- Член од
- 8 ноември 2008
- Мислења
- 2.172
- Поени од реакции
- 1.267
Зар треба елитните да бидат хомосексуалци за да се борат? И другите армии имале елитни единици, па не знам дали сите биле составени од хомосексуалци. И погрешен е ставот (од денешен аспект) дека биле елитни затоа што се бореле за својот љубовник. Ако била само таа цел тогаш немало воопшто да излезат да се борат за одбрана на татковината и само ќе си ги варделе газовите еден на друг.Значи, ако имале семејство (жена, деца) или барем сакана, тоа не би бил доволен мотив за да се борат, туку требало да има и машка љубов за да се зацврсти борбеноста?!
Тоа бил тогашен став на воените планери и раководство во нивниот град-држава (просто кажано : “така знаеле, така правеле“), нешто што ќе се покаже сосем погубно во понатамошниот след на настаните - пред битката, знаејќи дека ќе изгинат им било поважно како ќе изгледаат како мртовци (се чешлале, дотерувале и сл.) отколку да разработат стратегија за претстојната битка. Тоа можеби на современите “гејци“ од Европа им изгледало многу романтично па го истакнуваат како светол историски пример за херојство, пожртвуваност и бестрашност, но вистината е многу поотрезнувачка - оваа единица, без оглед на бројноста, освен храброст и борбеност не покажала ништо друго од страна на воена спремност и ефикасност. Тоа ви е исто како денес кај нашите “Волци“ наместо подготвеноста, координираноста, тактичката и борбена вештина да ја цениме љубовта што ја имаат помеѓу нив и подготвеноста да загинат еден за друг.
Сакам да кажам дека оние кои ја оформиле и подготвувале оваа единица, (погрешно) ги копирале нивните светогледи, обичаи и морални кодекси од граѓанството (елитното граѓанство) во областа каде не би требало да се најдат, а тоа е воената наука и пракса. Со други зборови - ако тие си биле педери, зошто би морало да им биде таква и елитната единица?
И уште нешто. Треба да ни биде јасно дека до појавата на Филиповата армија, немало армии од денешен вид, со врвна обученост (како тим, не како поединци), координираност на дејствијата, ефикасност, поделеност на родови и врвна опременост. Ако не било тоа така тогаш Александар не би можел да однесе 40-тина илјади војници (со се придружните служби можеби и 60 000) на толку долг пат, а камо ли да војува со многубројните војски на тој пат. До појавата на нашата армија, војните биле како спортски натпревари во кои се гинело (едниот град-држава против другиот град-држава - околу тоа кој кому да му плаќа данок) и тоталниот пораз не бил императив (послабиот после некое време се “предавал“).
Според тоа, едно вакво “Младинско спортско друштво“ од 150 члена (какви и да се) немало шанса ни против помалубројна Персиска единица, а камо ли против, според некои - милионската персиска армија. Од истите причини и Грците немале шанса против Македонската армада - тие биле конгломерат од прособрани воени единици на разни градови од воен сојуз наспроти единствената Македонска војска предводена од еден врховен командант. И зошто, на пример, малубројните конквистадори ги победиле милионските војски на Американски домородци? Оружјето не е изговор - тоа не било толку бројно и ефикасно, а и Индијанците брзо се навикнале на него. И Индијанската збунетост со доаѓање на белците (нивниот Бог Квецалкоатл, или, Виракоча, Варуна, Кон-Тики - како што му биле различните имиња, бил брадест белец, па тие првобитно мислеле дека тој се враќа) не траела долго. А дека крваво се бореле со Конквистадорите и тоа е факт, но сепак изгубиле.
Значи. Не е важна бројноста ниту љубовта која би ја имале војниците еден спрема друг (макар што и мотивираноста е важна), туку е важна нивната срчаност, опременост, подготвеност и военото знаење на нивните команданти. Зар во историјата има малку примери на храбро гинење на воени единици (“Мечкин Камен“, “Битката на ножот“, “Балаклава“, Галиполе, и ред други) па мора една единица од педери да се слави 2500 години? По што била таа толку посебна освен што била составена од хомосексуалци?
