Тука пишуваме на зададена тема

[Avoid The Void]

Те сакам кога си небричен, иако две-три недели небричење кај тебе не даваат толку многу брада како кај другите мажи. Но, таков си и таков те сакам. Те сакам кога си небричен и кога ме бакнуваш по грбот, а свесен си колку ме возбудуваат тие боцкави бакнежи. Кога, исто како твојот мачор, ми се умилкуваш, се мазиш и топло дишеш во мојот врат, изнудувајќи воздишки, тивки, тивки, да не не' чујат од другата соба. Големиот јорган ги крие сите наши тајни, секое ново откритие, сите пригушени хистерични смеења околу нашите идиотско - забавни и бесмислени теми, кои сепак за нас имаат смисла. Ти, ти ме сакаш и во оние денови кога се мразам себеси, кога сум си одвратна однадвор и однатре, кога сакам да те искубам, нападнам и да се свртам на другата страна. Дури и кога ми доаѓа да го шутнам твојот мачор или ќе му се развикам, како кога за нашата годишнина ми го нападна подарокот, готов да го распарчи од љубомора. Го сакам тоа животнче, од моментот кога и двајцата го гушнавме знаев дека ќе не' поврзува секогаш... Тој мачор е нашата неуништлива поврзаност и вечен спомен за ова време кое сме го поминале заедно и кое допрва следува. О, ти, дебело и тромаво суштество.. за тебе имам чувства за кои само сум сонувала.
​

 

[Magde.]

„Кретен!!
Копиле!!
Дали си свесен што ми правиш?
Рамислуваш како да ме повредиш или нечувствителност едноставно ти е вродена?
Го мразам твојот мирис на мојата кожа..
Мразам кога си играш со мене и ме полудуваш.
Се променив, сега ја сакам директноста.
Ја мразам глупавата насмевка што ја имам кога некој ќе те спомне..
Ја мразам својата потреба да бидам во допир со тебе.
Макар и тоа нешто да ме повредува, се додека има во тоа дел од тебе..
Клошар!
Зашто не можеш да го видиш она што сите други го гледаат?
Оди си..
Затвори ја вратата на излегување!!„

Откако таа успешно го избрка него од нејзиниот живот, се струполи на големиот кревет...
Црниот мачор што беше подарок од него се појави во вистинскиот момент.
Легна во нејзиниот скут и почна да преде.
Имаше дел од него.
Неговите раце безброј пати биле на овој мачор.
Болката помина.
Знаеше дека тој ќе се врати низ истата врата.
Си беа потребни еден на друг.
Да се измачуваат еден со друг ако не за нешто друго.

 

[Medea]

Мачор.
ТИ.
Не знам дали ќе ми удриш шепа полна лаги еден ден.
Но сега ја сакам оваа положба.
Анималност.
Криење во мјаукањето, јадење до бесвест и легнување на онаа страна на креветот каде што опашките ни се свиваат во облик на срце, како на цртан филм.
Мачор, пакосник, сексуален објект кога размислувам во симболи.
Може да е во чизма, што е фетиш за една жена. Обувка.
Може да е Некој, како Ти.
Облечен во човечко руво.
Само колку да не го препознаеш, а сака да те врти и сексуално да се задоволува не само во февруари, секој ден.
Ех, Мачор.
Имам и јас во себе Мачка, така што, оваа борба ќе биде папсувачки долга.
А ако се претворила во долга љубов...
Ќе се измитариме, и ќе се претвориме во луѓе.

 

[Marionka_z]

