Јас сметам дека космичкото религиозно чувство е најсилниот и најблагородниот мотив за научно истражување. Само они кои се свесни за огромниот напор и , пред се, за посветеноста без која пионерската работа во теоретската наука не може да биде постигната, се во состојба да ја сфатат силата на емоцијата од која може да произлезе таквата работа, толку оддалечена од непосредните реалности на животот. Колку длабока увереност во рационалноста на универзумот и колкава желба да го разберат тоа, мора да имале Њутон и Кеплер за да бидат во состојба да поминат години самотничка работа, со цел да ги расплеткаат принципите на небеската механика! ... Само оној кој го посветил својот живот на слична цел може да има жива претстава за она што ги инспирирало овие луѓе и што им ја давало силата за да останат верни на својата идеја и покрај безбројните неуспеси. Космичкото религиозно чувство е тоа што на човека му дава таква сила. Еден современик има речено, не напразно, дека во ова наше материјалистичко време, сериозните научни работници се единствените длабоко религиозни луѓе.