1: „Здраво.“
2: „Здраво.“
1: „Врска?“
2: „Важи.“
1: „Правилата се: ______________________...“
2: „Ај и овие: __________________...“
*долго дефинирање на правилата, проследена со/без кавги, солзи, викања, секс, нежности, итн.*
1: „Може?“
2: “Може.“
*функционирање на договорен начин*
1: „Еј, сакам да го променам ова правило.“
2: “Јас не сакам да го промениш ова правило.“
1: “Не ми е гајле што мислиш - јас тоа го правам!“
Последниот ред е неверство.
Без разлика на акцијата што се превзема кога ќе настане неверството (зборување со друг/а, љубење со друг/а, секс со друг/а...), кога еден од партнерите ја спроведува својата волја без разлика на тоа што другиот партнер мисли или сака - тоа е неверство. И бездруго носи промена во врската, т.е. потреба за редефинирање на правилата.
Затоа, сосема е можно еден од партнерите и да прости ако другиот има секс со трета личност, на пример, ако одржувањето на врската е од примарно значење (поради економската состојба, на пример, или ако веста дека тоа се случило може да го наруши имиџот на парот, ако се работи за јавни личности, итн). Повторно, се работи за интерес: ако на некој од партнерите до толку му пречи што другиот партнер има секс со трети личности (на пример), тој може да одлучи да ја прекине врската. Или не, и да живее со тоа знаење, сметајќи дека за возврат добива друго.
Во секој случај, причините за неверство се индивидуални исто толку колку што и причините за почеток на врската. Не постои општо правило. Според мене, единствениот начин да се разбере неверството е овој што го напишав, и секогаш се води од интерес, баш како и секоја врска воопшто.