Мачор

Таинствен си..Прикриен. Вистински мачор. Не те познавам, ти го знам само името. И толку. Ама доволно ми е. А не ни сакам да те запознам, зашто имам преголема потреба од тебе. И тоа ме плаши. Затоа не те сакам во моја близина. Знам дека ќе ми го превртиш животот наопаку. Знам дека ќе станам зависна од тебе до степен што предизвикува болка. Затоа уживам вака...додека се кријам од твоите канџички. Блиску си, а сепак толку далеку. Недостижен, туѓ, а сепак на некој чуден начин мој.
Ме излудуваш со своите будалаштини, ме правиш она што не сум, ме тераш да си играм со тебе и со себе. Дури и кога не сакам. Ама такви се мачорите. Ти се умилкува, ти преде, ти мјаука и сепак на крајот попушташ и ми дозволуваш да ти се навлече под кожа.
Не ме знаеш, а ме познаваш подобро отколку самата јас. Ме предизвикуваш...ми ги окупираш мислите...ми недостигаш...
Се појавуваш кога најмалку очекувам, полн со изненадувања. А живеам за моментот кога ќе се појавиш од никаде и ќе ми речеш: "Бу! Сакав да те видам. Не можам да останам долго, ама ми годи твоето друштво и разговорите со тебе. Ме опушташ и со тебе заборавам на се!"
И почнува нашата таинствена игра. Трае во зависност од расположението, времето и издржливоста. Во тие моменти јас треперам, не знаејќи што следно ќе направиш. Како и секој типичен мачор. Извесно време ме забавуваш и пак исчезнуваш. Не знам ни каде одиш, ни што правиш. Битно те нема... Исто како што прави и мојот мачор. Ќе го снема два- три дена и ќе се врати. Извалкан, изгребан, гладен... Ама не го прашувам кај бил. Не те прашувам ни тебе. Ама те очекувам, нестрпливо. Затоа што правиш да се чувствувам важно, дека сум потребна некому, дека недостигам некому. Ме разнежнуваш...бескрајно си романтичен...
Во следниот момент веќе ми велиш дека мораш да одиш. Го подвиткуваш опашот и те снемува. Одиш по својот пат. Не знам само дали носиш чизми, дали имаш две лица? Обично мачорите имаат, па не можеш лесно да ги прочиташ. Се надевам дека мене ми го покажуваш вистинското лице и ги оставаш чизмите пред врата. Не сакам да живеам во илузија, што не значи дека ако не сакам и не живеам. Само посакувам да си таков каков што те запознав...Мачор кој не гребе и не повредува.
А кога си одиш од мене, не ме интересира дали си во чизми, со шешир, со маска... Биди каков што сакаш, само со мене остани мачор!

 

[Nemiseverue]

Нога пред нога, како манекенка, мрзеливо поминува овој мачор помеѓу тазгата со портокали и банани. Веќе е прејаден од вкусните сардини кои рибарницата за да не ги фрли му ги дава нему па сега само ја бара онаа ситна точка сончев сноп помеѓу минувачите да се опушти во зимското сонце.
Со опашот поминува покрај нивните нозе и воопшто не ги погледнува. Незаинтересирано гази по плочникот додека тој напукнува под неговите титански шепи а татнежот и тресокот се слуша и чувствува дури до соседниот кварт каде исплашените мексиканчиња трчаат кај своите мајки.

Конечно наоѓа сончев зрак, помеѓу знакот за забрането паркирање па се до кантите за ѓубре од спротива сонцето остава илузија на топлина. Се протнува меѓу теснецот на двете згради во распаѓање од минатиот век, но сосема доволно за мојот мачор да биде расположен за попладневната дремка.
Легнува со грбот потпрен на сино белата шипка, ги подместува рацете нанапред за да си обезбеди совршен баланс и ужива во врвулицата. На само десетина метри драма со багер и полициска патрола. Лицата на редот имаат проблем со надлежноста на возилото во служба на градежната фирма. Работата излегува од контрола, мускулестите момци во сино пукаат кон црните работници со капи на главите, но тогаш млада италијанка со пешкир на главата довикнува од прозорец на вториот кат и ја смирува војната. Двете дечиња ги собираат количките и акционите херои и заминуваат да пишуваат домашна работа.

Ах, мачорска меланхолија. Очните капаци полека се спуштаат, тој се труди да ги држи отворени но не може, последен обид да остане буден но чудна темнина се појавува пред неговите очи, и веројатно е залудно да се труди... бесцелно е да... бескорисно... Ах живот мачешки.

 

[Nemiseverue]

Морам да ги комплетирам насловите... Следната тема гласи Карма

 

[Annabel]

Долго време се гледаше во огледалото и се прашуваше:ако физички стојам право,дали сум и морално така права?Секогаш ја држеше главата високо,па дури и тогаш кога немаше никој кој би можел да види колку е безначајна.
Дента таа му се покори на еден од оние инстинкти што ги наведуваат луѓето постојано да се движат околу центарот на својот немир.Секогаш е грешка да не можеш да се совладаш!Но засега не се грижеше премногу за тоа,никој ништо не знаеше,а она што не се знае неможе да се нападне.

