Тоа денес ти го кажуваш без претенции за историска веродостоjност, или тоj самиот така напишал некаде па верувам нема да ти биде проблем да ни покажеш нешто документ, филм, поштенски картички? Аj потруди се малце бидеjќи ме интересира.
Помалку познати Македонски војводи - но не и помалку важни за Македонското дело
- Креатор на темата Станоја
- Време на започнување
Solid
Зона на самракот
- Член од
- 26 август 2007
- Мислења
- 7.176
- Поени од реакции
- 4.133
http://www.iospress.gr/megalo2008/megalo20080419.htm
За нашите братје македонци
Чуството на несигурност на Долната Македонија
“ Не разбравме дали јазикот бил македонски или пак грчки “, иׂнапишал
1904 година Павлос Мелас на неговата сопруга од некое славофонско село
на Македонија. “ За нашите братје македонци “ гласале флаерите што ги
делеле грчките андарти (македономахи) кај селаните во Македонија во
1905 година, кога официјалниот картограф на грчкото кралство
објаснуваше дека
Македонската Борба се води помеѓу “ прогрчки македонци “ и “
пробугарски македонци “ но “ националноста и кај двете страни е
македонската “.
Во 1920 година официјалниот попис на население на грчката држава
регистрираше постоење на “ македонски јазик “, посебен од српскиот и
бугарскиот. За “ македонски јазик “ пишува и Белата Книга од 1947
година која се издаде во Атина за време на граѓанската војна.
За “ македонски јазик кој се зборува во Скопје и има граматика и
синтактика“ зборуваше во грчкиот парламент во 1959 година Евегелос
Аверов, министер за надворешни работи во владата на Караманлис.
Да претпоставиме дека сите тие биле инструмент на “ скопскиот
иредентизам “ бидејќи го признаа -неколку децении пред Данјел Фрид од
Стеит Департментот – постоењето на “ лажната нација “ и “ лажниот
јазик “?
Улогата на Пинелопи Делта била особено сомнителна. Таа напишала во
книгата “ Тајните на блатото “ дека “ националниот идентитет на
населението во егејска Македонија бил само македонскиот “ и тоа цели
две генерации пред Тито.
Голем ентузијазам за нашата национална победа во Букурешт. Потврда
дека ние, како ветерани во НАТО, можеме без казна да ги прекршуваме
меѓународните договори што ги потпишавме. Одеднаш се маргинализира
дипломатската умереност и логичните аргументи, околу едно сложено име
кое ќе ја разликува “ нашата “ од “другата “ Македонија, и се вративме
всушност во 1992-93 година.
Од Јоргос Папандреу до Јоргос Караџаферис, и од блиските до владата
канали до кумунистичкиот “ Ризоспастис “, политичкиот свет го осудува
како провокација тоа што се подразбира ׃ дека нашите северни соседи
имаат национален идентитет и јазик, кои самите ( како и останатиот
свет – освен бугарските националисти ) ги нарекуваат македонски.
Оваа тврда позиција на Грција не е спротивна само на меѓународната
регулатива околу националното самоопределување, туку не може во
реалноста законски да се формулира како барање.
Постој неискажана, но очигледна желба за самораспаѓање на
“државичката“. Истовремено се открива и подлабокиот ( нелогичен, и ако
историски оправдан ) синдром на националната несигурност која се крие
зад “ македонизмот “.
Еден век по балканските војни, некои луѓе веројатно не се уште убедени
дека грчката Македонија е навистина грчка.
-------------
Слободен си Бум-Бум...оди јади семки.
ogledalo
провинцијалец
- Член од
- 12 мај 2008
- Мислења
- 3.198
- Поени од реакции
- 174
utre ke vi dolovam delovi od kniga i toa zamislete ne pisuvana nego pribirana i objavena od najgolemiot mutant i psihopat Koljo dijamantot od resen i se odnesuva za karavangelis. edna iskinav a drugata ja zadrzav za nekoj vakov moment.
TpH_Bo_OkO
Трноризец
- Член од
- 18 мај 2005
- Мислења
- 11.537
- Поени од реакции
- 879
Владислав Ковачев
“ Пет минути од деноноќието и посветувам на маченицата Македонија, за да се соочам со мојата македонска свест и да се уверам дека не е ништо она што досега сум го сторил за нea. Ја сакам Македонија повеќе од се друго на светот“
Владислав Ковачев
Кој е Владислав Ковачев? Зошто во средно не учевме за тој ЧОВЕК? Зошто во учебниците не беше ниту спомнато неговото име? Зошто неговиот лик и дело неправедно се заборавени и запоставени од македонската историска наука?
Големиот и непомирлив Македонец бил еден од ретките кој отворено делувал и говорел за создавање на самостојна и независна македонска држава.Станува трн во окото на бугарската држава,заради својата македонска национална свест. Заради тоа и завршува убиен по наредба на еден од најголемите крвници на македонскиот народ, изродот Ванчо Михајлов.Убиен е кукавички и подло, од зад грб, пред очите на своите две малолетни ќерки.
Целиот живот Ковачев и го посветува на Македонија. Зад себе го остава своето необјавено дело “Политичкото верују на Македонците”, кое останува нем сведок за големата љубов на еден човек кон својата татковина. Улогата на ова негово дело е уште поголема ако се знае дека Ковачев живеел во Бугарија во времето кога го пишувал. Делото го започнува со следната реченица - “ Независна Македонија како рамноправен член на Балканската федерација! – е политичкото верују на Македонците што искрено си ја сакаат татковината, без разлика на верата, народноста, полот, возраста и убедувањето ”.
Владислав постојано зборувал за Македонија. Неговата жена Анастасија во своите сеќавања опишува еден момент кога заедно со него и со децата ручале во нивниот дом. Дури и со своите жена и деца тој постојано говорел за својата поробена земја.Додека ручале Владислав почнал да зборува за Македонија. Говорел со таква жар и восхит, што во еден момент една од неговите мали ќерки извикала: “ Тато, па ти ја сакаш Македонија повеќе од нас! ” Морал потоа да и објаснува дека кога зборува за Македонија, мисли и на нив бидејќи и тие се Македонија...
А ние не учевме ништо за големиот Македонец...и до скоро не се знаеше ништо за него...ама затоа сите знаевме како се викало кучето на Тито.
Владислав(Славчо) Михаилов Ковачев е роден на 05.01.1875 година во Штип. Потекнува од револуционерното штипско семејство Ковачеви.Татко му Михаил Антонов Ковачев бил раководител на штипскиот Револуционерен комитет и учесник во Илинденското востание. Истовремено бил учител во Штип, Скопје, Солун. Мајка му Елена, покрај Владислав родила уште седум машки и едно женско дете, Катја. Владислав имал брат близнак Владимир кој починал мошне млад.Чичко му Јосиф Антонов Ковачев е основач на првото машко педагошко училиште во Штип и Македонија.
Само неколку месеци по раѓањето на Славчо, татко му станува учител во Скопје, каде што малиот Ковачев ќе помине еден дел од детството. Но откако ќе биде обвинет за револуционерна дејност и “бунтарство” од страна на турските власти, Михаил Ковачев заедно со своето семејство ќе пребега во Бугарија. Владислав пораснува во туѓа држава, но никогаш не ја заборава својата поробена Македонија. Во Софија завршува гимназија, а потоа го завршил и военото училиште каде што се школувал и Гоце Делчев.
Владислав Ковачев како млад потпоручник во 1895-та се вклучува во македонското револуционерно движење,односно како што подвлекол Павел Шатев – “ Целосно му се предаде на македонското ослободително движење.”
Судбината сакала Ковачев да ја запознае својата идна сопруга Анастасија, на премиерата на “Македонска крвава свадба” на Чернодрински на 7.11. 1900-тата во Софија. Тој бил во публиката на претставата во која таа играла една од улогите. Војдан Чернодрински во своите спомени опишува како неочекувано “улога добил” и Ковачев кога морал да интервенира и со шамари да го исфрли од салата бугарскиот насилник и терорист Хаљо кој сакал да ја прекине претставата. Анастасија подоцна раскажува дека реакцијата на Ковачев била пресудна таа да се заљуби во него.
Од 1899 до 1901 година, Ковачев бил секретар на Врховниот македонско-одрински комитет (ВМОК), на чие чело тогаш стоел Борис Сарафов. Владислав бил задолжен за организирање на револуционерните комитети во Македонија и Одринско.
