Еве зошто Хаус е чиста љубов: он се дава себеси безусловно во работата. Не бара аплаузи ни му значи благодарноста од луѓето: целосно е ослободен од тој облик на его.
Не е оптеретен со улоги, со конвенции, не му е важна МОЌТА, он само се предава на она што најдобро знае да го прави и на она што најмногу го сака.
Луѓето го препознаваат и насетуваат тоа во него иако не изгледа така, скриено позади сите грубости, всушност се гледаат себеси во него и тој потенцијал на чиста љубов. Он воопшто не ги мрази луѓето, напротив: само така се однесува. Ретко на кого му успева денеска да биде свој, без да се идентификува со егото: со моќта, јас сум убава, добра, успешна, јас сум мајка, доктор, Македонка итн. Се се тоа конструкции на егото. Што сме надвор од тоа?
Тоа е Хаус, чиста љубов. Е сега од каде и зошто грубоста?
Не е лесно да се ослободиш од егото. Всушност, многу е болно. Хаус и покрај сиот тој потенцијал, не е среќен човек, бидејќи ја отфрла таа љубов, не се осмелува да ја искаже слободно и функционира баш примитивно, анимално.
Луѓето кои се препознаваат себеси во него, ја препознаваат сопствената борба со емоциите, многу повеќе отколку што гледаат фраер во него.
Одлично
Иако надвор од егото е онаа вистинска слобода, ние одбираме да се заробуваме во неговите конструкции, и да се гледаме себе само преку нив.
Ко што рече, Јас сум тоа и тоа, и ќе го бранам истото по секоја цена. Што, прво е напорно, а второ, не завлекува во разноразни игри на манипулација, лаги, продавање привиди и сл. Само за да зачуваме некоја слика, пред се за себе, а потоа и за другите.
Всушност, Хаус е современиот Диоген. А, неговото анимално однесување се поклопува со ставот на Диоген дека треба да учиме за однесување од природата и животните. Оној негов фамозен "кучешки живот".
Воедно, тука е и дел на одговорот на прашањата кои ги поставив на почетокот од темава. Поконкретно, на глобалната фасцинација, која се јавува многу пред Хаус...Имено, откако Ниче реши да го убие Бога, а Фројд да го стави егото на негово место, и умртви емоциите (тука се и ужасите на двете светски војни и убиената надеж на хипи филозофијата), западниот човек мораше да најде нов модел за себе.
Преку Хаус лајк принципите, се труди да се ослободи од привидите на егото, да ги оправда емоциите...му останува уште да научи како во ова да ја вметне и љубовта (нешто што Хаус не не учи)
Ајде вака :
На колку начини можеш човека да го излечиш со валидна дијагноза?
А на колку начини можеш човек да мачиш ?
Зборам за тоа кога си саркастичен...
Сарказмот можеш да го употребиш на милон разни начинии исто да испаднеш кретен а да бидеш добар и позитивен има само неколку :/
Хм кои луѓе се глупи.....
Дали мора да објаснувам?о.0
Погледни што успeавме да направиме so napredokot i tehnologijata......што ја имаме
Погледни како се палат ко морони илјадници на филм со лоша глума и книга преполна со клишеа наречена самрак
Погледни колку луѓе гладуваат а можеме да нараниме повеќе ....
Има безброј примери на глупавост
И на крај ти ми викаш дека луѓето не се глупави
Збориш за кретивност во садизам?
Ок, онда тоа е друг муабет.
А, за второто...Секој еден од нас има удел у глобалните текови, у стварањето на т.н вкус и културни преференци...буквално сите сме одговорни.
Па, аналогно, ако гледаме игноратност и невкус насекаде околу, онда веројатно у истото има удел и личната игнорантност и невкус присутна кај секој од нас. Никој не е невин по тоа прашање.
т.е
тие се глупи = јас сум глуп/а
Ова е целиот муабет. Eagle beats you all.
Хаус не се оптоварува да биде нешто што не е, а тоа ретко кој го постигнува во сегашно време. Да, суров е, но не е лицемерен. Кога човек бара совет од него, тој го советува како да удира шлаканица, сакајќи така да го освести и да му помогне. Зошто во ова време можеби до луѓето не допираат топлите зборови. Едно е да речеш: Треба да пиеш 2 апчиња секој ден. A друго е да речеш: Ако не ги пиеш апчињава по 2 на ден, барај си место у Бутел."
Хаус е таков каков што сака да биде и кажува што сака да каже. Дури сака да биде miserable, затоа ја одби бившата жена кога она сакаше да му се врати. И тоа му го кажа Вилсон, ако ви текнува.
Се слагам.
Но, што се случува кога сакаме да го следиме?
Ние, како и со било кое друго копирање, не ствараме свој став, не нудиме свои погледи...ние само рециклираме.
На готово земаме оригинал, и го деградираме во шаблон. (на темава делумно и сакав за тие искривени шаблони да проговориме...за нивните мотиви...не го проблематизирав толку "оригиналот")
Така и автоматското копирање на Хаус лајк "принципите", не не прави помалку лицемерни или повеќе револуционерни. Уште помалку свои. Баш напротив.
"Револуцијата" станува мејнстрим, а од нејзе се раѓа кич. Кич кој во случајов го гледам во изникнувањето на еден куп "поштари" (случајот кој го наведов во почетните постови од темава).
И да не тупам повеќе...Мислам на она што Гарфилд го спомена во своите постови.
Родени сме како снегулки....кој ли беше, клет и проклет да е што не посоли, растопи во обична, аморфна маса на мноштво солени капки вода, кои солзлива, кои само солена, во морето на безидејното постоење...моќта се гледа не толку во успехот на чинот на десалинизација, туку во обидите за истото тоа.
Ако длабоко погледнеме во себе, сеуште ќе ги видиме основните кристални правци на сопственоста и индивидуалитетот, тука се, но немоѓни не прави аморфноста во која сме турнати.
....ако среќата би се мерела во милисекундите на нејзиното збиднување, животот би се мерел во часови и денови....а К.С. Рацин напиша..."денови ли се денови"....или како што О. Николова напиша..."малите радости ме прават среќен, а крупните ме тераат да живеам"....
Порано било многу полесно да останеш снегулка. Единственото нешто на кое, евентуално, требало да се угледаш бил Бог и неговите принципи (зборам за западното општество).
Но, денес тој процес е бајаги отежнат.
Денес(читај последнве 100 години), место еден Бог, имаш илјадници прототипи на Божества, илјадници упатства за тоа каков требаш да бидеш (крајната порака е секаков, само не она што си).
И што повеќе се шират медиумиве, тоа повеќе у глава ти упаѓаат разни мали богови, во форма на шоу бизнис икони, маркетинг пораки, духовни гуруа, статусни симболи...толку многу нешта кои треба да ги достигнеш за да бидеш доволно добар и среќен (тоа е пораката која ја праќаат).
Едноставно, мора да постанеш нешто друго. Мора да побегнеш од себе. Затоа го имитираш она што се смета за симбол на успех и услов за прифаќање. А, изборот е огромен. И секој од нас се губи. Најстрашно, се губи себе во тој процес. Станува обезличена маса, која колку и да се труди, никогаш нема да може да го достигне современиот идеал.
Но, кое е решението?
Како да побегнеш од тоа бомбардирање?
Како да се зачуваш себе?
Вољата тука, чинам не е доволна.
.
