Македонија е објект на велико-српска завоевателна политика уште од средината на 19-ти век. Таа политика се зародува во управителните среди на Српското кнежество, кога борбата на Болгарите во Мизија, Тракија и Македонија за политичко освободуване станува сериозна опасност за хегемонистичките стремежи на српската држава. Програмата на премиерот на Кнежеството Србија од 1844 г. Илија Гарашанин под име "Начертание", е првата политичка платформа во која се изразува открити стремежи и претенции на Србија по отношение на Македонија. Во оваа програма Македонија се третира како част од "Стара Србиja", односно "Jужна Србиja", a Болгарите од Македониja сe третираат како "jужносрбиjaнци". Бидејки идејата за директно третиране на Болгарите од Македонија како "jужносрбиjaнци" немаше никаква основа и подлога, имено Болгарите од Македонија чрез своите возрожденци: Паисиј Хилендарски, Јоаким Крчовски, Кирил Пејчинов, Теодосиј Синаитски, Неофит Рилски, Братјата Миладинови, Јордан Хаджи-Константинов Джинот, Партение Зографски, Рајко Жинзифов, Григор Прличев, Кузман Шапкарев и многу други, високо го издигнаја Болгарскиот дух во Македонија, како лjулка на Болгарштината, Србите смислија една преодна форма. Суштината на оваа преодна форма е да им се "докажит" на Болгарите од Македонија дека се различни од Болгарите од Мизија и Тракија.
Од тие причини требаше Болгарите од Македонија да се третираат како еден засебен етнос - "Македонци". Така што кога ке се постави равенство помеѓу Србите и Болгарите од Мизија и Тракија, лесно би било Болгарите од Македонија да станат Срби. Таа нова стратегија по отношение на Болгарите од Македонија е позната под терминот "Македонизам", а ја лансира српскиот учен и политик Стојан Новакович.
Радко
)
