Страв од одбивање

[Crazy in Love]

Дали го имате овој страв и дали некогаш ве спречил да се обидете во некое поле? Дали на пример не сте аплицирале за нешто, затоа што ви било страв да не ве одбијат? Дали сте пропуштиле многу шанси само затоа што сте мислеле дека нема да бидете прифатени?

Или сепак сте од оние луѓе кои “мува не ги лази“ и секогаш пробуваат без разлика дали ќе бидат одбиени?

Што мислите колку е нормален овој страв од одбивање и што кога тој е преголем и премногу пречи во животот? Како човек да се справи со тоа? И што мислите колку е самодовербата поврзана со тоа?

 

[jamey jasta]

мене лично, ова највеќе ме асоцира на љубовно одбивање, бидејки единствено од тоа ми е било страв... од некои други одбивања,игнорирања не ми е било толку како со ова што го реков.
кога те одбиваат за некоја работа или нешто поврзано со дејствие, можеш у било кој момент да се избориш за втора шанса.
Иначе нормално си е човек да се плаши од ова, или пак у најмала рака да се чувствува возбуден и загрижен околу тоа што може да се случи, до самата свест на човекот си е тоа

 

[rossonerka]

Го имам овој страв за одбивање.
Не секогаш нормално, но многу пати да.

Eве последно беше пред недела дена за еден многу примамлив проект. И си викам да аплицирам? Ај не нема шанси да ме примат, но на крај си се пријавив. И да не ме примат сеедно, важно јас си ја пробав среќата.

Во последно време се повеќе се трудам да го совладам. Ако не си ја пробам шансата, никогаш нема да го дознаам резултатот. Подобро да пробам и да ме одбијат, него од страв за одбивање воопшто и да пробам.
Но сосема е нормално да се плашиме за исходот од некои наши планови. Рамнодушноста ретко е присутна. А може само да се трудиме да сме рамнодушни, иако секогаш чудствуваме возбуда од успех и страв од одбивање.

 

[Пеам на свадби]

Дали го имате овој страв и дали некогаш ве спречил да се обидете во некое поле? Дали на пример не сте аплицирале за нешто, затоа што ви било страв да не ве одбијат? Дали сте пропуштиле многу шанси само затоа што сте мислеле дека нема да бидете прифатени?

Или сепак сте од оние луѓе кои “мува не ги лази“ и секогаш пробуваат без разлика дали ќе бидат одбиени?

Што мислите колку е нормален овој страв од одбивање и што кога тој е преголем и премногу пречи во животот? Како човек да се справи со тоа? И што мислите колку е самодовербата поврзана со тоа?

Секогаш тргнувам со тезата-,,Не се плаши и онака се знае кој ќе победи". Не ме демотивираат одбивања. Ако не пробаш сигурно нема да успееш, а ако пробаш можно е да успееш. За партнери, сметам дека некоја корпа или контејнер нема да го променат ефектот на стаклена градина, ниту војната во Ирак, а ни мојот живот. Одбивањето го сфаќам како можност за отпочнување на нов почеток со некој друг. Се сеќавам дека на интерјвју за хонорарна работа во радио, ме примија, заедно со дипломирани и повозрасни луѓе. Сакам да се натпреварувам со самата себе. Никогаш нема да ме победи некој пораз и да го уништи мојот дух жеден за нови почетоци и предизвици.

 

[Шоути]

Го имам овој страв и тоа во преголема доза, и тоа е една од работите која најмногу ме нервира. Понекогаш се случува колку и да сакам да направам нешто, да се појави стравот, и сето тоа да остане само на желба.

 

[DimceY]

интересна тема морам да признаам значи не верувам дека постои човек кој никогаш не почувствувал каков и да е страв. сите сме почувствувале на ваков или на онаков начин. е сеа единствена разлика е што различен е приодот кон стравот кај различни особи. кај особите кои се обидуваат да го потиснат стравот тој се продлабочува и им предизвикува очигледно големи проблеми. еден од начините за потиснување на стравот се лошите навики како алкохолот, лековите итн. од друга страна пак, особите кои се соочуваат со стравот, после извесен период го "победуваат" тој страв. значи секогаш мораме да се потрудиме да се соочиме со стравот и да се надеваме на наша "победа". интересно е што елиминирајќи еден страв одма се појавува друг, но со него полесно можеме да излеземе на крај. значи исто како во математиката, кога една задача ќе решиш како што треба, другата е полесна за решавање од претходната, после третата е полесна од втората итн. најважно е да размислуваме позитивно на работите тоа многу помага

 

[ФлоуБТ]

Дали го имате овој страв и дали некогаш ве спречил да се обидете во некое поле? Дали на пример не сте аплицирале за нешто, затоа што ви било страв да не ве одбијат? Дали сте пропуштиле многу шанси само затоа што сте мислеле дека нема да бидете прифатени?

Или сепак сте од оние луѓе кои “мува не ги лази“ и секогаш пробуваат без разлика дали ќе бидат одбиени?

Што мислите колку е нормален овој страв од одбивање и што кога тој е преголем и премногу пречи во животот? Како човек да се справи со тоа? И што мислите колку е самодовербата поврзана со тоа?

Тој страв секогаш е присутен кај сите, без разлика за што се работи. Нема никој на кој се му е рамно.

Јас така најчесто сум кога одам на испит. Коски ми се ребрат. Сите ми велат СМИРИ СЕ, СТАЛОЖЕНО, ама џабе е се. Во психата ми е врежано и не можам да го искоренам.

