Христијанско поимање на ѓаволот

[ТефсирИбнКессир]

(Обеќав дека ќе го постирам текстот преведен на македонски(не на српски како што го постирав) за тоа како христијаните све копирале низ историјата од паганите, па тоа и го сторив, повелете читајте...)

Јудејско-христијански поим на ѓаволот

Културите на Египет, Месопотамија им предходат на културите на Грците и Еврите а со тоа имаат влијаније на јудеско-христијанскиот поим на ѓаволот. Смртта, болеста, лагата, измамата, сето тоа го разорува природниот поредок и сето тоа е зло. Злото ја разорува таа хармонија на правичност во космосот и тоа го врши човек поединец. Најважниот објект на египетското обожување било Сонцето, а исто така паганите го прикажувале космичкиот бог како бик, и од тука од древниот космички симбол на богот Сонце прикажан со рогови , опаш , со копита и вила низ столетијата се реинкарнирал ликот и симболот на ѓаволот кои ги има сите наведени обележја. Злото во египетската митологија има место во подземниот свет каде што се казнуваат одговорните за зло, и тоа место се нарекувало Тартар. Во Тартарот се одговара за живниот век проведен на земјата. Душите на мртвите на вагата ги мери нивниот бог Анубис со глава на шакал. Праведниците живеат вечно додека грешниците кои што ја нарушиле хармонијата се фрлаат на мака за да на крајот ги проголтаат демоните или огнот на богот Ре. Душите на мртвите ги мачат духови или нивните божества(богови), а не самото зло во вистинската смисла. Како бог на злото во стариот египет се појавува под името Сет кој е лош и „моќно“ божество, кој се користел со волшепство за да ги оствари своите цели. Алберт Черчворд тврди: „Сет према Клутах е египетското име на Трифон т.е сотоната во христијанската догматска култура.“ Тоа го тврдат и Ворд Ј. А во „сатанската библија“ која што ја напишал Антон Лавеј, основачиот на првата сатанска црква во списокот на имињата на сотона се впишува и Сет. На втората страница од таа библија Сет се опишува како египетски ѓавол. Истотака Сет ги добива и имињата „Ѓаволот на темнината“, „Принцот на темината “ и „господарот на подземјето.“ Во Египет, Сет представува северен сув дел од Египет, додека Хорус ја преставува црната земја и плодоносната река Нил. Црвената боја е бојата на злото и непријателска боја која пржи. Сет е персонификација на ѓаволот и во Ригведите најстариот хиндуски запис стои: „И би темнина во почеток, сама темница со темница обвиена и се лежеше во мрак ништо не беше осветлено“, а во книгата Битије првата книга на Мојсије се вели: „А земјата беше без облик и пуста и беше темнина над безна.“ Тој бескраен црн хаос е лош , и тој мора да се замени за да можат луѓето да постојат. Кога знаеме дека Создатеот на се, Бог, пак во основа е добар, тешко се прифаќа дека на луѓето им наменил болка и страдања. Оттаму потекнува и тежнеењето да се востановат два принципа: доброто и злото. Оваа мисла потекнува уште од Персија. Заратустра, реформатор на маздаизмот потенцирал вечен судир помеѓу Ормуост(добар-олицотворение на доброто) и Ахриман(олицотворение на злото) и по тоа учење Ахриман бил господар на пеколот и имал шест ѓаволи и не бил вечен. На денот на победата Ормуост отворил книга во која што биле запишани делата на смртниците за да им се суди према тоа. Избраниците што се спротиставиле на Ахриман како награда стапиле во светлосен рај. Во најрана доба индо-иранската религија имала две врсти на божества Асуре(Индија) и Јахуре(Персија). Евреите поради судирот со маздаистите имале меѓусебни контакти , и на евреите постепено почнале да влијае заратустрината дуалистичка конструкција. Сето тоа е во складот со етимологијата на зборот „хашатан“ кој на еврејски значи ѓавол ; а ѓаволот е непријател или противник. Како таков се појавува во историја во книга „кралеви“, а прв пат како сопствено име се појавува во книгата на Јоб, каде го оптужуваат за страдањето на човештвото. Захарије го нарекува зол ангел, тужител и клеветник. Христијаните своите демони ги направиле од грчките и римски божества, а божествата од Олимп се преобразени во зли духови. Што повеќе се множеле книгите на Стариот завет злото било се поприсатно. Кога монотеистичките религии почнале да се шират ѓаволот не чекал долго за да поприми друг облик. Андре Шураки напишал: „Господарот на темнината располага со широка лепеза на имиња , презимиња и особини. Тој помеѓу останатото е: Адам на злото, лажливец, лудак, насилник, расипник, крвник, олицотворение на бесчастието, заводник на душите, оној што го куди Бог, мачител на луѓето, бунтовник... со агресивен поглед, со зло срце, водач на злите духови и завојувачи“ Најпрецизна генеологија на ѓаволот може да се најде во апокрифните книги како што е книгата на Енох, гностичките традиции, талмудската, рабинската и кабалистичката традиција. Најраспространетиот култ во римското царство бил култот на Митра. Митраизмот е мистериска религија практицирана во Римската империја, најраширена во Рим и Остиа, Мауретанија, Британија, и долж реките Рајна и Дунав. Митраизмот се смета за еден од правците кои влијаеле многу врз христијанството и хиндуизмот.
Римјаните се соочиле со обожување на божеството Митра како дел од Зороастрионизмот посебно во источниот дел на Империјата, односно во Мала Азија.
Постојат многу малку пишани документи за оваа религија која била пред се машка религија и жените биле исклучени од членство.
Учењето кое го пропагираше оваа религија пред се беа таинствени и не беа достапни за сите.
Значи религија која доктирната на персиските магионичари ја споила со доктирината на култот на плодноста, односно према средишниот нивен мит, на челото на светот е Ајон – вечното време. Ајонот ги создава небото – машкото начело, а земјата е женското начело или јунон. Митриниот култ содржи елементи што подоцна се вклопиле во поимите на еретици и вештици, но за разлика неговите поклоници биле исклучително машки. Тие тајно се состанувале ноќе и се собирале по пештери и гробници. Кога култот се проширил и обогатил тие места се претвориле во пространи митреуми – Светилишта на Митра. Таму тие приредувале магиски обреди. Главен обред бил принесување на бик како жртва, а неговата крв текла по новиот член кој симболично го воведувала во сектата. Темнината, факелот, состаноците под земја, животинските жртви и обредната гозба биле обележја на мистичните и религиозни неопитагорци во Рим и на другите места. Факелот означувал смрт и воскресение, а пештерата плодност. Стотици години лидерите на Римската империја го обожувале божеството Митра. Во самиот Рим стотици предмети кои биле наменети за Митра се најдени, преку 75 скулптури и голем број храмови на Митра врз кои се изградени денешните цркви.Еден од најголемите Митрејски храмови изградени во Италија сега се наоѓа под Црквата Свети Клемент, покрај Римскиот Колосеум. Сите описи укажуваат дека овој бог станал од мртвите, односно според некои , Митра умрел, бил закопан во пештерска гробница, и од таму бил воскреснат.(Ова е она што денес христијаните го веруваат и за Исус)