Во тој период бугарската држава започнува да ги меша своите прсти во македонското ослободително дело. Наоѓајќи се во фокусот на идејните бранувања во раководството на ВМОК во Софија, Ковачев ќе се изјасни против врховизмот на бугарскиот генерал Цончев.Во 1902 година Владислав Ковачев заминува за Македонија и во Горна Џумаја (денешен Благоевград, Пиринска Македонија) со својата чета води борби против врховистите заради спречување на Џумајското востание кои врховистите сакале предвреме да го кренат. Во наредниот период Ковачев претстојува во Штипско,Светиниколско и Кочанско каде се ангажирал во вооружувањето на населението и бил иницијатор на неколку покрупни вооружени акции. Во почетокот на 1903-та, Владислав се наоѓа во Софија кога на седниците на ЦК на ТМОРО се решавало за кревање на Илинденското востание. Ковачев застанува на страната на Гоце Делчев и Ѓорче Петров и се произнесува против предвремено кревање на востанието, иако во душата бил за востание. Ваквиот негов став,според Ѓорче Петров, Ковачев го образложил со зборовите: ”Бидејќи врховистите направија востание, да не останеме и ние поназад, за да не речат луѓето дека не сме способни да направиме востание, дека не сме револуционери”.
Прифаќајќи го решението за кревање на востанието, Ковачев со својата чета дејствува во Штипско и Кочанско (во кои борби бил и ранет). За време на Илинденското востание се вклучува во борбените дејства во Кратовско заедно со четата на војводата Атанас Бабата. Од тој период останува една песна која народот ја испеал за четата на Ковачев:
”Огин избухна штипската каза
штипската каза, село Карбинци
тамо се бијат млади јунаци
млади јунаци, сите Македонци
најнапред беше Славчо Ковачев
по него беше Гено кумита
Гено кумита веле и говоре:
Станвајте браќа, станвајте не спијте
огин ќе го горе селото Карбинци”…
По неуспехот на Илинденското востание, Ковачев краток период бил Скопски војвода, а потоа на неколку години ја напушта Македонија. Од 1904-1909 год. студира правни науки во Париз, а во 1911 докторира во Брисел. Неговото враќање се совпаднало со почетокот на Балканските војни во кои зема учество во редовите на бугарската армија, мислејќи дека се бори за слободата на Македонија, како и околу 100.000 Македонци кои борејќи се во грчката,српската и бугарската војска мислеле дека се борат за ослободување од Турците, а всушност се бореле за ново ропство, овој пат од новите “ослободители“.
Подоцна, во Политичкото верују на Македонците, Ковачев многу прецизно ги опишува погубните балкански војни за Македонија :
“... Царот Фердинанд ја донесе на власт полтронската конзервативно-цанковистичка влада, која свесно и доброволно ја потпиша смртната пресуда на македонската независност со создавањето на таканаречена “спорна” и “неспорна” зона, со што во принцип почна поделбата на Македонија меѓу нејзините алчни соседи! На тој начин беше создаден фамозниот Балкански сојуз, најпрвин меѓу Бугарија и Србија, а подоцна кон нив постепено се приклучија Црна Гора и Грција, имајќи ја и преќутната согласност од Романија. Секоја од нив, со исклучок на херојската Црна Гора, го очекуваше ветениот богат плен од распадот на Хамидовата Турција. Како заврши таа војна, нам како на современици, добро ни е познато. Но во секој случај вреди да ја разгледаме одговорноста на факторите што го погребаа македонскиот идеал: единствена и целосна, слободна и независна Македонија! ...“
“ Пет минути од деноноќието и посветувам на маченицата Македонија, за да се соочам со мојата македонска свест и да се уверам дека не е ништо она што досега сум го сторил за нea. Ја сакам Македонија повеќе од се друго на светот“
Владислав Ковачев
Кој е Владислав Ковачев? Зошто во средно не учевме за тој ЧОВЕК? Зошто во учебниците не беше ниту спомнато неговото име? Зошто неговиот лик и дело неправедно се заборавени и запоставени од македонската историска наука?
Големиот и непомирлив Македонец бил еден од ретките кој отворено делувал и говорел за создавање на самостојна и независна македонска држава.Станува трн во окото на бугарската држава,заради својата македонска национална свест. Заради тоа и завршува убиен по наредба на еден од најголемите крвници на македонскиот народ, изродот Ванчо Михајлов.Убиен е кукавички и подло, од зад грб, пред очите на своите две малолетни ќерки.
Целиот живот Ковачев и го посветува на Македонија. Зад себе го остава своето необјавено дело “Политичкото верују на Македонците”, кое останува нем сведок за големата љубов на еден човек кон својата татковина. Улогата на ова негово дело е уште поголема ако се знае дека Ковачев живеел во Бугарија во времето кога го пишувал. Делото го започнува со следната реченица - “ Независна Македонија како рамноправен член на Балканската федерација! – е политичкото верују на Македонците што искрено си ја сакаат татковината, без разлика на верата, народноста, полот, возраста и убедувањето ”.
Владислав постојано зборувал за Македонија. Неговата жена Анастасија во своите сеќавања опишува еден момент кога заедно со него и со децата ручале во нивниот дом. Дури и со своите жена и деца тој постојано говорел за својата поробена земја.Додека ручале Владислав почнал да зборува за Македонија. Говорел со таква жар и восхит, што во еден момент една од неговите мали ќерки извикала: “ Тато, па ти ја сакаш Македонија повеќе од нас! ” Морал потоа да и објаснува дека кога зборува за Македонија, мисли и на нив бидејќи и тие се Македонија...
А ние не учевме ништо за големиот Македонец...и до скоро не се знаеше ништо за него...ама затоа сите знаевме како се викало кучето на Тито.
Владислав(Славчо) Михаилов Ковачев е роден на 05.01.1875 година во Штип. Потекнува од револуционерното штипско семејство Ковачеви.Татко му Михаил Антонов Ковачев бил раководител на штипскиот Револуционерен комитет и учесник во Илинденското востание. Истовремено бил учител во Штип, Скопје, Солун. Мајка му Елена, покрај Владислав родила уште седум машки и едно женско дете, Катја. Владислав имал брат близнак Владимир кој починал мошне млад.Чичко му Јосиф Антонов Ковачев е основач на првото машко педагошко училиште во Штип и Македонија.
Само неколку месеци по раѓањето на Славчо, татко му станува учител во Скопје, каде што малиот Ковачев ќе помине еден дел од детството. Но откако ќе биде обвинет за револуционерна дејност и “бунтарство” од страна на турските власти, Михаил Ковачев заедно со своето семејство ќе пребега во Бугарија. Владислав пораснува во туѓа држава, но никогаш не ја заборава својата поробена Македонија. Во Софија завршува гимназија, а потоа го завршил и военото училиште каде што се школувал и Гоце Делчев.
Владислав Ковачев како млад потпоручник во 1895-та се вклучува во македонското револуционерно движење,односно како што подвлекол Павел Шатев – “ Целосно му се предаде на македонското ослободително движење.”
Судбината сакала Ковачев да ја запознае својата идна сопруга Анастасија, на премиерата на “Македонска крвава свадба” на Чернодрински на 7.11. 1900-тата во Софија. Тој бил во публиката на претставата во која таа играла една од улогите. Војдан Чернодрински во своите спомени опишува како неочекувано “улога добил” и Ковачев кога морал да интервенира и со шамари да го исфрли од салата бугарскиот насилник и терорист Хаљо кој сакал да ја прекине претставата. Анастасија подоцна раскажува дека реакцијата на Ковачев била пресудна таа да се заљуби во него.
Од 1899 до 1901 година, Ковачев бил секретар на Врховниот македонско-одрински комитет (ВМОК), на чие чело тогаш стоел Борис Сарафов. Владислав бил задолжен за организирање на револуционерните комитети во Македонија и Одринско.
Во тој период бугарската држава започнува да ги меша своите прсти во македонското ослободително дело. Наоѓајќи се во фокусот на идејните бранувања во раководството на ВМОК во Софија, Ковачев ќе се изјасни против врховизмот на бугарскиот генерал Цончев.Во 1902 година Владислав Ковачев заминува за Македонија и во Горна Џумаја (денешен Благоевград, Пиринска Македонија) со својата чета води борби против врховистите заради спречување на Џумајското востание кои врховистите сакале предвреме да го кренат. Во наредниот период Ковачев претстојува во Штипско,Светиниколско и Кочанско каде се ангажирал во вооружувањето на населението и бил иницијатор на неколку покрупни вооружени акции. Во почетокот на 1903-та, Владислав се наоѓа во Софија кога на седниците на ЦК на ТМОРО се решавало за кревање на Илинденското востание. Ковачев застанува на страната на Гоце Делчев и Ѓорче Петров и се произнесува против предвремено кревање на востанието, иако во душата бил за востание. Ваквиот негов став,според Ѓорче Петров, Ковачев го образложил со зборовите: ”Бидејќи врховистите направија востание, да не останеме и ние поназад, за да не речат луѓето дека не сме способни да направиме востание, дека не сме револуционери”.
