Divider
Seraphim
Во книжевната, литературната критика има нешто што се вели и негативен став, нешто позитивен, а сето тоа е ставе, нечиј.
Јас Мастапе не го навредувам, давам мој став за неговата позија, а бидејќи е различен од нечиј, во натамошната диксусија полемизиран за да откријам некои работи и да комнуницирам за некои други работи околу истото прашање т.е тема.
Темата е поезијата на Мастапе, јас сметам дека е бесмислие, стихокплепство кое се граничи со грозоморие, травестија, особено што не дава никаков краен момент за размисла, не буди дискусија, не предизвикува емоции, не нуди израз и излез или прашање, не постигнува цел, туку само клепствува рими нафрлени и зборови случајно избрани.
Јас не го знам човекот и не судам за него, но за неговата поезија можам да дадам суд, мислење, бидејќи јавно е искажана, на јавен форум за дискусија.
Тоа што некои не разбираат што значи кусоумен поглед на светот, бликање од радост при магарешки пој и вознесение од траурии, не е моја вина. Неукост е, за жал.
Сето тоа не претставува напад на нечија личност, туку мој став и суд за нештата на оваа тема како јас ги гледам.
Инаку, само затоа што нешто има рима, не значи дека е поезија.
Видете, реално, има право секој на својот израз, а дали тој ќе биде натаму изразуван, послушуван, читан, размислуван и суден со цел да се постави на свое место, е дел од постоењето како пишана реч и авторност.
Тука не гледам место за воопшто поставување на оваа травестија во редот на литературата, освен како произнес на основноодделенец при писмена задача по македонски јазик, насловена: ваш римуван поетски израз.
затоа и ркеов, за трудот, времето минато петка за Мастапе, која и би ја добил во 5-то одделение кај скоро секоја наставничка, но за квалитетот кој во себе го носи, нула, минус вредност.
Понатаму, ако веќе говориме за давање свое мислење за нештата, некој може да се сложи, некој не, но ако не се сложува, полноумно е да се разамисли околу добронамерната критика, можеби подума за подигање на нешатат на повисок ред со цел тиа да се престорат доколку возможно, во нешто со некаков, отпочеток, минискулен квалитет. Наместо тоа, имам ерикање и викање, големи букви во кои има два збора: ДОСТА Е, ДОСТА Е и недостиг од размисла како и немање интерпункција и основи на граматика.
Пред да биде светот и векот, пред да биде светлина, беше ЗБОРОТ!
Бог со збор го создаде светот!
Реча: НЕКА БИДЕ СВЕТЛИНА И БИ!
Значи зборот е првото нешто, основното нешто, ако зборот не го почитуваме, каде сме!
Тој, зборот треба да се надградува, да не биде само бесловесно рикање и неартикулирани гутурални произнеси на воздух врз нашите гласни жици во грлата со цел звук, туку треба да биде збор, со смисол, со идеја, со поука или порака, макар и мала, за размисла.
А кај Мастапе, во неговите зборови тоа го нема, никаде. И наместо да подума, да подпоправи, тој вика, ДОСТА Е, ДОСТА Е и плус некои други бесмислија.
Не е доста, мене не може да ми се каже да молкнам пред травестии на речта и мислата, оти не мми дава наравта, карактерот духот, особено како литерат и деец.
П.С. Основно е да се разбере дека се додека во себе го чуваме или се додека е на приватен блог или друго слично место, можеме да редактираме што сакаме да чуеме, но оној момент кога нештото ќе стане јавно, подложно е и на јавноста, споделено и за позитивни и негативни критики. Тука не смее да има лутење.
Тукуи подума, размсила, како да станам подобар! Учиме цел живот, со која цел? да станеме подобри! Кога ни велат на училиште дека не е се совршено, рикаме ли како магаренца на учлителката или збираме полк браннители? Не, одиме дома, доучуваме, научлуваме, со тоа се воздигаме на следното ниво на постанувањето човек, комплетен човек.
Така и со ова,, доколку Мастапе, размисли, направи нови песнио, со содржина, идеја, мисла, поука, кои се целисходни и даваат некаква поетска смисал и порака и израз, значи дека послушал, се воздигнал барем степен повисоко.
Доколу не, исто таа в ред, не е секој роден да биде поет. А секогаш ќе има и таквиот верна дружина за рамотапкање која довека ќе се одушевува од травестии.