 

[ТефсирИбнКессир]

Во повеќето општества смртта се смета за зло, најголемото природно зло и во средниот век често може да се сретне како Смртта е представена како човек со коса, посебно од христијанските иконографи, која доста наликувала, на богот харун кој носи кука. Интересно е дека во „септуагинта“ добрите духови се нарекуваат ангели, а злите демони. Демоните значи се спојуваат со ѓаволот така што му позајмуваат свои обележја . Ангелите бунтовници безусловно се потчинуваат на сотоната. На средовековните слики може да се приметат трагите на хермосовите ножни крила, а змиите ги поврзуваат со хидр , тифон и горгон. Обележјата на јарецот и магарето го поврзуваат со дионис, со божеството пан и харун, а сличноста им е носот во облик на клун, искривени усни и модра боја на лицето. Према христијанските учењаци библијата е вистинита и таа не води кон вистината и господ. Разумот треба да се сообрази со библијата, а не обратно. Филон Александриски кој живеел (од 20 до 40 година во нова ера) во толкувањето на библиските текстови вовел алегориска метода која подоцна влијаела на еврејската и христијанската мисла. Тој успеал да грчката и еврејската мисла ги синтетизира на начин кој што подоцна го подржале христијанските апологети и црквените афторитети. – Јас кој создавам светло и правам мрак(книга на пророк Исаија 45:7) така вели бог во еврејската вера дека Јехова создал се и на небото и на земјата и добрлото и злото. Во неа ѓаволот не постоел. Еврејскиот поим на ѓаволот се развивал постепено од многу различни извори за да биде отцртан поимот на Јахве. Меѓутоа фактот дека во Стариот завет поимот на ѓаволот не се развил во потполност, не е причина да еврејската и христијанската теологија го отфлат постоењето на ѓаволот, бидејќи разбирањето на вистинитоста на некој збор или некој поим мора да се најде во нејзината првобитна најрана форма била често генетичка заблуда. Зошто ѓаволот ако го дефинираме како олицотворение на злото во секоја култура кој што потекнува од грчкиот израз дијаболос кој што на еврејски значи сатан , тогаш еврејскиот сатан е само една врста од ѓаволите. Доколку се позабавиме со поимот на ѓаволот во еврејската религија од стариот завет преку апокалиптичката и кумранската книжевност, тогаш мора да ги изнесеме следните факти за стариот завет. Тој бил составуван во долг период од 900-тата до 100тата година пред новата ера. Многу негови книги се запишувани во облик кој што постојат и денес за време на „прогонот во Вавилон“. За времето на Вавилон и после него за време на 500 г.п.н.е.и во нив се видливи трагите на вавилонското , иранското и грчкото влијание. Иако ни изворите ни датумите на повеќето книги од Стариот завет не се утврдени , додека апокрифите се исклучени од еврејскиот канон на Стариот завет . расправиите околу тоа кои од овие свети книги се надахнати, а постојат и денес, настанале уште во четврто столетие пред новата ера, а еврејскиот канон својот конечен облик го добил дури во првото столетие на новата ера. Во меѓувреме светите книги се преведени на грчки и тој превод е завршен околу 250година п.н.е во Александрија. Тоа дело што го приредиле 72 еврејски рабини работено со столетија се нарекува „септоагинта“ и таа содржила голем број книги кои на крај биле исфлрени од еврејскиот канон. Од страдањето на еврејскиот народ во тој период потекнала и книжевноста што се нарекува апокалиптична. Списите од кои што некои ги оцениле како канонски се состоеле воглавно од визии во кои што крајот на светот завземал истакнато место и писателите на оваа апокалиптичка литература наговестуваа дека овој свет е во власт на кој друг, ако не на ѓаволот. По нив во старите времиња владееле патријарси и кралеви, но подоцна со земјата загосподарил ѓаволот. Наскоро меѓутоа, царството на ѓаволот (стариот еон) ќе дожиее пропаст, бидејќи доаѓа месијата и носи нов еон -владавина на светлината и правдината.