А на него...ах,на својот брачен другар никогаш не му се кажува она што тој бедник би го нажалило!
Порано веруваше дека се ќе се врати во животот и дека никој не останува должен и наплаќа на овој или на оној начин за своите грешки,но како што поминуваше ден по ден во таа куќа-нејзина,а сепак туѓа,сфати дека е бесцелно да размислува што значи животот,дали вреди и дали некогаш и таа ќе дојде на ред за наплата; најважно е да бидеш убав во светот кој не е убав!

Можеше да се види себеси како седи тука,слика при светлината на каминот,види колку изгледа осамена,патетична,со се по што и копнее срцето и-без ништо!Тука е само тешкото живеење поради самото живеење.Зарем човек никогаш нема да заборави?
Кога се однесував правилно и според сите морални принципи,грижејќи се да не повредам никого таа Ваша карма ми одзеде се што имав,а кога и го свртив грбот добив се што сакам,па и повеќе од тоа.Затоа не верувам дека има некаква поврзаност со заслугата и наградата.Не верувам во Вашата карма,верувам само во себе и во она што е најдобро за мене.

Вистинската жена не фантазира,а таа беше реална и знаеше дека додека на еден не му се стемни на друг не може да му се раздени.Се трудеше секогаш таа да биде онаа која го дочекува изгрејсонцето.
Правилно или не,не знаеше да каже.
Сепак...нема сите што го спомнуваат небото да стасаат во рајот зар не?

 

[Crazy in Love]

Карма

Интересно, навистина интересно. Дури импресивно. Има повеќе називи, изреки поврзани со неа, сите ја споменуваат особено во контекст во кој нив им одговара. “Се' се плаќа, се се враќа“, “What goes around, comes around “, “Доброто со добро се враќа“. Инспирација за многу песни, во многу религии се спомнува за тој магичен круг. Карма. Дури има и кафуле со тоа име.
Не знам дали тоа е веќе станато клише, не знам многу работи. Но, знам дека проклето совршено фукнционира. Го забележувале тоа или не, кармата совршено функционира... Да, можеби некогаш ни изгледа дека правдата е бавна, дека не секогаш сите го добиваат она што го заслужуваат, но... длабоко сум уверена дека секогаш сите стоиме точно на она место кое сме го заслужиле. Велат дури и дека кармата е кучка. Затоа што удира таму каде што највеќе боли. А во суштина кармата дава една многу едноставна порака - дека сите наши акции, имаат последици. Се што правиме остава трага и дека ништо не може да не одмине.
Така и имаше една девојка...идеалист, со розови очила на светот, со љубов премногу во себе, која ја споделуваше со сите, но таа никогаш не и беше возвратена. Секој нов чекор е само уште едно разочарување, секоја битка уште однапред е осудена на пропаст. Во сите други полиња беше и повеќе од успешна, имаше расчистено со се она што и создаваше горчина, но љубовниот живот и беше како Титаник. И покрај тоа што се трудеше секој ден да биде се подобар и подобар човек... топлината и љубовта никогаш не ги имаше почувствувано. Но, ете, како што реков, секој си ја носи својата тежина, секој ја има својата карма. Можеби тоа е нејзината карма. Можеби во претходниот живот била егоистична кучка која си играла со туѓите чувства, па затоа е должна во овој живот да ги трпи сите овие работи. Можеби во претходниот живот другите ги третирала како ѓубре, па затоа сега нејзе ја третираат како да не вреди и како да не постои. Секој со својата тежина. А боли. Боли фактот што знае дека не е виновна, знае дека само сака да сака, без да ја кршат на пола. И да, кармата постои. Затоа што истата таа девојка трчаше преку улица на црвено и на глас велеше: Гром во коприва не удира. И по неполни 10 минути, кармата и докажа дека е во право. Во гром не, но во детелинка удира, па за малку ќе го скршеше рамото кога се испружи на земја колку што е долга и широка.
И затоа, не велете дека кармата е само клише или кафуле кај Универзална. Има нешто повеќе и нешто многу посилно од тоа. И никој не е нејзин имун. И сите кога тогаш ги стигнува наградата или казната за нивните дела. И никогаш очекувано. Кармата е играч во сенка. Секогаш се појавува во неочекувани периоди и прави пресврти. И уште нешто... кармата никогаш не греши и никогаш не губи. Кармата е вечен победник. Како Чак Норис, Џек Бауер, Жан Клод Ван Дам и Стивен Сегал.
Затоа...не бегајте од вашите постапки. Запамтете, се она што ќе го направите, макар било најмало нешто, остава последици.
Па... кој е вашиот следен чекор?

