Едно е да се нагаѓа, друго да се знае стварната причина за распадот, трето итн. е да се раскажуваат приказни од оние кои не живееле во СФРЈ, приказни од квази патриоти што кога се напијат не знаат што зборуваат и во која фаза на делириум се наоѓаат дали на почетна или завршна.
Се започнува од хрватската пролет шеесетите години со Савка дапчевиќ-Кучар и Мика Трипало и во Србија со Латинка Перовиќ и Марко Никезиќ.
Од 1974 со измена на статусот на покраините КиМ и Војводина од покраини да се третираат како останатите републики во ЈУ на уставот на СФРЈ. Тоа го и очекуваа Албанците (балистите) на КиМ и започнува почетокот на национализмот во ЈУ.
Добро познато е дека штрајковите во рудниците а нарочно во рудникот Трепча беа организирани од сепаратистите Албанци потпомогнати логистички од Словенија, Хрватска а имаше случаеви кога и Војводина беше замешана во оваа каша.
Ова со нетрпение го чекаа Германија, Ватикан, Америка кои во републиките најдоа такви што преку нив ќе можат да влијаат и ја поттикнат оваа трагедија за ЈУ и жртвите кои паднаа.
Добро познато е дека први ја игнорираа штафетата на младоста словенците преку оној муфлуз водникот Јанез Јанша и напуштањето на последниот 14. конгрес на претставниците од Словенија, а подоцна и Хрватска, Макединија и БиХ во 1990 година.
Овие настани будно следени ги искористуваат тајните странски служби и ги наоѓаат затворениците бившиот ЈУ генерал Срањо Туџман и исламистот Измет Изметбеговиќ нај експонираните за разбивање и отцепување на дотогашните ЈУ републики Хрватска и БиХ од заедничката Југославија.