Наспроти оваа апокалиптична книжевност, книжевноста која ја создаваа рабините многу малце се бавела со демонологија, што е разбирливо, бидејќи ѓаволот во еврејската траидција има многу помал значај отколку во христијанската. Едно од толкувањата е дека сотоната -еден од демоните е воздигнат до положба на лидер, но ова е знак прашалник. Према второто толкување сотоната е персонификација на злата енергија во човекот и неговата природна наклоност према злото. Општа предпоставка е дека сотоната бил уважуван божји слуга кој што се свртел према злото, но не се наведува со што бил инсипириран или мотивиран. Четвротото толкување е дека сотоната е отелотворение на мрачната божја страна, од оној елемент во Јехова кој се чувствува добро. (книга на исус навин 11/10-14). Јегховината сурова природа во претпратеничката еврејска религија е одраз на суровите обичаи на израелците-талкачи, односно освојувачи. Во своето етичко учење пратениците проповедале милосрдие, грижа за сиромашните, осамените и бескуќниците. Упорно пропагирале монетеизам и истакнувале одговорност на поединецот и неговата должност да избегнуваат блуд, пијанство, подметнување и лаги. Со менување на обредните табуа евреите се свртиле кон практична и човечка етика и кон морална одговорност, и така тие измислиле нови теодиции . Една од тие била, дека злото е последица на гревот на човештвото . Отпадништвото на еврејските кралеви и нивните народи од божјите заповеди оличени во заветот , доведува до казнување на тие народи во повеќе наврати. Таквото често казнување на овој „избран народ“ не им било јасно. Тргајќи за одговорот евреите барале друг виновник и за нив потстрекнувач на тоа зло е злиот дух кој имал огромна моќ за разлика од обичните луѓе. На Јахве му се одзема оној дел кој што е разорен, кој што е зол и му се припишува на ѓаволот. Со ова евреите несвесно се усмериле кон дуализам. Од монотеисти и верување во еден Бог , Јахве кој што е семоќен, сега е исклучително добар, бидејќи злото е туѓу на Неговата природа. Да би го објасниле постоењето на злото биле приморани да се свртат кон дуализам и со тоа направиле богохулење, применувајќи преќутен дуализам. Нити сотоната, нити Азазел не биле во почетокот начело на злото, туку тие му се приближиле во апоклиптичната книжевност. Но како еволуирал поимот на начелото на злото сотоната станал се поповрзан со севкупното зло. Во книгата на пророкот Захарија 3:1-2 се гледа дека сотоната е натприродно суштество кое опструира и има непријателство према Исус Навин кој го оптужува пред Бог. Кога се говори за ангелите бунтовници спомнати во книгата на Јубилеј се кажува дека тие се спуштиле на земјата не за да би правеле грев, туку за да го учат човечкиот род да ја заведат правдата. Меѓутоа нивната посесивност кон жените ги наведе на грев и сите нивни дела станале не-дела. Таквите ангели грешни, Господ ги казнува така што ги окова во ланци и ги затвара длабоко во земја, а нивните деца-џини(демони) ги поттикнува на меѓусебна војна во која што се уништуваат. Функцијата на тие зли суштества е да ги скршне луѓето од правиот пат. Во книгата на тајните на Енох, укажува дека ангелите се побуниле од горделивост. Ова укажување е во книгата на пророкот Исаија и дека ѓаволот паднал од небото на земјата. Во книгата Паднатите ангели личат на sвезди кои паѓат од небото. Поистоветувањето на ангелите со звездите не е непознато ни во Стариот завет, а сликите што ги реди Енох укажуваат на тоа дека митот за бунтовниците се поклопува со она во пророкот Исаија. Така четирите идеи кои биле одвоени се стопуваат во една идеа. Прва идеа дека ѓаволот згрешил од алчност. Причината за пропаста на бунтовникот е поради страста . Трето- синовите на зората паднаа од небо. Sвездата која се гаси е изедначена со сотоната и му дава ново име на ѓаволот луцифер носител на светлината. Во Новиот завет, евангелије по Лука : 10-18, Сотоната од небото паѓа како молња. Можно е и дека Лукината идеја за паднатие ангели е споена со Луцифер и така сотоната водачот на побунетите ангели е поистоветен со едниот ангел, а тоа е оној што е исфрлен од небото. Во „книгата на Соломоновите мудрости“ сатаната се појавува како жесток противник на луѓето, но и самиот Бог: „И Бог го создаде човекот се бесмртност и го создаде за ликот свој вечен; ѓаволот во светот внесе омраза и смрт и затоа смртта ќе им се случи и ќе ги задеси тие што се на неговата страна.