Што кога ни е сеедно?

[Сатори]

*

Сепак нелогично ми е дека кај личност склона кон самоубиство не се присутни емоции како депресија и сл. И како шо кажав претходно, не верувам дека воопшто постои таква состојба (и затоа упорно неможам да го сметам самоубиството како можен исход од она што не верувам дека постои) бидејќи истата мора да биде предизвикана од претходно разочарување, неуспех или шо ти јас знам, кои сами со себе носат и такви чувства кои создаваат бариера меѓу слободното изразување на душата и, наспроти неа, неможноста да се средат чувствата и прогласување на состојба наречена "не ми е гајле".
Сума сумарум, верувам дека тоа „сеедно чувство“ трае се до оној момент кога личноста испровоцирана од околностите ќе пукне и ќе ја пушти душата слободно да се изразува после долгото и несвесно наталожување на сите неискажани чувства.

Зарем има поголемо „пукање“ од самоубиството?

 

[MaRiNa`Oh]

Зарем има поголемо „пукање“ од самоубиството?

Е тогаш да, но сепак не си се самоубил од што ти било сеедно, туку од емоционална нестабилност и депресија, бедови што би рекле скопјанине.
Значи не е се како што изгледа. Може некој да ти изгледа како на се да реагира "whateveeerr", но длабоко во себе би требало да имаме во предвид дека истата таа личност длабоко во себе крие чувства бла бла бла да не се вртам во круг.
И дај отвори некое светло темуле, да спијам таму

 

[Сатори]

*

Е тогаш да, но сепак не си се самоубил од што ти било сеедно, туку од емоционална нестабилност и депресија, бедови што би рекле скопјанине.
Значи не е се како што изгледа. Може некој да ти изгледа како на се да реагира "whateveeerr", но длабоко во себе би требало да имаме во предвид дека истата таа личност длабоко во себе крие чувства бла бла бла да не се вртам во круг.
И дај отвори некое светло темуле, да спијам таму

Не можам јас со светли теми, некако не ми лежат, поетите сакаат депресија.

Инаку, морам да се сложам за тоа дека не се е така како што изгледа, но од искуство зборувам, ги има моментите кога се просто губи смисла и важност, не е битно.
Тоа се најубавите и најлошите моменти во мојот живот и за среќа, се само тоа, моменти.

 

[Setsuko]

Депресијата не е да ни биде сеедно, малку погрешно сум се изразила.
Рамнодушноста повторно не врши работа ... можеби сепак се е само момент.

Прочитај нешто од периодот во литературата кога е внесена теоријата на апсурдот од Албер Ками.
Во „Странецот“ најдобро се објаснува животот на еден рамнодушен човек, баш ладен, човек на кој за ништо не му е гајле.
Мајка му умира, тој следниот ден гледа комедија со една девојка и оди на капење со неа, извршува убиство без никаква посебна причина, убива човек што воопшто и не го познава. Прави некои работи во животот затоа што така мора, зашто се претопува во масата чувствителни луѓе.
Сепак на крај сфаќа дека животот и не е така апсурден, покажува бес кон проповедникот кога ќе му влезе во ќелијата откако е осуден на смрт, бара по весници информации дали некој преживеал од таква казна како неговата и слични работи. Но веќе е предоцна за да ги промени неговите сфаќања.
Значи сепак верувам дека не постои човек кој би бил рамнодушен на се`, не може да му дозволиме на животот да не турка во пропаст а нам да не ни биде гајле за тоа. Такви сме скроени, борци и трагачи по смислата на постоењето.

 

[Сатори]

*

Прочитај нешто од периодот во литературата кога е внесена теоријата на апсурдот од Албер Ками.
Во „Странецот“ најдобро се објаснува животот на еден рамнодушен човек, баш ладен, човек на кој за ништо не му е гајле.
Мајка му умира, тој следниот ден гледа комедија со една девојка и оди на капење со неа, извршува убиство без никаква посебна причина, убива човек што воопшто и не го познава. Прави некои работи во животот затоа што така мора, зашто се претопува во масата чувствителни луѓе.
Сепак на крај сфаќа дека животот и не е така апсурден, покажува бес кон проповедникот кога ќе му влезе во ќелијата откако е осуден на смрт, бара по весници информации дали некој преживеал од таква казна како неговата и слични работи. Но веќе е предоцна за да ги промени неговите сфаќања.
Значи сепак верувам дека не постои човек кој би бил рамнодушен на се`, не може да му дозволиме на животот да не турка во пропаст а нам да не ни биде гајле за тоа. Такви сме скроени, борци и трагачи по смислата на постоењето.