 

[Nemiseverue]

Во светот на бајките секогаш постоиме јас и ти. Навистина, постојат и нашите пријатели и непријатели па преку нив успеваме да го изградиме нашето сопствено лице, да ја разиграме искривената страна која ја гледаме во огледалото. Магичен е тој ефект, кога гледаме некој друг во огледало. Секогаш едната страна ни делува грозна бидејќи не сме навикнати да го забележуваме тој негов недостаток. А огледалата се толку сурово искрени, само покажуваат колку се залажуваме и колку различно изгледаме во свои и туѓи очи ако се ставиме под одреден агол.

Во светот на бајките секогаш ќе постоиме јас и ти. Кој си ти, која сум јас? Јас сум девојката со налудничава нарав која сака да оди по плоштадот само по плочките кои имаат пукнатина врз нив бидејќи така може да живее во секојдневно исчекување дали една од нив навистина ќе се отвори да ја голтне и така да го доживее најголемиот адреналин. Моите гради и долгата коса во плетенки се само оружје да те убедат тебе да одиш крај мене и да гледаш како се уништувам себе уживајќи во тоа, и да те гледам тебе како те уништувам бидејќи сум создадена да бидам теророт во твојот живот, да бидам твојот личен ѓавол и да зрачам зло зашто тоа мора да постои во твојот живот.
Ти си сменет од она што беше во тинејџерството. Од палавко се претвори во мирно момченце ценејќи го мирот и спокојството не барајќи преку леб погача во нашата врска. Го доживуваш развојот единствено на работното место каде вложуваш илјада проценти од себе трудејќи се профитот, односот и атмосферата на компанијата да биде на завидно ниво. Иако си експерт за општествено политички односи ти ја познаваш психологијата која создава алтруистички емоции кај тебе иако тоа не го признаваш јавно. Ти си утринската чиста роса на моето чпртаво носе, ти си ангелот кој знае како, ти си радоста на светот која ме придржува да не паднам.

Светот на бајките се распаѓа. Не го гледаме тоа, ни ти ни јас, па се впуштаме во безгранични игри и трка по слава и моќ. Наутро играме мултитаскинг роботи кои секои тринаесет секунди кликаат друго прозорче, размислуваат четири секунди која е вистинската работа што треба да се каже за да се изгради подобра позиција и продолжуваат со својата работа. Навечер, сеуште не сме сигурни дали страст има, но, јас не можам без твојата моќ како најценет работник а ти не одолеваш на мојата насмевка, твоите прсти на моите слабини се одобрение за нашиот еротски бакнеж кој немаме поим зошто е и каде води, само знам дека не можеш се откажеш од моето постоење, знам дека сум твој трофеј а ти мој милозлив господар и заштитник и се би дала да го видам тој статус како светка под диско куглата, бидејќи е единственото нешто кое недостасува приказната да е комплетна и очајно долга за да заврши со грозен распад деценија подоцна.

А ќе се распадне ли? Имам ли јас моќ, ука, желба и дозвола да ги спроведувам законите господови? Овој недостаток на сини капсули кој ме тера сеуште да гледам розово црвенкасти дамки пред мене... што ли е навистина? Кој е вистинскиот пат, каде се скршнува, каде се гради, дали некогаш се градело... некој рушел ли, се простува ли, се одмаздува ли, се сака ли пет пати, се сака ли воопшто?
Тоа е наше да се прашуваме, а на кармата да знае, и да молчи да не кажува. Еден ден, сами ќе откриеме, но дотогаш... ќе ги преземеме во свои раце и ќе ги носиме на свои плеќи сите последици од сите мизерни одлуки кои сме ги донеле во нашите толку прекрасни пред и толку грозни животи зад огледалото.

