Секогаш викам, насловот не значи ништо. Писател кој пишува песна (на пример) насловот го пишува последен. Она што треба да ти даде патоказ само е насловот, ништо повеќе, да ти помогне да напишеш. Опушти се, кој го ее насловот.
Инаку школски знаеш како сме учеле сите... едно дело мора да има увод, кулминација и заклучок.
Уводот е не многу долг, куминацијата или главниот дел на делото е најдолг и заклучокот е најмал.
Во уводот ќе покажеш за што се работи, да не дојде наеднаш целата приказна па читателот да се збуни.
Главниот дел, е најубавиот за тебе, опушти се и кажи што ти лежи на душа.
Заклучокот е можеби најважен.(Знаеш крајот делото го краси, велат) Ако оставиш добар впечаток на крај, одлично е. На крајот мора да имаш поента, да имаш буквално заклучок, со него ти осигурана добрата оценка.
Е сега, мене ако ме прашаш, не ти требаат правила, ти треба да сфатиш дека можеш да напишеш убаво, само опушти се чоече и тропај по хартијата. Размислувај и пишувај што размислуваш.
Еве ти краток еден од мене на тема “Писмото го победува времето“
Кога се градеше куќата на КараПетрови, соседите на баба Радмила, ископаа голема дупка. Во неа најдоа остатоци од се` и сешто, а меѓу нив имаше и едно мало ковчеже кое наликуваше на Пандорината кутија. Целото маало се преплаши кога виде што имало под крушата стара стотина години. Никој не се осмелуваше да го отвори.
Го извадија внимателно и со страв. Веднаш со милициска придружба го испратија во Скопје, а таму веднаш го препратија дури во Белград. Триста попови го чатеа местото и темелите и на крајот почна градбата.
Кога куќата стигна речиси до половина, стигна абер за ковчежето. Го вратија назад, и го поставија во музејот како најголема атракција. Некој големец успеал да издејствува да се врати назад целиот пакет кој отпатува на север, па отидовме да го видиме. Отвореното ковчеже беше благо осветлено од еден сноп од обична електрична светилка, а во него внатре стоеше одвај зачувано парче хартија. Од страна објаснувањето велеше дека најважниот дел од писмото, пратено од големиот крал на Македонија, Самуил до Византиските началници вели:
“... Ние Македонците, со престолнина во најубавиот град на светот, Охрид, никогаш нема да се предадеме на такви мивки како што сте вие“
Воскликнав, тоа беше крај на сите обвинувања кои деновите кружеа по телевизиите од страна на бугарските власти.
Затоа, денес седам осамен покрај прозорецот кој гледа директно кон полјаната каде играме фудбал и кон онаа втората круша. Којзнае дали под неа се крие нешто слично. Можеби времето ќе покаже...
Значи ова е само пример, немој ова да го препишуваш, мора барем да биде реално, или на крајот напиши, “и тогаш се разбудив“
или некако укажи на тоа дека е само производ на твојата фантазија.