Прифаќајќи го решението за кревање на востанието, Ковачев со својата чета дејствува во Штипско и Кочанско (во кои борби бил и ранет). За време на Илинденското востание се вклучува во борбените дејства во Кратовско заедно со четата на војводата Атанас Бабата. Од тој период останува една песна која народот ја испеал за четата на Ковачев:
”Огин избухна штипската каза
штипската каза, село Карбинци
тамо се бијат млади јунаци
млади јунаци, сите Македонци
најнапред беше Славчо Ковачев
по него беше Гено кумита
Гено кумита веле и говоре:
Станвајте браќа, станвајте не спијте
огин ќе го горе селото Карбинци”…
По неуспехот на Илинденското востание, Ковачев краток период бил Скопски војвода, а потоа на неколку години ја напушта Македонија. Од 1904-1909 год. студира правни науки во Париз, а во 1911 докторира во Брисел. Неговото враќање се совпаднало со почетокот на Балканските војни во кои зема учество во редовите на бугарската армија, мислејќи дека се бори за слободата на Македонија, како и околу 100.000 Македонци кои борејќи се во грчката,српската и бугарската војска мислеле дека се борат за ослободување од Турците, а всушност се бореле за ново ропство, овој пат од новите “ослободители“.
Подоцна, во Политичкото верују на Македонците, Ковачев многу прецизно ги опишува погубните балкански војни за Македонија :
“... Царот Фердинанд ја донесе на власт полтронската конзервативно-цанковистичка влада, која свесно и доброволно ја потпиша смртната пресуда на македонската независност со создавањето на таканаречена “спорна” и “неспорна” зона, со што во принцип почна поделбата на Македонија меѓу нејзините алчни соседи! На тој начин беше создаден фамозниот Балкански сојуз, најпрвин меѓу Бугарија и Србија, а подоцна кон нив постепено се приклучија Црна Гора и Грција, имајќи ја и преќутната согласност од Романија. Секоја од нив, со исклучок на херојската Црна Гора, го очекуваше ветениот богат плен од распадот на Хамидовата Турција. Како заврши таа војна, нам како на современици, добро ни е познато. Но во секој случај вреди да ја разгледаме одговорноста на факторите што го погребаа македонскиот идеал: единствена и целосна, слободна и независна Македонија! ...“
TpH_Bo_OkO
Трноризец
- Член од
- 18 мај 2005
- Мислења
- 11.537
- Поени од реакции
- 879
По завршувањето на Балканските и Првата светска војна, Ковачев работи како адвокат а потоа и судија во Софија и заедно со дејците од левицата на ВМРО,активно се вклучува во политичкиот живот на македонската емиграција во Бугарија.Во 1919 год. ја издава брошурата “Автономна Македонија“, во која јасно застанува зад идејата за автономна македонска држава. Во брошурата пишувана во предвечерието на Париската мировна конференција, Ковачев бара од бугарската власт “јасно и категоричко прифаќање на идејата за создавање на автономна Македонија како одделна,самостојна политичка единица во нејзините географски граници, под гаранција на Лигата на народите“.Притоа тој апелирал до бугарската влада и до бугарските политички партии да ги задолжат бугарските делегати на Париската мировна конференција да се застапуваат “за решавање на македонското прашање преку создавање на самостојна Македонија“...брошурата ја завршува со следната реченица: “А ако наспроти нашите очекувања, македонското прашање не биде решено, ние ќе најдеме сила и верба само во нашата еднодушност, за да ја продолжиме повторно борбата за извојување човечки правдини, какви што може да ни ги гарантира само една самостојна Македонија“.
Веднаш по донесувањето на решенијата на Париската мировна конференција, Ковачев меѓу првите најостро ќе протестира против “големата неправда што беше направена кон нас Македонците“ .Особена активност тој ќе пројави во консолидирањето и обединувањето на македонските емигрантски и бегалски маси и македонските револуционерни сили во Бугарија, посебно кога ќе почне да се врши силен идеолошки и пропаганден притисок од страна на Извршниот комитет на македонските братства во Бугарија,кoj потпаднал под влијание на бугарската власт.
Истапувајќи против антимакедонската политика на ИК на македонските братства и најенергично бранејќи ги изворните принципи за самостојност на македонското ослободително движење, Ковачев пишувајќи прилози за весникот “Автономна Македонија“, нивното делување ќе го нарече “политика на гробокопачите на Македонија“. Тој најдоследно и најупорно ќе продолжи да се залага за обединување на македонската емиграција и на раководните сили во македонското револуционерно движење.
На 4 Декември 1921 год. ќе биде формирана Македонската емигрантска федеративна организација (МЕФО),чиј главен идеолог и гласноговорник ќе биде Владислав Ковачев. Тој е избран за член на политичката комисија и станува еден од раководителите на МЕФО. Главната идеја на федералистите била “Создавање на Македонија во нејзините географски и економски граници, како самостојна политичка единица,како етапа за остварување на Балканска федерација “. Развивајќи ја идејата на МЕФО, Ковачев ги разработил и дефинирал термините: Македонци, македонски народ, македонско население, македонска душа, македонска борба... Како жесток приврзаник на идејата за создавање одделна држава на македонскиот народ Ковачев ќе истакне: “Ние треба еднаш засекогаш да разбереме дека нашиот спас е исклучително во нашите раце. Впрочем ослободувањето на Македонија пред се е дело на сите нејзини синови без разлика на вера и националност. Од нашата силна волја, од нашата длабока верба во светла иднина, како и од нашата сполотеност и еднодушност во значителен степен зависи реализирањето на нашиот идеал – создавање на самостојна Македонија! “
Ковачев најостро ќе реагира и против братоубиствата помеѓу Македонците во организацијата. Во името на “Штипската колонија во Софија“ на 28 Февруари 1923 год., тој упатил писмо-декларација до Тодор Александров, апелирајќи “да престанат еднаш засекогаш прогонувањата и братоубиствата меѓу нашите сограѓани“,посочувајќи ги примерите со Стојан Мишев и Ване Арсов,притоа укажувајќи му на Александров дека “ние треба нашите заеднички и сложни усилби да ги насочиме за спасување на нашата Татковина од нејзините денешни поробувачи“.
Дејноста на МЕФО набргу ќе згасне заради физичките ликвидации на нејзините членови. Голем дел од членовите на МЕФО ќе емигрираат од Бугарија. Ковачев согледувајќи ја новонастанатата ситуација, својата македонска дејност ќе ја продолжи во редовите на Илинденската организација, како член на раководното тело на истата.Во 1923 год., особено по Септемвриското востание во Бугарија, Илинденската организација постепено се ослободила од влијанието на Автономистичката ВМРО и се пројавила како вистински заштитник на македонското ослободително движење од бугарската државна политика. Како член на раководството на таа организација, Ковачев ќе биде потписник на познатиот Меморандум од 17 Април 1924 год., испратен до претседателот на бугарската влада поради “потчинувањето на македонското прашање и дејноста на македонската емиграција на бугарските државни интереси“, давајќи му притоа до знаење дека македонската емиграција треба “еднаш засекогаш да биде третирана НЕ како дел од бугарската држава, туку како независен политички елемент“.
Како искусен револуционер, Владислав Ковачев со воодушевување ја прифатил политичката платформа на ВМРО -Обединета на Димо Хаџи Димов, изложена со Мајскиот манифест од 1924 год., во кој главната цел била “Обединување на македонските сили во единствен револуционерен фронт за ослободување и обединување на независна и самостојна Македонија во нејзините природни, географски и етнографски граници“. И во последните писма од 2 Септември 1924 год., испратени до весникот “Независна Македонија“ само неколку денови пред неговата смрт, Владислав останува доследен на својот идеал, како што нагласил во писмата “Да ја видиме побргу нашата Татковина слободна и независна“.
Дејноста на Ковачев не останала незабележана од гробокопачите на Македонија – бугарската влада и нејзините агенти. Бугарската власт уплашена од Мајскиот манифест решила да ја уништи прогресивната македонска емиграција која сакала независна Македонија. Врз основа на смртната пресуда, по наредба на Ванчо Михајлов, на 13 Септември 1924 год. во Софија е убиен Владислав Ковачев. Неколку часа по неговото убиство, убиен е и Димо Хаџи Димов. Тој Септември е еден од најцрните во македонската историја. Тогаш доаѓа и до познатите Џумајски колежи, кога е обезглавена прогресивната македонска левица, од кои голем дел биле дејци на ВМРО - Обединета. Во Горна Џумаја е ЗАКЛАН бесмртниот поет на македонската слобода, авторот на неиздадената поема “Илинден“ – Арсениј Јовков. Тие денови се убиени и заклани над 300 прогресивни македонски дејци.
Бугарската пропаганда го земала македонскиот данок во крв. Македонците се убивале меѓу себе како кучиња. Иронијата да биде поголема, Ковачев е убиен од својот сограѓанин, од Штипјанецот Мирчо Кикиритков,пред очите на двете малолетни ќерки на Ковачев(најстарата ќерка Евгенија студирала во странство).
