Старски дом или домашна нега?

[° Tinna °]

Како што кажаа погоре..зависи од ситуација,зависи од услови.Има многу фактори кои што би влијаеле.:smir:

 

[Alex The_Great]

исто како што додека сум бил мал па моите нити во градинка ме испраќале нити баби и дедовци ме чувале, едноставно своето време го трошеле на мене да ме изгледаат и пораснат, времето цел живот го трошат на мене, ми овозможуваат секакви услови дури и да студирам и се што ќе посакам, па затоа токму тие моите родители не заслужиле од нивното чедо да бидат оставени во старски дом
никогаш не би можел тоа да го направам

 

[Marjan-MiKi]

Гласав за *Зависи од условите од проста причина што до тогаш се` може да бидне.
А и не би зависела таа работа само од мене,утре и јас би требало да имам фамилија,деца итн.,а можно е нивната здравствена состојба да не биде во најдобар ред па да неможам да им ја пружам негата која што ја заслужуваат.
Сепак,ако некогаш се одлучам за *Да,односно да ги пратам во старски дом,сигурно не би бил некој во кои што би биле препуштени сами на себе.Добрата нега пред се`.

 

[Chapstick]

Не нема шанси....моите се грижиле за мене и јас така да и врнам ??Нее..

 

[Jassna]

Zo[to da se dogleduvaat starite lica doma, ako imaat odi;ni uslovi vo dom, so svoi vrsnici, kade é si muabetat, é imaat mo\nost da se razonodat, a i lekovite é im gi davaat navreme.
Ne daj bo\e da e nekoja dupka Domot, no nelio se vrsat seriozni kontroli i se izdavaat licencite godinava.

 

[gvinevra]

Декларативно, додека си во полет а старите ти се витални, лесно е да кажеш не ги давам старците мои во дом ни под разно. Така мислам и јас во моментов. Сепак сите сме се помалку сталожени, издржливи и трпеливи, па се прашувам, кога ќе дојдат на куп проблемите со децата и нивните деца, со нас самите и нашите партнери, со нашите родители, немоќ, деменција, болести, врзаност за постела, постојана потреба и надзор од второ и трето лице, како ќе изгледа сето тоа...

 

[Anco]

„Пладне. Само што се вратив од заеднички ручек со останатите
пензионери,а во собата ме чекаше морбидна слика:мртвото тело на другарот- „цимерот“ со кого речиси три години го минувавме времето во бескрајни разговори,оплакувајќисија притоа горчливата судбина.Кутриот,немаше близок свој да го посети и да му подари кутија цигари.Сепак беше задоволен ако некој му упатеше насмевка или стисок на раката.Такви сцени беа чести во тоа мрачно собиралиште на изнемоштени и напуштени старци. Ако претходниот ден со тажен поглед за последен пат го испраќавме пријателот од соседната соба,денес мошне брзо тажната вест за смрта на мојот „цимер“ ќе го обиколеше домот,воедно прашувајќи се на кој од нас ќе му се случи истата судбина наредниот ден.
Бевме навикнати на такви глетки,прифаќајки го сето тоа како дел од секојдневието.Живеевме скромно,по неколкумина во собите,долги часови играјки карти ,табла или домино....долго во ноќта го враќавме времето наназад,потсетувајќи се на минатото честопати менувајќи го редоследот на збиднувањата...Наутро се будевме во бела постела и среќни што доживеавме уште едно утро.Денот кој ни престоеше беше можност да размислуваме дали можевме и поинаку да ја дочекаме грдата старост,во топли домови,кај својте најблиски и во прегратка со внучињата....“
-------------------
Не раскажав јас,туку ова е препис на првата страница од книгата,која почнав да ја читам синоќа и дури сега ја завршив.
Одличен роман за животот на едно дете,па човек и старец.
„Старецот и Проститутката“- од Томе Илиевски (за над 18 год. моја забел.)
ако барате може уште некој дел да ви напишам,но најдобро да ја прочитате

 

[Windfucker]

Гласам за старски дом од причина што знам колку е досадна баба ми.

