Срам од родителите?

[sunshinebaby]

Досега го читав постот на walker girll(извини ако утнав) и го читав текстот за предобрата МАЈКА.Верувајте се утепав од плачење.Никогаш не сум се срамела од моите родители напротив ги имам величено секогаш.Не дозволував никој да каже нешто лошо за нив.Но еден ден го изгубив татко ми иако цел шивот го сакам и го почитував се осеќам како да сум можела да направам нешто за да биде со нас.Но не можев.Горда сум што имав таков ТАТКО и горда сум што имам таква МАЈКА.Тие се мојата гордост а јас и брат ми нивната.
ТАТО секогаш ќе ми недостигаш.

 

[ThugProphet]

Imalo sitaucii koga me usramile, no toa ne znaci deka treba da se sramam od niv cel zivot. Iako sum razocaran vo niv, mozele da bidat podobri roditeli, zasto na sekoj nacin sum se obidel da bidam sin kakov sto tie sakale. Razocaran da, no sram od niv, vo nikoj slucaj..
P.S.
Po greska glasav deka mi e sram preeska, pa duri sea pisuvam :cry:

 

[girlll]

Порано се срамев од тоа што мајка ми и беше повредена едната нога,и мораше да оди со бастум,ама со време сватив дека тоа се глупости.
Инаку,да се согласам со Girll,татко ми,понекогаш кога многу ке се испокараме,а може да стаса и до тепачка,не го сметам за родител,и отворено му кажуам да си најде друго дете,ама после една недела ке седнеме и ке се исплачеме двајцата,и се сметаме за татко и син се до следната тепачка.
Со мајка ми ми се нема случено горенаведеново.

Вака.. Имам пишано на темава, но ќе се надоврзам.. Баш за тоа за татко ми што пишав.. Би рекла.. Ќе се подотворам..
Кога бев мала за сите празници, а некогаш и така од мерак да речеме, сакав да им правам честитки на мајка ми и татко ми.. Се мачев сама да нацртам нешто, да залепам, барав и помош понекогаш од баба ми и да напишам нешто.. Зборам кога бев 4-5 години.. Ги правев со многу љубов и внимание тие честитки.. Кога и ги давав на мајка ми со огромно внимание ги гледаше.. Си ги чуваше на посебно место, а знаеше и да заплаче од среќа, да ме гушне и да ми повторува дека сум и се во животот.. Тоа ми значеше многу.. Се радував искрено и ми даваше мотив што повеќе да правам за неа, знаев дека го цени мојот труд и дека ме разбира. Затоа пак кога му ги давав на татко ми обично добивав коментар - Остај ме гледам телевизија.. Или ќе ми речеше фала и после во тоа што сум го направила ке го истуреше ѓубрето од пепељарата и ќе ме пратеше да го фрлам во канта тоа.. Бев дете ама ме болеше тоа.. Многу.. Прекинав да правам за него честитки.. Кога сакав ептен за роденден или за Нова Година да му направам не беа повеќе направени со мерак, со внимание.. Знаев дека сепак ке завршат во канта за ѓубре без да бидат ни погледнати.. Можеби е навидум ситна работа, но кажува многу..
Се разведоа мојте.. Никој не бара од него да мисли на мајка ми, они не се повеќе заедно, но сепак има ќерка нели.. Станот во кој живее е на мајка ми, он сепак најде маана за да почнат судски спор.. Не сака да го даде ни судски.. Буквално го зема од ќерка си за да немора он да плаќа плус за кирии и глупости.. Не го свакав тоа на почетокот.. Немав ни 10 години.. Сега сватив дека се правел секогаш за себе.. Тоа што треба да плаќа за мене не му го бара мајка ми.. Не и треба.. Он не бара само кога му треба нешто, без разлика дали се тоа пари или нешто друго.. И пак сака да го сакам и почитувам.. А нема основа за тоа и не би требало да има образ.. Ете зашто НЕ ГО СМЕТАМ ЗА РОДИТЕЛ.. Ова е родител што ни оној срам не го заслужува.. Премногу му е.. Неможам да сакам некој што не ме сака.. Боли да се нема љубов што би требало да се заслужи со самото раѓање..

