Ја видов темата но, немав што посебно да кажам. Од 31.12. до денес животот сакаше да ме потсети на вредностите на кои заборавив од трката која си ја приредив.
Дојдов до констатација дека најлошо е да ја изгубиш душата и да престанеш да веруваш во борбата за живот.
Мојата пријателка ја изгуби керкичката, мојот пријател го изгуби синот, мојата друга пријателка ја изгуби мајка си- многу млада, и така им започна годината. Имав договорено состаноци овој викенд кои ми беа најважни, откажав кафиња, посети, дружење, толку беше важно да се биде на тој состанок, бидејќи човекот го барав година дена да ми овозможи средба и..... јас одучив дека баш тој состанок не е ни толку важен, бидејки моментот и терминот на состанокот бев потребна да бидам покрај малечката пријателка, тој термин беше поважен нејзиниот состанок, бидејќи таа беше уплашена, тажна, несигурна, неприсебна, лута на судбината, и и требав јас.
За мене не заврши светот ни деновите ни состаноците ни предизвиците ни пробемите, а колку сето тоа беше небитно во споредба со тие некоку часа викендот.
Пријателот пред две години и девет месеци доби вест дека синот има живот уште месец дена, јас не отидов да го поделам со него моментот на загубата, немав храброст да го видам сето тоа. А тој знаеше. Дојде тој потоа кај мене, тој да ми каже од што се плашев и да ми раскаже она што пропуштив. Рече дека е среќен, што даде се од себе, што малиот не живееше уште еден месец туку уште две години и девет месеци. Дека малиот во тој период минуваше низ фаза од дечко во маженце, а се бореа со болеста и со вербата дека треба да се издржи. Дека моите е-маил пораки успевале да го одржат свесен иако не се дружевме.
Рече: Сега немам повеќе дете, немам проблеми, ама немам ни што со себе. Ама сакам да продожам пак да живеам за него, ми остави пораки кои ме тераат да пишувам книга, една докторка пишува докторат за болеста негова и јас и помагам, и решен сум да не застанам тука, бидејќи борбата продолжува пак за него и во негово име.
Секој од нас има стадиум на еволуирање на личноста и емоциите. Критериумите ја менуваат граничната линија со тек на време и под влијание на патот кој ни е трасиран да го поминеме, но и трњето на кои ќе се набодеме. Но, не смееме да ја изгубиме душата и борбата за живот.