“ тоа е новата димензија во развојот на зборот сатана. Сатаната како противник на Бог и како непријател на луѓето. Тука се гледа еден нов елемент, а тоа е зборот смрт природна појава од која што евреите толку се плашеле. Смрта ги плашела евреите и поврзана е сега со сатаната, па така смртта се припишува на него. На човечкот род по ова, Бог не им наменил смрт, туку смрта е последица на проклетата ѓаволска воља. Евреите знаат и веруваат дека Јехова не чини зло, но тој го создал сатаната кој е злобен. Јехова му дал моќ и право да заведува и уништува. Зошто? –Бог дозволил да заедно кратко време врз светот завладее зло. Ќе дојде после тоа време пропаст на светот и ќе се појави месија и ќе го порази сотоната. На злобните ангели ќе им биде одземена моќта и тие оковани ќе бидат заробени и никогаш повеќе нема да можат да ги заведат синовите на Израел. На злите ангели Бог им наменил одредена улога да ги искушуваат луѓето, да ги наведуваат на грев, но воедно ги оптужуваат, па и казнуваат. Азазил е олицотворение на отпорот кон Бог, бидејќи на земјата луѓето ги учел на своите гревови и им ги открил вечните тајни, „а делата на кој што ги поучил Азазил ја расипаа земјата, нему да му ги припишеш сите гревови “ (етипоски енох 9:6, 10:8) Во книгата за „Адам и Ева“ (Тоа е споена со Мојсијевата апоклипса напишана во 70-те години пред новата ера, а подоцна во неа се уфрлени некои христијански текстови), ѓаволот ги наведува првите луѓе на грев, бидејќи на Ева и се јавил во лик на убав ангел , а кога ќе ја постигне целта Ева ќе викне: „Тешко на тебе ѓаволе, зошто не нападна и зошто не измачи и со омразата своја не втера во смрт?“ Адам и се придружува на Ева во своето тагување, а ѓаволот објаснува овака: „ О Адаме ! На тебе сум ти непријател , на тебе ти завидувам бидејќи несреќа ми донесе и изгубив милост и слава... Тој те создаде тебе, а мене ме отфрли од ангелите. На тебе ти вдахна живот по слика и прилика своја, а Микаило те изведе да пред Господарот те славиме и ти се восхитуваме.. и рече Господ(Бог): „ова е Адам и те создадов Адаме по слика и прилика Наша, јас не посакав да се поклонам на тебе бидејќи ти си понизок и помлад од мене, па не е мое да се клањам на тебе, туку е твое да се клањаш на мене“. До паѓањето на ѓаволот доаѓа со создавањето на првите луѓе, кое што доаѓа поради алчност, а не поради страст и ѓаволот тука е ангел и по природа е над Адам и е создаден пред него . Адам е сочинет према божја слика и прилика по кое што ангелите не се создадени и заради тоа се должни да му се поклонуваат. Одбивајќи да тоа го стори од алчност и горделивост сатаната ја губи божјата милост и наклонетост. Во заветот на „12 патријарси“ сотоната представува водач на злите и заталкани ангели. Ѓаволот е овде отелотворение на гревот бидејќи заповеда со демоните на омразата на гневот на смрта и лагата. Тој е господар на војната, блудот, крвопролевањето, прогонството, стравот, уништувањето и смрта. „не завладее ли блудот со тебе нема да завладее ни белијал(име на сотоната)“ (4:11) Етичкиот судир на Бог и ѓавол се претвара во космичка војна која е готово во потполност дуалистичка. Бог или Јехова, со својата воља и своите дела е спротиставен на вољата и делата на расипаниот белијал(сотона). Симболот на Јехова е светлината, а симболот на белијал е темнината. Кој му служи на белијал? Планот на ѓаволот е да го обмани израил и да го одвои од Јехова, за да потоа го потчини на себе. Господ го создал сотона да човечкиот род би го искушал, но Бог ќе го казни на крај , а доаѓањето на месијата ќе означи пад на царството на ѓаволот. Мисијата на крај на правите следбеници на вистинската вера на децата на светлината ќе им донесе спасение и ќе ги поведе во земското царство на мирот на среќата и на благосостојбата и вечно блаженство. Со сотоната и неговите демони ќе останат грешниците и неверните евреи, (вермеш страна 128) . така се завршува стариот еон, добата на сотоната и ќе настапи новиот еон доба , божје доба.