Кикиритков оставил кратки спомени за својата слепа активност во кои меѓу другото го опишал и убиството на Ковачев (за кого не знаел ни кој е,ни како изгледа,ниту зошто го убива) : “Ковачев живееше на улицата “Цар Борис“ спроти романската црква. Ние се сместивме на масата во една кафеана на истата улица од каде што набљудувавме и ја чекавме жртвата. Околу 12 часот Страхил ( Развигоров,исто Штипјанец) ненадејно стана и посочи еден човек: Ете го! Потоа Страхил излезе и сврте по улицата “Пиротска“. Јас останав во недоумица. Еден човек врвеше по тротоарот кон куќата каде живееше Ковачев. И тука ми дојде на помош една друга околност.На вратата излегоа неговите деца. Едното од нив викна: “Тате!“ Човекот на кого се однесуваше повикот, насмеан зачекори побрзо кон нив.Тоа и го издаде. Застанав зад неговиот грб и стрелав трипати. Падна како покосен. Но јас не го оставив. Се приближив кон него и стрелав уште трипати...Јас не знаев во што се состоеше вината на убиениот од мене Ковачев. Верував целосно во справедливоста на решенијата издадени од организацијата и сметав за свој долг беспоговорно да го извршам. До моето затварање не знаев дека Тодор Александров е убиен. Инаку, тогаш ќе му ги убиев и децата.“...
Веднаш по донесувањето на решенијата на Париската мировна конференција, Ковачев меѓу првите најостро ќе протестира против “големата неправда што беше направена кон нас Македонците“ .Особена активност тој ќе пројави во консолидирањето и обединувањето на македонските емигрантски и бегалски маси и македонските револуционерни сили во Бугарија, посебно кога ќе почне да се врши силен идеолошки и пропаганден притисок од страна на Извршниот комитет на македонските братства во Бугарија,кoj потпаднал под влијание на бугарската власт.
Истапувајќи против антимакедонската политика на ИК на македонските братства и најенергично бранејќи ги изворните принципи за самостојност на македонското ослободително движење, Ковачев пишувајќи прилози за весникот “Автономна Македонија“, нивното делување ќе го нарече “политика на гробокопачите на Македонија“. Тој најдоследно и најупорно ќе продолжи да се залага за обединување на македонската емиграција и на раководните сили во македонското револуционерно движење.
На 4 Декември 1921 год. ќе биде формирана Македонската емигрантска федеративна организација (МЕФО),чиј главен идеолог и гласноговорник ќе биде Владислав Ковачев. Тој е избран за член на политичката комисија и станува еден од раководителите на МЕФО. Главната идеја на федералистите била “Создавање на Македонија во нејзините географски и економски граници, како самостојна политичка единица,како етапа за остварување на Балканска федерација “. Развивајќи ја идејата на МЕФО, Ковачев ги разработил и дефинирал термините: Македонци, македонски народ, македонско население, македонска душа, македонска борба... Како жесток приврзаник на идејата за создавање одделна држава на македонскиот народ Ковачев ќе истакне: “Ние треба еднаш засекогаш да разбереме дека нашиот спас е исклучително во нашите раце. Впрочем ослободувањето на Македонија пред се е дело на сите нејзини синови без разлика на вера и националност. Од нашата силна волја, од нашата длабока верба во светла иднина, како и од нашата сполотеност и еднодушност во значителен степен зависи реализирањето на нашиот идеал – создавање на самостојна Македонија! “
Ковачев најостро ќе реагира и против братоубиствата помеѓу Македонците во организацијата. Во името на “Штипската колонија во Софија“ на 28 Февруари 1923 год., тој упатил писмо-декларација до Тодор Александров, апелирајќи “да престанат еднаш засекогаш прогонувањата и братоубиствата меѓу нашите сограѓани“,посочувајќи ги примерите со Стојан Мишев и Ване Арсов,притоа укажувајќи му на Александров дека “ние треба нашите заеднички и сложни усилби да ги насочиме за спасување на нашата Татковина од нејзините денешни поробувачи“.
Дејноста на МЕФО набргу ќе згасне заради физичките ликвидации на нејзините членови. Голем дел од членовите на МЕФО ќе емигрираат од Бугарија. Ковачев согледувајќи ја новонастанатата ситуација, својата македонска дејност ќе ја продолжи во редовите на Илинденската организација, како член на раководното тело на истата.Во 1923 год., особено по Септемвриското востание во Бугарија, Илинденската организација постепено се ослободила од влијанието на Автономистичката ВМРО и се пројавила како вистински заштитник на македонското ослободително движење од бугарската државна политика. Како член на раководството на таа организација, Ковачев ќе биде потписник на познатиот Меморандум од 17 Април 1924 год., испратен до претседателот на бугарската влада поради “потчинувањето на македонското прашање и дејноста на македонската емиграција на бугарските државни интереси“, давајќи му притоа до знаење дека македонската емиграција треба “еднаш засекогаш да биде третирана НЕ како дел од бугарската држава, туку како независен политички елемент“.
Како искусен револуционер, Владислав Ковачев со воодушевување ја прифатил политичката платформа на ВМРО -Обединета на Димо Хаџи Димов, изложена со Мајскиот манифест од 1924 год., во кој главната цел била “Обединување на македонските сили во единствен револуционерен фронт за ослободување и обединување на независна и самостојна Македонија во нејзините природни, географски и етнографски граници“. И во последните писма од 2 Септември 1924 год., испратени до весникот “Независна Македонија“ само неколку денови пред неговата смрт, Владислав останува доследен на својот идеал, како што нагласил во писмата “Да ја видиме побргу нашата Татковина слободна и независна“.
Дејноста на Ковачев не останала незабележана од гробокопачите на Македонија – бугарската влада и нејзините агенти. Бугарската власт уплашена од Мајскиот манифест решила да ја уништи прогресивната македонска емиграција која сакала независна Македонија. Врз основа на смртната пресуда, по наредба на Ванчо Михајлов, на 13 Септември 1924 год. во Софија е убиен Владислав Ковачев. Неколку часа по неговото убиство, убиен е и Димо Хаџи Димов. Тој Септември е еден од најцрните во македонската историја. Тогаш доаѓа и до познатите Џумајски колежи, кога е обезглавена прогресивната македонска левица, од кои голем дел биле дејци на ВМРО - Обединета. Во Горна Џумаја е ЗАКЛАН бесмртниот поет на македонската слобода, авторот на неиздадената поема “Илинден“ – Арсениј Јовков. Тие денови се убиени и заклани над 300 прогресивни македонски дејци.
Бугарската пропаганда го земала македонскиот данок во крв. Македонците се убивале меѓу себе како кучиња. Иронијата да биде поголема, Ковачев е убиен од својот сограѓанин, од Штипјанецот Мирчо Кикиритков,пред очите на двете малолетни ќерки на Ковачев(најстарата ќерка Евгенија студирала во странство).
Кикиритков оставил кратки спомени за својата слепа активност во кои меѓу другото го опишал и убиството на Ковачев (за кого не знаел ни кој е,ни како изгледа,ниту зошто го убива) : “Ковачев живееше на улицата “Цар Борис“ спроти романската црква. Ние се сместивме на масата во една кафеана на истата улица од каде што набљудувавме и ја чекавме жртвата. Околу 12 часот Страхил ( Развигоров,исто Штипјанец) ненадејно стана и посочи еден човек: Ете го! Потоа Страхил излезе и сврте по улицата “Пиротска“. Јас останав во недоумица. Еден човек врвеше по тротоарот кон куќата каде живееше Ковачев. И тука ми дојде на помош една друга околност.На вратата излегоа неговите деца. Едното од нив викна: “Тате!“ Човекот на кого се однесуваше повикот, насмеан зачекори побрзо кон нив.Тоа и го издаде. Застанав зад неговиот грб и стрелав трипати. Падна како покосен. Но јас не го оставив. Се приближив кон него и стрелав уште трипати...Јас не знаев во што се состоеше вината на убиениот од мене Ковачев. Верував целосно во справедливоста на решенијата издадени од организацијата и сметав за свој долг беспоговорно да го извршам. До моето затварање не знаев дека Тодор Александров е убиен. Инаку, тогаш ќе му ги убиев и децата.“...
TpH_Bo_OkO
Трноризец
- Член од
- 18 мај 2005
- Мислења
- 11.537
- Поени од реакции
- 879
По завршувањето на Балканските и Првата светска војна, Ковачев работи како адвокат а потоа и судија во Софија и заедно со дејците од левицата на ВМРО,активно се вклучува во политичкиот живот на македонската емиграција во Бугарија.Во 1919 год. ја издава брошурата “Автономна Македонија“, во која јасно застанува зад идејата за автономна македонска држава. Во брошурата пишувана во предвечерието на Париската мировна конференција, Ковачев бара од бугарската власт “јасно и категоричко прифаќање на идејата за создавање на автономна Македонија како одделна,самостојна политичка единица во нејзините географски граници, под гаранција на Лигата на народите“.Притоа тој апелирал до бугарската влада и до бугарските политички партии да ги задолжат бугарските делегати на Париската мировна конференција да се застапуваат “за решавање на македонското прашање преку создавање на самостојна Македонија“...брошурата ја завршува со следната реченица: “А ако наспроти нашите очекувања, македонското прашање не биде решено, ние ќе најдеме сила и верба само во нашата еднодушност, за да ја продолжиме повторно борбата за извојување човечки правдини, какви што може да ни ги гарантира само една самостојна Македонија“.
