Вечерва овде, без тебе...

  • Креатор на темата Креатор на темата Сатори
  • Време на започнување Време на започнување
Вечерва овде без тебе .. ладно ми е, празно ми е ....
Џабе се испокаравме ... или не е џабе ... а што му се мислам толку ... ти не ме разбираш мене... јас не те разбирам тебе ... што се смени овие неколку денови:(
 
Вечерва овде, без тебе знам дека веќе е минато периодот кога не поминуваше ни ден поминат без тебе. И полека се навикнувам на фактот дека нашите патишта ќе се разделат и доколку некогаш повторно се вкрстат тоа би бил слаб отсјај на прекршена светлина. Конечно да си признаеме дека победник во оваа битка е недовербата, јас и ти кој повеќе кој помалку ќе го носиме товарот и жигот на поразот...Постоеше период кога не се разделувавме без да се разреши и најситното недоразбирање да нема ни милиграм сомнеж на трпезата на среќата од тазе исцедената и спремна за конзумирање љубов без никакви вештачки додатоци...Сега не само што има цели галаксии меѓу нашите светови туку и мостовите меѓу нив се детонирани...Навидум и после толку години нема видливи траги на нашите физички конституции, сепак мислам дека немам повеќе закрпи за моето распарчено срце и само јас го гледам во огледало изгубениот сјај во моите очи дури и кога се насмевнувам...
Вечерва овде, без тебе сфаќам дека никој не ни станува поголем странец од човекот кој некогаш сме го сакале повеќе и од себеси...
 
сама јадам кикирики за слончиња ти еем и ми студи -.-
 
Вечерва овде без тебе сум врз друга која не е како тебе. :pos:
 
Вечерва овде, без тебе, се нервирам што воопшто мислам на тебе.
Трпението ми здосади. Ми иде пред очи Шенка со тоа нејзиното трпение-спасение, и трпам. Ама зарем толку години без тебе, не е трпение? Пак да чекам?
Зарем сите знаци досега не ти кажаа дека тоа е тоа?
Што не се опуштиш и уживаш?
Сеуште си fucking fagot!
 
Е проклето тешко! Како и секоја вечер! Ништо не може да ги сопре солзиве.. потребен си ми! Едно е сигурно, ќе те сонувам, како вчера, завчера.. само така можам да си дозволам да те имам и да бидеме среќни. Те сакам!
 
...така од никаде, ничим изазвано, конечно, конечно се случи тоа што највеќе го посакував. Се ослободив од горчината и бесот во себе, без да се истурам врз никој и во мене остана само рамнодушност кон твојата појава. Ниту те видов, ниту пак скраја да е сакам да те видам... Не знам, нешто кликна во мене денес и одеднаш дишам слободно... необјасниво нешто. Само знам, дека никогаш повеќе нема да дозволам некој да се приближи до тоа да ми ја уништи вербата во љубов и оптимизмот - она што ме води во животот. Еднаш се греши. Еднаш згрешив. Никогаш повеќе нема да дозволам да станам толку огорчена и без воља, затоа што на крај краева, никој не ни заслужува заради него да ја изгубам насмевката и она што ме прави мене тоа што сум - иритирачкиот оптимизмот и бескрајниот детски идеализам - во се има убавина и љубовта е тука некаде. Животот е полн со бои, никогаш повеќе нема да дозволам да стане сив и безличен.

Чао, аривидерчи, дасвидања, адио...

Конечно можам да дишам, се осеќам најискрено ко камен да ми паднал од срце.

...и тоа од нигде негде...
Чудна работа, мајката. Ама не се жалам, убаво ми е.

Завршив со тоа поглавје.
Всушност, ќе се поправам.
Завршив со цела таа црна книга (книга на порази) и метафорчки ја кинам на милион парчиња.

Доста беше.
Крај.

И јас го имам правото да бидам среќна. И ќе бидам. Знам дека ќе бидам. Можеби не утре, но наскоро. I can feel it.

Сега периодов ми останува да си пејам :

 
Крејзи, дај позајми од оптимизмот малце, ми треба :)
 
Е проклето тешко... до пред малку бев со тебе/до тебе... и што дека?! кога тоа заврши катастрофално... ме повреди толку многу што и не можам да поверувам дека тоа го направи... пред мене, против мене... Човек... живот... едноставно е... и многу нормално... јбг живот...
се надевам дека ќе имам сила за сето тоа што ми следи... а како и секогаш, така и овој пат... сама сум...
 
You must log in or register to reply here.

Kajgana Shop

Back
На врв Bottom