Стравот е нормална реакција на некоја опасност, но во моментот кога ќе почне да владее со животот, тогаш станува проблем, кој никако не треба да биде табу тема, барем не во 21 ви век кога има огромен број на психотерапевти. Тука поентата ми е да се направи разлика меѓу она што е “очекувана реакција на страв”, како на пример кога имаме непосредна опасност за себе или за другите луѓе, и она што е продукт на нашата бујна имагинација. Но и во вториот случај станува збор за основен мозочен инстинкт кој се обидува да не заштити и да не одржи во живот, само мислам дека треба малку повеќе да се практицира самоконтрола која ќе ја увери потсвеста дека сме безбедни и дека нема простор за толку бурен одговор на “заканата”.
Верувам дека тоа доаѓа од недостсток на доверба во некој аспект од животот, дали во себеси, во другите луѓе, ситуации, и сл. И тогаш ги преиспитуваме сите наши постапки и прекумерно ги анализираме и сето тоа доведува до тоа чувство на нелагодност што е тригер на стравот.
Дали стравот е мотиватор? Да, затоа што практично кажано не одржува во живот. Работи или умри. Уште пештерските луѓе го имале тоа чувство и таа грижа дали ќе имаат што да јадат и да пијат за да останат живи. Тоа е буквално механизам за преживување.
За првото потполно се согласувам, самата како што кажав имав проблем со анксиозност и би имала и денес да не работам активно на истото. Но фобијата не е реален страв, спаѓа под анксиозни нарушувања.
Стравот е мотиватор во смисла дека ако немаме страв, нема да преживееме, но тоа е веќе инстиктивно и примитивно чувство кое е важно токму за тоа - за преживување. Стравот нè мотивира да бегаме, да се бориме итн.
Но најчесто ноќе не спиеме не поради овој страв, туку поради сосема други работи: нечија или своја болест, работа, разни животни околности... тој антиципаторен страв и грижа не се корисни за нас, не ни помагаат. Повеќето од нас се соочуваат со проблеми кои се социјални проблеми, не се прашање на живот и смрт, тоа што нè држи ноќе будни не е глад (да е глад нема да лежиме, ќе бараме храна).
Како и да е, стравот е инстинкт кој го развиваме околу првата година од животот, не се раѓаме со него (на пример мало бебе иако може да види дека пример ќе падне нанапред, не пружа раце за да се задржи, учи од искуство дека боли падот), но кога ќе дозволиме да управува со нас, контрапродуктивен е.
Моите стравови низ годините се менувале како што ми се менувале приоритетите и животните околности, работи кои ме плашеле пред 10 години денес не ме плашат, бар не во таа мера, но имам нови стравови кои пред 10 години не биле релевантни за да постојат како страв.
Гледам сте пишувале за страв од смрт, имав ужасен страв од смрт додека не почнав да работам каде што бев изложена на смрт често.
Сега, после толку нагледана смрт, можам само да кажам дека единствено се плашам од маката (долго боледување) и од фактот дека нема да сум присутна за своите сакани, самата смрт и "што потоа" воопшто не ми се нешто што ме плаши.
А јас триста филмови у глава па си го земам си го бацувам детето и се заблагодарувам зошто е тука и е добро и здраво..