Прекрасно кажано!:smir:
Ова ме потсети на еден цитат од Целестинското пророштво; Десетиот увид:

„Ние сме само суштества создадени доволно умни и доволно несреќни за да размислуваме за животот и смртта, без да можеме некогаш да ја најдеме смислата.“

 

[ada]

Може да се случи резигнација и рамнодушност на одреден пероид. Но, не и како перманентна состојба, затоа што во тој случај е неизбежно самоубиството. Баш денеска дискутиравме со професорот по филозофија дека доколку луѓето поверуваат во апсурдот и сегде гледаат само бесмисол, тогаш нема да има повеќе живот.Без исклучок би одбрале да се убиеме.
Било да е вољата за преживување(според Шопенхауер), било да е еросот(според Фројд) или нешто сосема трето, сепак секој човек кој не си посегнува по животот, во себе има трачак на емотивна искра, трачак на желба за живот, која пак од своја страна се коси со целосна апатија и рамнодушност.
Затоа и луѓето со клиничка депресија се суицидални. Немаат ниту една желба.Се им неважно, ништо им нема смисол и лишени се од воља. Осеќаат дека не губат ништо ако не се повеќе меѓу живите.
Е сега друга приказна се оние епизодни моменти на рамнодушност. Конкретно лично ги чувствувам веќе 2-ра година. И само оние одблесоци на надеж кои ми се јавуваат кога сликам, кога дознавам нови нешта, кога сум во виор на страст и сл. ми даваат причина за постоење. Без нив не знам што ќе се случеше со мене. Затоа и толку го мразам она чувство дека ми е сеедно кое ме облева толкав период. До неодамна мислев дека ми треба мир и горев од желба да ми се отупат емоциите. Сега кога тоа ми се случува, сфаќам дека не е полесно. Баш напротив оттуѓеноста и резигнацијата ми е итекако тешка. Па поради тоа што и самата се борам со сеедно феноменот, не знам "лек". Само знам дека не е убаво чувство.

 

[Сатори]

*

Може да се случи резигнација и рамнодушност на одреден пероид. Но, не и како перманентна состојба, затоа што во тој случај е неизбежно самоубиството. Баш денеска дискутиравме со професорот по филозофија дека доколку луѓето поверуваат во апсурдот и сегде гледаат само бесмисол, тогаш нема да има повеќе живот.Без исклучок би одбрале да се убиеме.
Било да е вољата за преживување(според Шопенхауер), било да е еросот(според Фројд) или нешто сосема трето, сепак секој човек кој не си посегнува по животот, во себе има трачак на емотивна искра, трачак на желба за живот, која пак од своја страна се коси со целосна апатија и рамнодушност.
Затоа и луѓето со клиничка депресија се суицидални. Немаат ниту една желба.Се им неважно, ништо им нема смисол и лишени се од воља. Осеќаат дека не губат ништо ако не се повеќе меѓу живите.
Е сега друга приказна се оние епизодни моменти на рамнодушност. Конкретно лично ги чувствувам веќе 2-ра година. И само оние одблесоци на надеж кои ми се јавуваат кога сликам, кога дознавам нови нешта, кога сум во виор на страст и сл. ми даваат причина за постоење. Без нив не знам што ќе се случеше со мене. Затоа и толку го мразам она чувство дека ми е сеедно кое ме облева толкав период. До неодамна мислев дека ми треба мир и горев од желба да ми се отупат емоциите. Сега кога тоа ми се случува, сфаќам дека не е полесно. Баш напротив оттуѓеноста и резигнацијата ми е итекако тешка. Па поради тоа што и самата се борам со сеедно феноменот, не знам "лек". Само знам дека не е убаво чувство.

Јас ги нареков најубавите и најлошите моменти во мојот живот.

Трагаш по нив, силно си се убедил дека ако ги исклучиш емоциите се ќе биде поедноставно, полесно, а ти ќе можеш сам да ја контролираш сопствената судбина.
Но меч со 2 острици ... наредната работа која ја сфаќаш е дека ако и ги немаш емоциите, ги немаш желбите ... воопшто не ти е до тоа да имаш судбина, уште помалку да ја контролираш и креираш.

 

[Natural-girl]

Многу интересна тема. Читајќи ги постовите, ми искрсна прашање:
Дали таа рамнодушно-депресивна состојба се јавува зошто емоциите останале неискажани, сокриени во нас?
Дали таа рамнодушно-депресивна состојба се јавува зошто премногу сме се повлекле?
Како да се извлечеме од таа сосотојба за да не не одведе во депресија?