Веднаш по донесувањето на решенијата на Париската мировна конференција, Ковачев меѓу првите најостро ќе протестира против “големата неправда што беше направена кон нас Македонците“ .Особена активност тој ќе пројави во консолидирањето и обединувањето на македонските емигрантски и бегалски маси и македонските револуционерни сили во Бугарија, посебно кога ќе почне да се врши силен идеолошки и пропаганден притисок од страна на Извршниот комитет на македонските братства во Бугарија,кoj потпаднал под влијание на бугарската власт.
Истапувајќи против антимакедонската политика на ИК на македонските братства и најенергично бранејќи ги изворните принципи за самостојност на македонското ослободително движење, Ковачев пишувајќи прилози за весникот “Автономна Македонија“, нивното делување ќе го нарече “политика на гробокопачите на Македонија“. Тој најдоследно и најупорно ќе продолжи да се залага за обединување на македонската емиграција и на раководните сили во македонското револуционерно движење.
На 4 Декември 1921 год. ќе биде формирана Македонската емигрантска федеративна организација (МЕФО),чиј главен идеолог и гласноговорник ќе биде Владислав Ковачев. Тој е избран за член на политичката комисија и станува еден од раководителите на МЕФО. Главната идеја на федералистите била “Создавање на Македонија во нејзините географски и економски граници, како самостојна политичка единица,како етапа за остварување на Балканска федерација “. Развивајќи ја идејата на МЕФО, Ковачев ги разработил и дефинирал термините: Македонци, македонски народ, македонско население, македонска душа, македонска борба... Како жесток приврзаник на идејата за создавање одделна држава на македонскиот народ Ковачев ќе истакне: “Ние треба еднаш засекогаш да разбереме дека нашиот спас е исклучително во нашите раце. Впрочем ослободувањето на Македонија пред се е дело на сите нејзини синови без разлика на вера и националност. Од нашата силна волја, од нашата длабока верба во светла иднина, како и од нашата сполотеност и еднодушност во значителен степен зависи реализирањето на нашиот идеал – создавање на самостојна Македонија! “
Ковачев најостро ќе реагира и против братоубиствата помеѓу Македонците во организацијата. Во името на “Штипската колонија во Софија“ на 28 Февруари 1923 год., тој упатил писмо-декларација до Тодор Александров, апелирајќи “да престанат еднаш засекогаш прогонувањата и братоубиствата меѓу нашите сограѓани“,посочувајќи ги примерите со Стојан Мишев и Ване Арсов,притоа укажувајќи му на Александров дека “ние треба нашите заеднички и сложни усилби да ги насочиме за спасување на нашата Татковина од нејзините денешни поробувачи“.
Дејноста на МЕФО набргу ќе згасне заради физичките ликвидации на нејзините членови. Голем дел од членовите на МЕФО ќе емигрираат од Бугарија. Ковачев согледувајќи ја новонастанатата ситуација, својата македонска дејност ќе ја продолжи во редовите на Илинденската организација, како член на раководното тело на истата.Во 1923 год., особено по Септемвриското востание во Бугарија, Илинденската организација постепено се ослободила од влијанието на Автономистичката ВМРО и се пројавила како вистински заштитник на македонското ослободително движење од бугарската државна политика. Како член на раководството на таа организација, Ковачев ќе биде потписник на познатиот Меморандум од 17 Април 1924 год., испратен до претседателот на бугарската влада поради “потчинувањето на македонското прашање и дејноста на македонската емиграција на бугарските државни интереси“, давајќи му притоа до знаење дека македонската емиграција треба “еднаш засекогаш да биде третирана НЕ како дел од бугарската држава, туку како независен политички елемент“.
Како искусен револуционер, Владислав Ковачев со воодушевување ја прифатил политичката платформа на ВМРО -Обединета на Димо Хаџи Димов, изложена со Мајскиот манифест од 1924 год., во кој главната цел била “Обединување на македонските сили во единствен револуционерен фронт за ослободување и обединување на независна и самостојна Македонија во нејзините природни, географски и етнографски граници“. И во последните писма од 2 Септември 1924 год., испратени до весникот “Независна Македонија“ само неколку денови пред неговата смрт, Владислав останува доследен на својот идеал, како што нагласил во писмата “Да ја видиме побргу нашата Татковина слободна и независна“.
Дејноста на Ковачев не останала незабележана од гробокопачите на Македонија – бугарската влада и нејзините агенти. Бугарската власт уплашена од Мајскиот манифест решила да ја уништи прогресивната македонска емиграција која сакала независна Македонија. Врз основа на смртната пресуда, по наредба на Ванчо Михајлов, на 13 Септември 1924 год. во Софија е убиен Владислав Ковачев. Неколку часа по неговото убиство, убиен е и Димо Хаџи Димов. Тој Септември е еден од најцрните во македонската историја. Тогаш доаѓа и до познатите Џумајски колежи, кога е обезглавена прогресивната македонска левица, од кои голем дел биле дејци на ВМРО - Обединета. Во Горна Џумаја е ЗАКЛАН бесмртниот поет на македонската слобода, авторот на неиздадената поема “Илинден“ – Арсениј Јовков. Тие денови се убиени и заклани над 300 прогресивни македонски дејци.
Бугарската пропаганда го земала македонскиот данок во крв. Македонците се убивале меѓу себе како кучиња. Иронијата да биде поголема, Ковачев е убиен од својот сограѓанин, од Штипјанецот Мирчо Кикиритков,пред очите на двете малолетни ќерки на Ковачев(најстарата ќерка Евгенија студирала во странство).
Кикиритков оставил кратки спомени за својата слепа активност во кои меѓу другото го опишал и убиството на Ковачев (за кого не знаел ни кој е,ни како изгледа,ниту зошто го убива) : “Ковачев живееше на улицата “Цар Борис“ спроти романската црква. Ние се сместивме на масата во една кафеана на истата улица од каде што набљудувавме и ја чекавме жртвата. Околу 12 часот Страхил ( Развигоров,исто Штипјанец) ненадејно стана и посочи еден човек: Ете го! Потоа Страхил излезе и сврте по улицата “Пиротска“. Јас останав во недоумица. Еден човек врвеше по тротоарот кон куќата каде живееше Ковачев. И тука ми дојде на помош една друга околност.На вратата излегоа неговите деца. Едното од нив викна: “Тате!“ Човекот на кого се однесуваше повикот, насмеан зачекори побрзо кон нив.Тоа и го издаде. Застанав зад неговиот грб и стрелав трипати. Падна како покосен. Но јас не го оставив. Се приближив кон него и стрелав уште трипати...Јас не знаев во што се состоеше вината на убиениот од мене Ковачев. Верував целосно во справедливоста на решенијата издадени од организацијата и сметав за свој долг беспоговорно да го извршам. До моето затварање не знаев дека Тодор Александров е убиен. Инаку, тогаш ќе му ги убиев и децата.“...
Веднаш по донесувањето на решенијата на Париската мировна конференција, Ковачев меѓу првите најостро ќе протестира против “големата неправда што беше направена кон нас Македонците“ .Особена активност тој ќе пројави во консолидирањето и обединувањето на македонските емигрантски и бегалски маси и македонските револуционерни сили во Бугарија, посебно кога ќе почне да се врши силен идеолошки и пропаганден притисок од страна на Извршниот комитет на македонските братства во Бугарија,кoj потпаднал под влијание на бугарската власт.
Истапувајќи против антимакедонската политика на ИК на македонските братства и најенергично бранејќи ги изворните принципи за самостојност на македонското ослободително движење, Ковачев пишувајќи прилози за весникот “Автономна Македонија“, нивното делување ќе го нарече “политика на гробокопачите на Македонија“. Тој најдоследно и најупорно ќе продолжи да се залага за обединување на македонската емиграција и на раководните сили во македонското револуционерно движење.