Тоа бил тогашен став на воените планери и раководство во нивниот град-држава (просто кажано : “така знаеле, така правеле“), нешто што ќе се покаже сосем погубно во понатамошниот след на настаните - пред битката, знаејќи дека ќе изгинат им било поважно како ќе изгледаат како мртовци (се чешлале, дотерувале и сл.) отколку да разработат стратегија за претстојната битка. Тоа можеби на современите “гејци“ од Европа им изгледало многу романтично па го истакнуваат како светол историски пример за херојство, пожртвуваност и бестрашност, но вистината е многу поотрезнувачка - оваа единица, без оглед на бројноста, освен храброст и борбеност не покажала ништо друго од страна на воена спремност и ефикасност. Тоа ви е исто како денес кај нашите “Волци“ наместо подготвеноста, координираноста, тактичката и борбена вештина да ја цениме љубовта што ја имаат помеѓу нив и подготвеноста да загинат еден за друг.
Сакам да кажам дека оние кои ја оформиле и подготвувале оваа единица, (погрешно) ги копирале нивните светогледи, обичаи и морални кодекси од граѓанството (елитното граѓанство) во областа каде не би требало да се најдат, а тоа е воената наука и пракса. Со други зборови - ако тие си биле педери, зошто би морало да им биде таква и елитната единица?
И уште нешто. Треба да ни биде јасно дека до појавата на Филиповата армија, немало армии од денешен вид, со врвна обученост (како тим, не како поединци), координираност на дејствијата, ефикасност, поделеност на родови и врвна опременост. Ако не било тоа така тогаш Александар не би можел да однесе 40-тина илјади војници (со се придружните служби можеби и 60 000) на толку долг пат, а камо ли да војува со многубројните војски на тој пат. До појавата на нашата армија, војните биле како спортски натпревари во кои се гинело (едниот град-држава против другиот град-држава - околу тоа кој кому да му плаќа данок) и тоталниот пораз не бил императив (послабиот после некое време се “предавал“).
Според тоа, едно вакво “Младинско спортско друштво“ од 150 члена (какви и да се) немало шанса ни против помалубројна Персиска единица, а камо ли против, според некои - милионската персиска армија. Од истите причини и Грците немале шанса против Македонската армада - тие биле конгломерат од прособрани воени единици на разни градови од воен сојуз наспроти единствената Македонска војска предводена од еден врховен командант. И зошто, на пример, малубројните конквистадори ги победиле милионските војски на Американски домородци? Оружјето не е изговор - тоа не било толку бројно и ефикасно, а и Индијанците брзо се навикнале на него. И Индијанската збунетост со доаѓање на белците (нивниот Бог Квецалкоатл, или, Виракоча, Варуна, Кон-Тики - како што му биле различните имиња, бил брадест белец, па тие првобитно мислеле дека тој се враќа) не траела долго. А дека крваво се бореле со Конквистадорите и тоа е факт, но сепак изгубиле.
Значи. Не е важна бројноста ниту љубовта која би ја имале војниците еден спрема друг (макар што и мотивираноста е важна), туку е важна нивната срчаност, опременост, подготвеност и военото знаење на нивните команданти. Зар во историјата има малку примери на храбро гинење на воени единици (“Мечкин Камен“, “Битката на ножот“, “Балаклава“, Галиполе, и ред други) па мора една единица од педери да се слави 2500 години? По што била таа толку посебна освен што била составена од хомосексуалци?
-Толкава е просечната зимска температура на Пелопонез. Или, ајде нешто подоцна - просечниот Американец (значи - никој) многу малку знае за историјата на предколумбовска Америка (затоа што немало белци кои се, нели, од Бога измислени и се повисока раса), но за каубојците знае многу повеќе (неписмена багра - говедарите и овчарите се секаде на дното на социјалната скала). Знаат за Дејви Крокет, Вајат Ерп и Док Холидеј (класични убијци и коцкари сокриени зад законот), Бил Хикок (ги истребил бизоните) и т.н.