Дечки верувам дека сите имате кавги дома и се.. Ама сепак сакајте ги родителите затоа што они и кога викаат тоа го прават за вас.. Зошто ве сакаат и мислат на вашето добро..
И јас имам понекогаш караници со мајка ми не велам не.. Ама затоа на сите и секогаш им кажувам дека ја сакам НАЈМНОГУ НА ЦЕЛ СВЕТ.. Нема таква мајка.. Не би ја дала за ништо на светот.. Се потруди да ми овозможи се што ми треба и покрај тоа што си го става на конец здравјето со многу работа.. Никогаш не ми фалело ништо и тоа само благодарение на неа..
П.С. Да се надоврзам со делот со честитките што го напишав погоре - Тие што беа наменети за мајка ми.. И ден денес се цели, зачувани и како што би рекла она.. вистинско богатство за неа..
Love ya mum..

 

[The Mummy]

Искрено никогаш не сум имал потреба да се срамам од своите родители. Не сакам да звучи сеа како да викам дека ги имам најдобрите родители во светот и дека се совршени, како и секој друг си имаат свои мани но тие се далеку помали од доблестите. Немаат проблеми за работа, немаат физички недостатоци, никогаш не сме имале којзнае какви кавги, никогаш не сум добил силен ќотек така да апсолутно немам ништо да кажам против нив. Секако дека си имаме одредени кавги и несогласувања од време на време ама за некој саат се заборава тоа.

 

[Il Chino]

Срам од родители?

Ноуп, за се си разговарам со нив. Радост, болка, тага, се си споделувам со нив. Сепак не знам зошто ама ете гледам по дифолт иди тоа, синот повеќе си го има муабетот со таткото. Со него зборувам за се, насамо но и во друштво... дури и се чудат другарите кога ќе земи да досадува за женски.
Мајка ми е од позатворен тип, не срамам нити од неа.
Иако имам 19 години уште практикувам од време на време да си излезам со нив. Омилени ми се фамилијарните средби кај вујко ми, едноставно сакам кога се собира семејството. Ова го зборам затоа што гледам дека повеќето другари се срамат, да излезат со своите или да одат заедно на некоја фамилијарна средба.

Ќе заборавев, едино срам што ме фатило е периодот од прва година средно. Кога ќе дојдеше мајка ми на школо е, тоа беше ремет ипол. Фора ни беше во класот, да се реметиме за родителите... дечаци, јебига.

 

[elencesrce]

Ne mi se nema sluceno da me usramat onaka seriozno za nesto...jas se gordeam so niv zosto se sto pravat pravat za moe dobro

 

[staramajka]

Prikaznata za majkata me trogna. Od svoite roditeli ne se sramev nikogash, a sega koga go nemam tatko mi mnogu mi nedostasuva. Mi falat negovite soveti i koga ne mozam da donesam nekoja odluka obavezno odam na grobot i razgovaram so nego. Polesno mi e da donesam odluka, makar i pogreshna koga zboruvam so nego. Ke vi kazam eden pr. okolu sramot od fizickite nedostatoci. Tatkoto na mojata drugarka imashe edna pokusa noga i noseshe edna od onie ortopedski konduri. Mnogu cesto decata od shkolo se podbucnuvaa i smeeja koga toj ke dojdeshe vo shkolo. Na eden ucilishen konkurs se prijavivme da pishuvame za nagrada. Tatkoto na drugarka mi zaradi bolesta kako mlad lezel vo postela i imashe procitano mnogu knigi i beshe ekspert od mnogu oblasti. Ni pomogna, napishavme i dobivme nagrada.Drugarka mi trebashe da go procita sostavot pred site ucenici. Taa gordo zastana i go povika tatko i. Mu ja predade nagradata i kaza pred site:
Ovaa nagrada ja dobiv po zasluga na tato. Mnogu mi pomogna i mi pomaga. Toj e neisrpna enciklopedija. Mnogu pati se smeevte koga ke pomineshe pokraj vas.Ocigledno e deka ja gledate negovata noga, taa e pokusa, no vie ne ja gledate negovata pamet. Jas go gledam tokmu toa, zatoa ve molam vo idnina, koga pokraj vas ke pomine nekoj invalid ili covek so nekoja telesna mana nemojte da se smeete, stavete se na negovo mesto. Zamislete se da ste vie toj.Vo salata beshe shtama. Eden od profesorite pocna da aplaudira i nie site po nego. Posle toa site baraa pomosh od nego koga ke im trebashe. Koga ke dojdeshe vo shkolo site nasmeano go pozdravuvaa-nikoj ne ja zabelezuvashe negovata noga. Mislam deka sekoe dete treba da se gordee so svoite roditeli-imale tie mani ili doblesti.

