На препорака од Турвиор од пред некое време, денеска конечно се решив да го преслушам
Discipline од
King Crimson. И не згрешив. Албумот ми влезе под кожа по второто слушање - вакви дела се варат побавно, но мислам дека немам бавен музички метаболизам.
На кратко знае да биде малце нападен па дури и иритирачки. Ме нервира кога некој ми прави муабет на сред песна, како на
Thela Hun Ginjeet.
Elephant Talk - и така и така.
The Sheltering Sky ми се чу премногу развлечена, како сукана кора од тесто.
Но остатокот е чиста петка со сите можни бодови.
Frame by Frame - совршен склоп.
Matte Kudasai - мерак за уши.
Посебно ми се допаѓа концептот со поставување дијагонала помеѓу
Indiscipline и
Discipline, како финалиња на двете страни од плочата. Особен впечаток остава Discipline, како точка на цел албум. Навидум хаотични а всушност крајно дисциплинираните звуци ми понудија чудно смирување по неколку бурни и стресни дни.
Се` на се`, јас би го сместил во првите три, евентуално четири, албуми на King Crimson, и би му го препорачал на секој кој е заинтересирал за нив.
Дефиниција за музичка перфекција.
