Компромис, но и отстапки во договорот од Преспа
Ангелос М. Сиригос
Професор по меѓународно право и надворешна политика,
Универзитет Пантеон Иницијативата на Научниот совет да разговара за Договорот од Преспа за толку краток временски период по неговото потпишување е целосно за пофалба. Би било добро да најдеме многу имитатори и да разговараме сериозно за сите наши национални прашања. Предмет на мојот говор е прашањето за компромисите што беа неопходни за да се доведе до договор како оној во Преспа, но и отстапките од позициите што се однесуваат на суштината на нашиот проблем со Македонија, а тоа е идеологијата на „македонизмот“ . Познавајќи ја поговорката „кој е надвор од танц знае многу песни“, дозволете ми да им простам на луѓето што преговараа за какви било недоследности во објективните тешкотии на преговорите.
1. Компромис за сложеното име Најосновното повлекување на Договорот од Преспа беше оној содржан во одлуката од 13 април 1992 година на состанокот на политичките лидери под Константинос Караманлис, на кој беше наведено следново: „Политичкото раководство на земјата, со исклучок на ККЕ, се согласи дека Грција
ќе ја признае независната држава Скопје само ако бидат исполнети сите три услови поставени од ЕЕЗ на 16 декември 1991 година, со самоочигледно појаснување дека во името на оваа држава зборот Македонија не постои " Оваа изјава беше фундаментална позиција и се разви во почетна точка во преговорите со Скопје. Одлуката од 1992 година предвидуваше дека зборот Македонија нема да постои во името на нашата соседна држава. На крајот од ова преговарање, како што заврши со потпишување на договорот од Преспа,
прифативме сложено име што го содржи терминот Македонија. Ова големо и важно повлекување беше и наш компромис. Сам по себе содржи значителен дел од суштината на нашата разлика со Македонија.
markukule.mk