 

[ТефсирИбнКессир]

Ѓаволот во новиот завет:

Во христијанскатата теодиција прашањето на злото и прашањето на ѓаволот се поставува појасно и поостро од порано. Фигурата на сотоната станува разбирлива во Новиот завет само ако се набљудува против начело на Исус Христос. Ѓаволот повеќе не е периферен поим чиво отфрлање ја нарушува суштината на христијанското учење , туку готово и да е основа на книгата на новиот завет. Божјото царство војува со царството на ѓаволот и на крај мора да го порази. Бидејќи Новиот завет го составуваа многу автори и тоа во период долг дури пола столетие неговите текстови не се хомогени и многу често се контрадикторни. Новиот завет не го негира злото тој дури и го потенцира. Злото е вистинско и тоа е неизбежен нус производ во создавање на суштински добриот свет. Доброто може само во спротивно со злото да се препознае и дефинира. Злото само спротиставено на доброто има смисла. Како што светлината е спротивна на мракот се потврдуваат така и доброто не може без злото и обратно. По тоа учење овој свет е најдобар но не е совршен, тој на човекот е минлива етапа кон вечниот живот, а на овој свет човекот е изложен на разни искушенија. А едно од најголемите е искушението од ѓаволот. Страдањата и искушенијата на овој свет не чистат. Страдањето е страшно, за некого и непотребно, но не е неопходно. Злото е последица на гревот, а гревот е чин на слободна воља. Бог ни дарил разум и чуство за моралност и добро, но ни дал и можност за избор. За доброто следи награда, а за злото казна. Злото во светот не е Божја грешка , туку грешка на луѓето. Важно е да се нагласи, дека едно од средишните учења на новиот завет е судир на доброто и злото. Новиот завет наследил неколку поими за гревот на ѓаволот: Ѓаволот е паднатиот ангел. Ѓаволот е водач на демонската војска. Ѓаволот е начело на злото.
Кој е ѓаволот во новиот завет? Ѓаволот во новиот завет има имиња кои ја одразуваат двојната позадина на хеленизмот и апокалиптичен јудеизам. Ѓаволот е најчесто сотона или ѓавол.„ Тој е и белзебуб(непријател) и белијал(тужител, зол дух), ѓаволски принц. Врската на ѓаволот со демоните се развива напоредно со неговата врска со паднатите ангели (откровение на јован 12:4) од што треба јасно да произлезе дека треба да го разбереме како духовно суштество, иако во откровението 4:4 паднатите ангели се слични на sвездите што паѓаат од небото. Името Луцифер (носител на светлината) које што се доделува на паднатите ангели не се употребува новиот завет, бидејќи во него носител на светлината е Исус Христос. Во Новиот завет функцијата на ѓаволот е христовото протуначело, а тоа е мрак, темнината, а Исус е светлината. Главната порака на неговата мисија е спасението, а она од што не спасува Исус е спас од ѓаволовата моќ. Ако значи ѓаволовата моќ се отфрли и христовата мисија станува бесмислена. Во Новиот завет покрај Исус, сатаната ја завзема главната положба, бидејќи тој е негов главен непријател.Сатаната го искушува Исус во пустината, и таму дури Сатаната ја има моќта врз Исус да го носи и шета:

- 8. Го одведе ѓаволот потоа на многу висока планина, и Му ги
покажа сите царства на светот и нивната слава,
9. и Му рече: <Сето ова ќе Ти го дадам, ако паднеш и ми се
поклониш."
10. Но Исус му рече: <Бегај од Мене, сатано, зашто е напишано: »На Господа, твојот Бог, да Му се
поклонуваш и само нему да Му служиш!«"
11. Тогаш ѓаволот Го остави и ете дојдоа ангели и Му
служеа.

Во еврејската традиција судирот на Јехова и сотоната е доминантен, додека во христијанството се претвора на Исус Христос со сатаната. Христовиот главен ривал е сатаната, но и фигури пониски од сатаната на таа лестица на злото фигура што се спомнува како антихрист и непријател, па дури и Петар е обележан како сотона за кого вели:
-А Он, кога се заврте и ги погледна учениците Свои, му забрани на Петра да
говори и рече: <Бегај од Мене, сатано! Оти не мислиш на она што е Божјо, туку на она што е човечко."
Петар исто така и се обраќа на Ананија и вели: Но Петар рече:
<Ананија, зошто го исполни сатаната срцето твое да Го излажеш Светиот Дух и да утаиш дел од земените пари за
нивата?
Значи сатаната се јавува и кога човек лаже.