 

[Сатори]

~*~

Дали таа рамнодушно-депресивна состојба се јавува зошто емоциите останале неискажани, сокриени во нас?

Понекогаш да, кога постојано собираш нешто во себе мораш на некој начин сето тоа да го неутрализираш, со рамнодушноста си завршил добра работа.

Дали таа рамнодушно-депресивна состојба се јавува зошто премногу сме се повлекле?

Повторно, возможно е, бидејќи ако се повлечеш, се затвараш, се останува во тебе.

Како да се извлечеме од таа сосотојба за да не не одведе во депресија?

Потполно индивидуално, освен ако не сакаме да завршиме кај психијатар/психолог и да не стават на лекови.

 

[oBi_VaN]

Oh, well, Whatever! J.K.

A zasto ne bi go razgledale problemot kako emocionalen self-healing?
Znaci kako sto uspeav da procitam po postovite, a i prvenstveno trgnuvajki od samiot sebe, posle nekoja depresija, razocaruvanje, loso iskustvo, stres, traumatizacija itn. doagame do stepen koga ni e se edno. E sega koga toj proces ke zavrsi znaci nie povtorno se cuvstvuvame dobro i sme spremni da ideme dalje..... do slednata depresija, razocaruvanje, loso iskustvo, stres, traumatizacija itn.

Hmmm....:uvo:

 

[AlternativeF]

Кога ни е сеедно, кога не чувствуваме ништо, мислам дека е последица на длабока депресија, премногу настани, емоционален хаос... Во еден филм имаше реплика "I like how it feels not to feel". Страшно е тоа чувство, тој момент кога сфаќаш дека ништо не ти е битно, за ништо не ти е грижа, никој не те интересира. Која е целта на твојот живот тогаш? Човекот е роден за да чувствува, да се грижи за нешто, да ги прави работите кои го прават среќен и исполнет, секој си има свои приоритети, но не постои еден човек на светот кому му е сеедно за се во животот... Освен на Мерсо од "Странецот" oд Ками, ама тоа е фиктивен лик, нели

 

[Сатори]

~*~

Oh, well, Whatever! J.K.

A zasto ne bi go razgledale problemot kako emocionalen self-healing?
Znaci kako sto uspeav da procitam po postovite, a i prvenstveno trgnuvajki od samiot sebe, posle nekoja depresija, razocaruvanje, loso iskustvo, stres, traumatizacija itn. doagame do stepen koga ni e se edno. E sega koga toj proces ke zavrsi znaci nie povtorno se cuvstvuvame dobro i sme spremni da ideme dalje..... do slednata depresija, razocaruvanje, loso iskustvo, stres, traumatizacija itn.

Hmmm....:uvo:

Затоа што не е возможно да ти делува исцелувачки самиот факт да не чувствуваш ништо!
Може да ти делува деструктивно, но да те исцели?:wtf:

 

[samantha]

Тогаш автоматски престанува желбата за живот и треба да се убиеме...
Имам еден другар кој вика дека е среќен што и да му се случи.Најголемата трагедија што можел да си ја замисли (да раскине со девојка му веќе му се случила) и сеа се го прави среќен.Јас му реков дека тоа не е среќа туку апатија и сеедност кон животот.И стравот да биде повторно повреден и несреќен, всушност го тера да се крие зад таа лага на просечна среќа т.е според мене сеедност.

Тоа е наодвратното шувство и треба да се забрани со ВЕТО!

 

[Сатори]

~*~

Тогаш автоматски престанува желбата за живот и треба да се убиеме...
Имам еден другар кој вика дека е среќен што и да му се случи.Најголемата трагедија што можел да си ја замисли (да раскине со девојка му веќе му се случила) и сеа се го прави среќен.Јас му реков дека тоа не е среќа туку апатија и сеедност кон животот.И стравот да биде повторно повреден и несреќен, всушност го тера да се крие зад таа лага на просечна среќа т.е според мене сеедност.

Тоа е наодвратното шувство и треба да се забрани со ВЕТО!

Да бидеш ладен кон останатиот дел од светот и да се смешкаш, верувај не е најлошото што може да ни се случи.
Твојот пријател го пронашол подобриот начин за тоа да се справи со животот кога тој бил суров со него, не треба да се осудува за тоа, туку да му се одаде признание што преживеал.
Додека за забраната, емоциите не се забрануваат.:ubiec:

 

[OFcp&&&]

Што кога ми е сеедно?
Едноставно се` ми е сеедно,ништо не ми се прави...