Брзо живеење: Да/Не

[Crazy in Love]

Динамиката на животот во современото општество е дефинитивно забрзана. Луѓето се повеќе се гледаат како роботи кои треба да донесат профит, а тој притисок ги тера да се посветуваат само на работата и брзо да живеат. Поминувајќи низ тој процес, луѓето губат контакт со самите себе, со околината, а богами и со нивните приоритети. Доколку запрашате некого кои се неговите приоритети, ќе ви ги каже одма, но дали навистина тие приоритети одат по тој редослед? Едноставно површноста на човекот е секогаш присутна, не само сега, туку отсекогаш. Проблемот настанува со тоа што, површноста ја гуши суштината, а тоа оди во прилог на конформноста во која запаѓаат луѓето. Линија на помал отпор едноставно. Размислувањата одат во насока на зошто да се замарам и да навлагам подлабоко во анализи, кога губам време? За мене, тоа е жално и не смее да биде така, затоа што човекот без анализа и длабоко осознавање на самиот себе, а со тоа и на неговите приоритети никогаш нема да излезе од просечноста и плиткоста на општественото опкружување.
Но, тука сепак не би го обвинила општеството, напротив го обвинувам човекот. Луѓето го градат општеството, а потоа општеството донекаде влијае на поединецот. Едноставно луѓето самите се виновни за ситуацијата во кое се наоѓа денешниот свет. Постојано има критики за тоа каков е светот денес. Сите кои ги познавам го критикуваат општеството во кое живеат и на интернет има милион колумни, па и книги за несовршеноста на општеството, но сепак ништо не се менува. Сите незадоволни, а статус кво позицијата останува. Кој е крив за тоа? Апатијата на луѓето. Луѓето. Тоа е тоа. Сите одат по линија на помал отпор.
Површноста во животот е најлесна, ама некогаш леснотијата на таквиот живот е едноставно неподнослива.

 

[outTake]

1. Динамиката на животот во современото општество е дефинитивно забрзана. Луѓето се повеќе се гледаат како роботи кои треба да донесат профит, а тој притисок ги тера да се посветуваат само на работата и брзо да живеат. Поминувајќи низ тој процес, луѓето губат контакт со самите себе, со околината, а богами и со нивните приоритети.
2. Но, тука сепак не би го обвинила општеството, напротив го обвинувам човекот. Луѓето го градат општеството, а потоа општеството донекаде влијае на поединецот. Едноставно луѓето самите се виновни за ситуацијата во кое се наоѓа денешниот свет.

Издвоив два пасуси, во првиот е препознатливо отсликување на американското општество кое прво ја започна целава фрка. Кај нив уште во почетните училишни години младите се форсираат на предметот Маркетинг, затоа што таму човековата глупост се смета за најголем ресурс за заработка, па поради тоа рекламите се единствениот начин за успех. Сето ова го почна Берне, внукот на Фројд. Таму после втората светска војна кога демократскиот систем во Германија пропадна, Берне во Америка почна да работи на нов облик наречен „демократија на желби“, во која се задоволија сите желби на граѓаните, а тоа воопшто не беше проблем бидејќи желбите беа само илузии во фенси форма. Оттогаш на големо се развива „перењето мозок“ како најпрофитабилна опција.

За вториот пасус, мислам дека и не е виновен токму човекот т.е. индивидуата. Бидејќи Фројд уште многу одамна рече дека не постои вистинска слободна волја, а тоа го докажаа и научниците денес ( http://bit.ly/gkrMMN ). Hence не може да се бара вина во луѓето, тие гледано од оваа точка само го следат инстинктот, како и животните впрочем, но малку посвесно.

 

[Fear and loathing]

Да/Не? Ко да имаме избор.

 

[outTake]

Да/Не? Ко да имаме избор.

Имаме, барем да размислуваме околу тоа

 

[Гладиус]

Не гледам ништо лошо во прекумерната социјализација. Човекот е суштество кое само по себе е неспособно да опстои без да се социјализира.
И не се согласувам дека така стануваме многу слични едни на други. Напротив, колку повеќе луѓе комуницираат со нас, толку е поголема веројатноста да се прават безброј комбинации од карактерни особини, навики и размислувања.
Избирам брзо живеење затоа што сакам динамика.

 

[Crazy in Love]

За вториот пасус, мислам дека и не е виновен токму човекот т.е. индивидуата. Бидејќи Фројд уште многу одамна рече дека не постои вистинска слободна волја, а тоа го докажаа и научниците денес ( http://bit.ly/gkrMMN ). Hence не може да се бара вина во луѓето, тие гледано од оваа точка само го следат инстинктот, како и животните впрочем, но малку посвесно.