Потоа Јуда кој го издал Исус кој запрво е слуга на ѓаволот и лажно се претставувал ученик на Исус.- „А Бог на
мирот наскоро ќе го сотре сатаната под нозете ваши“. Таа вечна борба на доброто и злото може да ја опишеме на следниот начин, добриот бог создава добар свет, а тој свет го расипуваат ѓаволот и демоните, носејќи му страдание од разни врсти. Добриот свет му помага и слободно определување на човекот да прави добро, а не зло, а Адам и Ева нашите прародители ги представуваат сите луѓе . Ѓаволот на Адам и Ева ги навел на првиот грев, но од тој момент и од својот пад и изгон од рајот станал и нивен најактивен и најлут противник и непријател. Благодарејќи на делувањето на сатана кој има свои следбеници ѓаволи и луѓе грешници, светот се потчинува на власта на ѓаволот. Природните и морални зла на светот не се последица на добриот бог туку се последица на тие суштества. Судирот на овој свет на кој доминира ѓаволот и божјото царство во кое што од небо се спушта Исус Христос е важна постапка во Новиот завет. Треба да напоменеме дека доктрината на првобитниот грев не се спомнува во Стариот завет и во рабинската книжевност се сретнува многу ретко. Додека во Новиот завет уште во почетокот и во евангелијата се спомнува, но главно тие работи се од Павле , Коритијани, Галитјаните и други и каде што Павле вели дека гревот и смрта на овој свет дошле преку гревот на Адам, а улогата на ѓаволот нема ни спомен. Некои делови како (послание до римјаните 16:20) постојат наговестувања дека змијата е фактички сатаната и заклучокот дека Адам на грев го навел сотоната, што значи дека сотоната згрешил пред Адам. Извесно е дека во раната христијанска традиција тоа што падот на сотоната настанал после падот на Адам. Но во Новиот завет војната помеѓу двата света е средишна тема и ѓаволските функции сосема се претставени како начела на злото. Основната идеја поврзана со сатаната е следна: Ѓаволот е моќен и со овој свет владее одсекогаш. Затоа Семоќниот бог го испраќа Исус Христос да ја сруши моќта на стариот еон и да ја замени со нова моќ – со божјо царство. Ѓаволот е водач на злите духови(ангели, демони) и разликата помеѓу грешните демони и ангели спомната во јудаизам станува уште понеодредена во Новиот завет и многу ретко се спомнуваат. Моќите што христијанството ги припишува на демоните се слични со моќите што им се дадени во рабинската и апокалиптичката книжевност. Најчесто демоните се појавуваат во евангелијата, а Павле многу ретко ги спомнува. Добрите духови се ангели божји, додека оние злите се миленици на ѓаволот. Во најголемиот дел на Новиот завет се дели дека тие се непријателски сили, додека Линг тврди дека се една од врстите на симболот на самиот сатана. Во одредена мерка Новиот завет тежнее да разните демони од еврејската традиција ги спои во една војска под власта на сатаната. Во рабинската книжевност демоните се духовни битија кои што Бог дозволил да не доведуваат на искушенија, па дури да загосподарот врз човекот, да запоседнат нивни тела, а во христијанството се смета дека запоседнување на човекот е едно од средствата со кои што сотоната се служи за да би му наштетил на божјото царсво на земјата. Во евангелието по јован 6:70, 8:44, 13:2, тоа го прави и лично самиот сотона. Истерувајќи демони проколнувајќи го злото што го носат, Исус војува со царството на сотоната и со тоа дава на луѓето на знаење дека дошол новиот еон: ако јас со духот божји го изгонам ѓаволот докаде дошло кон вас царството небеско. Демоните ги истеруваат волшебниците и исцелителите , но во евангелијата благодарение на светиот дух го прави исклучително Исус или некои од апостолите.Но и апостолите не се доволни силни, немаат доволно верба додека е Исус покрај нив.

 

[ТефсирИбнКессир]

Затоа е и молитвата на Исус кон Бог(Отецот) во која бара заштита за своите ученици од злото,
-14. Јас им
го предадов Твоето слово, *и светот ги замрази, зашто тие не се од светот, како и Јас што не сум од него.
15. Не се молам да ги земеш од светот, туку да ги запазиш *од злото.
16. Тие не се од
светот, како и Јас што не сум од него.
17. Освети ги со Својата вистина. Твоето слово е вистина.

Во еванагелието истерувањето на демоните е основа на војната со сотоната, а со тоа и составен дел на значението на евангелието. Во секој чин на истерување на демоните Исус гледа пораз на сотоната наговестувајќи ја конечната победа која доаѓа, борбата на стариот и новиот еон представува и судир на мракот и светлината и иако е метафоричен тој јазик говори за старата традиционална војна на теминината и светлината, а во Новиот завет ѓаволот е татко и на злите луѓе , злотворите се нарекуваат, ѓаволски синови, синови на ѓаволот(евангелие по јован 8:44), додека јуда кој го издал Исус најчесто се поврзува со ѓаволот, а Лука вели сотона влезе во Јуда (23:3) Во христијанството на основа на кажаното се наведува логичен заклучок дека Бог го избрал исус и му вдахнал свој дух, а сотона го избрал јуда и му вдахнал свој дух. Аналогијата е уште поголема во големата шема на спасението; Бог од самиот почеток знае дека Исус ќе биде спасител, а Јуда издајник и со тоа Исус неможе да страда без издајата на Јуда. Може да се каже дека Бог го избрал Јуда поради улогата. Ѓаволот во Новиот завет е оној кој искушува, лажов, крвник, причина на смрта, магијата и идолопоколнство. Тој на луѓето им нанесува зло и им оневозможува да учат за божјото царство, ги запоседнува и ги наведува луѓето на грев. Дури има и облик на тужител и мачител. Во подоцнежната христијанска традиција која што црпела од Данте и Милтон, сотоната владее и ги казнува луѓето во пеколот и сам во него се мачи , а ниту една од тие работи не е во Новиот завет, каде врските со пеколот се малубројни. Во „септуагинта“ зборот хадес односно еврејскииот збор шео, означува место под земјата каде што борават душите кои до моментот на воскреснувањето се одвоени од телото. Локацијата во Новиот завет не е одредена и е место каде што со вечниот огин се казнуваат грешниците. Во откровение на Јован 20:10 ѓаволот го фрлаат во езеро од оган.

