Омилени стихови и поеми од странски писатели

[VLJ]

W.H. Auden - Musee des Beaux Arts

About suffering they were never wrong,
The Old Masters; how well, they understood
Its human position; how it takes place
While someone else is eating or opening a window or just walking dully along;
How, when the aged are reverently, passionately waiting
For the miraculous birth, there always must be
Children who did not specially want it to happen, skating
On a pond at the edge of the wood:
They never forgot
That even the dreadful martyrdom must run its course
Anyhow in a corner, some untidy spot
Where the dogs go on with their doggy life and the torturer's horse
Scratches its innocent behind on a tree.
In Breughel's Icarus, for instance: how everything turns away
Quite leisurely from the disaster; the ploughman may
Have heard the splash, the forsaken cry,
But for him it was not an important failure; the sun shone
As it had to on the white legs disappearing into the green
Water; and the expensive delicate ship that must have seen
Something amazing, a boy falling out of the sky,
had somewhere to get to and sailed calmly on.

 

[nene88]

Мне не спитсја, нет огнја;
Всјуду мрак и сон докучныј.
Ход часов лишь однозвучныј
Раздаетсја близ менја,
Парки бабье лепетание,
Спјаштеј ночи трепетание,
Жизни мышьја беготнја...
Что тревожишь ты менја?
Что ты значишь, скучныј шепот?
Укоризна или ропот
Мној утраченного днја?
От менја чего ты хочешь?
Ты зовешь или пророчишь?
ја понјать тебја хочу,
Смысла ја в тебе ишту..
А.С.Пушкин

 

[Crazy in Love]

Баш некако вечерва ми текна на овие две:

1.​

What though the radiance​

which was once so bright​

Be now for ever taken from my sight,​

Though nothing can bring back the hour​

Of splendor in the grass,​

of glory in the flower;​

We will grieve not, rather find​

Strength in what remains behind;​

In the primal sympathy​

Which having been must ever be;​

In the soothing thoughts that spring​

Out of human suffering;​

In the faith that looks through death,​

In years that bring the philosophic mind.​

- William Wordsworth​

2.​

Kad se meni plakalo​

Kad se meni plakalo,​

Vas nije nigde bilo,​

ni glasa vašeg ni pisane reči​

koja za nuždu teši.​

​

Danas, kad vi plačete,​

Meni se bolno smeje,​

Ukoliko mi nije otužno i dosadno,​

Kao pred glupom scenom.​

​

Eto, to vam je sve​

Što ljudi jedno drugom​

Mogu u ovom kratkom životu da daju:​

Potpuno nerazumevanje.​

- Ivo Andrić​

​

 

[VLJ]

Баш некако вечерва ми текна на овие две:

1.​

What though the radiance​

which was once so bright​

Be now for ever taken from my sight,​

Though nothing can bring back the hour​

Of splendor in the grass,​

of glory in the flower;​

We will grieve not, rather find​

Strength in what remains behind;​

In the primal sympathy​

Which having been must ever be;​

In the soothing thoughts that spring​

Out of human suffering;​

In the faith that looks through death,​

In years that bring the philosophic mind.​

- William Wordsworth​

​

​

I Wandered Lonely as a Cloud - една од моите омилени песни од Романтизмот. Еве друга од него, напишана на почетокот на 19-ти век, но која совршено одговара и на денешните времиња.

The World Is Too Much With Us

The world is too much with us; late and soon,
Getting and spending, we lay waste our powers; -
Little we see in Nature that is ours;
We have given our hearts away, a sordid boon!
This Sea that bares her bosom to the moon;
The winds that will be howling at all hours,
And are up-gathered now like sleeping flowers;
For this, for everything, we are out of tune;
It moves us not. Great God! I'd rathere be
A Pagan suckled in a creed outworn;
So might I, standing on this pleasant lea,
Have glimpses that would make me less forlorn;
Have sight of Proteus rising from the sea;
Or hear old Triton blow his wreathed horn.

