Да си раскажам сега јас, една моја случка, накратко...
Пред точно една година, бев дел од проектот „Компјутер за секое дете“ - еден од ангажираните за премерување и снимки на старите училишта, во Скопскиот и Тетовско-Гостиварскот регион. За да ќарам некој динар плус од владикава, идев со приватно возило. За дивно чудо, од Скопски регион ми се паднаа Кондово, Сарај, Чаир и Бутел. Тетово и Гостивар...уште во кое село не влегов. Јас и партенр, сами, со сопствена, приватна кола...Кај „шиптаришта“. Е сега, фактите... Кога ќе влезевме ние во дворот од школото, и кога децата ќе слушнеа дека зборуваме македонски, се збираа околу нас, и се трудеа, од петни жили на најкултурен начин, да ни речат „Добар ден“. Пред да се претставиме и да кажеме за што сме дојдени, бевме најгостопримливо пречекани од директорите, или во најмала рака, од некој секретар, наставник... Немаше училиште, немаше село, каде не бевме поканети на кафе, слатко или ручек. И немаше попријатен муабет, од муабетот со нивните наставници, додека го пиевме кафето во нивна канцеларија. Не, не муабет како со „владини претставници“ (драпај си...претставниците), туку како со студенти, што и бевме. Беа почестени од нашите посети, и тоа го покажуваа безрезервно. И ни останаа во сеќавање.
Покрај погореспоменатите, поради недостиг на радна снага, во Скопје ми беше доделено и школото во нас. Ѓ. Петров... Директорка, колку што се сеќавам... Мислам дека, ако не избрзавме да кажеме за што сме дојдени, ќе не измаршира со обезбедување од ходникот. Не бевме удостоени нит со потписот кој требаше да се даде од вработено лице, како доказ дека школото било снимено...
И си седам после тие две седмици јас, со партнеров...и си коментирам...Де едните се праат катиљ, де другите. А де седниме на иста маса, за исти цели, за нешто шо носит напредок - оп, сите сме арни. Чак шта више, имат поарни и од нас (демек, за Македонци зборвам)...
Дај бре, деполитизирајте се...бар во обичниов живот, еј. Не јадат ваквите работи. Многу повеќе не јадат ваквите муабети, одколку шо самите сакаме да се јадиме. И сите сме свесни за тоа. И не тргајте одма со јатаганите, другарчиња. Им помина времето на тие така шо тргаа. Дај - искоритете го потенцијалот на младото размислување.
Се извинувам за должењево, се надевам ќе бидам сфатен. Благодарам.
