заедници, а надвор од тие заеднци, во Светов, луѓето се наметнуваат едни на други, обидувајќи и успевајќи, својот егоизам да го наметнат врз другите, што, како последица, имаме општества каде луѓето ги уредуваат државите не за служат едни на други, туку за да се наметнуваат едни на други.
