Дечки, вака јас сега ќе ви кажам една сторија што е од индивидуален спорт, а можете слободно да претпоставите дека истово се прави и во колективните спортови во Македонија.
Кога тренирав пливање кај прошлиот тренер, тренирав со неговите деца. Е сеа, неговите деца тој ги имаше намерно запишано на пливање, им гледав во очи на децава дека не им се пливаше, без желба доаѓаа на тренинг. Ги имаше натерано, дали некој негов комплекс од нижа вредност или што и да е, битно натерани беа. Исто така во тимот имаше и едно момче кое беше 3 пати подобро од син му. Ама кога доаѓаа некои натпревари кога требаше да се брка норма и да се оди на балкански, европски и светски натпревари, типацов што ми беше тренер му збореше на детево да не иде да се квалификува, туку да седи да тренира, рано му било уште, не му одговарал стилот, син му да оди место него. Ама деца бевме тогаш, што ќе правиш.
И со тек на времето пораснавме и истиве опструкции и форсирања на синот си продолжија и со годините и детево што имаше најаки резултати во цела МКД со 13 години, замина во Америка. Пред некој ден ми пиша дека е во потесниот избор на 26 пливачи кои ќе конкурираат за норма за на следнава олимпијада во Лондон. Ама знаете што? Под американско знаме. Го боли за Македонија, него тука му вршеа опструкции, да беше уште тука одамна ќе беше откажан од спортот, ќе се осетеше неталентиран според зборовите на тренерот.
Втора случка имаше неодамна, минатата олимпијада, кога вајлд картата за во Пекинг наместо да заврши кај првакот на Македонија кој реално имаше сребро на балканското првенство извесно време пред тоа, му ја доделија на синот на претседателот на федерацијата кој најголем успех што го направи во Пекинг беше сликата со Ана Ивановиќ.
Не се само овие случки, има еден куп, само ова се две случки на кои имам сведочено. Замислете па во колективниве спортови што се прави, каде што има повеќе места за репрезентативци? Колку „падобранци“ може да се стават во една репрезентација ехее