Ако се земат неколку работи ќе останеме збунети заради непрекинато преплетување на различни толкувања на гревот и падот на сотоната и сега еве ги разликите:
1. до падот дошло заради морална грешка.
2. до падот дошла заради алчност и губиток на достоинство
3. до падот дошло заради своеволно сиоѓање од небото.

Друг низ на разлики е врзан за географски елементи на падот:
1. паднал од небо на земјата
2. паднал од земјата или од воздухот во подземен свет.
3 паднал од небото во подземен свет.

Трета нејасна работа е хронолошка. Сотоната паднал:
1.пред Адам во настануањето на светот
2. пред Адам од завист према него.
3. во доба на Ное со бунтовниците
4. во време на доаѓањето на Исус
5. сотоната паднал за време на христовото страдание.

Во Новиот завет постоајат и низа на посредни описи на падот:
1.Кога почнала војната на небото.
Микаило и неговите ангели удриле на ѓаволот и неговите ангели ги фрлиле во бездна со што излегле од подземниот свет да ги мачат луѓето.
2. ангелите паднале дамно пред Адам, бидејќи гревот ги навел да копнеат за ќерките на луѓето исфрлени од небото во подземниот свет. После христовото доаѓање на земјата владее бож

то царство, демоните се уништени, а власта на сотоната е срушена , заправо Исус го победил сотоната со своите маки.
3. со доаѓање на Исус слабее моќта на сатаната, но тој се одржува на власта , меѓутоа Исус повторно ќе се симне на земјата сатаната ќе биде уништен на последниот Суд и осуден на вечно страдание во пеколот.
4. кога по втор пат ќе се симне на земјата Исус ќе го врзе сатаната на 1000 години и кога ќе помината тие 1000 години ќе го пушти повторно да ги лаже луѓето за да потоа повторно биде уништен.

Недоследноста на овие приказни останала ден денеска неразјаснета затоа се развиле во христијанстката мисла разни легенди и доктрини за отфрлање на ѓаволот од престолот, а една битна постапка е дека новиот еон кој на земјата го носи Исус Христос е во вечна непомирлива војна со стариот еон на сатаната. Пред судниот ден пред второто доаѓање на Исус ќе се појави антихрист и ќе го заведе божјиот народ на сите четири страни на светот и антихрист е противник на луѓето и материјалниот свет. Таа фигура на антихрист е потцртана према апокалиптичната книжевност од книгата на пророкот Данил и уште повеќе према непријателите на еврејскиот народ како што биле Нерон и Калигула. Во Јовановото откровение 11:10 со антихристот се поврзани и змејот и ѕверите. Антихристот и два ѕвера најчесто се доживуваат како помошници на сотоната во неговата последна борба со Исус пред Судниот Ден. Во Откровение 19:19 и во откровение 13:11 се вели дека ѕверот од земјата има два рога и исфрла оган како змеј. Зошто баш два рога во овие ѓаволски слики? Па ѓаволот го поврзувале со рогати животни преку богот пан, на кипот на Мојсије , микеланџело му придодал два рога – рогови на моќта, а демоните во Новиот завет се поврзани со голем борој на животни, најбитно дека Исус ги изгонил демоните преку свињи , но потоа можат да се синоним на скакулци, скорпии, леопарди, лавови, мечки, додека ѓаволот е поврзан само со две животни со змијата и лавот.( Откровение 12:9 ). лавот меѓутоа не влегол во иконографската традиција затоа што бил поврзан со Исус и светиот апостол Марко (Откровение 5:5) Апостол Павле ја спомнува змијата како зло која е како искушенија за Ева. Во откровение 20:2 доаѓа до поистоветување на ѓаволот со змија. Во Новиот Завет таа врска на сотоната со змијата нигде не е нагласена. Подоцнежната христијанска традиција ја потврдува, но освен во познатата сцена за рајскиот грев, сотоната ретко се појавува во змиски облик.