 

[CafeDelMar]

André Breton- Freedom of Love



My wife with the hair of a wood fire
With the thoughts of heat lightning
With the waist of an hourglass
With the waist of an otter in the teeth of a tiger
My wife with the lips of a cockade and of a bunch of stars of the last magnitude
With the teeth of tracks of white mice on the white earth
With the tongue of rubbed amber and glass
My wife with the tongue of a stabbed host
With the tongue of a doll that opens and closes its eyes
With the tongue of an unbelievable stone
My wife with the eyelashes of strokes of a child's writing
With brows of the edge of a swallow's nest
My wife with the brow of slates of a hothouse roof
And of steam on the panes
My wife with shoulders of champagne
And of a fountain with dolphin-heads beneath the ice
My wife with wrists of matches
My wife with fingers of luck and ace of hearts
With fingers of mown hay
My wife with armpits of marten and of beechnut
And of Midsummer Night
Of privet and of an angelfish nest
With arms of seafoam and of riverlocks
And of a mingling of the wheat and the mill
My wife with legs of flares
With the movements of clockwork and despair
My wife with calves of eldertree pith
My wife with feet of initials
With feet of rings of keys and Java sparrows drinking
My wife with a neck of unpearled barley
My wife with a throat of the valley of gold
Of a tryst in the very bed of the torrent
With breasts of night
My wife with breasts of a marine molehill
My wife with breasts of the ruby's crucible
With breasts of the rose's spectre beneath the dew
My wife with the belly of an unfolding of the fan of days
With the belly of a gigantic claw
My wife with the back of a bird fleeing vertically
With a back of quicksilver
With a back of light
With a nape of rolled stone and wet chalk
And of the drop of a glass where one has just been drinking
My wife with hips of a skiff
With hips of a chandelier and of arrow-feathers
And of shafts of white peacock plumes
Of an insensible pendulum
My wife with buttocks of sandstone and asbestos
My wife with buttocks of swans' backs
My wife with buttocks of spring
With the sex of an iris
My wife with the sex of a mining-placer and of a platypus
My wife with a sex of seaweed and ancient sweetmeat
My wife with a sex of mirror
My wife with eyes full of tears
With eyes of purple panoply and of a magnetic needle
My wife with savanna eyes
My wife with eyes of water to he drunk in prison
My wife with eyes of wood always under the axe
My wife with eyes of water-level of level of air earth and fire

 

[langelina]

од „Лета“ на Шарл Бодлер

...„ќе го пијам, омразата да не ме гребе,
пијалокот на заборавот,тој отров што лади,
од чудесните врвови на острите гради
кои никогаш срце не криеле зад себе.“

(превод од француски: В. Урошевиќ)

 

[CafeDelMar]

Sylvia Plath - The Rival

If the moon smiled, she would resemble you.
You leave the same impression
Of something beautiful, but annihilating.
Both of you are great light borrowers.
Her O-mouth grieves at the world; yours is unaffected,

And your first gift is making stone out of everything.
I wake to a mausoleum; you are here,
Ticking your fingers on the marble table, looking for cigarettes,
Spiteful as a woman, but not so nervous,
And dying to say something unanswerable.

The moon, too, abases her subjects,
But in the daytime she is ridiculous.
Your dissatisfactions, on the other hand,
Arrive through the mailslot with loving regularity,
White and blank, expansive as carbon monoxide.

No day is safe from news of you,
Walking about in Africa maybe, but thinking of me.

 

[Флојдерка]

“В сон ли трае,
здрава да е.
Ме колне ли? Не е зло.
На друг ако, мисли в мраков
жив да не сум поарно!“

Франце Прешерн.

 

[Stoev]

Не би кажал баш омилена (не ни имам) туку интересна поема.
Antigonish е поема од Hughes Mearns. Ја слушнав во филмот ''Identity''.
Yesterday, upon the stair,
I met a man who wasn’t there
He wasn’t there again today
I wish, I wish he’d go away...

When I came home last night at three
The man was waiting there for me
But when I looked around the hall
I couldn’t see him there at all!
Go away, go away, don’t you come back any more!
Go away, go away, and please don’t slam the door... (slam!)

Last night I saw upon the stair
A little man who wasn’t there
He wasn’t there again today
Oh, how I wish he’d go away

 

[Hank Moody]