 

[AnFem]

Бев многу против старечките домови. Повеќе не. Ајде овака да ги гледаме работите: Имате деца, работа, обврски... Колку време ќе можете реално да одвоите за родителот? Повеќе друштво ќе има таму, отколку со вас, во меѓувреме нема да имате главоболка плус. И јас размислував дека ако ги сакам, не би требало да ги оставам во дом, сега мислам дека ако ги сакам и сум финансиски спремна... Нормално, само ако бидам сигурна дека ќе ги третираат како дел од кралската фамилија, т.е. место каде ќе се грижат за нив и нема да им вршат психичка тортура.
Уште па и ако се работи за склеротичен случај... Ни самиот нема да може да се препознае, не па вас. Во спротивно, ќе чекам согласност од родителот.

 

[leandra]

Јас моите никогаш не би ги ставила во дом. Ќе се грижам до последно. А јас сама ќе се сместам во дом, ако доживеам, да ми е поинтересно и да не досаѓам.

 

[Ilumious]

Бев многу против старечките домови. Повеќе не. Ајде овака да ги гледаме работите: Имате деца, работа, обврски... Колку време ќе можете реално да одвоите за родителот? Повеќе друштво ќе има таму, отколку со вас, во меѓувреме нема да имате главоболка плус. И јас размислував дека ако ги сакам, не би требало да ги оставам во дом, сега мислам дека ако ги сакам и сум финансиски спремна... Нормално, само ако бидам сигурна дека ќе ги третираат како дел од кралската фамилија, т.е. место каде ќе се грижат за нив и нема да им вршат психичка тортура.
Уште па и ако се работи за склеротичен случај... Ни самиот нема да може да се препознае, не па вас. Во спротивно, ќе чекам согласност од родителот.

Se soglasuvam. Pogotovo sto starive kako sto nablizuvaat nakaj 70 im se javuvaat takvi bolesti kako zaboravanje, problemi so setilata.. na primer baba mi eve prosliov mesec duri 3 pati go imase zaboraveno sporetot uklucen, slavinata ja zaboravi otvorena pa ednas i sea morame da ja pazime celo vreme i da proveruvame po nea.
Ne e deka ne gi sakame, taman rabota, ama ne mozes da gi pazis celo vreme i da gi mislis uste i apce koga da se napijat, zasto oni se ponasaat ko mali deca i nejkat da pijat. Samo sto kaj nas domovite za stari lica se katastrofalni.

 

[Anco]

кај нас во фамилија никој до сега не бил (починал)во старски дом.
Имаме еден дедо,кои има и еден куп правнуци од 5 до 20 години
здравје боже да дочека и од нив челад,
прашање е дали доколку беше во дом,ќе доживееше да ги видеше.
И се уште си се сам одржава и дури помага во многу работи во дворот.
Децата,внуците и правнуците го мотивираат за живот му дават сила.
Но знаеме дека да си во стан-гратско семејство,дека нема вакви услови,
во една - две соби, а младите оформиле фамилија,2-3 колено, и од разни причини најстарите се селат во дом.Младите бегаат од обврски,првото колено се уште е во работен однос и тоа не може да ги „чува“ и домот е неминовност во вакви ситуации,ама ако старите-изнемоштени,имаат своја пензија да ја дадат таму,ако не тешко дека некој ќе им плаќа од фамилија.
Фамилија ќе се собере дел за погребот а целосно за отварање на ковчегот и даските под прагот,ај по ново банкарските сметки и хартии од вредност.

 

[Кнез Мишкин]

Никако, за тоа имам разговарано неколку пати со мајка ми, она сама ми има спомнато, кога ќе остарам вие на ваша страна јас додека можам ќе седам сама, после во дом, и имам кажано дека никогаш нема да дозволам да остане сама, ниту пак да ја ставам во старски дом. Некој кој ми бил и мајка и татко да ја оставам во дом, каде незнаеш дали доволно е и загрејана собата, дали има топол чај, има со кој кафе да се напие. Не ме чувале за да бидат осамени по стари години. Ќе сторам се за да се погрижам за нив, секако дека сите имаме обврси и родител може да ти каже се само за да не ти ствара обрска но секогаш ако се сака се наоѓа решение, ќе платиш приватно негувателка додека си на работа.
Но, сепак се зависи од луѓево, имаше случај кај мене во комшии каде што еден дедо беше оставен од син му и ќерка му им препишал све и они заминале по странство, живееше сам, дијабетичар немаше кој да го одведе на лекар кога не му беше добро, јас и мајка ми се грижевме за него, на крај на раце ни умре, а овие дојдоа кога умре, го закопаа, собраа парите и без грам каење си отидоа...

