Последната книга која ми остави многу силен впечаток е Ребека од Дафне ди Морие. Ова е првата книга која ме воодушеви, а во која воопшто не ми се допадна никој од ликовите кои ги среќаваме во книгата, и тоа за мене овој пат беше сосема во ред, бидејќи преку нив и нивните постапки книгата сумира до каде сме стигнати како "култура", и како можеме да ги отфрлиме нашите убедувања во колку во одреден момент од животот истите се испречат на патот кон остварувањето на нашите сништа. Особено е впечатлив начинот на кој авторот ја користи техниката на неверодостоен наратор, и кружната наративна структура, која е скроена на необичен начин- Романот почнува во сегашноста, каде маж и жена како бегалци скитаат од хотел во хотел во туѓа земја- Жената чие име никогаш не се открива се сеќава за нивниот дом во Англија, при што во исто време чувствува носталгија, но и олеснување што повеќе не се наоѓа таму. Oд самиот почеток е јасно дека книгата ќе заврши трагично, сепак првите поглавја можат да се разберат само откако ја прочитаме целата книга. Од таму, дејството се враќа неопределен број на години во минатото, од каде започнува заплетот во приказната . Всушност, поголемиот дел од романот претставува флеш-бек на нараторката за минатото, за кое се сеќава од сегашноста, додека како бегалец скита од хотел во хотел. Реалноста на настаните во романот е испресечена со сонови кои нараторката ги има со скриено/ симболично значење, со што целата структура на романот, исполнет со мистерија, психолошки трилер, детективска приказна и анти-романтични елементи е разделена на повеќе парчиња, како еден вид на сложувалка, кои читателот треба да ги состави за да ги открие значењето и пораката на романот.
Интересен факт: името на нараторот во ниеден момент не се открива, а ликот со најчесто споменувано име- Ребека кој го дава и насловот на делото е мртов и воопшто не го среќаваме.
Oladi malku be.