Недостатокот на самокритичноста е она што го турка човекот во бездна. Секогаш некој или нешто друго ни е криво за состојбите во кои се наоѓаме. Општеството е продукт на човекот, не е природна појава, така што какви се луѓето такво е и општеството. Да, се согласувам дека слободната волја ја немаме или ја имаме ама во сосема мали количини. Правото на избор ни е наметнато, детерминарано и избираме од она што ни е сервирано и сите без исклучок сме дел од нечија пропаганда. Поентата е дека општеството може да се промени, но за тос е потребно човекот да излезе од душевната апатија во која се наоѓа, да се оттргне од конформноста во која западнал. Но, не... линијата на помал отпор и изреката “Батали“ се многу попримамливи, затоа што не мора да се вложи труд.

 

[Kallista]

Не гледам ништо лошо во прекумерната социјализација. Човекот е суштество кое само по себе е неспособно да опстои без да се социјализира.
И не се согласувам дека така стануваме многу слични едни на други. Напротив, колку повеќе луѓе комуницираат со нас, толку е поголема веројатноста да се прават безброј комбинации од карактерни особини, навики и размислувања.
Избирам брзо живеење затоа што сакам динамика.

Но таа динамика не мислиш дека преминува во рутина?

 

[Гладиус]

Но таа динамика не мислиш дека преминува во рутина?

Не затоа што динамичното постојано се менува. Рутина ќе биде само фактот што нешто константно ќе се менува, но секој пат кога ќе имам можност ќе правам нова работа, нешто што вчера не сум го направил, нешто кое не сум го ни помислил да го направам.
Мене по-chill-out начинот на живот ми е рутина. Секогаш е едно исто, и колку и да сакаш да тргнеш некаде, сепак тапкаш во место.

 

[Kallista]

Не затоа што динамичното постојано се менува. Рутина ќе биде само фактот што нешто константно ќе се менува, но секој пат кога ќе имам можност ќе правам нова работа, нешто што вчера не сум го направил, нешто кое не сум го ни помислил да го направам.
Мене по-chill-out начинот на живот ми е рутина. Секогаш е едно исто, и колку и да сакаш да тргнеш некаде, сепак тапкаш во место.

Според мене навидум се менува динамичното, но во суштина е исто.
Реално денес одиш во една дискотека, другиот ден во друга. Различна дискотека, но сепак е дискотека нели?
Друштвото не е нормално постојано да го менуваш, познавам многу луѓе кои не задржале покрај себе човек повеќе од 6 месеци. Зошто? Изговор им е дека дошло до презаситување и го отфрлиле.
За некои работи се согласувам потребна е динамичноста, во одредени периоди многу повеќе потребна. Но во други доаѓаш до заклучок дека те уморува, дека сакаш одмор.
Динамичните луѓе постојано менуваат нешто - работа, факултет, партнери итн.
Не се задржуваат на едно место никогаш. Тоа е брз начин на живот. Но кога ќе ставиме на вага дали динамичноста, зборам на многу полиња ни донела повеќе корист отколку загуба?

 

[Гладиус]

Според мене навидум се менува динамичното, но во суштина е исто.
Реално денес одиш во една дискотека, другиот ден во друга. Различна дискотека, но сепак е дискотека нели?
Друштвото не е нормално постојано да го менуваш, познавам многу луѓе кои не задржале покрај себе човек повеќе од 6 месеци. Зошто? Изговор им е дека дошло до презаситување и го отфрлиле.
За некои работи се согласувам потребна е динамичноста, во одредени периоди многу повеќе потребна. Но во други доаѓаш до заклучок дека те уморува, дека сакаш одмор.
Динамичните луѓе постојано менуваат нешто - работа, факултет, партнери итн.
Не се задржуваат на едно место никогаш. Тоа е брз начин на живот. Но кога ќе ставиме на вага дали динамичноста, зборам на многу полиња ни донела повеќе корист отколку загуба?