 

[sartan]

На баба ми и откажаа двата бубрега и мора константно да е под лекарски надзор и еднаш на два дена да прави дијализа. Да не беше старскиот дом кој си ја презема обврската да ја носи на дијализа секој втор ден и да има 24 часовна лекарска нега баба ми ќе беше почината до сега. Е сега тоа задоволство чини 650 евровизиски месечно и сва среќа што татко ми и тетка ми заработиле доволно за да можат да и ја пружат таа нега.
Инаку филмот дека таму ќе има луѓе со кои што ќе може старото лице да се дружи и да му биде забавно заборавете го пошто во старскиот дом 95% од луѓето се или отидени со паметот или се неподвижни и буквално ги гледаат како цвеќиња.

 

[AnFem]

Никако, за тоа имам разговарано неколку пати со мајка ми, она сама ми има спомнато, кога ќе остарам вие на ваша страна јас додека можам ќе седам сама, после во дом, и имам кажано дека никогаш нема да дозволам да остане сама, ниту пак да ја ставам во старски дом. Некој кој ми бил и мајка и татко да ја оставам во дом, каде незнаеш дали доволно е и загрејана собата, дали има топол чај, има со кој кафе да се напие. Не ме чувале за да бидат осамени по стари години. Ќе сторам се за да се погрижам за нив, секако дека сите имаме обврси и родител може да ти каже се само за да не ти ствара обрска но секогаш ако се сака се наоѓа решение, ќе платиш приватно негувателка додека си на работа.
Но, сепак се зависи од луѓево, имаше случај кај мене во комшии каде што еден дедо беше оставен од син му и ќерка му им препишал све и они заминале по странство, живееше сам, дијабетичар немаше кој да го одведе на лекар кога не му беше добро, јас и мајка ми се грижевме за него, на крај на раце ни умре, а овие дојдоа кога умре, го закопаа, собраа парите и без грам каење си отидоа...

Од каде идејата дека ќе бидат осамени? Повеќе друштво ќе имаат таму, отколку во заедница со луѓе со обврски.

Баба ми беше склеротична, со преживеани еден или два мозочни удари и плус шеќераш. Жената не знаеше како се вика, не па нас да не познава. И ок, за јадење ќе и да дадеш, апчиња, инекции... Ама не можеш 24 часа да бидеш со неа. Среде лето, во два саатот на пладне знаеше да излезе на тераса, јадеше грозје (секогаш беше гладна, бараше да јаде по само 5 минути откако јадела, забораваше дека има јадено), а не смееше ни на жешко (ради мозочните удари), ниту да јаде грозје (ради шеќерот). Да не зборувам што им зборуваше на луѓето на улица и на комшиите да и дадат да јаде оти „овие улавиве не ја ранат“... Јас бев во лудите години, не се ни вртев дома, сестра ми беше мала, мајка ми се оболе! Навечер, ќе стане за во вц (на крај не беше ни способна да се движи како што треба), ќе падне, а сите заспани, среќа се будевме и ја слушавме. Постојано моравме да бидеме заклучени, затоа што знаеше да излезе и да си оди „дома“, па трчавме ја баравме по улиците. Неколку пати се случи јас да го заборавам клучот дома, излезена во град, вратата мораше да биде отворена, а во меѓувреме, баба ми киднала, ноќта во 2-3 часот. Ова беше само дел од нашето секојдневие. Не дека не претставуваше мака, ама си ја сакавме и си ја гледавме, меѓутоа не можеш да ја посматраш 24/7. Затоа пак, во домовите има луѓе кои се платени да ги чуваат деноноќно. Тоа што домовите во Македонија се срање, тоа е друг муабет.