На 4 Декември 1921 год. ќе биде формирана Македонската емигрантска федеративна организација (МЕФО),чиј главен идеолог и гласноговорник ќе биде Владислав Ковачев. Тој е избран за член на политичката комисија и станува еден од раководителите на МЕФО. Главната идеја на федералистите била “Создавање на Македонија во нејзините географски и економски граници, како самостојна политичка единица,како етапа за остварување на Балканска федерација “. Развивајќи ја идејата на МЕФО, Ковачев ги разработил и дефинирал термините: Македонци, македонски народ, македонско население, македонска душа, македонска борба... Како жесток приврзаник на идејата за создавање одделна држава на македонскиот народ Ковачев ќе истакне: “Ние треба еднаш засекогаш да разбереме дека нашиот спас е исклучително во нашите раце. Впрочем ослободувањето на Македонија пред се е дело на сите нејзини синови без разлика на вера и националност. Од нашата силна волја, од нашата длабока верба во светла иднина, како и од нашата сполотеност и еднодушност во значителен степен зависи реализирањето на нашиот идеал – создавање на самостојна Македонија! “
Ковачев најостро ќе реагира и против братоубиствата помеѓу Македонците во организацијата. Во името на “Штипската колонија во Софија“ на 28 Февруари 1923 год., тој упатил писмо-декларација до Тодор Александров, апелирајќи “да престанат еднаш засекогаш прогонувањата и братоубиствата меѓу нашите сограѓани“,посочувајќи ги примерите со Стојан Мишев и Ване Арсов,притоа укажувајќи му на Александров дека “ние треба нашите заеднички и сложни усилби да ги насочиме за спасување на нашата Татковина од нејзините денешни поробувачи“.
Дејноста на МЕФО набргу ќе згасне заради физичките ликвидации на нејзините членови. Голем дел од членовите на МЕФО ќе емигрираат од Бугарија. Ковачев согледувајќи ја новонастанатата ситуација, својата македонска дејност ќе ја продолжи во редовите на Илинденската организација, како член на раководното тело на истата.Во 1923 год., особено по Септемвриското востание во Бугарија, Илинденската организација постепено се ослободила од влијанието на Автономистичката ВМРО и се пројавила како вистински заштитник на македонското ослободително движење од бугарската државна политика. Како член на раководството на таа организација, Ковачев ќе биде потписник на познатиот Меморандум од 17 Април 1924 год., испратен до претседателот на бугарската влада поради “потчинувањето на македонското прашање и дејноста на македонската емиграција на бугарските државни интереси“, давајќи му притоа до знаење дека македонската емиграција треба “еднаш засекогаш да биде третирана НЕ како дел од бугарската држава, туку како независен политички елемент“.
Како искусен револуционер, Владислав Ковачев со воодушевување ја прифатил политичката платформа на ВМРО -Обединета на Димо Хаџи Димов, изложена со Мајскиот манифест од 1924 год., во кој главната цел била “Обединување на македонските сили во единствен револуционерен фронт за ослободување и обединување на независна и самостојна Македонија во нејзините природни, географски и етнографски граници“. И во последните писма од 2 Септември 1924 год., испратени до весникот “Независна Македонија“ само неколку денови пред неговата смрт, Владислав останува доследен на својот идеал, како што нагласил во писмата “Да ја видиме побргу нашата Татковина слободна и независна“.
Дејноста на Ковачев не останала незабележана од гробокопачите на Македонија – бугарската влада и нејзините агенти. Бугарската власт уплашена од Мајскиот манифест решила да ја уништи прогресивната македонска емиграција која сакала независна Македонија. Врз основа на смртната пресуда, по наредба на Ванчо Михајлов, на 13 Септември 1924 год. во Софија е убиен Владислав Ковачев. Неколку часа по неговото убиство, убиен е и Димо Хаџи Димов. Тој Септември е еден од најцрните во македонската историја. Тогаш доаѓа и до познатите Џумајски колежи, кога е обезглавена прогресивната македонска левица, од кои голем дел биле дејци на ВМРО - Обединета. Во Горна Џумаја е ЗАКЛАН бесмртниот поет на македонската слобода, авторот на неиздадената поема “Илинден“ – Арсениј Јовков. Тие денови се убиени и заклани над 300 прогресивни македонски дејци.
Бугарската пропаганда го земала македонскиот данок во крв. Македонците се убивале меѓу себе како кучиња. Иронијата да биде поголема, Ковачев е убиен од својот сограѓанин, од Штипјанецот Мирчо Кикиритков,пред очите на двете малолетни ќерки на Ковачев(најстарата ќерка Евгенија студирала во странство).
Кикиритков оставил кратки спомени за својата слепа активност во кои меѓу другото го опишал и убиството на Ковачев (за кого не знаел ни кој е,ни како изгледа,ниту зошто го убива) : “Ковачев живееше на улицата “Цар Борис“ спроти романската црква. Ние се сместивме на масата во една кафеана на истата улица од каде што набљудувавме и ја чекавме жртвата. Околу 12 часот Страхил ( Развигоров,исто Штипјанец) ненадејно стана и посочи еден човек: Ете го! Потоа Страхил излезе и сврте по улицата “Пиротска“. Јас останав во недоумица. Еден човек врвеше по тротоарот кон куќата каде живееше Ковачев. И тука ми дојде на помош една друга околност.На вратата излегоа неговите деца. Едното од нив викна: “Тате!“ Човекот на кого се однесуваше повикот, насмеан зачекори побрзо кон нив.Тоа и го издаде. Застанав зад неговиот грб и стрелав трипати. Падна како покосен. Но јас не го оставив. Се приближив кон него и стрелав уште трипати...Јас не знаев во што се состоеше вината на убиениот од мене Ковачев. Верував целосно во справедливоста на решенијата издадени од организацијата и сметав за свој долг беспоговорно да го извршам. До моето затварање не знаев дека Тодор Александров е убиен. Инаку, тогаш ќе му ги убиев и децата.“...
ogledalo
провинцијалец
- Член од
- 12 мај 2008
- Мислења
- 3.198
- Поени од реакции
- 174
ajde nesto poveke za pavlos melas od ``karavangelis sekjavanja`` pribrana i objavena 2003 od nikolas konstantinidis moskopolitis alijas koljo dijamantot poznat na posirokava nasa javnost. pisana na makedonski so latinica objavena so znam negde vo grcija a nameneta za tuka.
Каравенгелис пишува
``Кога Мелас ја помина грчката граница Караливанос го пречека како добар познавач на местото и го доведе во Касториа. Тука му ги ставив на располагање водачите на блажениот капетан Вангелис како и неговите синови Глигорие и Христо. Во тој период во регионот на Касториа се наоѓаше критскиопт оплахигота Ефтимос Каудис, потоа оплахигота Палос Киру од с. Желово, потоа Митос од с. Црновишта, Трајкос од Бресница, Василис од Драговени, Христос ос Систево ккао и други селани од селата Клисура, Нимфеон, Бел Камен и Кастенохориа. ``Бугарскиот`` комитет беше многу зајакнат во зоната на неговото делување и сега кога некоја нивна банда ќе беше во опасност било од страна на турските власти или од грчки одреди тие собираа селски доброволци кои од грб ги удираа турските и грчките одреди. Павлос мелас имаше строги наредби од грчката влада да не доаѓа во вооружен судир со турската војска а тоа беше тежок предизвик за нашите одреди. Јас лично ( Каравангелис) го известив да не влегува преку Корестиа туку да оси одоколу , Мелас полн со ентузијазам ги посети сите слафонски села каде неговото делување имаше за цел да ги припреми селаните да работат за наша корист, отиде дури и во село Прекопана и ги ликвидира бандите кои го убија папап Христу од тамо се врати во селата Сребране, Лехово, Нимфеон, Бел Камен и др. за Жал по извесно време му било пишано да падне жртва на следниот начин. Наоѓајќи се во ёбел Камен дозна дека во селото Нерети и ја блокира куќата каде се наоѓање славофонската банда, Мелас ја имаше зашалено куќата каде се наоѓаа комитите, но во тој момент пристигнува турска војска од Флорина. Мелас попусто со војни знаци ги информира турците да застанат да поќекаат тој да ја заврши работата. Турската војска продолжи да пука и го убива Модис аптекарот од Монастри ( Битола ), потоа турската војска пронајде кај убиениот специјална порака на грчкиот конзул Калегрис Од МОнастри каде пишува до П. Мелас со кое го моли тој да го прими Модис како наш човек во неговиот одред, ова беше причина Високата Порта да бара отповикување на Калегрис кој потоа стана министер за надврешни работи и амбасадор на Грција во Рим.
Павлос Мелас гледајќи дека се наоѓа меѓу два огнови и оти е во опасност да биде блокиран се повлекува а таа можност ја користи бандитот Митре дда избега во селото Коноблати. павлос мелас потоа отиде во село Желово кое преку прочуените банди на даскалот Николау на ТРајкос и Павлос Киру имаше поставено акропол на елинизмот во регионот во Корестиа. желово се наоча на патот меќу Биглица и Флорина и граничните синори на епархиите Касториа, Флорина и Преспа. Павлос Мелас отиде тамо да се состане со капетан ефтимос каудис и Павлос Киру. над желово виско над планините се наоѓа селото Писодери, од ова село потекнува ереот папа Ставрос Цамис влахофон по јазик но со големо грчко срце и во цел овој период беше мој архиерејски епитроп за селата на преспа, флорина и Монастри и сигурно мнопгу му помогна на Мелас со неговите познавања на топографијата и личностите. За жал не било пишано за подолго време да трае соработката меѓу нив двајцата, мелас погина на 13.10 1904 во селото Статица кое денес во негова чест се вика ёмела. После две години капетанот Павлос киру и папа Ставрос беа ликвидирани исто од комитите.