 

[Marionka_z]

Секојдневната потрага по себе ме доведува до лудило. Ме фрла во прангите на очајот. Ми создава безброј контрадикторности, така што кревам раце од се. И што правам?
Одлучно ја убивам совеста. Таа ми е најголемиот непријател. Без неа веројатно полесно се живее. Не знам, ама ќе пробам. Таа ми ги става најтешките препреки; секоја мисла што ќе ја зачнам, ја абортира со нова, пострашна; на секој мој обид бара инстант резултат; на секоја теза ми вади антитеза; на секој мој чин ми наоѓа убиствена последица.
Не, не можам веќе да ја поднесам. Ми создава тежина, напорна е, ме боли, ме пече. Па зошто тогаш да биде дел од мене?
Ослободувајќи се од неа, ќе се ослободам од се. Па и од потрагата по себе. И ќе живеам на маргините од животот. Ослободена од луѓето, од светот; ослободена од секакви очекувања, од стегите... Ослободена од себеси. Само така ќе лебдам, замрзната во сопственото тело и сопствениот изглед, а без душа. Да, решив да ја уништам и неа- душата. Се протнав во сите пукнатини во мене, каде што би можела да се скрие и ја искорнав. Се ослободив и од неа. Што друго ми остана? Не е ни важно. Ги убив најстрашните противници на човекот.
Или само така мислев? Некаде длабоко, сепак чувствував дека нешто е живо во мене. Ме обзеде страв. Зарем преживеало нешто, по вакво прочистување? И што би можело да има таква сила, да се залепи цврсто за мојата внатрешност, па да не можам да го избијам од себе!?
Зашто, не сакав ништо да живее во мене, да тлее, да се разгорува и на крајот пак целосно да ме дофати. Не! Бев решена да убијам се што ми предизвикува било какви емотивни паради за да не подлежам на себеизмачување. И најубав дел од таа замисла ми беше, тоа што нема да трагам по себе, по јас, по никаква смисла и суштина... Едноставно да бидам само ладен споменик, затскриен набљудувач, притаена сенка. Ништо повеќе.
Ама тоа нешто што се препелкаше во мене, не ми даваше мир. И ете морав, за последен пат да ѕирнам во себе, за конечно да го пронајдам и уништам штетникот. Се отворив пред сопствените очи. Се разголив. И што ќе видам? Се изненадив. Во мене се бореше љубовта. Против мојата акција за прочистување и уништување.
Неа сосема ја заборавив. Или ја заборавив нејзината моќ. Го полнеше моето срце, брзаше да се распореди низ целото мое битие, за да ме претекне, да ме надмудри, да ме разбуди и да не дозволи да се претопам во масата луѓе кои ме опкружуваат. Затоа што знаеше дека на тој начин засекогаш ќе го изгубам човекот во мене, кој беше присутен, колку и јас да го потценував и поттиснував.
Навлезе љубовта во секоја моја пора и ме врати меѓу живите. Успеа. И тогаш кога ја почувствував нејзината сила, се пронајдов и себеси. И дознав многу одговори, решив многу загатки. Се покајав зашто се казнував. И за се што сторив и не сторив, помислив и премолчев... Видов дека само така и само со неа можам да живеам вистински... Никако поинаку.
Тогаш дознав, подоцна сфатив, а сеуште откривам дека животот ти го враќа, само она што ќе му го дадеш. Памети се, забележува, не заборава. Те казнува или те наградува, сосема незначајно дали сега- додека тече или во некој нареден, поинаков. Ти се нудат неколку можности: живот после смртта или смрт после животот. Јас се одлучувам за третата: живот после животот.

 

[Ankica]

Секогаш се прашувам,зошто се стресувам кога ќе видам хендикепирана особа ,не можам да останам равнодушна, ме потресува целосно до болка ,ми се јавува чувство дека сакам да избегам и секогаш ми одзема дел од мене .тоа е моја карма си велев и некако се смирував. Но како одминуваа годините а и искуствата сватив дека не постои никакав карма ,дека ние неа ја ствараме со нашето однесување . Сватив дека се е во нашата глава сите страдања радости илузии и предрасуди .Единствениот лек е љубовта и тоа према секое суштество ,а навистина е многу тешко да сакаш бескорисно , да го сакаш дури и својот " непријател" да ја наоѓаш среќата во среќата на другите ,не е лесно ,патот е исполнет со многу страдања ,а кога тоа ќе се постигне тогаш е се многу полесно и тогаш кармата е прекрасна ,Уште не најдов одговор на моето прашање, но сега полесно ги гледам лицата кои се хендикепирани . А патот на љубовта се трудам да го одам, не можам да кажам дека потполно успевам но сепак се обидувам да ја градам мојата карма сега и тука .