Uzalud je budim

Budim je zbog sunca koje
objasnjava sebe biljkama
zbog neba razapetog između prstiju
budim je zbog reči koje peku grlo
volim je ušima
treba ići do kraja sveta i naći rosu na travi
budim je zbog dalekih stvari koje liče na ove ovde
zbog ljudi koji bez čela i imena prolaze ulicom
zbog anonimnih reči trgova budim je
zbog manufakturnih pejzaža javnih parkova
budim je zbog ove naše planete koja će možda
biti mina u raskrvavljenom nebu
zbog osmeha u kamenu drugova zaspalih između dve bitke
kada nebo nije bilo više veliki kavez za ptice nego aerodrom
moja ljubav puna drugih je deo zore
budim je zbog zore zbog ljubavi zbog sebe zbog drugih
budim je mada je to uzaludnije negoli dozivati pticu zauvek sletelu
sigurno je rekla: neka me traži i vidi da me nema
ta žena sa rukama deteta koju volim
to dete zaspalo ne obrisavši suze koje budim
uzalud uzalud uzalud
uzalud je budim
jer će se probuditi drukčija i nova
uzalud je budim
jer njena usta neće moći da joj kažu
uzalud je budim
ti znaš voda protiče ali ne kaže ništa
uzalud je budim
treba obećati izgubljenom imenu nečije lice u pesku.


Ремек дело на Branko Miljkovic ама штета млад отиде...

 

[Ставрогин]

Се кладам по пиво дека без гуглање никој не знае од кого е оваа песна. Штета само то не можам да ја најдам цела на нет за да ја постирам. Се вика Со врвот на мечот...

We horseman astride our horses, what do we know
about sowing? But any field that can be
plowed by horse hooves, any meadow that
can be galloped across,
We have trampled.
We do not stoop to build walls or temples,
but any town that will burn, with its temples
and walls,
We have burnt down.
We honor and cherish our women who are all of
high rank; but the others, those who can
be tumbled, spread apart and possessed,
We have taken.
Our seal is a spearhead; our ceremonial dress,
armor starred with dew, our silk is woven
from manes. The other kind, which is softer
and fetches a price,
We have sold.

 

[Ipsissimus]

Радјард Киплинг: АКО

Ако можеш да сачуваш разум кад га око тебе​

Губе и осуђују те;​

Ако можеш да сачуваш веру у себе кад сумњају у тебе,​

Али не губећи из вида ни њихову сумњу;​

Ако можеш да чекаш а да се не замараш чекајући,​

Или да будеш жртва лажи а да сам не упаднеш у лаж,​

Или да те мрзе а да сам не даш маха мржњи:​

И да не изгледаш у очима света сувише добар​

Ни твоје речи сувише мудре:​

​

Ако можеш да сањаш а да твоји снови не владају тобом,​

Ако можеш да мислиш,​

А да ти твоје мисли не буду (себи) циљ,​

Ако можеш да погледаш у очи Победи и Поразу​

И да, непоколебљив, утераш и једно и друго у лаж;​

Ако можеш да поднесеш да чујеш истину коју си изрекао​

Изопачену од подлаца у замку за будале,​

Ако можеш да гледаш -​

Твоје животно дело срушено у прах,​

И да поново прилегнеш на посао са поломљеним алатом;​

​

Ако можеш да сабереш све што имаш​

И једним замахом ставиш све на коцку,​

Изгубиш, и поново почнеш да стичеш​

И никад, ни једном речју не поменеш свој губитак;​

Ако си у стању да присилиш своје срце, живце, жиле​

Да те служе још дуго, иако су те већ одавно издали​

И да тако истрајеш у месту, кад у теби нема ничега више​

До воље која им говори: "Истрај!"​

​

Ако можеш да се помешаш са гомилом​

А да сачуваш своју част;​

Или да општиш са краљевима и да останеш скроман;​

Ако те најзад нико,​

Ни пријатељ ни непријатељ не може да увреди;​

Ако сви људи рачунају на тебе, али не претерано;​

Ако можеш да испуниш минут који не прашта​

Са шездесет скупоцених секунди,​

Тада је цео свет твој и све што је у њему,​

И што је много више,​

Тада ћеш бити велики човек, сине мој.​

 

[Фокси]

Парадоксот на нашето време

Имаме повисоки згради и пошироки улици,
но затворен карактер и ограничено мислење.

Трошиме повеќе, но имаме помалку,
купуваме повеќе, но уживаме помалку.

Имаме поголеми куќи, но помали фамилии,
повеќе удобности, но помалку време.

Се здобиваме со повеќе дипломи, но имаме помалку разум,
повеќе знаеме, но помалку размислуваме,
имаме повеќе експерти,но сепак повеќе проблеми,
повеќе лекови, но помалку здравје.

Пиеме премногу, пушиме премногу,
трошиме неодговорно, премалку се смееме,
пребрзо возиме, премногу се лутиме,
седиме до доцна во ноќта, а стануваме уморни наутро,
премалку читаме, премногу гледаме телевизија,
и многу ретко се молиме.

