Како го гледате светот ?

[marsovka]

Уф за мене светот е огромно игралиште кое со твојата фантазија можеш да го претвориш во арена каде нечија крв ќе лееш,како прекрсен подиум на кој се танцува и се запознаваш со нови луѓе,како шума која крие свои мистерии во себе ,како пештера длабока и мрачна .
Но на крај е сцена кој со својата фантазија може да ја претвориш во се па дури и ништо

 

[SSS-Stolica]

Јас светот го гледам како едно место каде сите луѓе трчаат негде ама никој не знае каде нешто од внатре ги јаде...:uvo:

 

[брицо]

па го гледам светот како натпревар помегу лугето

 

[Chapstick]

Свет како свет....како место за живеење

 

[Marjan-MiKi]

Го гледам како една писта и на крај има цел и финтата е да стигнеш/

 

[serious]

Јас го гледам светот како големо поле... не. Јас го гледам светот како бавча во која.... не. :pos2::pos2: (мала шала од К-15)

Јас светот го гледам како црно место во која сите се борат да преживеат во кој главните господари на светот се светските банки

 

[la-loca]

светот го гледам како место за живеење, кое се плашам дека еден ден ќе биде уништено од страна на човекот

 

[squirrel]

Јас го разбирам светот како нива...Не. Како фарма на која се одгледуваат различни видови животни.

 

[Iµµortal]

го разбирам светот како воено поле во кое секој ден залудно умираат луге.

 

[Kostic]

Јас светот го гледам како поле за културен натпревар меѓу народите.

 

[Сатори]

Се обидувам да не гледам, ќе добијам нагони за повраќање од некои глетки.

 

[smexy]

I don't believe I wear rose colored glasses,but I believe I'll keep on dreaming.

 

[wot]

Светот а?

Како го гледам светот?
Го гледам како место на кое или ќе успееш или ќе изгубиш, се зависи од тоа колку си спремен да вложиш во него и колку мислиш да земеш.Затоа што не секогаш, треба да се земе само тоа што ни се дава.

Не знам што треба да видам во светот, веројатно никогаш нема ни да дознаам.Светот се луѓето што ги разминувам на плоштад, не коцките на калдрмата по која газам.
Свет, зарем воопшто треба да го видам за да знам дека постојам во него?

Се обидувам да не гледам, ќе добијам нагони за повраќање од некои глетки.

Ова е светот. Транзицијата низ годините што не претвара од амбициозни суштества во роботизирани душички на кои им се гади од се' околу нив. Хехе, виде што направив? Роботизирани душички.. дека робот и душа get it? haha дека роботите немаат душа get it get it?

Драга, треба да се љубиш себеси прво за да можеш ближниот твој. Well, it goes both ways. За да мразиш се околу тебе, да ти се гади од секој околу тебе значи пред се се мразиш и се гадиш од самата себе. And I feel ya, но од старт си во заблуда дека светот го поистоветуваш со луѓето кои мислиш му даваат смисла. Многу е егоцентрично да го дефинираме ради нерелевантни ствари како расположение во моментот и минлива разочараност. Светот бил пред нас и ќе постои после нас. Ние сме ситна сипаница.

Јас светот го гледам како место where the thrills are cheap and love's divine. И мило ми е што сум контрадикторен, обично не сум розав. Aма тоа ме прави човек. I say never be complete, I say stop being perfect. I say.. let's evolve. Let the chips fall where they may.

 

[Сатори]

Оххх, wot, зошто не ме читаш внимателно пред да ми буричкаш по „личната истоија“ на еволвирачки размислувања, на една тогаш веројатно 17/18 годишна девојка.Реков некои глетки, можеш слободно да одбереш од педофилија и некрофилија до секоја војна во име на нафтата и Бога низ историјата, од тоа ќе ми се гади без разлика на тоа дали се сакам себе или луѓето околу мене.
Да не постоеа тие луѓе, за мене немаше да има свет, а верувај ми страшно многу ги сакам и ме сакаат за да можам да го тврдам тоа.
Никогаш не е само расположение, разочараност, ouu well, we all have are glorious moments.

 

[wot]

Оххх, wot, зошто не ме читаш внимателно пред да ми буричкаш по „личната истоија“ на еволвирачки размислувања, на една тогаш веројатно 17/18 годишна девојка.Реков некои глетки, можеш слободно да одбереш од педофилија и некрофилија до секоја војна во име на нафтата и Бога низ историјата, од тоа ќе ми се гади без разлика на тоа дали се сакам себе или луѓето околу мене.
Да не постоеа тие луѓе, за мене немаше да има свет, а верувај ми страшно многу ги сакам и ме сакаат за да можам да го тврдам тоа.
Никогаш не е само расположение, разочараност, ouu well, we all have are glorious moments.

Не си ласкај. Ја почнав темата од прва страна.

Taa 17 годишна девојка имала надеж некад и исто така била спремна да вложува иста во светот. Кога го вкусила светот имаме пост полн со конфузност и себеповрзување со светот, прифаќање дека делиш земја, воздих со луѓе од "глетките" на педофилија и слично, и како човек чуствуваш одредена вина, вина што не претвара во нихилистички, депресивни персони. Барем така протолкував.

Интересно е што, на гореспоменатите глетки ни текнува кога ќе седнеме да пишеме во темата. Никогаш не ми паднало мака онака додека пијам пијачка у кафиќ или јадам пица у фенси ресторан со друштво или женска. Дека светот е стварно лош, а толку сме изолирани од истиот како да гледаме филм од 700мб љубовна драма. Oнака е, интересна, blurry a да ја пуштиме у хаде, би се згрозиле од facial hairs, лоша шминка и остало. Никому не му било подобро одошто на нашата генерација. Толку добро, што мора да се правиме дека идеме од гето и најтешкото во животот ни е што ми падна нетот додека го пишував постот.