Море, „никаквото„ си е никакво, и „такво„ си остануе...Никаквото не нуди нешто, т.е. нуди „ништо„, во името од ѓоамити објективното васпитавање човеци. И после, родителите си кршат глајте, зашто децата им фанале погрешни патој, иако родителите имале години и години можност, во перидот од детството од нивните деца, да ги васпитат во некаков дух, кон ненаков правец и цел, а притоа тоа васпитавање да не биде обична „испразност„ и рутина во живеењето, попут она: се раѓаш, растеш, се школуваш, се вработуваш, се мажиш/жениш, раѓаш човеци, и на крајо, ко ќе ти дојди дено, да не знајш шо да кажиш...