 

[[vladimir]]

...Го гледаш низ прозорецот твојот ’’сакан’’ маж и вашата ќерка како си играат и уживаат во дворот на пролетното сонце. Да, го нив е и мојата ’’сакана’’ жена. Седи на еден од оние столови од платно на расклопување кои најчесто ги користите кога одите на излети. Изгледа незаинтересирано или само глуми дека не го забележива она сто се случува. Сакаше деца, мада никогаш не се решивме да ги имаме. Потоа и го открија тоа што и го открија во утробата и веќе беше доцна.

Со едното око внимаваш на кафето ставено врз шпоретот, а со другото ги гледаш твојот маж и твојата двегодишна ќерка како се тркалаат по тревникот. Чинам, насмевка има на твоето лице. Ти си задоволна и среќна. Воопшто не ме ни забележуваш додека полека и на прсти ти се приближувам. Мислиш дека ќе заминам право надвор по посетата на тоалетот, за да ја развеселам мојата растажена жена. Се лажеш. Ти доаѓам од зад грб и се припивам во тебе. Ти не реагираш.

Го носиш истото она летно фустанче со цветови што го го носеше и тогаш кога првпат те допрев, кога вистински те допрев, а ти го почувствува тоа. Ти уживаше во тоа. Ти го подигнувам истото тоа фустанче, како тогаш, доаѓам уште поблиску до тебе...

Не се помрднуваш ни милиметар. Не смееш. Знам дека несакаш. Ако покажеш знаци на живот, тогаш ќе мора да кажеш – не, бегај, оди си, – нешто со што ќе си ја исчистиш душата. Ти отсекогаш си била таква. Мораш да си на чисто со себеси. Затоа молчиш и се преправаш дека не си воопшто тука.

Ти ја спуштам левата прерамка полека, исто како тогаш кога првпат вистински се сретнавме, јас и ти, на тоа место. Ти ја спуштам прерамката, ја пуштам да падне удолу, а со раката цврсто те зграпчувам. Пулсот ти се забрзува, се повеке и повеќе и ја оддава твојата живост. Дишиш забрзано. Трепериш. Знам дека колку и да се обидуваш да го прикриеш фактот што си тука и со мене, а јас во тебе; срцето не може да го игнорира она што постоело и уште постои длабоко во нас.

Ти подарив тогаш нешто, нешто што на жена ми никогаш нема да и го подарам. Уживав. Излегов насмеан, ја погледнав твојата ќерка и се запрашав дали можеби некогаш тие очи сум ги видел во огледало...

 

[Nemiseverue]

Нов почеток е... затоа дај... Јави ми се...

 

[Fantasy]