Според мене, сосема нормално е да имаш одредена доза на резерва, без разлика за што се работи. Премногу самодоверба не е на арно.

 

[DimceY]

Тој страв секогаш е присутен кај сите, без разлика за што се работи. Нема никој на кој се му е рамно.

Јас така најчесто сум кога одам на испит. Коски ми се ребрат. Сите ми велат СМИРИ СЕ, СТАЛОЖЕНО, ама џабе е се. Во психата ми е врежано и не можам да го искоренам.

Според мене, сосема нормално е да имаш одредена доза на резерва, без разлика за што се работи. Премногу самодоверба не е на арно.

друже тоа ќе да е трема пред испитот, не страв. ја коа одам на испит си пеам и ги глеам повеќето се тресат како да дошло крај на светот. пробај пеј си и ти, помага верувај ми

 

[Мишелинка]

Јас па одам во друг екстремум. Пробувам без да сум сигурна дали сакам... Така беше и за моето запишување на факултет. Не знаев уште ни што сакам да студирам, а не пак каде, ама кога ми кажаа дека формуларите МОРА да се дадат до крајот на неделата, пополнив, на рандом ставив три факултети (иако за првиот ми кажаа дека е селективен и дека има големи шанси да ме шутнат од старт) и ги предадов документите.
Кога по месец ипол почнаа да стигнуваат одговори, и кога двајца одбија од мојот прв избор, сеуште не бев сигурна што сакам, па затоа си реков дека не е страшно и да ме одбијат. Кога ме примија, на првиот ми избор, уште не ми беше јасно во што се впуштам, ама решив да пробам
За еден куп ствари правам вака, реагирам брзо за да не ја „пропуштам шансата“ и после сфаќам дека не можам така лесно да се отпуштам од орото, дури и да немам желба да играм понатаму...
​

 

[Divider]

Jas teram i ic ne prasuvam.....ponekogas imam trema, ama toa e zdravo, ako se ima predvid deka nikogas za nisto specijalno ne sum se podgotvuval.

 

[RockLady]

..Секој како и ја го имам овој страв.
Дури и силен да се рпавиш.Карпа-човек да се правиш секогаш нешто те скокотка и се прашуваш дали ќе рече не?
До се ана љубовно поле не сум осетила.Ваљда некад ама за други работе да.ГАдно е така кога се чуствувам.Мразам..ама то е

 

[Desire]

Ја овој страв го имам само од татко ми.Толку многу ми е страв да одам да побарам дозвола за нешто од него,што нештото го одложувам до последна секунда,иако знам дека и да рече не на крај сепак ќе испадне по мое.
За се друго што ме интересира,за кое што сакам да си ја пробам среќата,одма пробувам,се водам по тоа ако не пробаш нема да знаеш.
Да,страв ми е,ама не доволно за да ме премисли.

 

[Пуци]

Ауууу голем страв од одбивање(најчесто поверзан со љубовта).Инаку имам некој одреден степен на тој страв за било која работа,за било што...

А потполно се сложувам со desire со проблеми со родителите,премногу често ми се случува...

А самодовербата(за мене)игра голема улога!!!!!!!

 

[Гладиус]

Дали го имате овој страв и дали некогаш ве спречил да се обидете во некое поле? Дали на пример не сте аплицирале за нешто, затоа што ви било страв да не ве одбијат? Дали сте пропуштиле многу шанси само затоа што сте мислеле дека нема да бидете прифатени?

Или сепак сте од оние луѓе кои “мува не ги лази“ и секогаш пробуваат без разлика дали ќе бидат одбиени?

Што мислите колку е нормален овој страв од одбивање и што кога тој е преголем и премногу пречи во животот? Како човек да се справи со тоа? И што мислите колку е самодовербата поврзана со тоа?

Кој човек нема страв дека може да му се случи да не успее?
Секогаш постои нешто кое ќе не’ натера да помислиме дека можеби нешто сепак ќе тргне наопаку.
Меѓутоа, човек кој е решителен и верува во себе, нема да дозволи да биде надвладеан од стравот дека можеби нема да биде прифатен, иако и кај него тој страв ќе постои.
Стравот од обивањето е последица на реланите согледувања на аспектите во животот. Колку и да сме сигурни во себе, секогаш мора да размислуваме дека нешто можеби нема да биде во најдобар ред. Токму таа мисла го буди стравот, кој ако е преголем може да доведе до комплетно затворање на личноста поради страв од неприлагодност и неприфаќање, тотално отуѓување од светот и губење на обидите за да се постигне нешто.
Мислам дека самодовербата има голема поврзаност со овој страв, но како што веќе кажав, дури и најсамоуверениот човек од време на време помислува и на тоа дека може да биде одбиен.:smir:

 

[Marionka_z]

Мислам дека секој во себе носи одредена доза на страв од одбивање. И јас го имам, ама се трудам да го игнорирам. Ако му дозволам да завладее со мене, поарно да не живеам.
Токму поради него можеби и сум пропуштила неколку шанси во минатото, па затоа сега си правам психотерапија и полека го искоренувам.
Не сум ни од оние кои мува не ги лази, а би сакала да сум.
Така да каде и да тргнам, кон што и да се насочам, тој страв сега повеќе го чувствувам како моја водилка, отколку како моја препрека. Не може он да ме спречи да сторам нешто, ако стварно сакам. А дали ќе успеам тоа е друга приказна. Па и да не успеам, знам барем сум си ја пробала среќата, а ако не пробам цел живот ќе ми биде на премисла: "Тогаш да пробав, можеби и ќе успеев".