 

[Mädchen]

Најголем грев е да се срамиш од своите родители.Никогаш не сум се срамела од нив ниту пак ќе се случи тоа.Ме одгледале како што треба,се трудат секогаш да имам се,да ми ги остварат сите желби,секогаш се тука кога ќе ми затребаат и јас да се срамам од нив?

Имам еден другарка чии родители се постари и кога еднаш во средно дојде нејзината мајка да и донеси некој учебник,сакаше да влези на час да и го дај ,но таа не ја остај да влези во уччилницата,одма истрча надвор за другите да не ја видат.
Никогаш не би можела така да изреагирам.Какви и да се,тие ни се родители и се едниствените во чија љубов можеме секогаш да бидеме сигурни,кои секогаш ќе бидат тука за нас,секогаш ќе ни го мислат доброто и ќе ни прстуваат.

 

[Ivanov]

kakvi i da ti se roditelite netreba da se sramis od niv bidejki te stvorile ite izrasnale zamislete vasite deca da se sramat od vas.Jas ne se sramam od moite a i moite deca ne se sramat od mene

 

[Ivon4ee]

Jas nikogas nemam stram od moite.Gi postovam cenam i gi sakam.Mnogu me naucija vo zivotot i doveka ke im bidam blagodarna.

 

[~~БоЖиЦа~~]

Не и никогаш нема да си го дозволам тоа.

 

[oBi_VaN]

Ме имаат посрамено 2-3 пати кога бев мал... Се караа у јавност и ја онака покрај нив идам и у земја пропаѓам... Едноставно не беа еден за друг и моја среќа што го сватив тоа доста рано во моето детство и не им обрнував после внимание на нивните расправии... А сега живеам со татко ми и брат ми... и никогаш не сум се засрамил од него, дури понекогаш сум горд што токму тој ми е татко, а тоа понекогаш стои заради тоа што се подкаруваме малце и зане да ме изнервира

 

[Сатори]

~*~

Никогаш нема да се срамам од моите родители, и тие се луѓе и нормално е да прават грешки како и сите останати, тоа го разбирам и го почитувам нивниот избор.
Посебно кога станува збор за мојата мајка која што е потполно сама и се грижи за својата ќерка која што е и тинејџерка во исто време, едноставно тоа е жена на која што и се восхитувам и ми е мило што ја имам како родител.

Не можам да се срамам од своето потекло, напротив, горда сум на него, тоа е дел од мојот идентитет и тоа која сум јас!

 

[ФлоуБТ]

Никогаш, ама баш никогаш не сум се срамел од моите родители. Лошо од наша страна (на децата) така да им враќаме на родителите, по се што правеле за нас, земале од нивна уста да ни дадат нас, да не научат на вистинските вредност на животот.
Аман, сега носталгија ме фати, сакам да си одам дома
Мамо, тато и бато, многу ми фалитеееееееееее

 

[MaRyJaNe-poison]

Никогаш не сум се срамела од нив, а нема ни во иднина! Тие ми се најсветото нешто во животот...Да не беа тие, не ќе бев ни јас!