Одеше смирено по тротоарот. Од нејзината лева страна, ја забележа елката во малата трафика. Зар луѓето толку ја чуствувааат новогодишната еуфорија, па дури и го украсуваа овој мал ентериер? Зема еден весник и и подаде една книжевна пара на продавачката.
"Доста лоша насловна нели?" - слушна глас од страна. Се сврте и пред неа стоеше човек во своите рани триесети, со долг капут и светлокафена коса.
"Книгата не се оценува од кориците" - мирно му возврати.
Тој се насмевна. "Стара одбивност спрема колегата. Лани имаше фина слика од ирваси. Со овие згодни баба мразици почнува да ми личи на порно весник."
"Хм, сфаќам. Би сакала да го продолжиме разговоров но.."
"Се плашите?" - ја праша оддеднаш.
Се збуни. Зошто би се плашела од него? Едноставно никогаш не и беше пријатно со луѓе кои не ги познаваше.
"Да се плашев, нема да стојам во место неколку секунди, како и да ви одговорам."
"А јас пак помислив дека делувам страшно со шапкава" - се наведна кон неа и шепна: "Ја купив од Halloween store."
Овој човек несомнено имаше чудна смисла за хумор. Но и се допаѓаше.
"Не изгледа страшно, само.. заоблено." Нејќеше да му признае дека уште кога го виде помисли дека е чудак. Тргна да си оди но се судрија. И падна едно ливче од џебот, беше нејзината визитка. Беше предоцна да му ја земе. Тој се ѕвереше во буквите. Потоа се намурти. "Не ми кажа дека си новинарка."
"Различен начин на пишување. Ти пишуваш свет новости, а јас списание."
"Тогаш, имаме нешто заедничко. " се замисли и потоа додаде: "Ќе ти се јавам."
Ало? Тој го зема правото за да и се јави, иако не му го даде доброволно бројот? Но се разбира, не му го кажа ова. Се направи учтива и рече: "Зошто господине? Ве интересира нешто со мојата работа?" - го погледна и ја крена веѓата.
"Секако, засега тоа ќе ми биде тема на разговор со вас." Потоа премина на десната страна од тротоарот, се сврти и рече Довидување.
Размислувајќи стаса во станот. Што требаше тоа да значи? Дали тој човек само што ја проби нејзината емоционална бариера? Долго време не се впуштила во ваков флерт.. дури и не комуницираше со мажи, само со досадните колеги. Но тој.. имаше нешто во него. Не му го знаеше ни името но.. Иако беше претпазлива и внимателна, тајно посакуваше да и се јави. Се ослободи од напнатоста и легна во када. Како да го впиваше мирисот од него, кога се судрија. Мирисаше толку чисто за разлика од.. НЕ. Вети дека нема да дозволи повторно да се сеќава. И тогаш.. се слушна мелодијата на новиот хит на Бритни кој доаѓаше од телефонот. Поминаа само 2 часа. Отрча гола и го зграби телефонот набрзина, го стави на уво и налик љубопитно проговори: Ало?
Направија два реда муабет а на нејзиното лице се појави насмевка, која не требаше да ја глуми, едноставно и дојде од внатрешноста. Се фрли повторно во кадата и потона од среќа.

 

[џимеј]

Јави ми се...

Беше 31 декември 1999 година. Низ Главниот град се чувствуваше новогодишната еуфорија. Некои велеа дека влегуваме во нов милениум, некои го чекаа 21 век, а некои го испраќаа 20.
Така било секогаш и ќе биде. Песимистите чекаат да видат како си заминува годината, а оптимистите чекаат да ја видат новата со надеж дека ќе е поубава.
Некаде пред 12 часот на полноќ, во една темна улица врвеше еден човек облечен во Дедо Мраз. Работата му била таква и тој морал да го носи тој костум за да ги прави луѓето среќни. Неговото име не е битно, ама всушност искрено ни јас не знам како точно се викаше тој Дедо Мраз што врвеше низ таа улица на 31 декември 1999. Пред една видно украсена куќа здогледа едно дете. Негде околу 7 години, можеби и малку помалку би му дал нашиот Дедо Мраз.
- Синко, што сакаш Дедо Мраз да ти донесе за Нова Година? - го праша високиот Дедо Мраз кој беше заборавил дека десната лажна веѓа му се искривила малку па му се откриваше идентитетот.
- Ништо не сакам! - одговори гласно и луто детето.
- А како се викаш ти сине?
- Боби!
- Ах драг мој Боби, зарем не сакаш Дедо Мраз да ти исполни некоја желба? - со смирен тон праша Дедо Мразот.
- Не сакам! Ти не постоиш. - повторно луто одговори детето.
- Немој така да зборуваш сине. - веќе тонот на Дедо Мраз беше проследен со некоја тажна фаца, па продолжи - Немој така да зборуваш, во овој 21 век ти можеби ќе бидеш некој познат астронаут, можеби ќе бидеш одличен математичар или филозоф. Можеби ќе бидеш уметник, ти мора да пораснеш во добра личност.
- Море марш у пизду материну. - само што го кажа ова, детето си замина со трчање и влезе во куќата.

