Ќе ти кажам само за еден случај(затоа што другите ги немам видено со години). Другарче од средно. Доаѓа во прва година и никој не го дружи. Ми падна жал, си седнав до него и се здруживме. Многу, многу добар човек! Дотеран, намирисан, културен... Неколку години се дружевме во школо, за време на одморите го викав со мене и со другарките,, немало никаков проблем... Надвор од школото не се дружевме, затоа што имавме различен круг на пријатели, кои сакаат различни работи, но затоа немавме никаков проблем кога ќе се видиме во град, да застанеме и да се расприкажеме. После тоа го немав видено неколку години. Последен пат кога го видов, беше со свршеницата, застанавме, се изгушкавме, си изнакажавме што има ново, старо и тоа беше тоа... Значи, освен во школо, немавме дружба, но бе ми бил никаков проблем да го викнам човекот со фамилијата дома, ниту би ми било срам да го претставам пред фамилија и роднини доколку ми бил поблизок другар. Човекот беше далеку од стереотипите, кои ги имате зацртано.