Реално гледано, никогаш во животот не може да се тера или динамично или полежерно. Сите и така и така живееме во различни периоди, како што и сама кажа.
Сепак, динамиката е она што го движи светот и што пред сè, го крева адреналинот. А јас во последно време како зависник од адреналин имам потреба да живеам динамично и сметам дека така подобро ќе си истерам низ животов, се разбира додека можам да си го дозволувам тоа.
Не можеме да дискутираме за тоа колку ни донела, одошто ни одземала од проста причина што тука многу голема улога си игра и среќата на човекот. Ако јас се одлучам за динамичен живот а сите околу мене сепак цврсто се решени да бидат секогаш тука за мене без разлика на сè, јас добивам и пријатели и динамика (која нели би требала да ги отфрли). Од друга страна ако одберам поголема лежерност, на многу луѓе може да им се смачи од мене и да останам сам затоа што не сум способен за нешто поинтензивно.
Сè си има и позитивна и негативна страна. Важното е како ние ќе ги искористиме и двете

 

[NaughtyByNature]

Факт, денес живееме со екстра "динамично" темпо. Динамично го ставив во наводници, бидејќи, ако го набљудуваме човештвото наместо индивидуата, баш и не би рекол дека е темпото такво. Напротив, мислам дека човештвото тапка во место и не прогресира, баш заради оваа динамика на дневна база. Според мене, опциите се: искуси/размисли ги нештата брзо и површно или бавно и суштински. Ние денес не се бавиме со суштинско решавање на проблемите што не мачат како вид, затоа што сме презафатени со динамично аплицирање на привремени решенија (одложување), што не' води директно во пропаст, додека времето ни' истекува. Треба под итно да се притисне кочницата.

 

[Nuke]

Сите ќе ве замолам да имате неколку работи на ум.
1. Човекот живее во заедница/општество.
Многу е зависно во какво општество.. дали село, град, поголем град, метропола... итн.
Зависно од тоа, моралните факти се релативни (што вреди а што не).
2. Многу големо значање има религијата.
3. Има уште многу други фактори.

Ние овде всушност дискутираме за која е целта на животот, што вреди да се прави а што не.
Затоа има една многу добра поговорка... јас сум тоа во што ќе се убедам дека сум.
Според мене, секоја одлука на секоја поединка треба да биде почитувана... колку и да изгледа погрешна во нашите очи.
Еве еден пример... Другар сака да игра World of Warcraft (и тоа интензивно... по 4-5ч+ на ден.). Многу други кој не ја играат играта го критикуваат дека не е во ред да се игра WoW. Зошто? /// Вака.. според нив тој ќе изгуби нормално контакти, ќе троши време на игра не добивајки ништо материјално за возврат, девојка тешко ако играш WoW, се одалечуваш од пријателите итн итн....
Е сега тука лежи вистинското прашање.. дали е во ред или не е тоа што го прави мојот другар.

Јас мислам дека е ВО РЕД! Се додека тој е свесен што губи а што добива. (верувајте и се добива од една глупа игра )
Како спомнав погоре да имате повеќе работи на ум... значи расудувањето на општеството зависи од повеќе фактори дали е во ред.
Но сепак, тоа е само мнозината на луѓе како размислуваат. Ти треба да се запрашаш вака... дали мислењето на мнозината мене ме прави среќен. Или моето мислење, и тоа по цена кога мнозината не се согласува со мене и сум осудуван... тоа ќе ти дојде (не живема за другите- но дали навистина е така?)

И моето мислње-тврдење е сепак релативно- во очите на некој друг ќе биде или погрешно или правилно или до некаде во право.
За да бидеш среќен човек треба да знаеш што те прави среќен. Дали твојот деловен успех (дали поради материјалните добра или поради угледот кој го добиваш), дали играње игри и тепање време, дали пијанчање или женкарање... ИЛИ пак , напредокот и по цена на задоволствата (кое всушност напредокот пак покасно ќе донесе задоволство)......СЕТО ТОА Е РЕЛАТИВНО.. Но сепак среќата и задоволството останват како апсолутни причини за живеење.
На алтруистите им причинува задоволство кога ги задоволуваат лугето околу себе.
На егоистите кога сами се задоволуваат.
На мазохистите им причинува задоволство кога тие сами си нанесуваат болка...
На (незнам како се викаат овие :p) лугето кои се опседнати со нивниот углед им причинува задоволство кога другите имаат високо мислење за нив.
ИТН.

Од тука можам да кажам дека.. вакви прашања секогаш ќе останат само прашања.. вистинскиот одговор го држи секој човек во самиот себе бидејки ние сме поединки. Кога ќе пресметаш што е вредно за "тебе", тогаш донесуваш одлука да тоа ќе го правам и затоа сите се во право и сите не се истовремено .