Беше 30 декември 2009та година. Низ улиците на Главниот град се шеташе дечко облечен во костум од Дедо Мраз. Скап е животот, а поскапи се времињата кои следат. Младите луѓе работат за пари. Го искористуваат опортунитетниот трошок и додека студираат работат за да се одржат во живот.
Дедо Мраз три-четири вечери пред Нова Година ги забавуваше децата што ќе поминеа низ маалскиот дуќан. Седеше пред дуќанот со својот плишан ирвас и им се насмевнуваше на луѓето кои поминуваа. А поминуваа дечиња, некои тазе брачни парови, некои пензионери, па дури имаше и луѓе кои поминуваа сами, сите брзајќи негде.
Три - четири вечери пред Нова Година тој Дедо Мраз по цели вечери креваше врева. Се' ќе беше тишина за момент, и на секои 2-3 минути ќе се слушнеше неговото гласно - ОХОХОХОХО, МЕРИ КРИСМАС.
И него го префатила некоја американизација, како и да е, па подобро му звучеше да го кажува тоа на англиски.
Луѓето што живееја во таа улица се лутеа што тој крева врева до полноќ. Се лутеа што не можеле да спијат поради неговата врева, некои му велеа и да си замине, но него тоа му беше работата и за тоа беше платен. Да биде среќен, весел, да пее и да вика и да се смее на глас.

Вечерта на 30 декември 2009та година, една вечер пред Нова Година, низ таа улица помина една девојка. Додека Дедо Мразот ја привршуваше својата песна која ја пееше гласно, негде кон 11 часот, се слушаа неколку пцовки од околните станари. Девојката помина покрај него и застана. Го гледаше малку подолго, па и тој престана со пеењето и исто зјапаше во неа. Не ни се сети дека би била незгодна таа ситуација во која и двајцата зјапаа без да кажат нешто и прв пат се виделе.
- Како се викаш? - го праша таа.
- Боби. Моето презиме не е битно, и онака е смешно. - рече тој со насмевка. Делуваше прилично весело како и секогаш.
- Ми се допадна твојата песна. Можеби сакам пак да наминам од овде.
- Јас сум и утре вечер тука, драга моја! - рече тој и се исправи.
- Ова е малку незгодно, но ми се допаѓаш, а уште не сум те видела, извади го тој костумот.
Боби ги изваде вештачките мустаќи и веѓи и ја изваде белата брада.
- Можеби ми се исполни желбата да добијам нешто убаво за Нова Година. - рече девојката чие име ни раскажувачот не го дозна. - Можеби ти си тој кој ќе го сакам. Ќе те побарам пак, сигурно пред да ја дочекаме новата година која некои велат била секси година, секси бројка.
- Се надевам, јас ќе сум тука и утревечер, побарај ме.
Девојката си замина, исправена како и што дојде, со нејзината шатирана коса која имаше венче и можеби некоја штипка.

Беше 31 декември, 2009та година. Главниот град беше во еуфорија, луѓето брзаа насекаде, а петарди не се слушаа нигде затоа што новите закони си го направија своето. Боби ги пееше вообичаените песни и се смееше на глас. Луѓето повторно негодуваа, сакаа да минат мирно во семеен круг, со некоја нивна музика.
Боби мислеше на девојката и ја чекаше. Како што доаѓаше 12 часот, така тој престануваше да пее и беше тажен. Секоја минута поблизу до 12 часот беше секоја нова тажна црта на неговото лице.
Се надеваше, се надеваше и кога виде дека се ближи 12 часот, се молеше дека тоа не било вистина. Се прашуваше дали и воопшто запознал некоја девојка минатата ноќ. Стрелките чукнаа 12 часот и светот влезе во новата година, секси година за секси бројка, 2010.
Боби се разочара. Неговата девојка не помина.
Го скрши прозорецот од дуќанот и со стаклата си ги исече вените.
Кога падна на земја, во последниот здив, ја виде девојката како трча од крајот на улицата. Поради густиот сообраќај закаснала.

Денес е 3 јануари, 2010та година. На луѓето им недостигаат песните и смеењата на Дедо Мраз. Тие сега ја чувствуваат тишината. Нив сега тишината ги боли повеќе отколку порано. Девојката никогаш не се јави, затоа и раскажувачот не и го знае името, само знае како изгледа. Можеби раскажувачот утре ќе пушти шише со порака, без да го напише нејзиното име, не за да не заприметат за која е, туку навистина не го знаеше нејзиното име.

Велат дека последниот здив што го испушта човековата душа пред да умре тежи 21 грам. Него секој здив што го земаше поблизу до новата година, беше за 21 грам потежок.