Нели, треба да не има секакви, та и такви.
Јас Мастапе не го навредувам, давам мој став за неговата позија, а бидејќи е различен од нечиј, во натамошната диксусија полемизиран за да откријам некои работи и да комнуницирам за некои други работи околу истото прашање т.е тема.
Темата е поезијата на Мастапе, јас сметам дека е бесмислие, стихокплепство кое се граничи со грозоморие, травестија, особено што не дава никаков краен момент за размисла, не буди дискусија, не предизвикува емоции, не нуди израз и излез или прашање, не постигнува цел, туку само клепствува рими нафрлени и зборови случајно избрани.
Јас не го знам човекот и не судам за него, но за неговата поезија можам да дадам суд, мислење, бидејќи јавно е искажана, на јавен форум за дискусија.
Тоа што некои не разбираат што значи кусоумен поглед на светот, бликање од радост при магарешки пој и вознесение од траурии, не е моја вина. Неукост е, за жал.
Сето тоа не претставува напад на нечија личност, туку мој став и суд за нештата на оваа тема како јас ги гледам.
Инаку, само затоа што нешто има рима, не значи дека е поезија.
Видете, реално, има право секој на својот израз, а дали тој ќе биде натаму изразуван, послушуван, читан, размислуван и суден со цел да се постави на свое место, е дел од постоењето како пишана реч и авторност.
Тука не гледам место за воопшто поставување на оваа травестија во редот на литературата, освен како произнес на основноодделенец при писмена задача по македонски јазик, насловена: ваш римуван поетски израз.
затоа и ркеов, за трудот, времето минато петка за Мастапе, која и би ја добил во 5-то одделение кај скоро секоја наставничка, но за квалитетот кој во себе го носи, нула, минус вредност.
Понатаму, ако веќе говориме за давање свое мислење за нештата, некој може да се сложи, некој не, но ако не се сложува, полноумно е да се разамисли околу добронамерната критика, можеби подума за подигање на нешатат на повисок ред со цел тиа да се престорат доколку возможно, во нешто со некаков, отпочеток, минискулен квалитет. Наместо тоа, имам ерикање и викање, големи букви во кои има два збора: ДОСТА Е, ДОСТА Е и недостиг од размисла како и немање интерпункција и основи на граматика.
Пред да биде светот и векот, пред да биде светлина, беше ЗБОРОТ!
Бог со збор го создаде светот!
Реча: НЕКА БИДЕ СВЕТЛИНА И БИ!
Значи зборот е првото нешто, основното нешто, ако зборот не го почитуваме, каде сме!
Тој, зборот треба да се надградува, да не биде само бесловесно рикање и неартикулирани гутурални произнеси на воздух врз нашите гласни жици во грлата со цел звук, туку треба да биде збор, со смисол, со идеја, со поука или порака, макар и мала, за размисла.
А кај Мастапе, во неговите зборови тоа го нема, никаде. И наместо да подума, да подпоправи, тој вика, ДОСТА Е, ДОСТА Е и плус некои други бесмислија.
Не е доста, мене не може да ми се каже да молкнам пред травестии на речта и мислата, оти не мми дава наравта, карактерот духот, особено како литерат и деец.
П.С. Основно е да се разбере дека се додека во себе го чуваме или се додека е на приватен блог или друго слично место, можеме да редактираме што сакаме да чуеме, но оној момент кога нештото ќе стане јавно, подложно е и на јавноста, споделено и за позитивни и негативни критики. Тука не смее да има лутење.
Тукуи подума, размсила, како да станам подобар! Учиме цел живот, со која цел? да станеме подобри! Кога ни велат на училиште дека не е се совршено, рикаме ли како магаренца на учлителката или збираме полк браннители? Не, одиме дома, доучуваме, научлуваме, со тоа се воздигаме на следното ниво на постанувањето човек, комплетен човек.
Така и со ова,, доколку Мастапе, размисли, направи нови песнио, со содржина, идеја, мисла, поука, кои се целисходни и даваат некаква поетска смисал и порака и израз, значи дека послушал, се воздигнал барем степен повисоко.
Доколу не, исто таа в ред, не е секој роден да биде поет. А секогаш ќе има и таквиот верна дружина за рамотапкање која довека ќе се одушевува од травестии.
Нели, треба да не има секакви, та и такви.
)