Затоа јас секогаш се држам на неколку поучни изреки:
-Пази што посакуваш
-Јас сум тоа во што ќе се убедам дека сум
-Ако не постои цел во животот сам ќе си ја креирам.
-Се е релативно

Затоа одговорот на:

Функционирањето на сите луѓе заедно зависи од самите нив т.е. нивната умисла за правилноста на живеењето, но никој од нив не е целосно сигурен во тоа. Кои се приоритетите? И треба ли да се менуваат според околностите?

Лежи во секој од нас!

 

[Let 3]

Meне лично периодите на многу брз живот и многу бавен ми се сменуваат периодично, на пример ко ќе сум у кафана или со швалерката ил гледам фудбал со пивце в рака, или за викенди и годишни одмори... многу брзо тоа поминува, али шом дојдам на работа, јал треба дома да се вароса или чистења пред великден, одма се успорува живото ко колона пред гробо на тито во 1983.

 

[smeXsa]

Рутината кад тад станува досадна, јасно е дека може во рутинскиот секојдневен живот да има задоволства, но се додека нешто не тргне наопаку и ако си од тој тип на личност веднаш се губиш (на пр. не ти стигне платата на време и мислиш дека е крај на се). Како и да е, бидејќи повеќе пати се повтарат работите over and over again, кога една работа завршиш и ставиш Х во распоредот дека си ја извршил и продолжуваш на следната точка и така натаму, а додека тоа го правиш мислиш дека времето лета, мислиш дека си во брзата лента на животот но НЕ! Тоа само така изгледа, кога ќе погледнеш на часовникот ќе видиш дека поминале само 45 минути.
Но таа рутина што ја правиме носи успех, тоа брзо жвивеење ги исполнува соновите и неостварените желби. А додека слободното живеење може да се препорача за уметниците, артистите и талентираните продиџиа.

 

[outTake]

Ако јас се одлучам за динамичен живот а сите околу мене сепак цврсто се решени да бидат секогаш тука за мене без разлика на сè, јас добивам и пријатели и динамика (која нели би требала да ги отфрли). Од друга страна ако одберам поголема лежерност, на многу луѓе може да им се смачи од мене и да останам сам затоа што не сум способен за нешто поинтензивно.

Можеби го напиша ова како пример, но не е исклучиво токму тоа да е твојата причина за таков избор. Ако размислиме околу пријателските врски, ќе приметиме дека низ годините сме изгубиле многу од нив, но и многу нови сме создале, што доведува до заклучок дека пријателите се минливи исто толку колку што се минливи нашите приоритети во животот и нивната зависност од околностите. Секако, имаме два-тројца пријатели кои се тука цел живот, но останатите се менуваат, па затоа ние сами треба да си одлучиме за своите приоритети. Освен тоа, ако како што спомна во примерот „пријателите по секоја цена се тука за тебе без разлика на сѐ“ тогаш не би требало да се грижиш дали ќе им се смачи од тебе или не. Секако, ова го земаме само хипотетички.

Од друга страна, доколку твојата динамика дозволува време за когнитивно размислување, ти всушност го изолираш сајд ефектот (објаснет во зачнување на темата), па всушност правиш микс кој тешко се контролира, но сепак можно. И тоа е сосема во ред, и убаво Јас повеќе се фокусирав на динамичноста во која дома доаѓаш само на спиење, а остнатото време го трошиш на работа и со пријатели (не многу блиски пријатели). Јас последниов месец го истрошив токму така, вчера прв пат (после цел месец) седнав на интернет за подолго, а пред тоа пишував блог постови секој втор ден..
__________________

Еве еден пример... Другар сака да игра World of Warcraft (и тоа интензивно... по 4-5ч+ на ден.). Многу други кој не ја играат играта го критикуваат дека не е во ред да се игра WoW. Зошто? Јас мислам дека е ВО РЕД! Се додека тој е свесен што губи а што добива. (верувајте и се добива од една глупа игра )

Јас се сложувам со Фројд за реченото дека соновите се исто толку важни колку и реалноста, но и со Ошо кој вели дека ништо всушност не е посебно важно - nothing is significant. Така да, со твоето објаснување за индивидуален избор сосема се сложувам, и можеби најблиску си со суштината на топикот која всшност прашува дали ако некој ужива во тоа претварање на површен брз и нељубопитен (бидејќи нема доволно време за тоа) човек, тогаш вреди да се продаде свесноста (идентитеот) во замена за интересноста од динамичниот, брзиот живот.