Ги зголемивме нашите богатства,
но ги намаливме нашите вредности.

Зборуваме многу, љубиме малку,
а мразиме премногу често.

Научивме како да преживееме, но не и да живееме.

Му дадовме години на животот, но не и живот на годините.

Се качивме на месечината и се вративме назад,
но имаме проблем да ја преминеме улицата и
од спротива да ги запознаеме нашите соседи.

Го освоивме надворешниот свет, но не и внатрешниот.

Направивме поголеми работи, но не и подобри.

Го прочистивме воздухот, но ја загадивме душата.

Го совладавме атомот, но не и своите предрасуди.

Пишуваме повеќе, но учиме помалку.

Планираме повеќе, но постигнуваме помалку.

Научивме да брзаме, но не и да чекаме.

Создадовме повеќе компјутери за да содржат повеќе информации,
да произведуваат повеќе копии од вообичаеното,
но ние комуницираме се помалку.

Овие се времиња на брза храна и споро варење,
големи луѓе и слаби карактери, длабок профит и плитки односи.

Овие се денови кога дома две плати се делат, а разводите се множат.

Овие се денови на убави куќи,
но и време на повеќе уништени домови.

Овие се денови на брзи патувања, отфрлена моралност,
угоеност, еднодневи претстави.

Ова е време кога има многу на излозите,а малку во магацините.

Време кога технологијата може да ви го донесе ова писмо,
и време кога можете да одберете дали
ќе го поделите со некој или само ќе го избришете.

Џорџ Карлин

Преубаво кажано....

 

[Ipsissimus]

Every night and every morn
Some to misery are born,
Every morn and every night
Some are born to sweet delight.

Some are born to sweet delight,
Some are born to endless night.

We are led to believe a lie
When we see not thro' the eye,
Which was born in a night to perish in a night,
When the soul slept in beams of light.

God appears, and God is light,
To those poor souls who dwell in night;
But does a human form display
To those who dwell in realms of day.

William Blake - Auguries of Innocence.

 

[Keepitreal]

Парадоксот на нашето време

Имаме повисоки згради и пошироки улици,
но затворен карактер и ограничено мислење.

Трошиме повеќе, но имаме помалку,
купуваме повеќе, но уживаме помалку.

Имаме поголеми куќи, но помали фамилии,
повеќе удобности, но помалку време.

Се здобиваме со повеќе дипломи, но имаме помалку разум,
повеќе знаеме, но помалку размислуваме,
имаме повеќе експерти,но сепак повеќе проблеми,
повеќе лекови, но помалку здравје.

Пиеме премногу, пушиме премногу,
трошиме неодговорно, премалку се смееме,
пребрзо возиме, премногу се лутиме,
седиме до доцна во ноќта, а стануваме уморни наутро,
премалку читаме, премногу гледаме телевизија,
и многу ретко се молиме.

Ги зголемивме нашите богатства,
но ги намаливме нашите вредности.

Зборуваме многу, љубиме малку,
а мразиме премногу често.

Научивме како да преживееме, но не и да живееме.

Му дадовме години на животот, но не и живот на годините.

Се качивме на месечината и се вративме назад,
но имаме проблем да ја преминеме улицата и
од спротива да ги запознаеме нашите соседи.

Го освоивме надворешниот свет, но не и внатрешниот.

Направивме поголеми работи, но не и подобри.

Го прочистивме воздухот, но ја загадивме душата.

Го совладавме атомот, но не и своите предрасуди.

Пишуваме повеќе, но учиме помалку.

Планираме повеќе, но постигнуваме помалку.

Научивме да брзаме, но не и да чекаме.

Создадовме повеќе компјутери за да содржат повеќе информации,
да произведуваат повеќе копии од вообичаеното,
но ние комуницираме се помалку.

Овие се времиња на брза храна и споро варење,
големи луѓе и слаби карактери, длабок профит и плитки односи.

Овие се денови кога дома две плати се делат, а разводите се множат.

Овие се денови на убави куќи,
но и време на повеќе уништени домови.

Овие се денови на брзи патувања, отфрлена моралност,
угоеност, еднодневи претстави.

Ова е време кога има многу на излозите,а малку во магацините.

Време кога технологијата може да ви го донесе ова писмо,
и време кога можете да одберете дали
ќе го поделите со некој или само ќе го избришете.

Џорџ Карлин

Преубаво кажано....

Како што и вели на крајот Ке го споделам ! сепак RSPKT !