Павлос Мелас цела ноќ пешачеше преку вискоките планини на Тирсиа и стигна во регионот на Корестиа и беше приморан да се прибере во селото Статица за да се одмори и да се исушат андартите пред да продолжат за Желово. Тогаш бандитот Митре кој беше информиран за секој чекор на Мелас пушта писмо во Коноплати писмо на грчки јазик до Турска војска за поручникот во кое пишувало дека наводно во с. Статица се наоѓа скриен Митре Влаот за ќие фаќање и откривање отоманска влада даваше 200 златни лири.
отоманската Војна се дигна одма и уште истата ноќ го сардиса селото и кушата каде се наоѓаше мелас. од лаењето на кучињата мелас разбра дека нешто се случува и ја направи кобнмата грешка излезе со револверот во рака надвор и сакаше да го скине обрачот и сакаше да избега со одредот надвор од селото, во истиот момент плутон го погоди во стомакот, неговите другари го собраја внатре, кратко време даваја отпор и одлучија да се предадат но првин го сокрија телото на мелас. Меѓу седуммината кои се предадоа беше и Гиоргис Воланис критјанин кој потоа беше назначен за оплахигота како и неговите роднини Вангелис, Григорис и христос...овие седуммина беа однесени во затворите во касториа. капетан караливанос заедно со другите кои се имаа засолнето во другите куќи го пробија обрачот и избегаа во Желово......
prodolzuva.....
Каравенгелис пишува
``Кога Мелас ја помина грчката граница Караливанос го пречека како добар познавач на местото и го доведе во Касториа. Тука му ги ставив на располагање водачите на блажениот капетан Вангелис како и неговите синови Глигорие и Христо. Во тој период во регионот на Касториа се наоѓаше критскиопт оплахигота Ефтимос Каудис, потоа оплахигота Палос Киру од с. Желово, потоа Митос од с. Црновишта, Трајкос од Бресница, Василис од Драговени, Христос ос Систево ккао и други селани од селата Клисура, Нимфеон, Бел Камен и Кастенохориа. ``Бугарскиот`` комитет беше многу зајакнат во зоната на неговото делување и сега кога некоја нивна банда ќе беше во опасност било од страна на турските власти или од грчки одреди тие собираа селски доброволци кои од грб ги удираа турските и грчките одреди. Павлос мелас имаше строги наредби од грчката влада да не доаѓа во вооружен судир со турската војска а тоа беше тежок предизвик за нашите одреди. Јас лично ( Каравангелис) го известив да не влегува преку Корестиа туку да оси одоколу , Мелас полн со ентузијазам ги посети сите слафонски села каде неговото делување имаше за цел да ги припреми селаните да работат за наша корист, отиде дури и во село Прекопана и ги ликвидира бандите кои го убија папап Христу од тамо се врати во селата Сребране, Лехово, Нимфеон, Бел Камен и др. за Жал по извесно време му било пишано да падне жртва на следниот начин. Наоѓајќи се во ёбел Камен дозна дека во селото Нерети и ја блокира куќата каде се наоѓање славофонската банда, Мелас ја имаше зашалено куќата каде се наоѓаа комитите, но во тој момент пристигнува турска војска од Флорина. Мелас попусто со војни знаци ги информира турците да застанат да поќекаат тој да ја заврши работата. Турската војска продолжи да пука и го убива Модис аптекарот од Монастри ( Битола ), потоа турската војска пронајде кај убиениот специјална порака на грчкиот конзул Калегрис Од МОнастри каде пишува до П. Мелас со кое го моли тој да го прими Модис како наш човек во неговиот одред, ова беше причина Високата Порта да бара отповикување на Калегрис кој потоа стана министер за надврешни работи и амбасадор на Грција во Рим.
Павлос Мелас гледајќи дека се наоѓа меѓу два огнови и оти е во опасност да биде блокиран се повлекува а таа можност ја користи бандитот Митре дда избега во селото Коноблати. павлос мелас потоа отиде во село Желово кое преку прочуените банди на даскалот Николау на ТРајкос и Павлос Киру имаше поставено акропол на елинизмот во регионот во Корестиа. желово се наоча на патот меќу Биглица и Флорина и граничните синори на епархиите Касториа, Флорина и Преспа. Павлос Мелас отиде тамо да се состане со капетан ефтимос каудис и Павлос Киру. над желово виско над планините се наоѓа селото Писодери, од ова село потекнува ереот папа Ставрос Цамис влахофон по јазик но со големо грчко срце и во цел овој период беше мој архиерејски епитроп за селата на преспа, флорина и Монастри и сигурно мнопгу му помогна на Мелас со неговите познавања на топографијата и личностите. За жал не било пишано за подолго време да трае соработката меѓу нив двајцата, мелас погина на 13.10 1904 во селото Статица кое денес во негова чест се вика ёмела. После две години капетанот Павлос киру и папа Ставрос беа ликвидирани исто од комитите.
Павлос Мелас цела ноќ пешачеше преку вискоките планини на Тирсиа и стигна во регионот на Корестиа и беше приморан да се прибере во селото Статица за да се одмори и да се исушат андартите пред да продолжат за Желово. Тогаш бандитот Митре кој беше информиран за секој чекор на Мелас пушта писмо во Коноплати писмо на грчки јазик до Турска војска за поручникот во кое пишувало дека наводно во с. Статица се наоѓа скриен Митре Влаот за ќие фаќање и откривање отоманска влада даваше 200 златни лири.
отоманската Војна се дигна одма и уште истата ноќ го сардиса селото и кушата каде се наоѓаше мелас. од лаењето на кучињата мелас разбра дека нешто се случува и ја направи кобнмата грешка излезе со револверот во рака надвор и сакаше да го скине обрачот и сакаше да избега со одредот надвор од селото, во истиот момент плутон го погоди во стомакот, неговите другари го собраја внатре, кратко време даваја отпор и одлучија да се предадат но првин го сокрија телото на мелас. Меѓу седуммината кои се предадоа беше и Гиоргис Воланис критјанин кој потоа беше назначен за оплахигота како и неговите роднини Вангелис, Григорис и христос...овие седуммина беа однесени во затворите во касториа. капетан караливанос заедно со другите кои се имаа засолнето во другите куќи го пробија обрачот и избегаа во Желово......
prodolzuva.....
ogledalo
провинцијалец
- Член од
- 12 мај 2008
- Мислења
- 3.198
- Поени од реакции
- 174
Каравангелис пишува
кога слушнав за трагичниот настан бев запрепастен лично и итно по мои канали ги известив заробените во затворот да го чуваат во тајнот настанот , носен со идејата дека ќе остане тајна сммрта на Павлос Мелас. Веднаш го испратив едно дете по име Динес од Стѕатица да оди и да го пренесе во касториа телото на мелас за да се закопа како што доликува. Но телеграфски беше информирана од страна на конзулатот во Монастри грчката влада и неговата фамилија за неговиот трагичен крај. Цела Атина се крена на нозе и сите весници пишуваа за неговата смрт за Павлос мелас , зетот на Јон Драгумис. Вискота порта преку својата амбасада во Атина беше информирана за целиот настан и веднаш нареди на кајмакамот во Касториа да се испита детално настанот и да се најде телото на мелас. Многу турска војска стигна во Статица во истиот момент кога стигна и Димас и така неможејќи да престигне да го пренесе целото тело Димас ја отсече само главата на Мелас и ја префрли во Писодери каде што беше закопана во црквата. Отомаанската војска го пронајде само неговото тело и го префрли во Касториа, од прозорецот видов дека војската носи тело и го прашав кајмакамот а тој ми рече дека наводно тоа е телото на Митре Влавот. Потоа слезе во авлијата ги собра сите документи што ги најде во неговите џепови и ги донесе писмата кои беа пишувани на грчки и во кои имаше и мои писма кои беа шифрирани на латиница и со псевдонимот Костас. на сите документи стоеше псевдонимот и со ништо не се сведочеше дека се работи за павлос мелас. Повторно ме прашуваше кајмакамот кое е вистинското име на убиениот и дека ако се работи за комит ќе повика ``бугарски `` поп од с. Апоскепос . Потоа му предочив дека се работи за грк и дека е верник на екумнска патријаршија и дека јас како надлежен јас треба да го превземам за закопување. Напоредно тоа согласно со мои тајни наредби се собра народ кој почна да вика да им се предаде телото на грчкиот архигот на грците од касториа. Кајмакамот беше вчашен од ситуацијата а јас излегов изнервиран и се упатив од спротива во куќата на Митат каде беа собранио сите албански бегови ма Касториа и од околијата и им предочив глупоста на кајмакамот со неговиот антигрчки инает. Од прозорот на нив им го покажав гневниот грчки народ кој го бараше телото и им реков дека народот и јас ќе паднеме мртви ако треба на џеза и заедно со нас ќе паднат многу мртви турци и ќе настане голема беља. на крај ги замолив беговите албански на добар начин потенцирајќи дека тие се наследници на илирите кои се блиски со грците да ургиратт се да се заврши на митрен начин.
