Читај,
Грција уште од периодот после втора светска војна се бори со економскиот проблем на државата, сите добро знаеме што беше Грција додека бевме во СФРЈ, по распадот како така доби влез у Еу, но тоа не им ја подобри економската ситуација воопшто, напротив им ја влоши.
Е сеа, да се навратиме на спорот.
Во Грција има многу Македонци кои се протерина по втора светска војна, кои и ден денес таму имаат имоти и за тоа имаат документи.
По распадот на СФРЈ, Грција веднаш влага во спор со нас ради имотите, и игра на картата промена на име, затоа што доколку се смени името тие имоти паѓаат во вода и Грција е слободна од исплаќање на суми вредни милијарди и со тоа си ја штити економијата.
1994, ни правиме компромис и постигнуваме договор, за нив сме фиром за другите МАКЕДОНИЈА, мењаме што мењаме, ама во договорот стои грција ќе ни ја даде сета подршка за влез во сите европски институции доколку ние си стоиме на договорот, и така е беше, они беа иницијаторите и првите кои не подржија да добиеме кандидатски статус.
Но со доаѓањето на Грујо, и неговата политика на барање на тие имоти и глумење на националисти ја вртат целата слика против нас.
Они се у ЕУ ние не сме, со тоа они имаат сила а ние не.
Па место ние да продолжевме со таа политика и да влезевме у НАТО И ЕУ и подоцна со референдум да ја тргневме наставката фиром за целиот свет а за грција направиме договор да се викаме тунгузија само за нив, со што, они не би признале наше малцинсто и имотите би станале нивни и би си ја сочувале економијата, а ние би добиле тоа за што у ствари се бориме.
Нашиот пастир, игра на картата национализам, пали раја за имотите, и грција вика, договорот го прекршивте први вие, кај нас е силата е сеа ќеве ебеме у гз. Нема повеќе договори или не постоите или нема нато.
Па сеа ви барајте ја вината у Љубчо и Бранко.