Но Сатаната има и можност за трансформација и претварање како што вели Павле:
И не е за чудење: бидејќи
самиот сатана се преобразува во ангел на светлината;

Раздвоениот јазик кој му е придодаден на крајот потекнува колку од неговата улога како татко на сите лаги (Јован 8/44) толку и од неговата врска со змијата. Крилјата кои во подоцнежната традиција се толку силно поврзани со сотоната Новиот Завет не ги спомнува но ги подразбира. Таа моќ потекнува од учењето на евреите за паднатите ангели кои кружат по небото чинејќи разни недела. Ѓаволот, значи, господари со просторот меѓу небото и земјата и крилата стануваат и природен дел од него.
Сатаната не е само главен противник на добриот Господар, туку и владател на сите останати Божји противници.Тие што не ги следат Божјите закони и моралните начела кои се пропишани логично е дека им господари ѓаволот.Во тоа својство се појавува како начело на злото.
Бидејќи Сотоната е противник на добриот Господ , тој е и противник на Исус Христ.
Космосот е растргнат помеѓу светлината и темнината,доброто и злото, правдината и неправдата, духот и материјата.Помеѓу стариот и новиот еон.Помеѓу Бог и сатаната.
Исус ги предводи војските на добрината и светлината, сатаната ги предводи злите сили и силите на темнината.Неговото црнило е поради неговата улога на силите кои војуваат против небеското царство, како и поради неговите врски со подземниот свет во кој е фрлен.
Во Новиот завет црвената е боја која е променлива,но црната симболизира зло.Огромната моќ дадена на сатаната во Новиот Завет е поради две причини.Првин затоа што христијанството кон тоа поучува превземајќи од традицијата на маздаизам, орфизам, хеленистичката филозофија и доцниот јудаизам. Второ , затоа што тие традиции се желно прифатени и зајакнати бидејќи пред се давале одговори кои биле актуелни за тогашната теодиција.Според христијанството светот е полн со страдање, болка, но мисијата на спасување со која веќе дошол Исус и треба да дојде пак, укажуваат дека пак доаѓа да го победи сотоната и силите на мракот, ни укажуваат дека таму некаде постои уште поголема моќ, која на таа болка и страдање и дава полн смисол.

--- надополнето ---

Сите овие работи ни укажуваат дека паганистичките концепти и паганизмот како идеја која е неоформена се појавил и е доминантен во христијанските толкувања на библијата затоа што е наследен од маздаизам, орфизам, хеленистичката филозофија и доцниот јудаизам, и наместо да ги уништи и целосно осакати , тие покрети наместо да исчезнат, длабоко се вкорениле и иден денеска се најбитен дел од црквените и христијанските верски обреди.А Аллах е Оној што Упатува кон вистината.

 

[Bunk]

(Обеќав дека ќе го постирам текстот преведен на македонски(не на српски како што го постирав) за тоа како христијаните све копирале низ историјата од паганите, па тоа и го сторив, повелете читајте...)

Дали знаеш дека исламот е само еден обичен апдејт на христијанството кое е еврејска секта? Фактички тоа му доаѓа како плагијат на плагијат...

 

[MIKI1]

Дали знаеш дека исламот е само еден обичен апдејт на христијанството кое е еврејска секта?

Очигледно е дека Ти си тој кој поим си нема дека христијанството ниту е надградено со Исламот ниту христијанството е еврејска секта...Ама ај, има и таквија на форумов.

 

[Bunk]

Очигледно е дека Ти си тој кој поим си нема дека христијанството ниту е надградено со Исламот ниту христијанството е еврејска секта...Ама ај, има и таквија на форумов.

Ти си верникот, ти треба да ги знаеш овие работи, исламот е прилагодено христијанство што се приметува по огромните сличности кои ги има со таа религија затоа па затоа реков апдејт. А христијанството започнало првично како еврејска секта а потоа кога се проширило станало "мејнстрим религија"... Исто како денес кога некоја секта ќе собере голем број на следбеници станува мејнстрим религија. Значи најбитна е статистиката

 

[MIKI1]

Значи најбитна е статистиката

Да, редовно паѓам на статистичките „вистини„, еве вака: бап! :nesvest:

 

[Bunk]

Да, редовно паѓам на статистичките „вистини„, еве вака: бап! :nesvest:

Празни мислења, глупости неиздржани. До кога вака?

 

[MIKI1]

Празни мислења, глупости неиздржани. До кога вака?

То е, у ствари, и мој став:„....Празни мислења, глупости неиздржани. До кога вака?...„

Сега, врати се на темата.

 

[Bunk]

Сега, врати се на темата.

Реплицирај на

Ти си верникот, ти треба да ги знаеш овие работи, исламот е прилагодено христијанство што се приметува по огромните сличности кои ги има со таа религија затоа па затоа реков апдејт. А христијанството започнало првично како еврејска секта а потоа кога се проширило станало "мејнстрим религија"... Исто како денес кога некоја секта ќе собере голем број на следбеници станува мејнстрим религија. Значи најбитна е статистиката

 

[MIKI1]

Реплицирај на

Yes, Sir! :salut:

 

[Michelle Aline]

Жив хумор сте и двајцата

 

[Human]

Дали знаеш дека исламот е само еден обичен апдејт на христијанството кое е еврејска секта? Фактички тоа му доаѓа како плагијат на плагијат...

А Јудеизмот знаеш од каде е плагијат?

 

[MIKI1]

А Јудеизмот знаеш од каде е плагијат?

Кажи, кажи...