Сполај на албанските бегој кои поверуваа на мојот говор се качија во меџисот и му изјавија на кајмакамот дека треба да го предаде телото на мене или веднаш кајмакамот да ја напусшти касторија, бидејќи беговите беа најјаќи во околината и кајмакамот беше приморан да ми го предаде телото. го префрливме телото на Мелас во митрополијата.
по извесно време ме известија дека госпоѓа Наталија мелас дека сака да дојде во Касторија да му одаде почест на својот маж. се договоривме да дојди како обична гркина а не како жена на мелас зашто многу ја познаваја. Госпоѓа Мелас го носеше псевдонимот марија Јоану и извадив документи и ја носев демек даскалка во с крупишта.......
Госпаѓа мелас побара од мене да се донесе главата на Павлос која беше закопана во Писодери, што тоа јас го направив. ГоспоЃа Мелас сакаше да се увери дека тоа е главата ама немаше срце да ја прогледа и и рече на мојата сестра Афредити дека мелас имаше еден златен заб да ја погледне главата и да види дали уште постои, сестрами погледна и виде дека има 3 златни заба и тогас госпоѓа Мелас се увери дека тоа е Павлос. во еден ковчег беа сместени телото и главата заедно со земја од нивниот семеен гроб и некои поклони кои ги имаа пратено неговите деца од Атина. Поменот се одржа во митрополитската црква во Касториа........
после мелас и капетан катехакис за генерален архигота на западна македонија беше назначен георгиос Цонтос поручник на грчката армија познат по прекарот кашетан вардис. капетан Варгис влегуваше во регионот на Коретхиа и се судрување со комити и исчисти многу славофонски села и покажа јунаштво достојно на киркјаните.
ova e pisuvano licno od karavangelis vo negovite sekjavanja i e dokaz za vistinitosta na navodite deka Mitre Vlavot so lucidnos go namestil Pavlos melas da go ubijat turcite.
btw .puknav od pisuvanje ama neka se znae i da nema somnezi sto nekoi gi izrazija po povod ovoj nastan.
кога слушнав за трагичниот настан бев запрепастен лично и итно по мои канали ги известив заробените во затворот да го чуваат во тајнот настанот , носен со идејата дека ќе остане тајна сммрта на Павлос Мелас. Веднаш го испратив едно дете по име Динес од Стѕатица да оди и да го пренесе во касториа телото на мелас за да се закопа како што доликува. Но телеграфски беше информирана од страна на конзулатот во Монастри грчката влада и неговата фамилија за неговиот трагичен крај. Цела Атина се крена на нозе и сите весници пишуваа за неговата смрт за Павлос мелас , зетот на Јон Драгумис. Вискота порта преку својата амбасада во Атина беше информирана за целиот настан и веднаш нареди на кајмакамот во Касториа да се испита детално настанот и да се најде телото на мелас. Многу турска војска стигна во Статица во истиот момент кога стигна и Димас и така неможејќи да престигне да го пренесе целото тело Димас ја отсече само главата на Мелас и ја префрли во Писодери каде што беше закопана во црквата. Отомаанската војска го пронајде само неговото тело и го префрли во Касториа, од прозорецот видов дека војската носи тело и го прашав кајмакамот а тој ми рече дека наводно тоа е телото на Митре Влавот. Потоа слезе во авлијата ги собра сите документи што ги најде во неговите џепови и ги донесе писмата кои беа пишувани на грчки и во кои имаше и мои писма кои беа шифрирани на латиница и со псевдонимот Костас. на сите документи стоеше псевдонимот и со ништо не се сведочеше дека се работи за павлос мелас. Повторно ме прашуваше кајмакамот кое е вистинското име на убиениот и дека ако се работи за комит ќе повика ``бугарски `` поп од с. Апоскепос . Потоа му предочив дека се работи за грк и дека е верник на екумнска патријаршија и дека јас како надлежен јас треба да го превземам за закопување. Напоредно тоа согласно со мои тајни наредби се собра народ кој почна да вика да им се предаде телото на грчкиот архигот на грците од касториа. Кајмакамот беше вчашен од ситуацијата а јас излегов изнервиран и се упатив од спротива во куќата на Митат каде беа собранио сите албански бегови ма Касториа и од околијата и им предочив глупоста на кајмакамот со неговиот антигрчки инает. Од прозорот на нив им го покажав гневниот грчки народ кој го бараше телото и им реков дека народот и јас ќе паднеме мртви ако треба на џеза и заедно со нас ќе паднат многу мртви турци и ќе настане голема беља. на крај ги замолив беговите албански на добар начин потенцирајќи дека тие се наследници на илирите кои се блиски со грците да ургиратт се да се заврши на митрен начин.
Сполај на албанските бегој кои поверуваа на мојот говор се качија во меџисот и му изјавија на кајмакамот дека треба да го предаде телото на мене или веднаш кајмакамот да ја напусшти касторија, бидејќи беговите беа најјаќи во околината и кајмакамот беше приморан да ми го предаде телото. го префрливме телото на Мелас во митрополијата.
по извесно време ме известија дека госпоѓа Наталија мелас дека сака да дојде во Касторија да му одаде почест на својот маж. се договоривме да дојди како обична гркина а не како жена на мелас зашто многу ја познаваја. Госпоѓа Мелас го носеше псевдонимот марија Јоану и извадив документи и ја носев демек даскалка во с крупишта.......
Госпаѓа мелас побара од мене да се донесе главата на Павлос која беше закопана во Писодери, што тоа јас го направив. ГоспоЃа Мелас сакаше да се увери дека тоа е главата ама немаше срце да ја прогледа и и рече на мојата сестра Афредити дека мелас имаше еден златен заб да ја погледне главата и да види дали уште постои, сестрами погледна и виде дека има 3 златни заба и тогас госпоѓа Мелас се увери дека тоа е Павлос. во еден ковчег беа сместени телото и главата заедно со земја од нивниот семеен гроб и некои поклони кои ги имаа пратено неговите деца од Атина. Поменот се одржа во митрополитската црква во Касториа........
после мелас и капетан катехакис за генерален архигота на западна македонија беше назначен георгиос Цонтос поручник на грчката армија познат по прекарот кашетан вардис. капетан Варгис влегуваше во регионот на Коретхиа и се судрување со комити и исчисти многу славофонски села и покажа јунаштво достојно на киркјаните.
ova e pisuvano licno od karavangelis vo negovite sekjavanja i e dokaz za vistinitosta na navodite deka Mitre Vlavot so lucidnos go namestil Pavlos melas da go ubijat turcite.
btw .puknav od pisuvanje ama neka se znae i da nema somnezi sto nekoi gi izrazija po povod ovoj nastan.
spas72
Oficial
- Член од
- 13 мај 2008
- Мислења
- 280
- Поени од реакции
- 47
Krstio Asenov-deec na BMORO, rodom ot Sliven.[Bugarija]
Plemenik na legendarnij vojvoda Hadzi Dimitar.
Vliza v komiteta pod vlijanieto na Goce Delcev. Zapoznava se Jne Sandanski ,koga ucitelstvuval v selo Lesko.[pirinsko].Vzema ucastie v aferata ''Mis Stoun'' 1901 g. Vse po tova vreme bil vojvoda v Kukusko. Po Ilindesko-preobrazenskoto vastanie v 1903 e vojvoda na sbornata Kukuska ceta i dava srazenie na turcite pri Ardzanskoto ezero i pri selo Postol.
Zagiva ot predatelski race na svoi cetnici na 25 ijli v enidzevardarskoto selo Kornisor[dnas Kromni] v denot koga se zeni za Ana Malasevska , kerka na Nikola Malasevski.
Plemenik na legendarnij vojvoda Hadzi Dimitar.
Vliza v komiteta pod vlijanieto na Goce Delcev. Zapoznava se Jne Sandanski ,koga ucitelstvuval v selo Lesko.[pirinsko].Vzema ucastie v aferata ''Mis Stoun'' 1901 g. Vse po tova vreme bil vojvoda v Kukusko. Po Ilindesko-preobrazenskoto vastanie v 1903 e vojvoda na sbornata Kukuska ceta i dava srazenie na turcite pri Ardzanskoto ezero i pri selo Postol.
Zagiva ot predatelski race na svoi cetnici na 25 ijli v enidzevardarskoto selo Kornisor[dnas Kromni] v denot koga se zeni za Ana Malasevska , kerka na Nikola Malasevski.
- Член од
- 29 мај 2008
- Мислења
- 156
- Поени од реакции
- 8
Десно од Jане Сандански-воjводата Крсто Асенов.
